Richie Kotzen-Remember

I can read your mind
Don't you know its easy for me after all
This time
And I know when you lie
If were talking on the phone or one on
One
The truth you never hide
I don't need you to teel me theres
Something wrong
Because your eyes are unmistakable
I cant seem to get my head around you
being gone
so before you goa€|so before you leave
remember remember remember that your
hearts not unbreakable
remember remember remember that I
still love you
all the things I thought in never see
have now come to be
you said our love was strong I said that
we belong
but somehow I lost you suttenly
I don't need you me that theres
Something wrong
Because your give you away

Αν σου λείψω μιά νύχτα

Αν σου λείψω μια νύχτα

Αν σου λείψω μια νύχτα μην ανησυχήσης

ως το άλλο πρωί, ως το άλλο βράδυ, ως την Κυριακή,

Εδώ κάπου θα βρίσκομαι σ᾿ έναν άρρωστο δίπλα,

μ᾿ ένα πικρό ραβδί θα ψάχνω να βρώ μία πηγή.

πόρτα σε πόρτα θα γυρνώ μ᾿ ένα ψωμί στη μασχάλη.

Έχε αναμμένη τη φωτιά πάντοτε, γιατί πάντοτε

θα σου γυρίζω μουσκεμένος-

Έχω ζεσταμένο στα γόνατά σου ένα πουκάμισο

κι έχε το νου σου στην πόρτα

και στη δημοσιά μην ακουστώ, γιατί,

δίχως λειψό αποφέγγαρο κι άστρι,

κάθε φορά, από την άκρη θα'ρχομαι του κόσμου.


Νικηφόρος Βρεττάκος

Mode Plagal - Εμένα μου το παν τα πουλιά

Μένα μου το'παν δυο πουλιά
Δυο μαύρα χελιδόνια
Πως θα περάσω βάσανα
Σε όλα μου τα χρόνια

I was told by two birds
I was told by two swallows
That my whole life will be
Full of strife, full of sorrows.

Ο εγωιστής γίγαντας

Κάθε απόγευμα, γυρίζοντας από το σχολείο, τα παιδιά πήγαιναν να παίξουν στον κήπο του γίγαντα. Ήταν ένας μεγάλος, πανέμορφος κήπος με απαλό πράσινο γρασίδι. Εδώ κι εκεί στο χορτάρι ορθώνονταν ωραία λουλούδια σαν αστέρια, υπήρχαν δώδεκα ροδακινιές που την γέμιζαν ρόδινα μαργαριταρένια ανθάκια, το φθινόπωρο βάραιναν από τους πλουσιους καρπούς. Τα πουλιά κάθονταν στα δέντρα τραγουδούσαν τόσο γλυκά, που τα παιδιά σταματούσαν τα παιχνίδια τους για να τ’ ακούσουν. «Τι ευτυχισμένα που είμαστε εδώ!» φώναζαν το ένα στ’ άλλο.
Μια μέρα, ο γίγαντας γύρισε. Είχε πάει να επισκεφτεί το φίλο του, το δράκο της Κορνουάλλης, είχε μείνει μαζί του εφτά χρόνια. ‘Όταν τέλειωσαν τα εφτά χρόνια, είχε πει όλα όσα ήθελε να πει, μια και τα ενδιαφέροντα του ήταν περιορισμένα, και αποφάσισε να γυρίσει στο κάστρο του. Όταν έφτασε, είδε τα παιδιά να παίζουν στον κήπο. «Τι κάνετε εδώ;» φώναξε με πολύ άγρια φωνή, και τα παιδιά έφυγαν τρέχοντας. «Ο κήπος μου είναι δικός μου» είπε ο γίγαντας «δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς αυτό, και δε θα επιτρέψω να παίζει κανείς εδώ μέσα εκτός από μένα». Έχτισε λοιπόν μια ψηλή μάντρα ολόγυρα κι έστησε μια ταμπέλα. ΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ ΘΑ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ.
Ήρθε λοιπόν και το χαλάζι. Τρεις ώρες κάθε μέρα σφυροκοπούσε τη στέγη του κάστρου κι έσπασε τις περισσότερες πλάκες, κι ύστερα έτρεχε γύρω γύρω στον κήπο όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Ήταν ντυμένο στα γκρίζα, κι η ανάσα του ήταν πάγος. «Δεν καταλαβαίνω γιατί καθυστερεί τόσο πολύ η άνοιξη» έλεγε ο εγωιστής γίγαντας, καθισμένος στο παράθυρο και κοιτάζοντας τον παγωμένο κατάλευκο κήπο του-«ελπίζω ν’ αλλάξει ο καιρός». Η άνοιξη όμως δεν ήρθε ποτέ, ούτε το καλοκαίρι. Το φθινόπωρο έφερε χρυσούς καρπούς σ’ όλους τους κήπους, αλλά στον κήπο του γίγαντα δεν έδωσε κανέναν. «Είναι υπερβολικά εγωιστής» είπε. Κι έτσι, βασίλευε πάντα ο χειμώνας, κι ο βοριάς και το χαλάζι κι η παγωνιά και το χιόνι χόρευαν ανάμεσα στα δέντρα.
Ένα πρωί, ο γίγαντας ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του όταν άκουσε μια πολύ όμορφη μουσική. Ηχούσε τόσο γλυκιά στ’ αυτιά του, που νόμιζε ότι περνούσαν από κει οι μουσικοί του βασιλιά. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν παρά μια μικρή καρδερίνα που τραγουδούσε έξω απ’ το παράθυρο του, αλλά είχε τόσο καιρό ν’ ακούσει πουλί να κελαηδάει στον κήπο του, που του φάνηκε η πιο όμορφη μουσική στον κόσμο.
Έπειτα το χαλάζι σταμάτησε να χορεύει πάνω από το κεφάλι του, ο βοριάς έπαψε να βρυχιέται κι ένα εξαίσιο άρωμα έφτασε από τ’ ανοιχτό τζάμι. «Μου φαίνεται πως ήρθε επιτέλους η άνοιξη» είπε ο γίγαντας και πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι και κοίταξε έξω. Τι είδε; Είδε ένα υπέροχο θέαμα. Από ένα μικρό άνοιγμα στη μάντρα τα παιδιά είχαν τρυπώσει στον κήπο κι ήταν σκαρφαλωμένα στα κλαδιά των δέντρων. Σε κάθε δέντρο που έβλεπε ήταν κι ένα παιδάκι. Και τα δέντρα χαίρονταν τόσο πολύ που ξανάβλεπαν τα παιδιά, που είχαν σκεπαστεί με μπουμπούκια και ανέμιζαν απαλά τα μπράτσα τους πάνω από τα κεφάλια των παιδιών.
Τα πουλιά πετούσαν ολόγυρα τιτιβίζοντας ξετρελαμένα, και τα λουλούδια σήκωναν το κεφάλι τους απ’ το πράσινο χορτάρι και γελούσαν. Ήταν μια πανέμορφη σκηνή, και μόνο σε μια γωνιά ήταν ακόμη χειμώνας. Ήταν η πιο μακρινή γωνιά του κήπου, κι εκεί στεκόταν ένα αγοράκι. Ήταν τόσο μικροκαμωμένο, που δεν μπορούσε να φτάσει τα κλαδιά του δέντρου κι έκανε κύκλους γύρω του κλαίγοντας πικραμένο. Το καημένο το δέντρο ήταν ακόμη σκεπασμένο με χιόνι και πάγο, κι ο βοριάς φύσαγε και βρυχιόταν από πάνω του. «Ανέβα, αγοράκι!» έλεγε το δέντρο, και λύγιζε τα κλαδιά του όσο πιο χαμηλά μπορούσε-αλλά το αγόρι ήταν υπερβολικά μικροκαμωμένο.
Κι η καρδιά του γίγαντα έλιωσε καθώς κοίταξε έξω. «Τι εγωιστής που ήμουν!» είπε- «τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν ερχόταν εδώ η άνοιξη. Θ’ ανεβάσω το αγοράκι στο δέντρο κι έπειτα θα γκρεμίσω τη μάντρα, κι ο κήπος μου θα μείνει για πάντα παιχνιδότοπος για τα παιδιά». Μετάνιωνε στ’ αλήθεια πολύ γι’ αυτό που είχε κάνει.
Κατέβηκε λοιπόν τη σκάλα, άνοιξε αθόρυβα την εξώπορτα και βγήκε στον κήπο. Μα μόλις τον είδαν τα παιδιά, τρόμαξαν όλα τόσο πολύ, που το ‘βαλαν στα πόδια, και στον κήπο ξανάγινε χειμώνας. Μόνο το αγοράκι δεν έτρεξε να φύγει, γιατί το τύφλωναν τα δάκρυα και δεν είδε το γίγαντα να έρχεται. Κι ο γίγαντας το πλησίασε κλεφτά από πίσω, το πήρε απαλά στο χέρι του και το απόθεσε πάνω στο δέντρο. Και το δέντρο αμέσως μπουμπούκιασε, και τα πουλιά ήρθαν και τραγούδησαν πάνω στα κλαδιά του, και το αγοράκι άπλωσε τα δυο του χέρια, τα τύλιξε γύρω απ’ το λαιμό του γίγαντα και τον φίλησε. Τ’ άλλα παιδιά, όταν είδαν ότι ο γίγαντας δεν ήταν πια κακός, γύρισαν τρέχοντας πίσω και μαζί τους ήρθε κι η άνοιξη. «Είναι δικός σας ο κήπος τώρα, παιδάκια» είπε ο γίγαντας, και πήρε ένα μεγάλο τσεκούρι και γκρέμισε τη μάντρα. Και την ώρα που οι άνθρωποι πήγαιναν για ψώνια, στις δώδεκα, βρήκαν το γίγαντα να παίζει με τα παιδάκια στον πιο όμορφο κήπο που είχαν δει ποτέ. Όλη μέρα έπαιζαν, και το απόγευμα πήγαν στο γίγαντα να τον αποχαιρετήσουν.
«Μα πού είναι ο μικρός σας σύντροφος;» είπε, «το αγόρι που έβαλα πάνω στο δέντρο». Ο γίγαντας το αγαπούσε περισσότερο απ’ όλα, γιατί τον είχε φιλήσει. «Δεν ξέρουμε» απάντησαν τα παιδιά- «έφυγε». «Πρέπει να του πείτε να έρθει οπωσδήποτε αύριο» είπε ο γίγαντας. Αλλά τα παιδιά είπαν ότι δεν ήξεραν πού έμενε, δεν το είχαν ξαναδεί ποτέ πριν κι ο γίγαντας ένιωσε μεγάλη θλίψη. Κάθε απόγευμα, όταν τέλειωνε το σχολείο, τα παιδιά έρχονταν κι έπαιζαν με το γίγαντα. Μα το αγοράκι που αγαπούσε ο γίγαντας δεν ξαναφάνηκε ποτέ. Ο γίγαντας ήταν πολύ καλός με όλα τα παιδιά, ωστόσο λαχταρούσε να δει τον πρώτο μικρό του φίλο και μιλούσε συχνά γι’ αυτόν. «Πόσο θα ‘θελα να τον δω!» έλεγε.
Πέρασαν χρόνια, κι ο γίγαντας γέρασε κι έχασε τις δυνάμεις του. Δεν μπορούσε πια να παίζει, καθόταν λοιπόν σε μια πελώρια πολυθρόνα και κοιτούσε τα παιδιά και θαύμαζε τον κήπο του. «Έχω πολλά όμορφα λουλούδια» έλεγε• «μα τα παιδιά είναι τα πιο όμορφα απ’ όλα τα λουλούδια». Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, καθώς ντυνόταν, κοίταξε έξω απ’ το παράθυρο του. Δε μισούσε πια το χειμώνα, γιατί ήξερε ότι ήταν απλώς η άνοιξη κοιμισμένη και τα λουλούδια ξεκουράζονταν. Ξαφνικά, έτριψε με απορία τα μάτια του και κοιτούσε και δε χόρταινε. Ήταν στ’ αλήθεια ένα υπέροχο θέαμα. Στην πιο μακρινή γωνιά του κήπου έβλεπε ένα δέντρο σκεπασμένο ολόκληρο με όμορφα άσπρα μπουμπούκια. Τα κλαδιά του ήταν χρυσά, και ασημένιοι καρποί κρέμονταν απ’ αυτά, και στη ρίζα του στεκόταν το αγοράκι που είχε αγαπήσει.
Γεμάτος χαρά κατέβηκε τρέχοντας ο γίγαντας και βγήκε στον κήπο. Διέσχισε βιαστικά την πρασιά και πλησίασε το παιδί. Κι όταν το έφτασε, το πρόσωπο του κοκκίνισε από την οργή και είπε «Ποιος τόλμησε να σε πληγώσει;» Γιατί στις παλάμες των χεριών του παιδιού υπήρχαν τα σημάδια από δυο καρφιά, και σημάδια από δυο καρφιά είχαν και τα ποδαράκια του.
«Ποιος τόλμησε να σε πληγώσει;» φώναξε ο γίγαντας «πες μου, για να πάρω το μεγάλο σπαθί μου και να τον σκοτώσω». «Όχι!» απάντησε το παιδί- «γιατί αυτές είναι οι πληγές της αγάπης». «Ποιος είσαι;» ρώτησε ο γίγαντας, και τον πλημμύρισε ένα αλλόκοτο δέος και γονάτισε μπροστά στο παιδάκι. Και το παιδάκι χαμογέλασε στο γίγαντα και του είπε: «Με άφησες κάποτε να παίξω στον κήπο σου, απόψε θα ‘ρθεις μαζί μου στο δικό μου κήπο, που είναι ο παράδεισος». Κι όταν τα παιδάκια έτρεξαν στον κήπο εκείνο το απόγευμα, βρήκαν το γίγαντα νεκρό κάτω απ’ το δέντρο, σκεπασμένον ολόκληρο με κατάλευκα μπουμπούκια.

Όσκαρ Γουάιλντ

 πηγη

Iced Earth - Live @ Wacken Open Air, Germany (06.08.2011)

Δείτε ολόκληρη τη συναυλία των ICED EARTH, στο φετινό Wacken Open Air Festival της Γερμανίας η τελέυταία με τον Mat Barlow στο μικρόφωνο της μπάντας.

Galahad - This Life Could Be My Last

This life could be my last This life could be my last This life could be my last But at least we?e had a blast


I mustn? wait a second, there? so much left to do So much weight upon my shoulders the pressure just isn? true But hang on for a moment who am I trying to kid? This is a crazy situation as nobody else really cares


So from now on everything I do I do it for me and mine A selfish streak I know but it? about time. There? so much I want to experience some legal some not It makes life more exciting, I?e just got to give it a shot


Because each day I? feeling like I? dying just a little bit more Because each day I? feeling like my energy is seeping away


This life could be my last, this life could be my last This life could be my last, at least we had a blast


Want to travel to the ends of the earth And see what it? all about Want to soak up our destructive history And try and work it all out


Because each day I? feeling like I? dying just a little bit more Because each day I? feeling like my energy is seeping away


This life could be my last, this life could be my last This life could be my last, at least we had a blast This life could be my last, this life could be my last This life could be my last, at least we?e had a blast


I know that there? no sense In much that we do But there has to be a cause and effect For everything to come true


Because each day I? feeling like I? dying just a little bit more Because each day I? feeling like my energy is seeping away


This life could be my last, this life could be my last This life could be my last, At times it went so fast This life could be my last, this life could be my last This life could be my last, at least we?e had a blast 
 

Rory Gallagher - Tatoo´d Lady

Tattoo'd Lady, 
Bearded baby,
They're my family.

When I was lonely,
Something told me, where,
I could always be.

Where I could,
Wish for pennies, 
If we had any.
You'd meet me down,
At the shooting gallery.

Yes I'm a,
Fair ground baby. 
Wonder what made me,
Fall for the pearly queen.

I spent my youth,
Under canvas roof, 
As I roamed from town to town.

I'm not fooling,
When I say I got no schoolin', 
Never like the class bell sound.

From the caravan,
I hear the fairground band, 
Sounding good as they can be.

You know I can't be found,
But if you look around,
Tomorrow we'll be gone by dawn.
Alright...

Now hear it on the loud speaker say, 
The fire eater is a real fine sight to see,
Yeah he's a death cheater, 
Some kind of central heater,
Be sure to save a seat for me.

Let me tell you 'bout wicked Sadie, 
She's no baby,
The law came, 
And tried to close her sideshow down.
But soon she had the D.A. cheering, 
The police chief wearing,
Her garter for a crown. 

I spent my youth,
Under canvas roof, 
As I roamed from town to town.

I'm not fooling,
When I say I got no schoolin', 
Never like the school bell sound.

From the caravan,
I hear the fairground band, 
Sounding good as they can be.

You know I can't be found,
But if you look around,
Tomorrow we'll be gone by dawn.
Yeahh...

Tattoo'd Lady, 
Bearded baby,
They're my family.

When I was lonely,
Something told me, where,
I could always be.

Where I could,
Wish for pennies, 
If we had any.
You'd meet me down,
At the shooting gallery.
Tattoo'd lady........

The Valley-Diary of Dreams

Deep down in this river
I’m sure I’d be free
I know I would shiver
And surely could not see a thing

But maybe all that matters not
I might even remember what I forgot
The reason of it and of it all
The rise and yes for sure also the fall

Let go of me, my friend
You do not understand
The pain I’m going through
Is only because of you

So dark is my light
My demons were so right to leave me here
So painful my fight
As every night when I lay down to sleep
I listen to my heart
Expecting it to stop its beating
But every morning sun
Wakes up the sadness in me once again

You see now how it ends
I lay it in your hands
Take care of it my friend
In case you understand…

THUNDER Don't Wait For Me

Now I look out my window to the street so far below
And I pray I'll see you approaching, don't know why you had to go
It's been so long but I feel no better, I've got to say I'm still so alone
Will I ever get used to this feeling and the nights so long and cold
When all I want to do is hold you, but all I seem to do is cry
And all you had to say the day you walked away
Was "don't wait for me, goodbye"
All my friends they smile when they see me
I guess they know what I'm going through
They don't mention your name to protect me
Now what am I supposed to do?
When all I want to do is hold you, but all I seem to do is cry
And the last thing that you said and it's ringing 'round my head
Was "don't wait for me, goodbye"
How can I replace you? How am I gonna get through every night?
All the time I wasted, all the pain I tasted for you, I'm losing my mind
(Solo)
Why do you have to go away, 'n' leave me like this darlin'
I can't stand it for another day
All I want to do is hold you, but all I seem to do is cry
And the last thing that you said and it's ringing 'round my head
Is "don't wait for me, goodbye"
Don't wait for me, don't wait for me, goodbye
I can't stand it no more, I can't stand livin', livin' without you...

Tέχνη

Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται
και να σβήνουν,
και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο, έκλαψα
γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα. Δόθηκα στα πιο μεγάλα
ιδανικά, μετά τ' απαρνήθηκα,
και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα. Ένοιωσα
ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,
και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους
φτωχούς,
είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια,
θέλησα να σκοτωθώ, από δειλία ή ματαιοδοξία,
συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που
έφτυσα,
έζησα την απάνθρωπη στιγμή, όταν ανακαλύπτεις, πλέον
αργά, ότι είσαι ένας άλλος
από κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ' όνομά μου
για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου ―
κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός. Tις νύχτες έκλαψα,
συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον 
δαίμονα μέσα μου
που τα ήθελε όλα, τούδωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις, 
τα πιο καθάρια μου όνειρα
και πείναγε, τούδωσα αμαρτίες βαρειές, τον πότισα αλκοόλ,
χρέη, εξευτελισμούς,
και πείναγε. Bούλιαξα σε μικροζητήματα
φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα,
έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή,
χωρίς κανείς να μου το ζητήσει
έκοψα μικρά-μικρά κομάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα 
στα σκυλιά.
Tώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια
μπορώ να γράψω
ένα στίχο, αληθινό.
Τάσος Λειβαδίτης

Alcatrazz - Hiroshima Mon Amour

It was newborn and ten feet tall,
But they called it little boy,
And C7, H5, O6, N3 they called him
T-N-T.

The fireball would dim the sun,
Promising death in its cruelest form.

Hiroshima Mon Amour
As we beg to be forgiven do you spit,
In our face and curse us all.

The fireball that shamed the sun,
Burning the shadows on the ground,
As the rain falls to dry the land,
Leaving desert for the thirsty man.

They all said it would end the war,
And we thanked Christ for the bomb,
And the priests and witches all agreed,
They should die to keep them free.

The fireball that shamed the sun,
Burning the shadows on the ground,
As the rain falls to dry the land,
Leaving the desert for the thirsty man.

HIROSHIMA!!!

Midnight- Seven Angels

twisted tongue and broken now there we walk around and round
artic halls are drifting grey music that nobody plays
ghosts of love kiss and tell drowning in the wishing well
deep inside the strangest dream is it you who waits for me?

and the sidewalk is going nowhere the seven angels in the sky
take a piece of my heart if you want to leave me please don't go
take one of my wings if you want to fly please don't go
take a few of the dreams we shared and keep them buried in the snow

warm beneath the snow

all for one and one for you it doesn't matter what you do
deep inside the strangest dream is not the safest place to be
did you feel the shiny knife running through your violent life?
take these arms of pure and white but they cut so deep into the night

deep beneath the snow

warm and safe beneath the snow
please don't

Τα blues των αγίων-Φίλιππος Πλιάτσικας

Με μια καρδιά που ακόμα να ξεχάσει
αυτά που πέρασε και να τα προσπεράσει
και μια ψυχή που όλο βόλτες κάνει
αναρωτιέται αν θα βρει ποτέ λιμάνι.

Πόσα έχασα και έκρυψα μακριά σου
πόσο ακόμα θα θυμάμαι τ' όνομά σου
πόσα έχασες και έκρυψες μακριά μου
πόσο ακόμα θα θυμάσαι τ' όνομά μου.

Κρύβω το δάκρυ σ' ένα γέλιο που παγώνει
για να σε σκέφτομαι όταν γυρίζεις μόνη
παλιό γραμμόφωνο που έβαλες ν' ακούσεις
την ερημιά αυτής της νύχτας ν' αποκρούσεις.

Πόσα έχασα και έκρυψα μακριά σου
πόσο ακόμα θα θυμάμαι τ' όνομά σου
πόσα έχασες και έκρυψες μακριά μου
πόσο ακόμα θα θυμάσαι τ' όνομά μου.

Πόσα έχασα και έκρυψα μακριά σου
πόσο ακόμα θα θυμάμαι τ' όνομά σου
πόσα έχασες και έκρυψες μακριά μου
πόσο ακόμα θα θυμάσαι τ' όνομά μου.

Πόσα έχασα και έκρυψα μακριά σου
πόσο ακόμα θα θυμάμαι τ' όνομά σου
πόσα έχασες και έκρυψες μακριά μου
πόσο ακόμα θα θυμάσαι τ' όνομά μου

Emily Dickinson

Η επιτυχία μετριέται πιο γλυκειά

Απ΄αυτούς που ποτέ δεν πετύχαν.

Το νέκταρ της γεύονται όσοι

Την πιο πικρή στέρηση είχαν.

Κανένας απ΄τον πορφυρό Έσμό

Που κρατάει τη Σημαία σήμερα

Να δώσει μπορεί τον ορισμό

Της Νίκης τόσο ξεκάθαρα

Όσο ο ηττημένος που - ξεψυχώντας -

Στ΄αυτιά του τα σκοτεινά

Του θριάμβου οι μακρινές ιαχές

Αγωνιώδεις ξεσπούν καθαρά!

Success is counted sweetest

By those who ne΄er succeed.

To comprehend a nectar

Requires sorest need.

Not one of all the purple Host

Who took the Flag today

Can tell the definition

So clear of Victory

As he defeated - dying -

On whose forbidden ear

The distant strains of triumph

Burst agonized and clear!

Ποίημα από την δίγλωσση έκδοση "Emily Dickinson Η ποιήτρια των επομένων εποχών", μετάφραση Κώστας Ιωάννου, εκδόσεις ΚΡΩΠΙΑ

πηγη

Ο αιώνιος διάλογος

Κι ο αντρας είπε: *Πεινώ*. Κι η γυναικα τουβαλε ψωμι πανω στο τραπέζι.

Κι ο αντρας αποφαγε. Κι η γυναικα τον κοιταζε παντα.

Κι η γυναικα είπε: Είσαι δυνατος, μα δεν σε τρομαζω.

Κι ο αντρας ειπε: είσαι ομορφη, και ομως φοβαμαι.

Κι ο αντρας εδειξε το κρεββατι τους. κι η γυναικα ανεβηκε, σαν ετοιμη για θυσία.

Κι ο αντρας ειπε:*διψω*. Κι εκεινη, σηκωσε σα πηγη τον μαστο της.

Κι ο αντρας την αγγιξε.... Κι η γυναικα επληρωθη.

Κι η γυναίκα ακουμπησε ταπεινά το κεφάλι της στα πλευρα του.Και εκεινος κοιταζε πέρα, πολυ μακρυά.

Κι ο αντρας είπε: θαθελα να μαι ο Θεος. Κι η γυναίκα είπε:θα γεννησω σε λίγο.

Κι η γυναίκα αποκοιμήθηκε. Κι ο αντρας αποκοιμήθηκε.

Και μια καινουργια μερα ξημερωσε.

Τασος Λειβαδίτης

Dokken - Alone Again

I'd like to see you in the morning light
I like to feel you when it comes to night
Now I'm here and I'm all alone
Still I know how it feels, I'm alone again


Tried so hard to make you see
But I couldn't find the words
Now the tears, they fall like rain
I'm alone again without you
Alone again without you
Alone again without you

I said stay, but you turned away
Tried to say that it was me
Now I'm here and I've lost my way
Still I know how it feels, I'm alone again

Tried so hard to make you see
But I couldn't find the words
Now the tears, they fall like rain
I'm alone again without you

I tried so hard to make you see
But I couldn't find the words
Now the tears, they fall like rain
I'm alone again without you

Κι εσύ μ' είχες ξεχάσει

-"Zέστανε ο καιρός....

Καί εμείς στεκόμαστε όρθιοι πάνω απο ένα όνειρο...

Καταραμένη μου στιγμή, μονάχη ξοδεύεσαι...
...
Τι φταίει αν ο περίγελος επιστρέφει στο πρόσωπό μου?

-Πέφτει το δάκρυ μου στο χώμα αγάπη μου καί Θεία ανάσα ανθίζει,

πάντα όταν χωρίζουμε είναι νύχτα,

σκεπάζει τα βήματά μας σβηστό κερί,

λυπημένη /γυμνή /λάγνα/

-παραδίνομαι σε μιά αλήθεια-

-ποτέ εμείς δεν θα αποχτήσουμε φτερά...


-Αναστενάζει η σχισμή στην πνοή μας...

Καί εμείς υψώνουμε προσευχή στις νεκρές ώρες σαν να χτύπησε την καρδιά σεισμός,

λικάκι αγκαλιά -με εκατό φορές το βλέμμα στον πάτωμα,

σιγοπατώντας πήρε να βραδιάσει καί σήμερα...


Τι θεσπέσια στιγμή!

-Να πεθαίνω γιά σένα...

Χάρτινη ηδονή στον ίσκιο,

η τσακισμένη χαρά στο χλωμό μας χαμόγελο

με στόμα φιμωμένο απο έρωτα,

ξάγρυπνη στην κραυγή πρίν πέσει ο ήλιος,

ξεδιάντροπη να στενάζει η τρέλα,

μα ποιός ο ρόλος της μοίρας αν δεν την προσπεράσω?

Καί αν φόβο νιώσεις, η λυπηθείς, η αν φύγεις-

με βλέφαρα κλειστά ζωή μου- με έμαθες,

να ανατέλλω πάλι εκεί που πρίν ξεδίψασα..."-βενετία