Κι εσύ μ' είχες ξεχάσει

-"Zέστανε ο καιρός....

Καί εμείς στεκόμαστε όρθιοι πάνω απο ένα όνειρο...

Καταραμένη μου στιγμή, μονάχη ξοδεύεσαι...
...
Τι φταίει αν ο περίγελος επιστρέφει στο πρόσωπό μου?

-Πέφτει το δάκρυ μου στο χώμα αγάπη μου καί Θεία ανάσα ανθίζει,

πάντα όταν χωρίζουμε είναι νύχτα,

σκεπάζει τα βήματά μας σβηστό κερί,

λυπημένη /γυμνή /λάγνα/

-παραδίνομαι σε μιά αλήθεια-

-ποτέ εμείς δεν θα αποχτήσουμε φτερά...


-Αναστενάζει η σχισμή στην πνοή μας...

Καί εμείς υψώνουμε προσευχή στις νεκρές ώρες σαν να χτύπησε την καρδιά σεισμός,

λικάκι αγκαλιά -με εκατό φορές το βλέμμα στον πάτωμα,

σιγοπατώντας πήρε να βραδιάσει καί σήμερα...


Τι θεσπέσια στιγμή!

-Να πεθαίνω γιά σένα...

Χάρτινη ηδονή στον ίσκιο,

η τσακισμένη χαρά στο χλωμό μας χαμόγελο

με στόμα φιμωμένο απο έρωτα,

ξάγρυπνη στην κραυγή πρίν πέσει ο ήλιος,

ξεδιάντροπη να στενάζει η τρέλα,

μα ποιός ο ρόλος της μοίρας αν δεν την προσπεράσω?

Καί αν φόβο νιώσεις, η λυπηθείς, η αν φύγεις-

με βλέφαρα κλειστά ζωή μου- με έμαθες,

να ανατέλλω πάλι εκεί που πρίν ξεδίψασα..."-βενετία