Ἡ μεγαλύτερη ἀμφιλογία μας δὲν εἶναι ὅτι μποροῦμε νὰ εἴμαστε καλοὶ καὶ κακοί, φῶς καὶ σκοτάδι, ἀγάπη καὶ μῖσος ἀλλὰ τὸ ὅτι μποροῦμε νὰ εἴμαστε σάρκα καὶ πνεῦμα ταυτόχρονα.
Τίποτα, μὰ τίποτα, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι πιὸ γοητευτικὸ ἀπὸ αὐτὸ τὸ διφορούμενο.
Οἱ συνεχὴς μετατοπίσεις μας ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο στὸ ἄλλο ἐκφράζουν τὶς δύο ὄχθες τοῦ ποταμοῦ τῆς ζωῆς.
Ἡ αὐθεντικότητα ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πόσο εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ δεχθοῦμε αὐτὴ τὴν διφορουμένῃ φύση μας.
Ἡ αὐθεντικότητα ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πόσο εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ δεχθοῦμε αὐτὴ τὴν διφορουμένῃ φύση μας.
Κι ἂν μπορέσουμε πραγματικὰ νὰ ἀποδεχθοῦμε ὄλες αὐτές τὶς ἀντιθέσεις μέσα μας, θὰ εἴμαστε αὐθεντικοὶ καὶ καθὼς ἡ αὐτοπαραδοχὴ μας θὰ μεγαλώνη, δὲν θὰ μείνη τίποτα γιὰ τὸ ὁποῖο νὰ ντρεπόμαστε…
Τίποτα τὸ ὁποῖο νὰ θέλουμε νὰ κρύψουμε…
Τίποτα τὸ ὁποῖο νὰ θέλουμε νὰ κρύψουμε…
Καὶ τότε ἡ ζωὴ θὰ ἀποκτήση τὴν λάμψη καὶ τὴν ζεστασιὰ τῆς ἀληθινῆς ἐρωμένης.
No comments:
Post a Comment