July 8, 2014

Ζει σε ένα δέντρο, δεν φοράει παπούτσια και βουρτσίζει τα δόντια του με ένα κουκουνάρι (Mick Dodge)

Ο Mick Dodge είναι ένας από τους ανθρώπους που ένιωσε στην καρδιά του τη σύνδεσή του με τη Γη και κατάφερε να συνδυάσει τη ζωή στον πολιτισμό με τη ζωή στη φύση. Όπως λέει και ο ίδιος, δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον πολιτισμό γιατί είναι κομμάτι μας. Μπορούμε όμως να ακούσουμε το κάλεσμα της φύσης και να αφουγκραστούμε τις επιθυμίες της καρδιάς μας. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αποφασίζουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να επιστρέψουν σε πιο φυσικούς τρόπους ζωής και οι οικολογικές κοινότητες αυξάνονται ραγδαία. Ίσως να είναι το μέλλον, όταν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα καταρρεύσει και οι άνθρωποι συνειδητοποιήσουν πόσο εγκλωβισμένοι βρίσκονται μέσα σε κουτάκια που οι αιρετοί τους άρχοντες έχουν φτιάξει για εκείνους. Ας εμπνευστούμε λοιπόν από το παράδειγμα του Mick Dodge και ας αρχίσουμε να ακολουθούμε την καρδιά και… τα πόδια μας.”
Πριν από 25 χρόνια ο Mick Dodge πέταξε τα παπούτσια του, άφησε μούσι και παράτησε τον μοντέρνο πολιτισμό (και την οικογένειά του) για να ζήσει μόνος στο τροπικό δάσος Hoh στον βορειοδυτικό Ειρηνικό. Δεν είναι όμως απομονωτιστής. Ανήκει σε μια κοινότητα ορεσίβιων κατοίκων και συμφώνησε (μετά από προσπάθειες) να είναι το θέμα μιας σειράς ντοκιμαντέρ του Discovery Channel με τίτλο “Ο Θρύλος του Mick Dodge (The Legend of Mick Dodge)”.
Στο πρώτο επεισόδιο, η αποστολή του Dodge ήταν να σκορπίσει τις στάχτες του πατέρα του στο βουνό – αν θυμηθεί πού τις έχει βάλει. “Η οικογένειά μου έχει τελειοποιήσει την τέχνη της αποφυγής του πολιτισμού εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να ακολουθήσω τα πόδια μου”, λέει ο απομακρυσμένος αυτός φιλόσοφος. Είναι ένας ιδιόμορφος χαρακτήρας με μια μοναδική οπτική για τη ζωή, όπως δείχνει αυτή η συνέντευξη.
Πώς ήταν η ζωή σας πριν μετακομίσετε στο δάσος; Είχατε δουλειά; Έχετε λάβει κάποια εκπαίδευση;
Ναι, ήμουν μηχανικός βαρέως εξοπλισμού. Έχω επίσης σκάψει χαντάκια, έχω κόψει δέντρα, έχω πλύνει πιάτα και έχω διδάξει ασκήσεις του Γυμναστηρίου της Γης. Έχω βγάλει το γυμνάσιο Kibassaki στην Οκινάβα της Ιαπωνίας. Δεν πήγα στο κολλέγιο, αλλά μου αρέσει να διαβάζω βιβλία. Αν το βιβλίο έχει νόημα και αξίζει για τη Γη, φυτεύω ένα δέντρο και μοιράζομαι το βιβλίο. Αν δεν έχει νόημα, φυτεύω ένα δέντρο και χρησιμοποιώ το βιβλίο ως χαρτί τουαλέτας ή προσάναμμα. Η ζωή μου ήταν περίπου όπως είναι τώρα, μαθαίνοντας τρόπους να περπατώ και να εξερευνώ φυσικούς τρόπους εκγύμνασης, βρίσκοντας το ενδιάμεσο μεταξύ άγριου και ήμερου, της άγριας φύσης και των τοίχων της σύγχρονης εξημέρωσης. Πρέπει όμως να προσθέσω πως δεν έχω πόνους στα πόδια, στην πλάτη και η καρδιά μου είναι δυνατή από τότε που έγινα ξυπόλητος νομάδας.
Τι σας έκανε να πάτε στο δάσος;
Πονούσαν τα πόδια μου. Είχα σφυροδακτυλία, απονευρωσίτιδα, παραμορφωμένα πόδια. Πονούσαν τόσο πολύ που μετά βίας μπορούσα να περπατήσω και πάντα χρησιμοποιούσα το περπάτημα ως έναν τρόπο να αντιμετωπίσω το άγχος του μοντέρνου τρόπου ζωής, προσπαθώντας να κατανοήσω την μοντέρνα ιστορία του κόσμου μέσα στον οποίο ζούσα και το Hoh είναι το σπίτι μου. Έτσι, επέστρεψα στο σπίτι μου για να θεραπεύσω τα πόδια μου.
Ακολουθώντας τα πόδια μου, βρέθηκα μακριά από την απομόνωση του μοντέρνου κόσμου. Τα αποτελέσματα ήρθαν γρήγορα. Όχι μόνο τα πόδια μου άρχισαν να θεραπεύονται, αλλά ο πόνος στην πλάτη, στον λαιμό και στην καρδιά μου εξαφανίστηκε και σε χρόνο μηδέν βρέθηκα μακριά από την καθιστική ζωή και τον ασφαλή τρόπο ζωής του μοντέρνου κόσμου. Άρχισα να χορεύω όπως η φωτιά, να τρέχω όπως ο αέρας, να δυναμώνω όπως ο βράχος και να κυλάω όπως το νερό, ακουμπώντας τα γυμνά μου πέλματα στην Γη. Έχει να κάνει με το να ακολουθείς τα πόδια σου, αλλά δεν είναι εύκολο. Η Γη θα σε κατασπαράξει αν δεν προσέχεις.
Υπάρχει κάτι που σας λείπει από τον μοντέρνο πολιτισμό;
Δεν μου λείπει. Δεν μπορείς να του ξεφύγεις. Έτσι, ανέπτυξα μια φυσική άσκηση για το πώς να εισέρχομαι και να εξέρχομαι απ’ αυτόν, από τα μηχανήματα, τα ηλεκτρονικά και το κουτσομπολιό, να γειώνομαι στη φυσική ροή της γης και μετά να εισέρχομαι ξανά.
Περπατώντας ξυπόλητος, έχετε ποτέ τραυματίσει τα πόδια σας;
Σε μια από τις μεγάλες μου αναζητήσεις στα υψίπεδα των Ολυμπιακών Ορέων, το βουνό μου έδωσε ένα μάθημα. Ήταν αρχές του χειμώνα. Τα χιόνια ήρθαν και κόντεψα να χάσω τα δάχτυλα των ποδιών μου. Δεν είχα παπούτσια. Έπρεπε να περπατήσω 48 χιλιόμετρα. Έτσι, έκοψα το μπουφάν μου από άλκη για να φτιάξω ένα ζευγάρι μποτάκια για να προστατέψω τα πόδια μου. Τότε συνειδητοποίησα πως… ίσως έπρεπε να αναθεωρήσω την απόφασή μου να περπατώ ξυπόλητος. Ήταν ένα δυνατό μάθημα. Έμαθα το νόημα και την σοφία αυτών που έλεγαν οι πρόγονοί μου: “Μην πετάξεις το μωρό μαζί με το νερό”.
Πόσο δύσκολοι είναι για εσάς οι χειμώνες, έχοντας ελάχιστους πόρους;
Δεν είναι καθόλου δύσκολοι. Πρόκειται για μια περιπέτεια και δεν είχα ποτέ ελάχιστους πόρους. Απλά ακολουθώ τα πόδια μου. Λίγα πράγματα δεν τρώω. Είμαι παμφάγος και τρώω μεγάλη ποικιλία τροφών, κάτι που σημαίνει πως έμαθα να είμαι και πτωματοφάγος και να ακολουθώ την πείνα μου όταν με οδηγεί δε διάφορα είδη τροφών. Για παράδειγμα, μερικές φορές ένα κούγκαρ σκοτώνει μια άλκη και όλο το δάσος πάει για να φάει. Κι εγώ το ίδιο κάνω. Συχνά βρίσκω ζώα σκοτωμένα από αυτοκίνητα. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τέτοιου είδους φαγητό κι όμως τρώνε κρέας ξεραμένο στον ήλιο. Αυτά που τρώω λοιπόν, εξαρτώνται από ποιο από τα τρία είδη εδάφους πατάω. Υπάρχει όμως ένα είδος το οποίο προσπαθώ να αποθηκεύω και αυτό είναι μπισκότα σοκολάτας. Σε αυτά με έχει εθίσει η γιαγιά μου.
Είχατε ποτέ μια στενή επαφή με κάποιο άγριο ζώο;
Μια φορά περπατούσα δίπλα σε έναν δρόμο πηγαίνοντας προς την κατασκήνωσή μου, όταν κάποιος ηλίθιος που μιλούσε στο κινητό του και οδηγούσε με 120 χλμ. την ώρα πέρασε ξυστά από εμένα κι ένα ελάφι. Οι πιο επικίνδυνες επαφές που είχα τόσο στην άγρια φύση όσο και στις πόλεις, ήταν με δίποδα πλάσματα.
Τι κάνετε αν αρρωστήσετε; Είχατε ποτέ κάποια επείγουσα κατάσταση;
Η φωτιά είναι ένα στοιχείο το οποίο έμαθα να χρησιμοποιώ στις θεραπείες. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι το νερό. Άλλωστε είμαστε κινούμενοι σάκοι από νερό. Μερικές φορές που βρισκόμουν με ανθρώπους της πόλης, κόλλαγα κάποιο κρύωμα ή γρίπη. Επέστρεφα τότε στο Hoh κι έπινα το νερό από τους παγετώνες και βουτούσα μέσα του. Ο παππούς μου το ονόμαζε “φιλί στους πρόποδες του παγετώνα”. Υπάρχουν πολλών ειδών μανιτάρια, βότανα κλπ. που χρησιμοποιούνται σε θεραπείες και έχω στενές επαφές με ανθρώπους σε οικολογικές κοινότητες που έχουν τελειοποιήσει την τέχνη της θεραπείας με βότανα, όπως ο φίλος μου, ο Δρ. Gare.
Αυτός ο τρόπος ζωής, σας έχει κάνει να εκτιμήσετε περισσότερο την Μητέρα Φύση;
Η λέξη εκτίμηση είναι φτωχή για να περιγράψει αυτό που νιώθω για τη Γη και τη μετάβαση την οποία βιώνω. Και μόλις ξεκίνησα. Ένας από τους τρόπους που διδάχθηκα στις αναζητήσεις μου είναι να απελευθερώνομαι από την πόλωση του μοντέρνου κόσμου. Οι άνθρωποι πάντα προσπαθούν να σε βάλουν σε ένα κουτί. Αποκτώντας μια απόσταση από τις ανέσεις, τις συνήθειες, τις κατασκευές όπως τα παπούτσια, οι μηχανές, οι τοίχοι, τα ηλεκτρονικά, ψάχνω να βρω τι είναι αυτό που έχει νόημα, τι ταιριάζει και αυτό που έχει νόημα είναι η ενσωμάτωση  του ήμερου και του άγριου. Έτσι έμαθα να κυνηγώ. Δεν είναι εύκολο να βρίσκω τη μέση οδό μεταξύ του μοντέρνου κόσμου και της Γης. Είναι όμως διασκεδαστικό και περιπετειώδες.
Ποιο είναι το καλύτερο και ποιο το χειρότερο κομμάτι αυτού του τρόπου ζωής;
Όπου υπάρχει καλό υπάρχει και κακό. Αυτό είναι το παιχνίδι της ζωής. Το πάθος μου στη ζωή είναι να εξερευνώ, να ασχολούμαι, να προκαλώ και να εξισορροπώ οτιδήποτε έρθει στα τρία είδη γης στα οποία κινούμαι.
Φαντάζομαι πως δεν υπάρχουν πολλές ορεσίβιες γυναίκες. Νιώθετε μοναξιά;
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου, έκανα πολλές υπέροχες σχέσεις με γυναίκες και δημιούργησα δυνατές αδελφικές σχέσεις μαζί τους. Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλούν. Αν όμως τα πέλματά τους ακουμπούν στη Γη, μπορώ να καταλάβω καλύτερα. Πριν μερικά χρόνια διάβασα το βιβλίο “Cedar Woman”. Με την Cedar μοιραζόμαστε την ίδια άποψη των Ολυμπιακών Ορέων και έναν βαθύ ρεμβασμό του τοπίου. Για να υλοποιηθεί αυτή η οπτική στη Γη, χρειάζεται μια αποστολή – η αποστολή την φέρνει στην φυσική πραγματικότητα. Οι ζωές μας καθοδηγούνται από την ομορφιά που πηγάζει από τη στενή επαφή με τη Γη και η Cedar κατέχει τη θηλυκή σοφία και τη φλόγα της εστίας στην οποία επιστρέφω συνεχώς – στην κατασκήνωσή μου.
Γιατί συμφωνήσατε να κάνετε μια τηλεοπτική σειρά;
Τρία πάθη έχω στη ζωή μου: το πρώτο είναι ο δάσκαλός μου, το ποτάμι του Hoh και ήθελα να δείξω πως το Hoh μου έμαθε να ζω. Το δεύτερο είναι η κοινότητά μου, η φυλή μου που απλώνεται και στα τρία είδη εδάφους. Και το τρίτο πάθος μου είναι ένα κάλεσμα και όραμα το οποίο ακολουθώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και αυτό είναι να ασκούμαι και να μοιράζομαι αυτή την άσκηση του Γυμναστηρίου της Γης.
Φαντάζομαι πως δεν έχετε τηλεόραση. Πώς νιώθετε που είσαστε διάσημος και ίσως κάποιοι αποφασίσουν να έρθουν να σας βρουν, εισβάλοντας στην ιδιωτική σας ζωή;
Την τελευταία φορά που είδα τηλεόραση ήμουν πολύ μικρός και με έκανε να βαρεθώ. Έχω δει αποσπάσματα αυτών που κινηματογράφησε το συνεργείο. Μου αρέσει το σκηνικό. Μου αρέσει να βλέπω τους αδελφούς μου. Δεν τους παρακολουθώ όμως, κυρίως γιατί δεν μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου στην τηλεόραση ή να ακούω τη φωνή μου και δεν είμαι θρύλος. Η φήμη είναι μια παγίδα που χρησιμοποιεί ο μοντέρνος πολιτισμός για να παγιδεύσει και να περιορίσει το πνεύμα. Η φήμη είναι ένας από τους τρόπους του μοντέρνου πολιτισμού που ακολουθείται από ντροπή. Θα φύγω μακριά της, θα την αποφύγω. Αν έρθει κάποιος και με ψάξει, θα του κλέψω τα παπούτσια, θα του δώσω ένα ραβδί κι ένα σκοινί, θα του δείξω τις πέτρες και πώς να ασκηθεί στο Γυμναστήριο της Γης.
Τι νομίζετε πως θα πει ο κόσμος για την εκπομπή; Θα πιστέψει πως είστε τρελός ή κρυφά ζηλιάρης;
Δεν έχω ιδέα και δεν με απασχολεί. Πρέπει να τους ρωτήσετε. Όταν ξεκίνησα να είμαι ξυπόλητος, ανακάλυψα έναν υπέροχο τρόπο να εξερευνήσω την κοινή μας πολιτιστική ιστορία. Περπατούσα στην πόλη, έμπαινα σε καταστήματα ξυπόλητος. Σε κάποιους άρεσε και αναπολούσαν τις στιγμές που κι εκείνοι περπατούσαν ξυπόλητοι. Σε κάποιους δεν άρεσε καθόλου, το κορόιδευαν και μερικές φορές θύμωναν. Το ενδιαφέρον ήταν πως κοιτούσαν τα πόδια μου. Εννοώ πως όλοι είμαστε δίποδα πλάσματα. Δεν έχω τον χρόνο ούτε την επιθυμία να μάθω τη σκέφτονται. Κάποτε ειπώθηκε πως αυτή είναι “η χώρα των ελεύθερων ανθρώπων και το σπίτι των εγκλωβισμένων”. Δεν ξέρω τι σκέφτεται ο κόσμος. Εύχομαι όμως να μη σκέφτονται να καταστρέψουν τη γη στην οποία περπατάμε όλοι.
Τι θα θέλατε να μάθουν οι τηλεθεατές;
Θα ήθελα να σηκωθούν, να βγάλουν τα παπούτσια τους και να περπατήσουν στη γειτονιά τους. Όταν το κάνουν, τότε ίσως καταλάβουν κάποια απλά πράγματα. Τι θα συμβεί όταν αρχίσετε να ακολουθείτε τα πόδια σας; Δεν έχω ιδέα, κανείς δεν έχει. Το μόνο που ξέρω είναι η δική μου ιστορία. Ξέρω επίσης αυτό: όλοι λέμε ιστορίες κι ελπίζω οι άνθρωποι να βγουν έξω γι’ αρκετό διάστημα ώστε να αισθανθούν την ανάμνηση, να αναπτύξουν την πρακτική άσκηση της ανάκαμψης και να αρχίσουν να αποκαθιστούν την επαφή τους με τη Γη.
Μετάφραση: Νίκος Πνευματικός, για το www.elenaera.com

1 comment:

~reflection~ said...

Αυτό το άρθρο αξίζει μία περιουσία σε χλωρίδα και πανίδα Ζωής!...

Παραδόξως την ίδια περίοδο γράφτηκε ο Γεράκος Νο4, που θα λεγα έχει κάποια κοινά στοιχεία με τον Mr. Mick...
;-)

Γεράκος Νο4

Jazz Music

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Popular Music