Για τη μικρή

είναι στο κάτω πάτωμα και τραγουδά παίζοντας
την κιθάρα της, νομίζω ότι είναι πιο χαρούμενη
απ’ ό,τι συνήθως και χαίρομαι. κάποιες φορές
το μυαλό μου γίνεται νοσηρό και είμαι σκληρός
μαζί της.

ζυγίζει 50 κιλά
κι έχει λεπτούς
καρπούς
και τα μάτια της
είναι συχνά απλά θλιμμένα

κάποιες φορές
οι ανάγκες μου
με κάνουν εγωιστή
μια δίνη πλημμυρίζει
το μυαλό μου
και ποτέ δεν ήμουν καλός
στο να ζητώ συγνώμη

την ακούω να τραγουδά
τώρα είναι πολύ αργά
μες τη νύχτα κι από εδώ
που βρίσκομαι βλέπω τα
φώτα της πόλης
και είναι γλυκά σαν
ώριμα φρούτα του κήπου
και το δωμάτιο αυτό
είναι γαλήνιο
τόσο παράξενο
σαν η μαγεία
να έγινε φυσιολογική

Charles Bukowski

(μετάφραση:Νίκος Αδαμόπουλος)