ΑΡΖΕΝΤΙΝΑ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΓΚΟΣ & ΜΑΥΡΟΙ ΚΥΚΛΟΙ

Αρζεντίνα. Rio de la Plata.

Απ` τη μια μεριά του ποταμού η χωματερή ονείρων κι απ` την άλλη κρυστάλλινο χρυσάφι από ουρανοξύστες. Στη μέση τα λασπόνερα του ποταμού με βασιλιά τον Αχέροντα, να στέλνει τους βαρκάρηδες να πουλάνε τις κόρες τους, τις μανάδες τους, τις γυναίκες τους, στους απανταχού και τα πάντα πληρών αργοναύτες.

Χίλια εννιακόσια εβδομήντα οκτώ... σωτήριο έτος της Coca Cola.

Καλοκαιράκι, mundial, πόλη... Ροζάριο, Popay λιμανίσιο μπάρ με ladies dancing all night. Πληρωμένα χαμόγελα, φιλιά, χάδια, μαχαιρώματα. Consomation μωρό μου στην απελπισία μιας φτώχειας που κυνηγημένη χώθηκε στην πλούσια αγκαλιά πεινασμένων για περιπέτειες αρσενικών.

Νταβάδες με ασημένιους σουγιάδες που χαμογελάνε με κρύα μάτια και μετράνε τα κοκάλινα δαχτυλίδια των κοριτσιών.

Τα κορίτσια ονειρεύονται να πλουτίσουν κάποτε αν δε τα βρούνε πρώτα οι ρυτίδες ή μέσα σε κανένα χαντάκι. Τα κορίτσια κάναν τα πάντα για να κερνάς, ήταν καλά τα κορίτσια. Η πεταλούδα που είχα στην αγκαλιά μου... δεν την έπαιρνε κανείς. Γιατί, εκτός που είχε "τα ρούχα της" είχε κάνει και φυλακή λένε. Έσφαξε τον τελευταίο νταβατζή εραστή της. Της είχε τάξει βλέπεις την μεγάλη απόδραση και την παράτησε μ` ένα μωρό στην αγκαλιά.

Χαράματα βρέθηκα σουρωμένος σ' ένα ταξί να με πάει στη λάντζα κι από κει στο καράβι που περίμενε υπομονετικά για τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Συνεπιβάτες μου... είχα έναν παπά, έναν μπάτσο, ένα στρατηγό, ένα δεκανέα, έναν εφοριακό, ένα δικαστή, μια γραφειοκράτισσα, μια ρουφιάνα καλόγρια, δύο τραβεστί πολιτικούς, δύο χριστούς εσταυρωμένους καθολικά κι ορθόδοξα, έναν κομμουνιστή με φερετζέ τον αγκυλωτό σταυρό μια θλίψη και μια πουτάνα μοναξιά αβάσταχτη. Κι ο μαλάκας ο ταξιτζής βρήκε να ληστέψει εμένα. Πετώντας με σαν το σκυλί στην ερημιά του κόσμου.

Και να φανταστείς πως ήμουν μόλις δεκάξι χρονών.

Poets Of The Fall - Desire

Fatal velocity, comes on with a rush, overpowering, gives the final push

What never moves, is never still, who has the final word
It holds the world in a single pill, and all life rendered absurd

Kill sweet desire, faith may numb the trial, but can you run all your life
Kill sweet desire, truth will make a liar, you can run but not hide
So run for your life

A false sincerity, a liar and a thief, my pulse and memory, a comfort within grief

What never moves, is never still, who has the final word
It holds the world in a single pill, and all life rendered absurd

Kill sweet desire, faith may numb the trial, but can you run all your life
Kill sweet desire, truth will make a liar, you can run but not hide

Given into this sensation, feel I've run too far
Cannot see beyond emotion, see what the options are
With no faith to trust the notion, I fear I'm losing all control

Kill..

Τα σώματά μας θα χαθούν θα σβήσουν
από μας θα μείνει μέχρι της συντελείας των αιώνων αυτό το “σε αγαπώ” που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές.~Νίκος Εγγονόπουλος~...

Serenity - FairyTales

Here I stand now alone to die
The empty space, no word from you
I cry
After all still loving you
Can't stop feeling this way
Sadness is a friend now
Dry my tears away
I'm not the man I used to be, I can't laugh anymore
My mind is dark, my blood is cold and lonely I will go
I don't believe in fairytales
After you anymore
See you standing with another man
I feel like never before
I don't believe in fairytales
Try to stop the dark fall
Fade away with an empty soul
The darkness I will call
Please forgive what I've done to you
All my words so hard to say, I'm blue
Tried to find another way than losing the best man
But love is incalculable when there's no time to wait
I'm not the man I used to be, I can't laugh anymore
My mind is dark, my blood is cold and lonely I will go
I don't believe in fairytales
After you anymore
See you standing with another man
I feel like never before
I don't believe in fairytales
Try to stop the dark fall
Fade away with an empty soul
The darkness I will call

Πώς σ'αγαπώ;

" Πώς σ'αγαπώ;

Τους τρόπους ας μετρήσω.



Σ'αγαπώ στο βάθος, πλάτος και ύψος που η ψυχή μου δύναται να φτάσει, σαν ψάχνει αόρατη να βρει το τέλος του Είναι και της Χάρης της ιδανικής.

Σ'αγαπώ στο επίπεδο της ταπεινότερης καθημερινής ανάγκης, κάτω απ'τον ήλιο ή του κεριού το φως. Σ'αγαπώ ελεύθερα, όπως παλεύουν οι άντρες για το Δίκιο.

Σ'αγαπώ αγνά, όπως απεχθάνονται τον Έπαινο.

Σ'αγαπώ με το πάθος που έντυνα παλιά τις λύπες μου και με την πίστη των παιδικών μου χρόνων.

Σ'αγαπώ με μιαν αγάπη που νόμιζα πως έχασα μαζί με τους χαμένους μου αγίους- σ'αγαπώ με την ανάσα,τα χαμόγελα, τα δάκρυα όλης της ζωής μου!- και αν ο Θεός ορίσει θα σ'αγαπώ περισσότερο μετά το θάνατο."......

Elizabeth Barrett Browning,

Κάρμα

-Αληθινά.

Υπάρχουν βουβές αντανακλάσεις ήλιων,
γέννημα θνητό και τρέλα σάρκινη,
σπλάχνα γόνιμα- στον θρύλο πράξη,
φλόγες που σβήνουν φωνάζοντας:-το σώμα είναι η λύτρωση.
Επιθυμίες γιορτής στα οστά,
όνειρό μου αξόδευτο,
χώμα νοτισμένο σε χίλια αρώματα,
ουρανέ που στα μαλλιά μου θαρρετά μπλέχτηκες,
-πεφταστέρι μου...
-Ουτοπία αγάπης.
Και χωρίς να φυσάει άνεμος σε θέλησα,
με άνθη στα στήθια που ρίγησαν τελευταία φορά,
καινούριοι πόθοι που ορίστηκαν,
προσμονή των ματιών μου,
ακίνητό μου αίμα-
αντιστροφή μου θλίψη που κλαίς αντί να ουρλιάξεις,
-ποιητές που στην φωτιά κάηκαν μοιάσαμε-
σταγόνα μου ιδρώτα που περιστρέφεσαι μόνη σου,
απο έρωτα και απόγνωση να μην με διαλύεις...
-Ξεσπάει τώρα η ομορφιά.
Νύχτα με νύχτα σε επαναλαμβάνω,
σε κάθε λέξη ακόμη σ' ανασαίνωκαταραμένη χίλιες φορές αν δίψα σου δεν γίνω,
σε ηδονή να σπουδάσω,
το βλέμμα, τα χείλια, το στέρνο..
Ν’ αντέχεις -λέω ν’ αντέχεις.
Στην αστραπή που με διατρέχει,
στο ποίημά μου- περηφάνεια,
στον ψίθυρο σε κλείνω,
στο χάδι τ'απόκρυφο,
σαν μόλις εδώ να ξημέρωσε,
-σπασμέ μου-
αιώνες πολιορκούσα γλυκιά βορά να γίνω,
αφίλητή μου ιδέα στου γρίφου το πεπρωμένο,
-κυριαρχείς στο πέλμα μου-
-του κόσμου αυτού δεν είναι τούτος ο έρωτας.
-Αναδύεσαι.
Άντρα μου και γή μου..
Κόψε την ψυχή στα δύο.
-Τον τελευταίο μας στίχο η καρδιά να γράψει..."-VENNIS MAK

Θα 'μαι κοντα σου όταν με θες - Α.Ιωαννίδης

Ξύπνησα μες στον ύπνο μου κι άκουσα δυο φωνές
Η μία μου 'πε ξέχνα τη και πάψε πια να κλαις
Μα η άλλη ήταν η δικιά σου μέσα απ' του ύπνου, του εφιάλτη οι γραμμές
Μου 'λεγε αγάπη μου κοιμήσου
θα 'μαι κοντά σου όταν με θες

Τα χρόνια είν' αμέτρητα μα είν' η ζωή μικρή
Συνήθισα να σ' αγαπώ συνήθισες και συ

Μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο ένα φτηνό ξενοδοχείο για δυο στιγμές
Για να χωράει κάπου ο πόνος τις νύχτες όταν μένω μόνος
Τις σιωπές μου να μετράω να σε θυμάμαι όταν πονάω να μου λες
Θα 'μαι κοντά σου όταν με θες

Το παραμύθι τελείωσε κι αρχίζει η ζωή
Αχ να 'ταν η αλήθεια σου σαν ψέμα αληθινή
Τι να την κάνω τη ζωή μου στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί
Να παραμυθιαστεί η ψυχή μου να σε πιστέψει πάλι απ' την αρχή

Να σε πιστεύει όταν μ' αγγίζεις τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις
Όταν λες θα 'μαι κοντά σου όταν με θες

ΣΑΝ ΕΝΑ ΕΠΙΜΟΝΟ ΚΡΙΝΟ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ..

Να καταργήσουμε θέλω

Μαζί, τα αόρατα δίχτυα και να πετάξουμε μακριά

Έως την αιώνια ώρα -

Θα μου πεις

Ούτε κάποιοι άγγελοι το κατάφεραν -

Βαριά τα φτερά

Ο αέρας δυνατός.

Όμως η γαλάζια θάλασσα

Ατέλειωτα ανοιχτή και σίγουρη

Μας περιμένει να την δοκιμάσουμε..

Να κάνουμε τα πρώτα μας γενέθλια

Και να ζήσουμε μαζί μέχρι τότε

Που θα καταργήσουμε την ύπαρξη

Σαν δύο χρυσά πούπουλα,

Στην σκοτεινή Ωκεανίδα του χρόνου,

Ένα επίμονο κρίνο μες στη φωτιά.

ΜΗΝ ΑΡΓΗΣΕΙΣ..

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΣΧΟΣ

Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΣΕ ΔΩΔΕΚΑ ΧΑΡΑΓΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ..

Περιορίζω την αιωνιότητα

Σε δώδεκα χαραγμένα όνειρα.

Ο χρόνος περιδίνητος

Απ' τους έλικες του σώματος

Δίχως εξουσία στον καιάδα του γκρεμίζεται

Με ένα δικό μας χτύπημα στον άνεμο

Σε κάθε ύψωση της φλόγας μας.

Επομένως, φαντάζει η αιώνια ζωή

Λίγη για να μετρήσει τους σιωπηλούς αντίλαλους

Της αγάπης μας..

Σ' αυτή την παύση

Ξεκινάω κι αναποδογυρίζω αριθμούς

Για να σβήσω στη σκιά σου

Να ρθεις ν' ανεβούμε στην σκάλα με ουρανό..

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΣΧΟΣ