"Θυμαμαι"

Μου λειπουν τα παλια χρονια

εκεινα που ειναι απο χρωμα οχι γιοματα μα

λιγο πιο πολυ απο το ασπρομαυρο εχουν.

Παιδι ημουν,10 θαρρω 11.

Τα'χω παντα στο νου και μου ομορφαινουν τη σκεψη συχνα.

Ξυπνημα το πρωι για το σχολειο,

η γιαγια,αγαπημενη μου γιαγια,ετοιμαζε το γαλα

εκεινο το ζαχαρουχο που μολις του εβαζε το καυτο νερο

μυριζε ολη η κουζινα.

Απο το μεσα δωματιο σιγοπαιζε παντα το ραδιο

ειδησεις,διαφημησεις,και μουσικη.

Καθε πρωι.

Ημουν ετοιμη για το σχολειο

με χτενιζε και κοιταζε αν ειχα κουμπωσει σωστα την μπλε ποδιά μου.

Μου εδινε 5 δραχμες για το κουλουρι μου,με σταυρωνε και εφευγα.

Η μουσικη απο το ραδιο..ακομα την θυμαμαι.

Τα μεσημερια ,επρεπε να ξαπλωνουμε

επρεπε να κοιμομαστε επειδη

Ο υπνος μας μεγαλωνε....

Ακουγα τα τζιτζικια

κι εγω ξαπλωμενη χωρις ποτε να θελω να κοιμηθω

αλλα ξαπλωνα επειδη το ελεγε η γιαγια

και για να το ελεγε,ηξερε.

Περιμενα θυμαμαι πως και πως να περασει η ωρα

να παει 5

να σηκωθω σαν ελλατηριο να βγω στην αυλη.

Ηλιος,δυνατος ηλιος,και σκια.

Μιλουσαμε σιγανοφωνα.

Με περιμενε το υποβρυχιο και το κεντιτο μου,

Σταυροβελονια,ριζοβελονια

κεντουσα,ισως ειχα ενα εργοχειρο για τρια χρονια

αλλα το καταφερα..

Ομορφα που ηταν,ποσο ομορφα ηταν!

Τα απογεματα παιζαμε μηλα με τα παιδια στον δρομο

στην αυλη βεγγεριζαν οι θειες,τα ξαδερφια,οι γειτονισες,

ολοι μια παρεα,καθε μερα.

Η γιαγια εφερνε τους μπουμπουριστους χοχλιους και τους μεζεδες.

Μια αυλη γεματη ζωη.

Ολοι ηταν ευπροσδεκτοι.

Θυμαμαι

Οι γειτονισες τα καλοκαιρια καθοντουσαν εξω,στο δρομο αλλες με

τις καρεκλες τους και αλλες χαμε στο πρωτο σκαλι του σπιτιου τους

να τρωνε,ολες,σπορια.Ζεστη πολλη!

Τα τσοφλια εφτιαχναν βουναλακια μπρος στα ποδια τους.

Και οταν η ωρα πηγενε μεσανυχτα, τις εβλεπες με τις σκουπες

να καθαριζουν ωστε το πρωι να ειναι ολα καθαρα.

Τοτε λεγαμε "Καλημερα" και γεμιζε κατι μεσα μας.

Θυμαμαι ολα αυτα τα χρωματα τα σχεδον χρωματα,

θυμαμαι τους ηχους.

Τα αυτοκινητα ηταν λιγοστα και οποτε περνουσε καποιο

γυριζαμε να δουμε ποιος ειναι.

Παρατηρουσα τους μεγαλους.Μου αρεσε να τους παρατηρω.

Θυμαμαι τις μυρωδιες,σαν χτες ηταν,ακομα τις θυμαμαι.

Τα Σαββατα η μπουγαδες στην αυλη με τη σκαφη.

Αγαπημενη μου γιαγια.

Τις Κυριακες να βαλω το ταγιερακι μου,να παμε στην εκκλησια,

βαριομουν πολυ να πηγαινω στην εκκλησια,δεν καταλαβαινα

τι ελεγε ο παπας και ποτε δεν ειχε θεση να καθησω,ομως

δεν εβλεπα την ωρα που θα ετρωγα εκεινο το αγιο ψωμακι

Ετσι το ελεγε,και παντα ηταν λιγο.

Η αγνοτητα

Η καθαροτητα

Η αγαπη που χωρις λογια φαινοταν,

αυτα,

αυτα εχω να θυμαμαι.

Με αυτα πορευομαι

κι αυτα εχω να δωσω.

Καθαρα,σαν τα ασπρα σπιτια με κοπο βαμενα,μα καθαρα.

Katia Tornay-Koulatsi