Είναι σύνηθες φαινόμενο στους ανθρώπους να μπερδεύουν τα συναισθήματά τους. Έχουν μάθει πως αγάπη και φόβος πάνε μαζί. Είναι όμως έτσι; Ακούγεται πολύ συχνά: «τον/την αγαπώ τόσο, φοβάμαι μην τον/την χάσω». Ο έρωτας και η αγάπη για πολλούς βαδίζουν αγκαζέ με τον πόνο της απώλειας. Ωστόσο, αυτό είναι μια πλάνη.
Ο πόνος που αισθάνεται ο ερωτευμένος είναι στην πραγματικότητα ο φόβος της απώλειας, ο φόβος της εγκατάλειψης, που προέρχεται από την προσκόλληση. Θα ρωτήσει κάποιος: «μα, είναι δυνατόν να μη φοβάμαι να μην χάσω ένα αγαπημένο πρόσωπο; Να μην αισθάνομαι πόνο;». Φυσικά και είναι δυνατόν. Ο Βούδας είχε πει πως η προσκόλληση είναι η πηγή κάθε δυστυχίας. Ας δούμε όμως πιο προσεκτικά τι είναι αυτό που συμβαίνει όταν αισθανόμαστε αυτού του είδους την ανασφάλεια.
Ο φόβος της απώλειας έχει να κάνει με την αδυναμία να ζει κανείς στο εδώ και τώρα. Φοβόμαστε επειδή έχουμε μια οδυνηρή ανάμνηση, μια δυσάρεστη παρελθοντική εμπειρία που δεν θέλουμε να επαναληφθεί, αλλά επίσης επειδή ανησυχούμε για το τι θα συμβεί στο μέλλον, αν θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε ένα όμορφο συναίσθημα, την θαλπωρή που μας προσφέρει ένα αγαπημένο πρόσωπο.
Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε για να απαλλαχτούμε από αυτό το αγκάθι, την πληγή στην οποία αναφέρεται ο Κρισναμούρτι, είναι να απολαύσουμε το παρόν, να το αγκαλιάσουμε και να το αποδεχτούμε με ευγνωμοσύνη. Πώς; Με το να γίνουμε πιο συνειδητοί. Να αντιλαμβανόμαστε ό,τι βιώνουμε στο παρόν και να το ζούμε εν πλήρει συνειδήσει. Να εκτιμούμε τις όμορφες στιγμές, όσο τις έχουμε, γιατί κάθε στιγμή είναι μοναδική. Όπως μου είχε γράψει κάποτε μια φίλη, η στενοχώρια δεν διώχνει τις αυριανές λύπες, αποστραγγίζει, όμως, τις σημερινές χαρές.
Κάθε μας πράξη πηγάζει από ένα κίνητρο. Κάθε μας δραστηριότητα ή συμπεριφορά προέρχεται από μια πρωταρχική σκέψη. Οι καλές πράξεις ή συμπεριφορές, ωστόσο, μπορούν να μην έχουν πάντοτε καλό, δηλαδή αγνό, κίνητρο. Για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να φροντίζει τον ηλικωμένο του γονέα, να τον προσέχει και να του δίνει στοργή. Τον αγαπάει, αναμφισβήτητα. Είναι όμως πάντα η αγάπη το κίνητρο για την φροντίδα αυτή; Ή μήπως το κίνητρο είναι ο φόβος για την απώλεια που θα αισθανθεί όταν ο γονέας του αποβιώσει;
Βλέπετε εδώ πόσο μπορεί να αλλάξει αυτό που θεωρούσατε «πραγματικό»; Πώς ο φόβος μεταμφιέζεται σε αγάπη μέσα σας; Ασφαλώς και αρκετοί από εσάς δεν είχατε μπει καν στην διαδικασία να αποσαφηνίσετε τα κίνητρά σας. Ήρθε όμως η ώρα να το κάνετε! Καταρχήν, προσπαθήστε να βρείτε τη ρίζα τους. Αφού δείτε πλέον καθαρά από πού είστε ορμώμενοι, θα προχωρήσετε στον εξαγνισμό των κινήτρων σας.
Καθώς έχουμε εισέλθει σε υψηλότερες δονήσεις ως ανθρωπότητα και σιγά-σιγά αποβάλλουμε τις μάσκες της προσωπικότητας, έφτασε ο καιρός να αποβάλουμε και τις μάσκες των κινήτρων μας. Να δούμε με καθαρά μάτια αυτό που πραγματικά είμαστε, το «πώς» και το «γιατί» πίσω από τις σκέψεις, τις πράξεις και τις συμπεριφορές μας.
No comments:
Post a Comment