modus vivendi

Να αφήνεσαι στης θάλασσας το ρεύμα

Να λιμνάζεις κει που πρόσκαιρα αγάπησες

Ν’ αναλώνεσαι διαγνώνοντας χωρίς σκοπό

Περιπτώσεις αθεράπευτες

Να πληθαίνεις

Να προσμένεις τάχα μιαν άνοιξη

Με τη νωχέλεια ηλιόλουστης ημέρας

Μέρας που άξαφνα ναυάγησε

Μες τις κατάφωτες παραθαλάσσιες πόλεις

Να πληθαίνεις

Να’ σαι κατάμονος κι όμως κρυμμένος

Κρυμμένος μέσα σε χίλιες καρδιές

Να περάσεις στο αίμα αυτών που σ’ αγκάλιασαν

Σ’ αγκάλιασαν πρόσκαιρα

Να πληθαίνεις