Έχω φίλους
κάτι σκιάχτρα
που μεσ' στη νύχτα
είναι κρυμμένοι,
λευκά πουκάμισα
με σηκωμένα τα μανίκια.
Με φιγούρες μοιάζουν
του ονείρου
δραπέτες
απ' τη φυλακή της μέρας.
Αλκοόλ και τσιγάρα
λιγοστεύουν το κορμί τους
κι είναι η λαλιά τους
βαριά λαϊκά
και τα βήματά τους
επικίνδυνα ζεϊμπέκικα.
Είναι όμως πολύ μικρό
το γοητευτικό τους παραμύθι,
κάτω από κόκκινα φώτα
θα αγκαλιαστούν με τον έρωτα
κάτω από μεθυσμένα αστέρια
θα συναντηθούν με το θάνατο.
1 comment:
Πες μου ένα παραμυθι ν'αποκοιμηθω....
κι ας μιλά για το μαυρο πουκαμισο του θανατου..
σου υποσχομαι πριν φυγει η Νυχτα....
πριν τελειωσει το Όνειρο θα μετατρεψω σε κοκκινο το μαυρο.....
και όλη η Ζωή....
θα ξεγλιστρήσει απ'τα χερια που την καταδιωκουν....
τα φιλιά μου..... ονειρα ....πουλια παραδεισου.....
Post a Comment