January 5, 2014

Ύπνος και Θάνατος

Από πανάρχαιους χρόνους γενεές από μύστες μελέτησαν τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου και στη
συνέχεια τα δίδαξαν στους άλλους. Το «δεν υπάρχει θάνατος, ο θάνατος είναι ζωή και η ζωή είναι θάνατος» ήταν η ηχώ των Ελευσινίων μυστηρίων και ένας από τους κυριότερους σκοπούς της μύησης παντού ανά τον κόσμο ήταν και εξακολουθεί να είναι η εξοικείωση του ανθρώπου με το ορόσημο που λέγεται «θάνατος». Ο θάνατος είναι ο μεγάλος ευεργέτης της εξέλιξης καθώς ανανεώνει τη μορφή και κάθε κατάσταση ζωής. Κάτι παρόμοιο είναι και ο ύπνος. Είναι η απώλεια της φυσικής εγρήγορσης για κάποιες ώρες, που όμως είναι σωτήριες και για τη φυσική και την ψυχική υγεία του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος είναι μια απορροή της ΖΩΗΣ από την ύψιστη κατάστασή της – την Ενότητα - και μέσα από επίπεδα συνεχώς αυξανόμενης διαφοροποίησης φθάνει στην κατώτατη, φυσική σφαίρα.
Η Αρχαία Σοφία λέει ότι σκοπός της εξέλιξης είναι το βαθμιαίο ξεδίπλωμα του δυναμικού της Πνευματικής Συνειδητότητας μέσω ενός κύκλου που πηγάζει από το πνευματικό προς την ύλη σε όλες τις συμπυκνώσεις και τις εξαρτημένες αντιδράσεις της και από εκεί πίσω πάλι στην πνευματική κατάσταση – συν την συγκομιδή εμπειρίας που αποκτά η Μονάδα στη διάρκεια του κύκλου.
Η Συνείδηση είναι το πνεύμα και η καθοδηγητική διάνοια και για να εμφανιστεί στην εκδήλωση χρειάζεται ένα σώμα από ύλη σε οποιοδήποτε βαθμό συνθετότητας. Τότε ονομάζεται "συνειδητότητα".
Ο περιορισμός της ατομικής συνειδητότητας ως αποτέλεσμα της ενσωμάτωσής της στην ύλη και της παρουσίας της σε διαφορετικά σχήματα δίνει τη συνειδητότητα και του σχήματος και του αντίστοιχου πεδίου ύλης στο οποίο ανήκει το σχήμα.
Η πνευματική συνειδητότητα που είναι το όργανο της αντίληψης του Αμετάβλητου, είναι σε εγρήγορση ακόμη κι όταν φαίνεται σε λήθαργο. Βρίσκεται πάντοτε στο «φως» της πραγματικότητας και είναι αυτή που δίνει τη διάκριση ανάμεσα στην πραγματικότητα του υποκειμενικού κόσμου και στην αντανάκλασή της στον φαινόμενο κόσμο.
Όμως αυτή η κατάσταση συσκοτίζεται από τα ενδιάμεσα σώματα που μεσολαβούν ανάμεσα στην πνευματική και τη φυσική συνειδητότητα του ανθρώπου. Ο άνθρωπος όντας το αποτέλεσμα της ενσωμάτωσης της ατομικής συνειδητότητας ή της ψυχής σε ένα φυσικό και αστρικό σώμα, είναι σχεδόν αποκομμένος από την πνευματική του κατάσταση. Δεν διαθέτει σοφία, καθολική αγάπη, ανιδιοτέλεια, αυτοθυσία και κυρίως δεν έχει συνέχεια μνήμης από όλα τα στάδια συνειδητότητας που μεσολαβούν ανάμεσα στο φυσικό και το πνευματικό του Εγώ.
Η ανθρώπινη ζωή του εκτυλίσσεται ανάμεσα στη γέννηση και τον θάνατο και η καθημερινότητα ανάμεσα στην εγρήγορση και τον ύπνο. Ο θάνατος είναι η περιοδική επαναφορά της ανθρώπινης συνειδητότητας από τη γη προς την καρμική αφετηρία της – το Αιτιατό. Η μεταθανάτια ζωή εξακολουθεί να είναι ένας ύπνος με όνειρα. Και στη συνέχεια όταν το δυναμικό των ονείρων του εξαντληθεί γλιστρά σε μια επαναγέννηση στη γη μέσω ενός νέου σώματος.
 Ο θάνατος είναι το γεγονός που αφαιρεί από τον ζωντανό όταν πεθαίνει, τη δυνατότητά του να αντιλαμβάνεται τα πράγματα του φυσικού πεδίου μέσω των πέντε του αισθήσεων. Στην πραγματικότητα, το ίδιο συμβαίνει στον άνθρωπο και όταν κοιμάται. Στη διάρκεια του καθημερινού μας ύπνου, χάνουμε την επαφή με το φυσικό περιβάλλον και βρισκόμαστε σε έναν άλλο κόσμο σε εκείνο των ονείρων από τον οποίο γλιστράμε κάθε πρωί ξανά στη φυσική εγρήγορση, για να συνεχίσουμε τη ζωή μας πάνω στη γη.
Με τον ύπνο επαναλαμβάνεται η διαδικασία του θανάτου καθώς και της μεταθανάτιας ζωής, σε καθημερινή βάση. Και στις δύο περιπτώσεις, θανάτου και ύπνου, η ανθρώπινη συνειδητότητα αποσπάται προσωρινά από το φυσικό της επικάλυμμα και μένει με την αστρική της συνειδητότητα. Η φυσική εγρήγορση είναι μέρος της καθημερινής ζωής της ενώ η αστρική είναι μέρος της καθημερινής νύχτας της καθώς και της μεταθανάτιας περιόδου.
Δεν είναι δυνατή η καταγραφή γεγονότων από τη συνειδητότητά μας συγχρόνως διαμέσου πολλαπλών και διαφορετικών διαστάσεων ζωής. Αν και οι εστίες των αισθήσεών, των επιθυμιών και των σκεπτομορφών βρίσκονται στο αστρικό μας σώμα, και αυτές καθορίζουν τη φυσική μας συνειδητότητα, δεν έχουμε άμεση αντίληψη όλων αυτών των αόρατων διεργασιών. Βλέπουμε και νιώθουμε τα αποτελέσματά τους αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε τις διαδικασίες.
Όταν ο άνθρωπος χάνει τη φυσική του συνειδητότητα κατά την στιγμή του θανάτου, κρατώντας την αστρική του, που είναι το σώμα της επιθυμίας και των σκεπτομορφών, εισέρχεται σε δύο μεταθανάτιες περιοχές (τραϊλόκια). Αυτές οι δύο περιοχές το Καμαλόκα και το Ρούπα-Ντάτου,  έτσι ονομάζονται στα σανσκριτικά, ανήκουν στο αστρικό πεδίο. Το αστρικό είναι το πεδίο που περιβάλλει τον κόσμο μας καθώς και το σώμα μας . Το ένα τμήμα του αυτό που συνορεύει με τη γη είναι το πυκνότερο και το ανώτερο τμήμα είναι λεπτοφυέστερο και πιο φωτεινό. Σε αυτά τα δύο πεδία κινείται το προσωπικό  Εγώ στη διάρκεια του ύπνου αλλά και στη διάρκεια της μεταθανάτιας ζωής μας.  Στη διάρκεια της μεταθανάτιας ζωής επαναλαμβάνεται η διαδικασία του ύπνου και του ονείρου, μόνο που η διάρκειά τους δεν είναι ώρες αλλά χρόνια. Ας δούμε πιο αναλυτικά αυτές τις περιοχές:
Η πρώτη περιοχή είναι το κάμα ντάτου και έχει επτά υποδιαιρέσεις. Είναι ο τόπος των σιωπηλών Σκιών. Οι Έλληνες τον ονόμασαν Άδη και οι Αιγύπτιοι Αμέντι. Πρόκειται για αστρικό πεδίο – η ύλη του είναι αόρατη σε μας – όπου οι ασώματες προσωπικότητές μας παραμένουν έως την πλήρη εξασθένηση των ειδώλων που προήλθαν από τις ωθήσεις των κατώτερων επιθυμιών και παθών.
Σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχουν εκείνοι που έχουν φύγει από τη φυσική ζωή εξαιτίας ατυχημάτων, αυτοχειρίας, και βιαίου θανάτου συν όλων εκείνων των οποίων οι επιθυμίες και οι πράξεις της φυσικής ζωής τους κρατούν προσκολλημένους και δέσμιους στις γήινες αισθήσεις.
Η δεύτερη περιοχή είναι ο ουράνιος τόπος των μορφών ρούπα ντάτου και ονομάζεται από τους Ινδούς, ντεβαχάν, και τους Χριστιανούς, παράδεισος. Η εσωτερική διδασκαλία λέει ότι αν και τα Εγώ εξακολουθούν να διατηρούν τις μορφές τους, όπως γίνεται στα όνειρα, και αν και το ντεβαχανικό είναι νοητικό πεδίο και αποδίδει μια κατάσταση προσωπικής αντίληψης, τα Εγώ δεν έχουν μορφές παρά μόνον εκείνες που τα ίδια διαμορφώνουν. Ο ουράνιος αυτός κόσμος έχει επτά επίσης υποδιαιρέσεις ή καταστάσεις αντιληπτικότητας, που όμως δεν είναι τόποι αλλά μόνο νοητικές αναπαραστάσεις των Εγώ.
Υπάρχει και μια τρίτη περιοχή που λέγεται αρούπα ντάτου και είναι η περιοχή του αφηρημένου και άμορφου κόσμου. Είναι η ύψιστη περιοχή, η κατοικία εκείνων που είναι έτοιμοι να περάσουν στο νιρβάνα.
Ο άνθρωπος με τη μεταθανάτια συνειδητότητά του μεταφέρεται στην πρώτη περιοχή του καμαλόκα ή Άδη και εκεί παραμένει από δευτερόλεπτα έως και αιώνες, ανάλογα με το δυναμικό των εικόνων που έχει ο ίδιος σχηματίσει στη διάρκεια της επίγειας ζωής του.
Στο ίδιο πεδίο βρίσκεται ο άνθρωπος στη διάρκεια του ύπνου του. Η κατάσταση αυτή αντιστοιχεί στον ύπνο με όνειρα.
Στο στάδιο του ύπνου με όνειρα χάνουμε την επαφή μας με τα αντικείμενα των φυσικών αισθήσεων τα οποία θεωρούσαμε αληθινά και περνάμε στη διαδικασία της χαράς και της λύπης που αναδύεται στο νέο πεδίο αντίληψης. Σε τούτο το στάδιο ύπνου η συνειδητότητά μας ταυτίζεται με τα είδωλα των επιθυμιών και των σκέψεων που σχηματίστηκαν στο στάδιο της εγρήγορσης στην καθημερινή ζωή μας.  Αυτό το στάδιο ονομάζεται σβάπνα,ύπνος με όνειρα και ψυχικός ύπνος. Αφορά και στις δύο περιοχές την πρώτη και τη δεύτερη.
Αυτές οι δύο περιοχές - το καμαλόκα και το ρούπα-ντάτου - είναι το μεταθανάτιο τοπίο του ανθρώπου. Όμως, είναι και  ο χώρος μέσα στον οποίο κινείται στη διάρκεια του ύπνου του.
Υπάρχει επίσης ένα τρίτο στάδιο εκείνο που λέγεται βαθύς ύπνος. Στα σανσκριτικά ονομάζεται σουσούπτι και είναι αυτός ο ύπνος από τον οποίο, όταν ξυπνάμε, δεν θυμόμαστε συνήθως τίποτα. Είναι ο ύπνος δίχως όνειρα. Είναι ο ύπνος που μας ξεκουράζει βαθιά και μας αφήνει μια πολύ καλή διάθεση. Σε μερικά άτομα δίνει οράματα, απαντήσεις σε σοβαρά τους ερωτήματα και έμπνευση στους βαθείς συλλογισμούς τους. Στη διάρκεια αυτού του ύπνου που συμβαίνει στις πρώτες ώρες της νύχτας, το προσωπικό Εγώ πλησιάζει προς το φως της ψυχής του.
Η εγρήγορση, ο ύπνος με όνειρα και ο ύπνος δίχως όνειρα, είναι διαφορετικές καταστάσεις συνειδητότητας. Σε κάθε κατάσταση μπαίνει σε δράση ένα διαφορετικό τμήμα της ατομικής συνειδητότητας ή το άτομο γίνεται συνειδητό σε ένα διαφορετικό πεδίο της ύπαρξής του.
Επίσης υπάρχουν βασικές διαφορές ανάμεσα στις δύο καταστάσεις του ύπνου και του θανάτου, που είναι οι εξής:
  • στον ύπνο δεν χωρίζονται οι αρχές, ενώ το αντίθετο συμβαίνει με τον θάνατο
  • ο ύπνος βοηθάει στην εκτόνωση της συσσωρεμένης ενέργειας της ημέρας, ο θάνατος βοηθάει στην εκτόνωση του δυναμικού που έχει δημιουργήσει στη διάρκεια της ζωής του ο άνθρωπος με τις επιθυμίες του
  • στην αφομοίωση των εμπειριών της καθημερινότητας, ο θάνατος στην αφομοίωση των εμπειριών όλης της ζωής
«Όπως ένας άνθρωπος εξαντλημένος από έναν τρόπο ζωής αναζητά έναν άλλο, όπως πχ. όταν κάποιος εξαντλείται από τη ζέστη ανανεώνεται με κρύο νερό, έτσι και ο ύπνος είναι η σκιερή γωνιά στην ηλιόλουστη κοιλάδα της ζωής. Ο ύπνος είναι το σημάδι ότι η εγρηγορούσα ζωή έχει γίνει πολύ δυνατή, για τον φυσικό οργανισμό και ότι το ρεύμα της δύναμης της ζωής θα πρέπει να σπάσει ώστε η εγρήγορση να αντικατασταθεί με το στάδιο του ύπνου. Ρώτησε έναν καλό διορατικό να περιγράψει την αύρα του ανθρώπου που μόλις ξύπνησε και κάποιου άλλου που μόλις πήγε για ύπνο. Ο πρώτος κολυμπαέι σε ρυθμικούς παλμούς του ζωτικού ρεύματος – χρυσό, μπλε, ροζ . Αυτά είναι τα ηλεκτρικά κύματα της Ζωής. Ο τελευταίος είναι μέσα σε μια ομίχλη χρυσοπορτοκαλιά, αποτελούμενη από άτομα που στριφογυρίζουν με μια απίστευτη σπασμωδική ταχύτητα, δείχνοντας ότι το πρόσωπο αρχίζει να είναι πολύ κορεσμένο με Ζωή. Η ουσία της Ζωής είναι πολύ δυνατή για τα φυσικά όργανα και πρέπει να αναζητήσει την ανακούφιση στην σκοτεινή όψη αυτής της ουσίας, που είναι το στοιχείο του ύπνου ή ο φυσικός ύπνος – ένα από τα στάδια της συνειδητότητας…..[Πρακτικά του Τμήματος Μπλαβάτσκυ, σ.58]




Για να έχει μνήμη και συνέχεια μνήμης ο άνθρωπος από όλα τα  πεδία της συνειδητότητάς του, θα πρέπει να σχηματιστούν συνδέσεις από το ένα στάδιο στο άλλο.
Αυτό για να πραγματοποιηθεί, θα πρέπει ο άνθρωπος να γνωρίζει τους εσωτερικούς νόμους και να τους εφαρμόζει, να έχει αυτογνωσία και πλήρη αφοσίωση  και υπηρεσία προς τον θείο σκοπό.
Αν ο άνθρωπος αποκτήσει συνέχεια αντίληψης ανάμεσα στις συνειδησιακές του καταστάσεις, τότε γι’αυτόν δεν θα υπάρχει ούτε ύπνος ούτε θάνατος. Θα υπάρχει μόνο μια συνεχής εγρήγορση, που εκτεινόμενη και στα επτά πεδία της συνειδητότητάς του, θα τον καθιστά ένα αυτοσυνειδητό πνευματικό ον.
Για τη σύνδεση της ατομικής συνειδητότητας με όλες τις ενδιάμεσες καταστάσεις της από τη φυσική έως την πνευματική, οι Μεγάλοι Άνθρωποι-Διδάσκαλοι λένε τα εξής:
Το Αθάνατο Εγώ που είναι η βάση της ατομικής μας συνειδητότητας υπάρχει στην Αιωνιότητα, εκεί όπου δεν υπάρχει ούτε Παρελθόν, ούτε Μέλλον παρά μόνο το αιώνιο ΠΑΡΟΝ. Το Αθάνατο Εγώ συνδέεται με τη φυσική μας συνειδητότητα μέσω του κρίκου του νου ή της νοητικής μας συνειδητότητας.
Αν ο χρόνος είναι το αποτέλεσμα της πανοραμικής κίνησης της συνειδητότητας στον χώρο, τότε ακινητοποιώντας τον νου γινόμαστε ένα με το Αιώνιο Παρόν. Τότε περνάμε στο στάδιο που λέγεται Τουρίγια ή Σαμάντι, που αντιστοιχεί στην πνευματική συνειδητότητα. Το Σαμάντι είναι η κατάσταση της απόλυτης πνευματικής διαύγειας, επειδή η πνευματική συνειδητότητα είναι το όργανο της αντίληψης του Αμετάβλητου.
Τότε παύει να υπάρχει ύπνος και θάνατος. Υπάρχει μόνον η αιώνια Ζωή.

2 comments:

~reflection~ said...

Οι ανεξερεύνητες συνιστώσες του Άρχοντα Νου, που ενέπνευσαν κι εμπνέουν θεωρίες και τρόπους βιωματικής προσέγγισης και ... διαμονής στην Πατρίδα της πολυεπίπεδης αντίληψης του Όλου...

Δημιουργική Χρονιά εύχομαι...

Αέναος Ταξιδευτής said...

Μια χρονιά γεμάτη από ανακαλύψεις μαγικές εύχομαι με τη σειρά μου!!

Jazz Music

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Popular Music