Οδυσσέας Ελύτης ~ Κλίμα της Απουσίας...

Όλα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκαν 
Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε 
Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε 
Το αμετανόητο χέρι 

Δέθηκα σ' έναν κόμπο λύπης. 

II 

Η ώρα ξεχάστηκε βραδιάζοντας 
Δίχως θύμηση 
Με το δέντρο της αμίλητο 
Προς τη θάλασσα 
Ξεχάστηκε βραδιάζοντας 
Δίχως φτερούγισμα 
Με την όψη της ακίνητη 
Προς τη θάλασσα 
Βραδιάζοντας 
Δίχως έρωτα 
Με το στόμα της ανένδοτο 
Προς τη θάλασσα 

Κι εγώ - μες στη Γαλήνη που σαγήνεψα. 

III 

Απόγευμα 
Κι η αυτοκρατορική του απομόνωση 
Κι η στοργή των ανέμων του 
Κι η ριψοκίνδυνη αίγλη του 
Τίποτε να μην έρχεται Τίποτε 
Να μη φεύγει 

Όλα τα μέτωπα γυμνά 

Και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο.



Ποίηση : Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική : Ελένη Καραίνδρου ...Το θέμα από τη ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου The Weeping Meadow ( Το Λιβάδι που δακρύζει )

Άτιτλο

"Σου έλεγα, «σε σκέφτομαι και σ’ αγαπώ» κι σου ’γραφα:, «Αγαπημένη!». Και συ γελούσες και έκλαιγες, χρυσή

βροχή στον ήλιο. Κι ήταν το δάκρυ μαργαριτάρι της χαράς κι ήταν στα μέσα μου ένα πουλί ψηλά που με πετούσε. Πόση λαχτάρα να σε ιδώ! Κιεσύ να αιωρείσαι. Κι ύστερα, χοροπηδώντας, να πνίγεις την ανάσα μου. Και να μεθώ στη δική σου. Και συ παραλυμένη στα χέρια μου, γλυκιά, γαλήνια, παραδομένη. Ελεύθερη, πέρα απ’ τα όρια, δική μου! Κι εγώ όλος δικός σου. Τι είχα μάθει τίποτα να μη κρατώ. Εσύ κι εγώ, σ’ ανέφελο ουρανό…"

Πηγη

Ιμπν Χαζμ "Το Περιλαίμιο του Περιστεριού"

Κάποιος με ρώτησε για την ηλικία μου, αφού είχε παρατηρήσει το γκριζάρισμα του χρόνου στα

μαλλιά μου. ΄
Του απάντησα: "Μια ώρα, γιατί στ' αλήθεια δε λογαριάζω διόλου το χρόνο που έζησα ως τώρα".
Έμεινε έκπληκτος: "Μα τι λες; Για εξηγήσου. Να λοιπόν μια μπερδεμένη απάντηση".
Λέω τότε: "Μια μέρα, ξαφνικά, έδωσα ένα φιλί, ένα κρυφό φιλί σ' εκείνη που μου έχει πάρει την καρδιά. Όσο πολλές και αν είναι οι μέρες μου, δε λογαριάζω παρά εκείνη τη μικρή στιγμή, γιατί πραγματικά είναι όλη μου η ζωή"

πηγή

Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο... Ο

Η ιστορία μιλά για τη μοναξιά και την ανάγκη να ανήκεις. Την ανάγκη να βρεις αυτό που σε συμπληρώνει, ώστε να "κυλήσεις" στη ζωή μαζί του. 
Μιλά για την εναγώνια αναζήτηση αυτού του άλλου, που θα έρθει ως «από μηχανής θεός», να κλείσει το μέσα μας κενό, να δώσει νόημα στη ζωή μας. 
Αυτό το άλλο, που πιστεύουμε, ότι θα μας αναγνωρίσει και θα το αναγνωρίσουμε "μαγικά". 
Στη διάρκεια αυτής της αναζήτησης θα κάνουμε πολλά: θα μασκαρευτούμε, θα τρομάξουμε, θα μπερδευτούμε, θα γελοιοποιηθούμε, θα ελπίσουμε... 
Και τελικά, κάποτε, θα βρούμε το ιδανικό μας άλλο, αυτό που μας χωρά και το χωράμε. Και ευτυχώς θα αρχίσουμε επιτέλους να «κυλάμε»...να ζούμε...Τι κρίμα μόνο, που κανείς δεν μας είπε και εμείς ποτέ δεν σκεφτήκαμε, ότι κυλώντας...αλλάζεις! 
Και έτσι αυτό που ξεκίνησε σαν απόλυτο ταίριασμα, στην πορεία αρχίζει να μας στενεύει και να το στενεύουμε...Και μετά τι....Μετά πάλι από την αρχή: προσμονή και μοναξιά.. 
Μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί κάτι, κάποιος, που τίποτα δεν ζητά και τίποτα δεν του λείπει, (ένα Μεγάλο, ολοστρόγγυλο, πλήρες Ο), για να μας κάνει την απλή ερώτηση: 

"Γιατί δεν κυλάς μόνο σου;" 

"Μόνο μου; ένα Κομμάτι-που-λείπει (τριγωνικής μορφής) δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του". 

"Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;" ρώτησε το Μεγάλο Ο. 

"Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές" είπε το Κομμάτι-που-λείπει. "Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!" 

"Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν" είπε το Μεγάλο Ο... 

"Αλλάζουν"; 
Σιωπή...Περισυλλογή...Απόπειρα....Προσπά­θεια....Κίνηση....Και επιτέλους αρχίζει το ταξίδι...η μεταμόρφωση...η ζωή... 
"Το Κομμάτι που λείπει συναντά το Mεγάλο Ο", μιλά απλά και αληθινά για αυτό που όλοι ξέρουμε, αλλά ελάχιστοι κατανοούμε και ακόμα ελαχιστότεροι κάνουμε πράξη στη ζωή μας: η ολοκλήρωση και ευτυχία μας, είναι πρωτίστως μια προσωπική υπόθεση. 
Κανείς δεν μπορεί να μας την επιβάλει ή ακόμα και να μας τη χαρίσει «έξωθεν». Και ίσως δεν γίνεται αλλιώς: για να συν-υπάρξουμε κάποτε με κάποιον ή κάτι, πρέπει πρώτα να υπάρξουμε σαν αυτοκαθοριζόμενες οντότητες. 
Η συν-ύπαρξη χρειάζεται δυο...όχι δυο μισά, αλλά δυο ολόκληρα. Δυο Μεγάλα ολοστρόγγυλα Ο, που τίποτα δεν χρειάζονται και τίποτα δεν τους λείπει...Δύο ολόκληρα που συμπορεύονται από καθαρή αγάπη. 
Όχι από ανάγκη ούτε από συμφέρον. Δυο ολόκληρα που τα ενώνει η επιλογή. Όχι η ελπίδα, ούτε ο φόβος.... Αν έτσι αντικρίσουμε τη ζωή μας, ίσως πάψουμε να μεμψιμοιρούμε, να τα βάζουμε με τους άλλους, να είμαστε απαθής ή μοιρολάτρες. 
Αν δεν περιμένουμε την ευτυχία να μας χτυπήσει την πόρτα, αλλά τραβήξουμε εμείς κατά κει, αν μη τι άλλο, σίγουρα στο τέλος, όποιο κι αν είναι, θα έχουμε κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι!




πηγη