Άτιτλο

Κάποτε περπάτησα δίπλα στον Άνεμο.

Και ο Άνεμος είχε ανθρώπινη φωνή και μου είπε:

Βρίσκομαι μέσα σε κάθε τι

και κάθε τι με περιέχει

είμαι εκείνο που πλημμυρίζει το κενό

και το κενό δεν με περιέχει

Φουσκώνω τα στήθια της σκέψης

και απλώνομαι στα ύστατα της Νύχτας

αόρατος είμαι

βλάσφημος δηλαδή

στα μάτια του Πεπερασμένου

μα τίποτα δεν μπορεί να με αναλώσει

γιατί αόρατος είμαι

κι έτσι ανύπαρκτος

για κείνους που θέλω να στοιχειώνω...

Κάποτε κοιμήθηκα μαζί με τη Φωτιά

Και η Φωτιά είχε ανθρώπινη φωνή και μου είπε:

Είμαι η δίψα του Σύμπαντος

η λαγνεία της Δημιουργίας

Είμαι το εκζητούμενο των φιλοσόφων

και η άπιαστη ροή της ιστορίας

είμαι μια ηλικιωμένη θεά που αμετανόητη πυρώνει

τα όνειρα των ποιητών

τη μοναξιά των πολεμιστών

Το ιερό φετίχ των αγαπημένων

το σάβανο των ανίερων επικλητών μου

κι έχω θεριέψει στις ψυχές των όντων

κι έχω λατρευτεί γιατί'μαι Αθάνατη!...

Κάποτε φιλοξενήθηκα στον Οίκο της Νόησης

Και η Νόηση είχε ανθρώπινη φωνή και μου είπε:

Χιλιάδες και εκατομμύρια σπείρες από Ατόφια Ενέργεια

Χιλιάδες και εκατομμύρια περιδινήσεις από Λευκό και Κυανό

Χιλιάδες και εκατομμύρια στοιβάδες από Πυρ και Εξέλιξη

Είμαι...

Τίποτε δεν μπορεί να με αγγίξει

και γεννιέμαι συνέχεια

τίποτε δεν μπορεί να με ακυρώσει

και εκλεπτύνομαι αέναα

τίποτε δεν μπορεί να με οραματιστεί

έχω τα κλειδιά του Άμορφου

Ως και ο Χρόνος πάλεψε να με ορίσει:

Στη σύλληψη

μια αιωνιότητα

Στη μόρφωση

μια ανθρώπινη ζωή

Στην ηδονή

μια νύχτα από πυρετούς

Στην αθανασία

μια στιγμή μονάχα

με φυλακίζουν οι διανοητές

κι εγώ δραπετεύω

με σαγηνεύουν οι ικέτες στοχαστές

κι εγώ τους προδίδω

και στον Έρωτα του Θεού παραδίνομαι...

Κάποτε διδάχθηκα από τον Φόβο 

Και ο Φόβος είχε ανθρώπινη φωνή και μου είπε:

Κάτι απ'την κατάρα που λες

κι εγώ ευλογία

κάτι απ'την απουσία ζωής που αισθάνεσαι

κι εγώ στην επιστρέφω

σαν ώριμη, γενναία ανταρσία

κάτι απ'τη μικρότητα που χλευάζεις

κι εγώ την χτίζω κάθε μέρα με ελευθερία

μη διστάσεις να γευτείς

γιατί κι άλλο όνομα έχω

Σοφία!

Μαυρο Ροδο