Φθινοπωρινό τραγούδι - Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

Σήμερα νιώθω στην καρδιά
ένα τρεμάμενο κύμα απ' αστέρια,
όμως το μονοπάτι μου χάνεται
βαθιά μέσα στην καταχνιά.
Το φως μου κόβει τα φτερά
κι ο πόνος της θλίψης μου
μουσκεύει τις ανάμνησες
στην πηγή της Ιδέας.

Όλα τα ρόδα είναι λευκά,
τόσο λευκά σαν τον δικό μου πόνο,
και δεν είναι τα ρόδα λευκά,
επειδή έχει χιονίσει πάνω σ'αυτά.
Πιο πριν είχαν το χρώμα της ίριδας.
Και χιόνισε πάνω στην ψυχή.
Το χιόνι της ψυχής έχει
νιφάδες από φιλιά κι εικόνες
που χάνονται μες στη σκιά
ή μες στο φως της σκέψης.

Το χιόνι πέφτει απ'τα τριαντάφυλλα,
όμως εκείνο της ψυχής μένει,
και τα νύχια των χρόνων
τα κάνουνε σάβανα.

Θενά λιώσει το χιόνι,
όταν ο θάνατος μας πάρει;
Ή θενάχουμε ύστερα άλλα χιόνια
κι άλλα τριαντάφυλλα πιο τέλεια;

Θενάναι η ειρήνη μαζί μας,
όπως μας το διδάσκει ο Χριστός;
Ή ποτέ δε θάναι δυνατή
του προβλήματος η λύση;

Κι αν η αγάπη μας γελάει;
Ποιός θα ενθαρρύνει τη ζωή μας,
αν το σούρουπο μας βυθίζει
στην αληθινή τη γνώση
του Καλού που ίσως δεν υπάρχει,
και του Κακού που πάλλει εδώ κοντά;

Αν η ελπίδα σβήσει
κι η Βαβέλ αρχίσει,
ποιός πυρσός θενά φωτίσει
τους δρόμους στη Γη;

Αν το γαλάζιο είν' ένα όνειρο,
τι θενάναι η αθωότητα;
Τι θενάναι η καρδιά,
αν ο Έρωτας δεν έχει βέλη;

Αν ο θάνατος είναι ο θάνατος,
τι θενά γίνει με τους ποιητές
και τ'αποκοιμησμένα πράματα,
που κανένας πια δε θυμάται;

Ω! ήλιε των ελπίδων!
Καθάριο νερό! Καινούργιο φεγγάρι!
Καρδιές των παιδιών!
Τραχιά ψυχή της πέτρας!
Σήμερα νιώθω στην καρδιά
ένα τρεμάμενο κύμα απ' αστέρια
κι όλα τα ρόδα είναι
τόσο λευκά σαν τον δικό μου πόνο.