Η λήθη

Όλη την αγάπη σ’ ένα φλιτζάνι

πλατύ σαν τον κόσμο, όλη
την αγάπη με αστέρια κι αγκάθια
σ’ την έδωσα, μα εσύ έφυγες
με μικρά ποδαράκια, με τακούνια λασπωμένα
πάνω απ’ τη φωτιά, το ’σκασες.

Αχ, μεγάλη αγάπη, μικρούλα αγαπημένη μου!

Εγώ πάλι δεν ανέκοψα την πάλη,
δεν σκόνταψα τραβώντας για να ζήσω,
να ’βρω ειρήνη, να ’χουν όλοι ψωμί,
αλλά σε σήκωσα στα μπράτσα μου
και σε κάρφωσα στα φιλιά μου
και σε κοιτάζω, όπως ποτέ
μάτια ανθρώπινα δεν έχουν κοιτάξει.

Αχ, μεγάλη αγάπη, μικρούλα αγαπημένη μου!

Τότε δεν μέτραγες το μπόι μου
και τον άντρα που σου μοίραζε
το αίμα, το σιτάρι, το νερό ̇
και τον μπέρδευες
με το μικρό έντομο που ’χε πέσει στην ποδιά σου.

Αχ, μεγάλη αγάπη, μικρούλα αγαπημένη μου!

Μην περιμένεις να στραφώ απ’ τα πέρατα
να σε ξανακοιτάξω ̇ μείνε με ό,τι
σου άφησα, πορεύσου
με την προδομένη φωτογραφία μου,
εγώ θα συνεχίσω την περιπλάνηση,
ανοίγοντας δρόμους πλατιούς ενάντια στο σκότος,
απαλύνοντας της γης το χώμα, ξαναμοιράζοντας
το αστέρι σ’ όσους κοπιάσουν να ρθούνε.
Κούρνιασε στο δρόμο.
H νύχτα για σένα έπεσε.
Το πρωί μπορεί με την αυγή
να ξαναϊδωθούμε.

Αχ, μεγάλη αγάπη, μικρούλα αγαπημένη μου!
ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ