Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή

Πόσες φορές, αλήθεια, συναρμολόγησες τη διαμελισμένη σου ψυχή; Σάμπως θυμάσαι;
Πόσες νύχτες τρύπησες, για να βγεις στο φως;
Πόση βροχή κατάπιες;
Πόσους ανέμους έκρυψες στην αγκαλιά σου;
Τώρα, μου γράφεις… “Είμαι καλά. Βρήκα μια θέση στη ζωή.
Μπορεί προσωρινά. Αλλά να ξέρεις, είναι θεωρείο!
Επιτέλους, μου χαρίστηκε ο Θεός”.
Αμ, δε στη χάρισε ο Θεός τη θέση, μάτια μου.
Στην πούλησε. Και μάλιστα πανάκριβα.”

Αγκάλιασε σφιχτά τον εαυτό σου. Κρύψου κάτω απ’ το δέρμα σου.
Μέσα στις χούφτες σου.
Ζέστανε την ψυχή σου με την ανάσα σου.
Και σκέψου πόσα πράγματα σημαντικά έχεις να κάνεις, μόλις περάσει η καταιγίδα.”

Αλκυόνη Παπαδάκη

πηγη