Την ημέρα που ο λοτός άνθησε

Την ημέρα που ο λοτός άνθησε, ω αλοίμονο, το μυαλό μου περιπλανιόταν, και για αυτό δεν το είδα.

Το καλάθι μου ήταν άδειο και το λουλούδι λησμονήθηκε.

Μόνο που πότε-πότε μια λύπη με κυρίευε, και αναπηδούσα από το όνειρό μου

και ένοιωθα αμυδρά μια γλυκειά, παράξενη ευωδία μες στον αγέρα του νοτιά.

Εκείνη η ανεπαίσθητη γλύκα έκανε την καρδιά μου να πονά από λαχτάρα

και μου φάνηκε ότι ήταν η ανυπόμονη πνοή του καλοκαιριού που αναζητούσε την εκπλήρωσή του.

Τότε δεν το ήξερα ότι ήταν τόσο κοντά, ότι ήταν δικό μου,
και ότι αυτή η τέλεια γλυκειά ευωδία είχε ανθήσει στα βάθη της δικής μου καρδιάς.

Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ

πηγη