ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Φθινόπωρο κιόλας!
Μα γιατί να θλιβόμαστε για τον προαιώνιο ήλιο όταν καταπιανόμαστε ν' ανακαλύψουμε το θείο φως,
μακριά απ' όλους όσους πεθαίνουν με τις εποχές.


...Φθινόπωρο.
Ανεβασμένη πάνω στις αδιάλυτες ομίχλες η βάρκα μας επιστρέφει πίσω στο λιμάνι της εξαθλίωσης, την πελώρια πόλη με τον ουρανό βαμμένο λάσπη και φωτιά.

Α, τα μουχλιασμένα βρωμόπανα, το μουλιασμένο στη βροχή ψωμί, το μεθύσι, οι χίλιοι έρωτες που με σταύρωσαν!


Βλέπω ξανά τον εαυτό μου με δέρμα τουμπανιασμένο από λάσπη και πανούκλα, σκουλήκια στις μασχάλες μου και στα μαλλιά μου, και στην καρδιά μου μεγαλύτερα σκουλήκια ξαπλωμένα μεταξύ αγνώστων δίχως ηλικία, δίχως αίσθημα...


Πότε-πότε κοιτώ τον ουρανό, παραλίες ατέρμονες σκεπασμένες μ' έθνη λευκά, χαρά γεμάτα. Ένα παμμέγιστο χρυσό καράβι πάνωθέ μου, πάλλει τις πολύχρωμες ταινίες του στις αύρες της αυγής.
Έπλασα όλα τα ξεφαντώματα, όλους τους θριάμβους, όλα τα δράματα.
Πίστεψα σε κάθε δυνατή μαγεία...........

Και στο μεταξύ, η άγρυπνη θέληση.

Ας δεχτούμε με χαρά λοιπόν όλους τους χειμάρρους
- της ευεξίας και της αληθινής ευαισθησίας.

Και το πρωί, οπλισμένοι με φλογερή υπομονή, θα μπούμε σε πολιτείες μεγαλόπρεπες.
Για ποιό λόγο να μιλώ για χέρι φιλικό;


Είναι όφελός μου πως πια μπορώ να γελώ με τους παλιούς,
ψεύτες έρωτές μου και να κάνω να ντρέπονται εκείνα τ' απατηλά ζευγάρια -αντίκρυσα την κόλαση κάθε γυναίκας πίσω κει -

και θα είμαι ελεύθερος ν' αδράξω την αλήθεια
μέσα σε μια ψυχή και σ' ένα σώμα...........


αρθουρος ρεμπω