Οι λευκές σελίδες γεμίζουν παράφορα
-με βαρβάτες λέξεις και ασύνορα νοήματα.

Κάποιες φορές το μελάνι δεν προλαβαίνει την κίνηση.

Σαρώνουν το μυαλό, τα θέλω μου για σένα
- κι ανέγγιχτα σχεδόν τα καταγράφω.
Είδωλα φορεμένα με απόγνωση στη μνήμη
-ορθώνουν ικεσίες προσμονής στον έρωτα.
Κάλεσμα για επανάληψη στο προπατορικό.
Αναστενάζω πόθους και στα στολίζω πάθη.

Αιώνια κατάρα
-να καταποντίζομαι πάντα, λιγωμένος / μέσα σου.
Ευχή, η οδύνη της λαγνείας μαζί σου.

Με άσπιλη στύση σου γράφω.

Ευτυχώς…
Μαζί σου δεν μένουν ορφανοί οι στίχοι…


Konstantinos Iliopoulos