κι απόμεινα σκυφτός
με την πίκρα επτασφράγιστη
μες της καρδιά μου
να βολοδέρνω από αδιέξοδο
σε αδιέξοδο
μόνος με τα μάτια μου πυρωμένα
σαν δυο μικρά λιοκούκουτσα
πάνω στην ασπρισμένη πέτρα
άφωνος με μια φωνή
ραγισμένη κι ανήμπορη
να εκφράσει το τέλειο, το ανέκφραστο, το απέραντο
με μια γεύση στο στόμα μου
κυπαρισσόμηλου και δυόσμου.
Αυτός ήταν ο εαυτός μου.
Σωτήρη Ζυγούρη
No comments:
Post a Comment