Ο Βωμός του Σύμπαντος

Πάθος…
Ένα φτερούγισμα της Ψυχής…
Χρειάζεται όμως το Σώμα για να εκδηλωθεί…
Και στο άγγιγμα δύο φλεγόμενων Σαρκών…
Ωκεανοί στερεύουν…
Μάταια…
Γιατί η Φλόγα από τη νωχελική τριβή των υγρών κορμιών…
Καίει αέναα…
Άσβεστο Πυρ στο Βωμό του Σύμπαντος…

Ένα τρεμάμενο άγγιγμα με τα ακροδάχτυλα στον καυτό από το φίλημα λαιμό…
Ένα ανεπαίσθητο χτυποκάρδι με τη μορφή ανάσας να κατακαίει την αλαβάστρινη σάρκα…
Ποτάμια ηδονής να ρέουν φλογοφόρα στα καυτά από τον πόθο λαγόνια…
Και μια έκρηξη πάθους να σπρώχνει με σπασμούς σε υγρούς ωκεανούς ατελέσφορης και ατέρμονης Πληρότητας…
Ενώ αρνείται να επιστρέψει στα στενά δεσμά της Σάρκας…
Γιατί γνώρισε το Εκείθε…

Άνεμος του Παραδείσου η ανάσα Σου να σβήνει στη δική μου…
Τραγούδι των Θεών το χτυποκάρδι Σου μπλεγμένο στο δικό μου…
Χαμόγελο του Σύμπαντος το βλέμμα Σου να ανταμώνει το δικό μου…
Κόσμοι γεννιούνται στο άγγιγμα της Σάρκας σου στη δική μου…
Σεισμός Δημιουργίας το τρέμουλο της Ύπαρξης στην Ένωση…
Σκοπός που στις ερήμους της Γης περιπλανιέμαι το να σε αντικρίσω έστω μια φορά…

© Νικόλαoς Παναγοδημητρόπουλος

πηγη