σ'ένα θλιμμένο χάδι

Κι όμως δεν έφυγες ποτέ 
από ότι έπρεπε να φύγεις,

και μια για πάντα αφέθηκες 
σ’ένα θλιμμένο χάδι! 

Καθώς το χρόνο τώρα διαιρείς,

μάταια ψάχνεις στο σκοτάδι,

έρωτες που ήτανε να ζήσεις

όνειρα που ήτανε να δεις!





β.κουστούδας
σ'ένα θλιμμένο χάδι

Green Carnation - Alone

From childhood's hours I have not been
As others were --- I have not seen
As others saw --- I could not bring
My passion from a common spring
From the Same source I have not taken
My sorrows; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I loved, I loved alone.
Then --- In my childhood --- In the dawn
Of a most stormy life --- was dawn
From every depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that 'round me rolled
In its autumn tint of gold---
From the lightening in the sky
As it passed me flaying by---
From the thunder and the storm,
And the clouds that took form
When the rest of Heaven was blue
Of a demon in my view

Το έγκλημα της μοναξιάς

Κάθε που πέφτει επικίνδυνα το βράδυ,
ξυπνάει η φωνή σου μέσα μου και με ρημάζει·
κι όταν η νύχτα όλες τις γλυκιές εικόνες διώχνει,

προβάλλει εντός μου η βρώμικη ομορφιά σου
...και σβήνει από τα μάτια τη λάμψη του Θεού.


Και τότε δίνομαι στο έγκλημα της μοναξιάς,
που χρόνια τώρα μέσα μου το ετοιμάζω,
και πια δεν έχει ουράνιο φεγγοβόλημα,
δεν έχει πια παιδικές χορωδίες,

μονάχα μια προσπάθεια για σπασμούς,
νυχτερινά χαρτονομίσματα τσαλακωμένα......




Ντίνος Χριστιανόπουλος,

Barclay James Harvest ~ Poor Man's Moody Blues

All the nights that
I've missed you
All the nights without end
All the time that
I've called you
Only needing a friend

Now your eyes shine with beauty
That 've misse long ago
Yes the truth is I love you
I can't say anymore

Yes I need you
Yes I want you
Yes I love you

As I looked from my window
To the streets where you stand
I am gazing through
The dark glass
Where we'd walked
Hand in hand

All your frinds
tried to tell me
For your friends, you'd defend
Make it much hard
From your heart
We must be in the end

Yes I want you

Απλοί στίχοι

Ένα σπίτι για να γεννηθείς
ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις
ένας στίχος για να κρυφτείς
ένας κόσμος για να πεθάνεις.

Τάσος Λειβαδίτης

Η Ύδρα Των Πουλιών - Εγγονόπουλος - Πουλικάκος - Socos

Μακρυνές συναυλίες, οπάλινες σπίθες, του πρώτου σπιτιού μας μέσ' στη λαύρα του θέρους,
Στης Γης του Πυρός την αέναη θήρα, στους κάμπους, στα δάση, στα ουράνια,
Θ' ασπασθώ απαλά της εικόνος τα χείλη, θα χαρίσω ελπίδες σ' αχιβάδες και κάστρα
Που βουβά παραστέκουν σ' όσ' αγγίζουν οι Μοίρες, κι όταν δύουν στα πεύκα των ειδώλων φεγγίτες
Αυλακώνουν μ' αλόγατα ξύλινα χαμοκέδρου θωπείες,
Θεωρίες σεπτές μυστικών δεινοσαύρων, στων νερών τις πλεκτάνες που τα ζώσανε κύκνοι,
Μαύροι κύκνοι, γαλάζιοι, όλο ιδέα, και πόθο που λες πάει να σβύση κι αποτόμως γυρεύει
Ν' ανεβή πιο ψηλά, να γκρεμίση, να σπάση, παραθύρια ν' ανοίξη, να φωνάξω, να κλάψη,
Να ρημάξω, ν' αράξη, να σκιστή, να χαράξω στο χαλκό πιο βαθειά, πιο βαθειά,
Περιστέρια, λιοντάρια, των μαλλιών της τη νύχτα, του στρατιώτου το όπλο, τ' αρβανίτικο χώμα,
Κι όπου φτάση, αν φτάση, φαντασία μετάλλου, λόγια που είπα η Πυθία σε ανύδρους εκτάσεις,
Τροπικούς και πηγάδια θα διαβή, ως να φέξη η αυγή η πλανεύτρα μ' άυλων Κούρδων κραιπάλη,
Ν' αγοράση κιθάρες που μου πνίγουν τα μάτια, ως να σύρω τα πέπλα που κρατά η σελήνη,
Στη μορφή μου να δέση τη μορφή των πουλιών.

Γιάννης Χαρούλης - Κοιμήσου φεγγαρένια μου

Κοιμήσου φεγγαρένια μου, στης θάλασσας το κύμα
κι αν σ'αγαπώ, χωρίς σκοπό δε στο'πα, κι είναι κρίμα
Κοιμήσου φεγγαρένια μου, και μες στα όνειρά σου
να'χεις τον ήλιο οδηγό και τ'άστρα συντροφιά σου

Διαμαντικά, χρυσαφικά στα πόδια σου κυρά μου
του κόσμου όλα τα καλά, τα ρίχνω μέσα στην ποδιά
Διαμαντικά, χρυσαφικά την Πούλια δαχτυλίδι
σου τάζω, για να μ'αγαπάς, να μ'έχεις για στολίδι...

Μωρό μου, σ'αποκοίμησα με χίλια καρδιοχτύπια
το ρόδο θρέφει η Ανοιξη, τον έρωτα η αγρύπνια
κι απά' στο μαξιλάρι σου έριξα την καρδιά μου
νανούρισμα οι ανάσες μου, δρόμος τα μυστικά μου 

Rainbow- Wolf To The Moon

With a rebel mind and a gypsy heart
No place could ever be home
Drawn like a wolf to the moon it calls to my soul
Ain't got no woman, they just tie me down
Freedom is my only friend
I get a feeling destiny lies 'round the bend
One for the road
Slave to the highway
King of the road
Chasing the sun as it sets in the sky
Swear that I'll catch it someday
Lights of the city behind are fadingg away
Makin' my way through the names on the map
No point in feeling alone
As long as I ride the open road I'll always have a home
One for the road
Slave to the highway
King of the road
My future is calling a cry in the wind
Leading me out of my past
Got no destination but know that I'm getting there fast
Crossed many miles got so many to go
Each one calling my name
Won't settle down and you know I'll never be tamed
One for the road
Slave to the highway
King of the road 

Joe Lynn Turner - In Your Eyes

I've been waiting all my life
To find someone to make things right
My faith was broken my hope was gone
But part of me was holding on

Another time another place
I close my eyes to say a prayer
And nothing you mean to me
Love is a mystery....
And baby you hold the key in your eyes
In your eyes

My gypsy heart well it did roam
Around the world to find a home
And through the fires of misguided youth
I finally found the missing truth

And like the sea washes the sand
I want to lose myself in you
Maybe some day you'll undestand
How much I need you... I do

One look and I can see...
everyting you mean to me
In your eyes
Visions of my fantasy
Everything I want to be
In your eyes

tell me that I'm not dreaming
I never felt like this before
And now my life has meaning
My heart has wings and you opened the door

One look and I can see...
Everything you mean to me
In your eyes
Love is a mystery...
And baby you hold the key in your eyes
In your eyes



Vocals: Joe Lynn Turner
Guitars: Karl Cochran
Bass: Karl Cochran
Drums Michael Cartellone
Keyboards: Gary Corbett 

Rainbow - Still i'm Sad Live

See the stars come falling down from the sky
Gently passing they kiss your tears that you cry
See the wind come softly blow your hair from your face
And the rain comes falling down in its crazy way
Still I'm sad
Still I'm sad

For myself my tears just fall in the dust
Day will dry them and night will find they're lost
See the wind come softly blow time into my heart
And the rain comes falling down while we're apart
Still I'm sad
Still I'm sad

See the stars come falling down from the sky
Gently passing they kiss your tears that you cry
See the wind come softly blow your hair from your face
And the rain comes falling down in its crazy way

Oh, I'm so sad
I'm so sad, yeah

But still I'm sad
Feeling so sad
Feeling so bad
You're making me sad
Breaking my back
Oh, I'm sad, yea

See the stars come fallin' down from the sky
Gently passing, they kiss your tear drops dry
See the wind come, softly blow
Your hair from your face
And the rain comes falling down
In its crazy way
Still I'm sad

For myself my tears just fall in the dust
As I search in the night and find they're lost
See the wind come gently blow
Time into my heart
And the rain comes falling down
While we're apart
Still I'm

See the stars come joining down from the skies
Gently passing they kiss your tears when you cry
See the wind of summer blow your hair upon your head
See the rain, the falling rain, it's rain
Still I'm sad

Oh my flowers, my tears are falling two days
They are driving the night profound, they are lost
Flower, flower the wind is blowing
Time into my heart
When the wind blows hard, we are apart
Still I'm sad

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ VENNIS MAK.

 -Όταν γράφεις πρέπει να κρατάς μια γεύση πανικού για σένα….. 

Γράφει η Κωνσταντίνα Σανδάλη.
Την ρώτησα πως θα ήθελε να την προσφωνήσω, μου απάντησε (όπως θέλεις) . Την γνώρισα μέσα από το Φεις, την αναγνώρισα μέσα από την ποίηση της. Δεν αφουγκράζομαι ονόματα γνωστών και άγνωστων ποιητών, προγενέστερων ή μεταγενέστερων, αφουγκράζομαι μια αρχέγονη ανάγκη έκφρασης των ψυχικών φωνών. ΕΣΩ ΔΑΙΜΩΝ λοιπόν κι όχι μόνο από την Βενετία.  

-"Γιατί γράφει κανείς ποίηση?...

-Αυτός που βαθιά θρηνεί ,αυτός που αβίαστα χωρά σε μια τσέπη, αυτός που υψώνει το βέλος στον ουρανό και το κοιτάει μέχρι να καταλήξει μέσα του, έχει την μέγιστη ευθύνη να περιγράψει πως ένιωσε...
-Γράφω με έναν παλμό και μια ανάσα-ως να πέσει ξανά στην σκέψη ο κεραυνός και να γράψω για τον επόμενο..."
Το...βιβλίο μου-"ΕΣΟ ΔΑΙΜΩΝ"-με αγάπη στα χέρια σας πια..- Βενετία..

 

Γράφει η Κωνσταντίνα Σανδάλη.
Εκρηκτική όπως και η ποίηση της. Ουσιαστική, μεστή και περιεκτική όπως μου αρέσει αλλά και μυστηριώδης !!!
Δεν ξέρω αν μεταφράζεται η ποίηση, αδυνατώ να φανταστώ κάτι περισσότερο από το απόλυτο των στιγμών της ποιήτριας. (ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΕΜΕΝΑ … ΕΠΑΝΑΛΑΒΕΤΕ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ) !!!!!   

"Τι είπα στην ψυχή μου...
-Η χαρά κρυμμένη από την βροντή στην καταιγίδα,
από την εξορία στο πηγάδι του κόσμου,
από την νόηση στην λήθη πριν τον τελευταίο σπασμό...
-Εγώ ανήκω στην παλάμη που γεμίζει χώμα,
στα σπλάχνα που μουσκεύουν ως μέσα,
στον παγετό που υπέκυψε στην ακινησία,
από το ψεγάδι που φλέγεται στο νύν και αεί της σάρκας...
-Για να δείτε εμένα, επαναλάβετε χίλιες φορές το σκοτάδι... Βενετία

-"Πώς γίνεται να μην με ακουμπάς πια?
-Αντιστέκομαι...  -Αντιστέκομαι....
-Στο δάπεδο που τρίζει μόλις μετακινήσω την μοναξιά μου..."
...-ΕΣΟ ΔΑΙΜΩΝ-το βιβλίο μου..

  ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή ‘’Έσο Δαίμων’’, της Βέννις Μακ (Εκδόσεις ΗΛΥΣΙΣ, 2010). Δεν πρόκειται για ένα ακόμα βιβλίο με ποιήματα, τετράστιχα ή δίστιχα κατασκευάσματα… Στις σελίδες του αντηχεί η φωνή της αρχέγονης, δαιμονικής ποίησης. Μια κραυγή προς το έσω, το ‘’έλα’’ προς τον έρωτα! Μια κραυγή προς τη ζωή. Η ποίησή της δε μοιάζει, η ποίησή της ΕΙΝΑΙ… Ένας δαίμονας που μας καλεί, μέσα από εικόνες που ξαφνιάζουν και ανεπιτήδευτα σχήματα λόγου, να τον ακολουθήσουμε για να βγούμε ζωντανοί από την κόλασή μας. Άλλωστε, αυτή είναι και η αποστολή της ποίησης.
«…Κάθε που νυχτώνει, διασύρει ο άνεμος όλες τις φράσεις σαν σκιές…» 

"-Kι ύστερα τη μεγάλη χαρά να παραμονεύει η θλίψη η απώτερη,
ωσάν μαχαίρι το μάταιο και η συμφορά αγάπη μου,
το δέρμα σου πια να μην αγγίζω,
με παλάμη άδεια στον θησαυρό,
-μονάχο απομένει το σίδερο-
...φυλακισμένος τώρα μόνο σε τρείς λέξεις,
να σου φωνάζει η μέρα μας-Στάσου!
-Αγκαλιασμένος με τον κεραυνό να οδεύεις/
και ας σε αγαπούσα κάποτε ολόκληρο..."-Βενετία




 

"Ο έρωτας αίμα /στάζει στα χείλη,
στον τόπο που ζει ολότελα ξένος,
παρθένος η σαλός ξεχύνεται με ώμους τσακισμένους...
-Χαρά των ματιών μου!!
Τρεμάμενα βάθη και μεθούμε μόνοι...
...-Σε κάθε σφίξιμο τον βυθό σου φοβήθηκα,
πνοή μου απαλή /σπασμένο φτερό μου,
μ' ένα γέλιο κιόλας με ξέχασες...
-Η αδέξια αγκαλιά / η πολύτιμη πως άραγε γράφεται..."-Βενετία

"Ούτε νερό ούτε αίμα!!

"-Άξαφνα μπρός μου η μοίρα απτή/
ο ουρανός που αφορίστηκε/ το φεγγάρι που τυφλώθηκε μισό στην απόγνωση/
-Αλήθεια...-Τι μπορεί να κάνει ένα μισό φεγγάρι?
-Αρρώστησε η μελάνη/σιώπησε η γραφή
-Σαρώθηκε ένα ακατοίκητο όνειρο...
...-Μα εμένα θέλω να με πάρουν πουλιά..."-Βενετία






-Μια σταγόνα σου ικέτεψα και αυτήν την στράγγιξε η μαύρη ρωγμή της μνήμης που νέκρωσε στον ερημωμένο τοίχο μου..
-Ούτε λατρεία ούτε σαγήνη!!-
 

"Είδα την σπαραγμένη μου ελπίδα να αιωρείται εξόριστη...
-Άπλωνε το χέρι της στο κρύο φάντασμα της ματαιότητας,
στην αναταραχή πίστεψε πως νικούσε,
στην αντάρα μιλούσε με σπασμένο σαγόνι,
έπειτα αποκοιμιόταν στην μελλοθάνατη άβυσσο του τίποτα που για λίγο μας ένωσε...
..."Είδα την απελπισία μου παγιδευμένη...
-Ζέσταινε αυτό που ζούσε αιώνια με ένα μόνο σπίρτο,
ερωτευόταν στο ημίφως,
λάτρευε την δύσπνοια του λυγμού,
αγκάλιαζε την κόλαση με ξύλινα δάχτυλα,
έπαιζε κρυφτό σε τοίχους που φώναζαν:-κρύψου!
"Είδα την τρέλα μου να απορεί στο παράθυρο...
-Έστεκε πάντα μονάχη της,
στο ποτήρι που ράγισε,
στο ελάττωμα που δραπέτευσε,
καταραμένη θεών και ανθρώπων,
στο απόκοσμο πάτημα πέτρα ψυχρή το κακούργημα..
-Κάποιος απόψε είδε την αγάπη να ξεψυχάει και γέλασε..."-Βενετία

 
Μια βαθιά ουλή απέμεινε στο μαύρο της σκόνης,στον ίσκιο του θανάτου που χλωμός παραμόνευε..
-Ούτε μέρα ούτε νύχτα!!
-Ένα θλιμμένο κομμάτι ξάστερης νύχτας, δίχως τον παραμικρό ψίθυρο μετράει τους παλμούς μας..
-Ούτε χωρισμός ούτε αντάμωση!!
-Μια πέτρα μόνο που υπάκουσε στον κεραυνό και έγινε δεσμώτης της στιγμής που δια πυρός έτρεμε στην εισπνοή του θανάτου..
-Ούτε ξέσπασμα, ούτε όνειρο!!
-Ένα κομμάτι ωδής στην σάρκινη αποχαλίνωση όλων των προφητειών σε μια αφηρημένη σκέψη ,παραστέκοντας στην κραυγή..
-Ούτε ασθένεια ,ούτε ίαση!!
-Μια άξαφνη ματιά στο τέλος που φώναζαν τα σημάδια την ώρα που παραδινόταν ο κόσμος σε μια μπουκιά καρπού που αναστέναζε.
.-Ούτε υπόσχεση ούτε απειλή!!
-Tης στιγμής τρέμοντας στην σιωπηλή εκδίκηση όλων των θεών που χαμήλωσαν στον Όλυμπο το ανάστημα τους για να προφτάσει ο στίχος να κάνει τις αμαρτίες μας ,μία..."
 
 
                                
                                   
                          
-"Δεν ξέρω τίποτα...
Την προτιμώ λέξη την ζωή, να χωρά στο λευκό χαρτί,
να λυγίζει το σχήμα της,
μέχρι να βάλει φωτιά στα ξερόχορτα που φύτρωσαν στο κεφάλι,
να κοκκινίζει απειλητικά την γραφή ως να πυρακτωθεί ανάμεσα στους ίσκιους,
η παρένθεση που λυπήθηκε τον εαυτό της,
στον νόμο του θανάτου να ορκίζεται και μετά να καίει τα δεσμά της...
 

‘’Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΧΤΗ..."
ΟΜΑΔΑ ΣΤΟ FACEBOOK

Μην μου μιλάς αν δεν αγάπησες την σιωπή κόβοντας, με ένα όνειρο μια μια τις φλέβες μου..
-Μην μου μιλάς αν δεν αγκάλιασες σφιχτά μια νύχτα ένα αόρατο σώμα, λέγοντάς του ψιθυριστά όσα κράτησε το στόμα σου, πέρα από γέννηση και θάνατο..
-Μην μου μιλάς αν δεν συντροφεύσες την σκιά όλων των φόβων σου, καθώς σκαρφάλωναν στον τοίχο της ανυπαρξίας σου..
-Μην μου μιλάς αν δεν μέτρησες στα δάχτυλα, ένα ένα τα χρόνια που κυριαρχούσαν αθέατα σε λήθαργο ,ελπίζοντας να μην ξυπνήσουν..
-Μην μου μιλάς αν δεν φίλησες θνητά χείλη ,αν δεν πέρασες αδιάφορα δίπλα από ένα τάφο ,αν δεν ταξίδεψες μια απελπισμένη ελπίδα ,αν δεν άναψες ένα τουλάχιστον σκοτάδι την ημέρα..
-Μονάχη ξοδεύομαι περήφανα χωρίς την φωνή σου..
-Μην μου μιλάς.."
 

ΑΛΛΟΘΙ

"-Βήμα τραχύ μου εσύ,
απείθαρχο και ερειπωμένο...
-Ορμήνευε ο πάγος τα σημάδια μα εσύ το κρυφό φίμωνες,
στο κρεβάτι της σύμπτωσης/τελευταία φορά,
στο άδειο ουρανό πέτρινα δάση ξερίζωνες,
το φεγγάρι στα μάτια τρεμόσβηνε,
μωρό που ερχόταν στην γη...
-Ώρες με ώρες/μέρες με μέρες,
μπρός στο νεκρό παράθυρο,
στίς σκισμένες κουρτίνες,
στον λείο σαν γυαλί θάνατο..
Στην νύχτα και στην έκσταση μισό και ακόμη κατάπινες/
την αγάπη που έδεσε σφιχτά την θηλιά και έπειτα το μετάνιωσε μόνη,
χωρίς να σβήσει το φώς...
-Δυό λέξεις στην κίτρινη κραυγή του τρόμου,
μιά ώρα ανάγκης στην σταχτί μοναξιά,
η υγρασία της δικής σου αναπνοής που ριγά στον αέρα,
το κοπάδι από όνειρα που ένα αχ πίστεψαν...
-Ακόμη μια ρυτίδα στο ποίημα..."
 
 
 
Κλείνω το αφιέρωμα στην Vennisμε ετούτους τους στοίχους που λάτρεψα !
 

"-Όταν γράφεις πρέπει να κρατάς μιά γεύση πανικού για σένα, περνώντας τα τείχη τού θανάτου, σε καρδιόσχημο προμαχώνα ενός και μόνο σφυγμού..
-Αυτού πού λιγοστεύει..-Να ξεριζώνεις το όνειρο με νύχια, με δόντια, ως θηριώδη μούσα, ως εθισμένη των καιρών πού μιλούσαν για την τελευταία μετάληψη μιας προφητείας..-Όταν έπεφταν οι άγγελοι για να υψωθούν οι άνθρωποι..-Έτσι να γράφεις, όταν η όραση χτυπάει το τύμπανο, σε καιρούς τρέλας..-Μετά θα σβήσεις την μοναξιά σου στο ασύνορο μένοντας στον σταυρό σου, κοιτώντας το ποίημα-χωρίς εσένα να λάμπει.."

πηγη