ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ VENNIS MAK.

 -Όταν γράφεις πρέπει να κρατάς μια γεύση πανικού για σένα….. 

Γράφει η Κωνσταντίνα Σανδάλη.
Την ρώτησα πως θα ήθελε να την προσφωνήσω, μου απάντησε (όπως θέλεις) . Την γνώρισα μέσα από το Φεις, την αναγνώρισα μέσα από την ποίηση της. Δεν αφουγκράζομαι ονόματα γνωστών και άγνωστων ποιητών, προγενέστερων ή μεταγενέστερων, αφουγκράζομαι μια αρχέγονη ανάγκη έκφρασης των ψυχικών φωνών. ΕΣΩ ΔΑΙΜΩΝ λοιπόν κι όχι μόνο από την Βενετία.  

-"Γιατί γράφει κανείς ποίηση?...

-Αυτός που βαθιά θρηνεί ,αυτός που αβίαστα χωρά σε μια τσέπη, αυτός που υψώνει το βέλος στον ουρανό και το κοιτάει μέχρι να καταλήξει μέσα του, έχει την μέγιστη ευθύνη να περιγράψει πως ένιωσε...
-Γράφω με έναν παλμό και μια ανάσα-ως να πέσει ξανά στην σκέψη ο κεραυνός και να γράψω για τον επόμενο..."
Το...βιβλίο μου-"ΕΣΟ ΔΑΙΜΩΝ"-με αγάπη στα χέρια σας πια..- Βενετία..

 

Γράφει η Κωνσταντίνα Σανδάλη.
Εκρηκτική όπως και η ποίηση της. Ουσιαστική, μεστή και περιεκτική όπως μου αρέσει αλλά και μυστηριώδης !!!
Δεν ξέρω αν μεταφράζεται η ποίηση, αδυνατώ να φανταστώ κάτι περισσότερο από το απόλυτο των στιγμών της ποιήτριας. (ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΕΜΕΝΑ … ΕΠΑΝΑΛΑΒΕΤΕ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ) !!!!!   

"Τι είπα στην ψυχή μου...
-Η χαρά κρυμμένη από την βροντή στην καταιγίδα,
από την εξορία στο πηγάδι του κόσμου,
από την νόηση στην λήθη πριν τον τελευταίο σπασμό...
-Εγώ ανήκω στην παλάμη που γεμίζει χώμα,
στα σπλάχνα που μουσκεύουν ως μέσα,
στον παγετό που υπέκυψε στην ακινησία,
από το ψεγάδι που φλέγεται στο νύν και αεί της σάρκας...
-Για να δείτε εμένα, επαναλάβετε χίλιες φορές το σκοτάδι... Βενετία

-"Πώς γίνεται να μην με ακουμπάς πια?
-Αντιστέκομαι...  -Αντιστέκομαι....
-Στο δάπεδο που τρίζει μόλις μετακινήσω την μοναξιά μου..."
...-ΕΣΟ ΔΑΙΜΩΝ-το βιβλίο μου..

  ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή ‘’Έσο Δαίμων’’, της Βέννις Μακ (Εκδόσεις ΗΛΥΣΙΣ, 2010). Δεν πρόκειται για ένα ακόμα βιβλίο με ποιήματα, τετράστιχα ή δίστιχα κατασκευάσματα… Στις σελίδες του αντηχεί η φωνή της αρχέγονης, δαιμονικής ποίησης. Μια κραυγή προς το έσω, το ‘’έλα’’ προς τον έρωτα! Μια κραυγή προς τη ζωή. Η ποίησή της δε μοιάζει, η ποίησή της ΕΙΝΑΙ… Ένας δαίμονας που μας καλεί, μέσα από εικόνες που ξαφνιάζουν και ανεπιτήδευτα σχήματα λόγου, να τον ακολουθήσουμε για να βγούμε ζωντανοί από την κόλασή μας. Άλλωστε, αυτή είναι και η αποστολή της ποίησης.
«…Κάθε που νυχτώνει, διασύρει ο άνεμος όλες τις φράσεις σαν σκιές…» 

"-Kι ύστερα τη μεγάλη χαρά να παραμονεύει η θλίψη η απώτερη,
ωσάν μαχαίρι το μάταιο και η συμφορά αγάπη μου,
το δέρμα σου πια να μην αγγίζω,
με παλάμη άδεια στον θησαυρό,
-μονάχο απομένει το σίδερο-
...φυλακισμένος τώρα μόνο σε τρείς λέξεις,
να σου φωνάζει η μέρα μας-Στάσου!
-Αγκαλιασμένος με τον κεραυνό να οδεύεις/
και ας σε αγαπούσα κάποτε ολόκληρο..."-Βενετία




 

"Ο έρωτας αίμα /στάζει στα χείλη,
στον τόπο που ζει ολότελα ξένος,
παρθένος η σαλός ξεχύνεται με ώμους τσακισμένους...
-Χαρά των ματιών μου!!
Τρεμάμενα βάθη και μεθούμε μόνοι...
...-Σε κάθε σφίξιμο τον βυθό σου φοβήθηκα,
πνοή μου απαλή /σπασμένο φτερό μου,
μ' ένα γέλιο κιόλας με ξέχασες...
-Η αδέξια αγκαλιά / η πολύτιμη πως άραγε γράφεται..."-Βενετία

"Ούτε νερό ούτε αίμα!!

"-Άξαφνα μπρός μου η μοίρα απτή/
ο ουρανός που αφορίστηκε/ το φεγγάρι που τυφλώθηκε μισό στην απόγνωση/
-Αλήθεια...-Τι μπορεί να κάνει ένα μισό φεγγάρι?
-Αρρώστησε η μελάνη/σιώπησε η γραφή
-Σαρώθηκε ένα ακατοίκητο όνειρο...
...-Μα εμένα θέλω να με πάρουν πουλιά..."-Βενετία






-Μια σταγόνα σου ικέτεψα και αυτήν την στράγγιξε η μαύρη ρωγμή της μνήμης που νέκρωσε στον ερημωμένο τοίχο μου..
-Ούτε λατρεία ούτε σαγήνη!!-
 

"Είδα την σπαραγμένη μου ελπίδα να αιωρείται εξόριστη...
-Άπλωνε το χέρι της στο κρύο φάντασμα της ματαιότητας,
στην αναταραχή πίστεψε πως νικούσε,
στην αντάρα μιλούσε με σπασμένο σαγόνι,
έπειτα αποκοιμιόταν στην μελλοθάνατη άβυσσο του τίποτα που για λίγο μας ένωσε...
..."Είδα την απελπισία μου παγιδευμένη...
-Ζέσταινε αυτό που ζούσε αιώνια με ένα μόνο σπίρτο,
ερωτευόταν στο ημίφως,
λάτρευε την δύσπνοια του λυγμού,
αγκάλιαζε την κόλαση με ξύλινα δάχτυλα,
έπαιζε κρυφτό σε τοίχους που φώναζαν:-κρύψου!
"Είδα την τρέλα μου να απορεί στο παράθυρο...
-Έστεκε πάντα μονάχη της,
στο ποτήρι που ράγισε,
στο ελάττωμα που δραπέτευσε,
καταραμένη θεών και ανθρώπων,
στο απόκοσμο πάτημα πέτρα ψυχρή το κακούργημα..
-Κάποιος απόψε είδε την αγάπη να ξεψυχάει και γέλασε..."-Βενετία

 
Μια βαθιά ουλή απέμεινε στο μαύρο της σκόνης,στον ίσκιο του θανάτου που χλωμός παραμόνευε..
-Ούτε μέρα ούτε νύχτα!!
-Ένα θλιμμένο κομμάτι ξάστερης νύχτας, δίχως τον παραμικρό ψίθυρο μετράει τους παλμούς μας..
-Ούτε χωρισμός ούτε αντάμωση!!
-Μια πέτρα μόνο που υπάκουσε στον κεραυνό και έγινε δεσμώτης της στιγμής που δια πυρός έτρεμε στην εισπνοή του θανάτου..
-Ούτε ξέσπασμα, ούτε όνειρο!!
-Ένα κομμάτι ωδής στην σάρκινη αποχαλίνωση όλων των προφητειών σε μια αφηρημένη σκέψη ,παραστέκοντας στην κραυγή..
-Ούτε ασθένεια ,ούτε ίαση!!
-Μια άξαφνη ματιά στο τέλος που φώναζαν τα σημάδια την ώρα που παραδινόταν ο κόσμος σε μια μπουκιά καρπού που αναστέναζε.
.-Ούτε υπόσχεση ούτε απειλή!!
-Tης στιγμής τρέμοντας στην σιωπηλή εκδίκηση όλων των θεών που χαμήλωσαν στον Όλυμπο το ανάστημα τους για να προφτάσει ο στίχος να κάνει τις αμαρτίες μας ,μία..."
 
 
                                
                                   
                          
-"Δεν ξέρω τίποτα...
Την προτιμώ λέξη την ζωή, να χωρά στο λευκό χαρτί,
να λυγίζει το σχήμα της,
μέχρι να βάλει φωτιά στα ξερόχορτα που φύτρωσαν στο κεφάλι,
να κοκκινίζει απειλητικά την γραφή ως να πυρακτωθεί ανάμεσα στους ίσκιους,
η παρένθεση που λυπήθηκε τον εαυτό της,
στον νόμο του θανάτου να ορκίζεται και μετά να καίει τα δεσμά της...
 

‘’Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΧΤΗ..."
ΟΜΑΔΑ ΣΤΟ FACEBOOK

Μην μου μιλάς αν δεν αγάπησες την σιωπή κόβοντας, με ένα όνειρο μια μια τις φλέβες μου..
-Μην μου μιλάς αν δεν αγκάλιασες σφιχτά μια νύχτα ένα αόρατο σώμα, λέγοντάς του ψιθυριστά όσα κράτησε το στόμα σου, πέρα από γέννηση και θάνατο..
-Μην μου μιλάς αν δεν συντροφεύσες την σκιά όλων των φόβων σου, καθώς σκαρφάλωναν στον τοίχο της ανυπαρξίας σου..
-Μην μου μιλάς αν δεν μέτρησες στα δάχτυλα, ένα ένα τα χρόνια που κυριαρχούσαν αθέατα σε λήθαργο ,ελπίζοντας να μην ξυπνήσουν..
-Μην μου μιλάς αν δεν φίλησες θνητά χείλη ,αν δεν πέρασες αδιάφορα δίπλα από ένα τάφο ,αν δεν ταξίδεψες μια απελπισμένη ελπίδα ,αν δεν άναψες ένα τουλάχιστον σκοτάδι την ημέρα..
-Μονάχη ξοδεύομαι περήφανα χωρίς την φωνή σου..
-Μην μου μιλάς.."
 

ΑΛΛΟΘΙ

"-Βήμα τραχύ μου εσύ,
απείθαρχο και ερειπωμένο...
-Ορμήνευε ο πάγος τα σημάδια μα εσύ το κρυφό φίμωνες,
στο κρεβάτι της σύμπτωσης/τελευταία φορά,
στο άδειο ουρανό πέτρινα δάση ξερίζωνες,
το φεγγάρι στα μάτια τρεμόσβηνε,
μωρό που ερχόταν στην γη...
-Ώρες με ώρες/μέρες με μέρες,
μπρός στο νεκρό παράθυρο,
στίς σκισμένες κουρτίνες,
στον λείο σαν γυαλί θάνατο..
Στην νύχτα και στην έκσταση μισό και ακόμη κατάπινες/
την αγάπη που έδεσε σφιχτά την θηλιά και έπειτα το μετάνιωσε μόνη,
χωρίς να σβήσει το φώς...
-Δυό λέξεις στην κίτρινη κραυγή του τρόμου,
μιά ώρα ανάγκης στην σταχτί μοναξιά,
η υγρασία της δικής σου αναπνοής που ριγά στον αέρα,
το κοπάδι από όνειρα που ένα αχ πίστεψαν...
-Ακόμη μια ρυτίδα στο ποίημα..."
 
 
 
Κλείνω το αφιέρωμα στην Vennisμε ετούτους τους στοίχους που λάτρεψα !
 

"-Όταν γράφεις πρέπει να κρατάς μιά γεύση πανικού για σένα, περνώντας τα τείχη τού θανάτου, σε καρδιόσχημο προμαχώνα ενός και μόνο σφυγμού..
-Αυτού πού λιγοστεύει..-Να ξεριζώνεις το όνειρο με νύχια, με δόντια, ως θηριώδη μούσα, ως εθισμένη των καιρών πού μιλούσαν για την τελευταία μετάληψη μιας προφητείας..-Όταν έπεφταν οι άγγελοι για να υψωθούν οι άνθρωποι..-Έτσι να γράφεις, όταν η όραση χτυπάει το τύμπανο, σε καιρούς τρέλας..-Μετά θα σβήσεις την μοναξιά σου στο ασύνορο μένοντας στον σταυρό σου, κοιτώντας το ποίημα-χωρίς εσένα να λάμπει.."

πηγη