Και σ’ονειρεύτηκα με τα μάτια, παράξενα, ορθάνοιχτα, στητά.
Κι ήσουν μια μαύρη κουκίδα μικρή σε κάθε σειρά που έγραφα.
Κι ήσουν ένα βότσαλο γυαλιστερό, κλεμμένο από κρυφό ακρογιάλι.
Κι ήσουν μύριες σταγόνες παγωμένο νερό που απλώθηκαν στα χείλη μου, γύρω καθώς με τις χούφτες μου για κούπα ξεδιψούσα ένα ανελέητο μεσημέρι.
Κι ήσουν ένα κλαδάκι ακακίας που αφηρημένα κάποια στιγμή, χωρίς, δίχως λόγο, αργόπαιζα στα δάχτυλα.
Κι ήσουν μιας ξαφνικής καλοκαιριάτικης μπόρας η πρώτη αστραπή, λαχανιασμένη πριν απ’ τον κεραυνό να τρέχει.
Κι ήσουν μια χούφτα χοντρούλικα ψίχουλα από χωριάτικο καρβέλι, υπόσχεση ζωής για περαστικά σπουργίτια.
Κι ήσουν η θέρμη μιας πέτρας που λιάζεται στον ήλιο, ακούγοντας, με χαμόγελο τους αφελείς άψυχη να τη λένε.
Κι ήσουν το τρίξιμο μιας παλιάς πολυθρόνας κουνιστής, που, μόνη της, με τον αγέρα έκανε παιχνίδια, δίχως πάνω της βάρος κανένα.
Κι ήσουν το κοκκίνισμα στα μάτια μου, καθώς προσευχόμουν για σένα σ’ αρχαίο βωμό.
Κι ήσουν ο μικρός και παιχνιδιάρης λεπτοδείκτης με τα μικροσκοπικά μεταλλικά σκαλίσματα στο ρολόϊ μου, αυτό που τη ζωή μου τραγουδάει.
Κι ήσουν η μαγευτική κανονική ανάσα της νύχτας, που χύθηκε αργά και ύπουλα στους έρημους δρόμους.
Κι ήσουν το αλάτι που στόλισε τα μαλλιά και τα φρύδια καθώς το Αιγαίο με ξέβγαζε σε κάποια του ακτή να παίξω με τη άμμο και το φως που κατρακυλούσε πάνω σε πάλλευκα κοχύλια.
Κι ήσουν το ρίγος πάνω σ’ όλο μου το κορμί, απάντηση σ’ ένα πρωτοβρόχι.
Κι ήσουν ένα κομμάτι γαλάζιο, κομμένο από κάποια άκρη του ουρανού, καρφωμένο πάνω στα μαλλιά μου.
Κι ήσουν μια αγκαλιά αστέρια, κρεμασμένα πάνω απ’ το κάγκελο του μπαλκονιού σαν πρασινάδα.
Κι ήσουν ο σταθερός ήχος του βήματός μου πάνω στο πλακόστρωτο.
Κι ήσουν μια κόκκινη κορδέλα φαρδειά, κεντημένη πάνω στο μαξιλάρι μου.
Κι ήσουν μια μαύρη κουκίδα μικρή σε κάθε σειρά που έγραφα.
Κι ήσουν ένα βότσαλο γυαλιστερό, κλεμμένο από κρυφό ακρογιάλι.
Κι ήσουν μύριες σταγόνες παγωμένο νερό που απλώθηκαν στα χείλη μου, γύρω καθώς με τις χούφτες μου για κούπα ξεδιψούσα ένα ανελέητο μεσημέρι.
Κι ήσουν ένα κλαδάκι ακακίας που αφηρημένα κάποια στιγμή, χωρίς, δίχως λόγο, αργόπαιζα στα δάχτυλα.
Κι ήσουν μιας ξαφνικής καλοκαιριάτικης μπόρας η πρώτη αστραπή, λαχανιασμένη πριν απ’ τον κεραυνό να τρέχει.
Κι ήσουν μια χούφτα χοντρούλικα ψίχουλα από χωριάτικο καρβέλι, υπόσχεση ζωής για περαστικά σπουργίτια.
Κι ήσουν η θέρμη μιας πέτρας που λιάζεται στον ήλιο, ακούγοντας, με χαμόγελο τους αφελείς άψυχη να τη λένε.
Κι ήσουν το τρίξιμο μιας παλιάς πολυθρόνας κουνιστής, που, μόνη της, με τον αγέρα έκανε παιχνίδια, δίχως πάνω της βάρος κανένα.
Κι ήσουν το κοκκίνισμα στα μάτια μου, καθώς προσευχόμουν για σένα σ’ αρχαίο βωμό.
Κι ήσουν ο μικρός και παιχνιδιάρης λεπτοδείκτης με τα μικροσκοπικά μεταλλικά σκαλίσματα στο ρολόϊ μου, αυτό που τη ζωή μου τραγουδάει.
Κι ήσουν η μαγευτική κανονική ανάσα της νύχτας, που χύθηκε αργά και ύπουλα στους έρημους δρόμους.
Κι ήσουν το αλάτι που στόλισε τα μαλλιά και τα φρύδια καθώς το Αιγαίο με ξέβγαζε σε κάποια του ακτή να παίξω με τη άμμο και το φως που κατρακυλούσε πάνω σε πάλλευκα κοχύλια.
Κι ήσουν το ρίγος πάνω σ’ όλο μου το κορμί, απάντηση σ’ ένα πρωτοβρόχι.
Κι ήσουν ένα κομμάτι γαλάζιο, κομμένο από κάποια άκρη του ουρανού, καρφωμένο πάνω στα μαλλιά μου.
Κι ήσουν μια αγκαλιά αστέρια, κρεμασμένα πάνω απ’ το κάγκελο του μπαλκονιού σαν πρασινάδα.
Κι ήσουν ο σταθερός ήχος του βήματός μου πάνω στο πλακόστρωτο.
Κι ήσουν μια κόκκινη κορδέλα φαρδειά, κεντημένη πάνω στο μαξιλάρι μου.
Κι ήμουν το αόρατο χαμόγελο της κατανόησης, το δίχως έλεος, το χυμένο στα μαγουλα του Απόλλωνα, στην Ολυμπία.
Και σ’ ονειρεύτηκα με τα μάτια, παράξενα, ορθάνοιχτα, στητά. Κι έπειτα τα έκλεισα να κοιμηθώ με τη σιγουριά που διοχετεύουν στις φλέβες μας όσα όνειρα είναι αλήθεια.
Κι ήσουν το πρώτο που ακούμπησε στο μέτωπο μου φως καθώς στη ζωή ξυπνούσα,
το πρώτο φως.
Το φως το Ανέσπερο.
το πρώτο φως.
Το φως το Ανέσπερο.
Από τα “ μικρά ερωτικά” της Μαρίας Τζελέπη.
No comments:
Post a Comment