Ζει την κάθε του λέξη, άρα Υπάρχει..
Βρίσκει το κλειδί του μυστηρίου στα χέρια του.
Του καλοκαιριού το θαύμα στην αγκαλιά του.
Της Κυριακής το απόγευμα στο θλιμμένο δειλινό.
Μια μοναδική πρόταση βραδιάς του φεγγαριού.
Ένα παραμύθι μικρό που έχει στην καρδιά του.
Έναν Αγγελιοφόρο, ως δώρο του Θεού.
Μια συνεύρεση που αγγίζει την αλήθεια της ψυχής του.
Της αγάπης την αλφάβητο και τα ερωτοπαίγνιά της.
Σε μια παράσταση που ενώνει την αρετή που ξεχωρίζει
για την δημιουργία της ποίησης και το πάθος
ζωγραφίζοντας της Γης μας το πρόσωπο
με όλο της το βάθος.
Καλές είναι οι αγάπες, τα λουλούδια, τα φιλιά
καλές οι αγκαλιές, μα υπάρχουν κι εξαιρέσεις.
Κάποιες συνήθειες που 'χεις κι ονειρεύεσαι, πετάς
στων λέξεων την δύναμη μπορείς να βασιλεύσεις.
Ο πόνος ως τεράστιος κι αμείλικτος εχθρός
σε μια θερμή περίοδο της εποχής γυρεύει
να δώσει θεραπεία στις καρδιές μας
υπό το φως του αυγερινού
μ' αυτό ίσως μπορείς να δραπετεύσεις.
Το καλοκαίρι ήρθε, είναι εδώ που λαχταρώ
τέτοια εποχή, το λευκό έχει την τιμητική του.
Στην πνευματική κληρονομιά που τόσο αγαπώ
στο σχολείο της σοφής ζωής, στην λογική του.
Στο συναισθηματικό θησαυρό που κρύβεται.
Στην μοναδική λεπτότητα της έκφρασής μας.
Στην εξιστόρηση και τις φιλοδοξίες της ζωής.
Και την αφήγηση στην γλώσσα τη δικής μας.
Στα όνειρα που ζητιανεύουν προοπτικές του μέλλον.
Στις πανύψηλες κορυφές, στους ανοιχτούς ορίζοντες.
Στα φωτεινά μας ίχνη, μέσα από σκιές πληθωρισμού.
Με αυτόν τον τρόπο τον αγγίξει και θα τον κατακτήσει.
Αφιερωμένο στα μάτια της ψυχής μας
που' ναι αληθινά κομμάτια ζωής βγαλμένα
από την πραγματικότητα, ρομαντισμού και πίστης
σε μια μυθική σκονισμένη βιβλιοθήκη ξεχασμένα..
Με τη φωνή της λυρικής και την φιλοσοφία
ο ρεμβασμός κι η αίσθηση του ποιητή
μας κρατούν πάλι σε ισορροπία..
Έσπασαν τα καλούπια, μπορεί να χάσαμε τη ρίμα
μα τ' όνειρο συνεχίζεται γίνεται παντοδύναμο
στης ζωής την γοητεία.._
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Βρίσκει το κλειδί του μυστηρίου στα χέρια του.
Του καλοκαιριού το θαύμα στην αγκαλιά του.
Της Κυριακής το απόγευμα στο θλιμμένο δειλινό.
Μια μοναδική πρόταση βραδιάς του φεγγαριού.
Ένα παραμύθι μικρό που έχει στην καρδιά του.
Έναν Αγγελιοφόρο, ως δώρο του Θεού.
Μια συνεύρεση που αγγίζει την αλήθεια της ψυχής του.
Της αγάπης την αλφάβητο και τα ερωτοπαίγνιά της.
Σε μια παράσταση που ενώνει την αρετή που ξεχωρίζει
για την δημιουργία της ποίησης και το πάθος
ζωγραφίζοντας της Γης μας το πρόσωπο
με όλο της το βάθος.
Καλές είναι οι αγάπες, τα λουλούδια, τα φιλιά
καλές οι αγκαλιές, μα υπάρχουν κι εξαιρέσεις.
Κάποιες συνήθειες που 'χεις κι ονειρεύεσαι, πετάς
στων λέξεων την δύναμη μπορείς να βασιλεύσεις.
Ο πόνος ως τεράστιος κι αμείλικτος εχθρός
σε μια θερμή περίοδο της εποχής γυρεύει
να δώσει θεραπεία στις καρδιές μας
υπό το φως του αυγερινού
μ' αυτό ίσως μπορείς να δραπετεύσεις.
Το καλοκαίρι ήρθε, είναι εδώ που λαχταρώ
τέτοια εποχή, το λευκό έχει την τιμητική του.
Στην πνευματική κληρονομιά που τόσο αγαπώ
στο σχολείο της σοφής ζωής, στην λογική του.
Στο συναισθηματικό θησαυρό που κρύβεται.
Στην μοναδική λεπτότητα της έκφρασής μας.
Στην εξιστόρηση και τις φιλοδοξίες της ζωής.
Και την αφήγηση στην γλώσσα τη δικής μας.
Στα όνειρα που ζητιανεύουν προοπτικές του μέλλον.
Στις πανύψηλες κορυφές, στους ανοιχτούς ορίζοντες.
Στα φωτεινά μας ίχνη, μέσα από σκιές πληθωρισμού.
Με αυτόν τον τρόπο τον αγγίξει και θα τον κατακτήσει.
Αφιερωμένο στα μάτια της ψυχής μας
που' ναι αληθινά κομμάτια ζωής βγαλμένα
από την πραγματικότητα, ρομαντισμού και πίστης
σε μια μυθική σκονισμένη βιβλιοθήκη ξεχασμένα..
Με τη φωνή της λυρικής και την φιλοσοφία
ο ρεμβασμός κι η αίσθηση του ποιητή
μας κρατούν πάλι σε ισορροπία..
Έσπασαν τα καλούπια, μπορεί να χάσαμε τη ρίμα
μα τ' όνειρο συνεχίζεται γίνεται παντοδύναμο
στης ζωής την γοητεία.._
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
No comments:
Post a Comment