Πέτα Ελένη Των άστρων οι φωνές

Στην ερημιά κι αν προχωρώ και στα στενά
Η μοναξιά μες τους πολλούς με συναντά
Και προσπαθώ σαν τους τρελούς να κρατηθώ
Απ' τον ιστό του φεγγαριού ψηλά να βγω

Ακούς , των άστρων τις φωνές ακόμα
ή πατάς κι εσύ γερά στο χώμα;
Δες , αδειάσαν του ουρανού οι δρόμοι
κι εγώ νιώθω μόνη
Ακούς , των άστρων τις φωνές ακόμα,
ή πατάς κι εσύ γερά στο χώμα;
Ποιος μου πήρε ό,τι αγαπάω ,
πες μου πού να πάω...

Το γκρίζο φως της λογικής συνηθίζει εδώ
Σαν βουητό της εθνικής , σαν τον καπνό
Κι εγώ πετώ με της ψυχής τον αετό
Μες την ηχώ της εποχής να μη χαθώ