ένας παράξενος θόρυβος

Δεν ήσουν λοιπόν τίποτε άλλο,
παρά ένας ακόμα παράξενος θόρυβος,
απ’αυτούς που φθάνουν μέχρι τα αυτιά,
ποτέ πιο μέσα!


Την άλλη φορά θα σταθώ περήφανα
στα δυο μου ξύλινα πόδια,και δεν θα πέσω!

Την άλλη φορά δεν θα’μαι παρά ένα παιδί
σε κάποιο δάσος της ψυχής σου
και μια μικρή φέτα γκρίζου από ένα φεγγάρι πληγωμένο .


Εσύ θα στέκεσαι απέναντι όπως πάντα,
αφημένη στην σιγουριά του βιασμού σου
που μεθοδικά ετοιμάζω,

κι ύστερα σαν ένα μικρό σκαθάρι
θα χαθείς στον βρώμικό μας χώρο,
κουβαλώντας στην πλάτη σου
ένα ζευγάρι κόκκινα παπούτσια…


θα ήθελα να με σφίξεις έτσι που να νιώσω
παρήγορα ανάμεσα στα πόδια σου,
να μου ψιθυρίσεις βρωμόλογα την ώρα του οργασμού σου,

κι αν σου’χει απομείνει τίποτα
από δυο χέρια κι ένα κεφάλι

να ουρλιάξεις δυνατά σε έναν ξεφτιλισμένο γαλαξία,
για να με νιώσω
για να σωθώ!


β.κουστούδας

ένας παράξενος θόρυβος
από τα απομεινάρια του φωτός