ΤΑ ΚΑΘ' ΗΡΩ ΚΑΙ ΛΕΑΝΔΡΟΝ

Έπρεπε η άμοιρη η Ηρώ, έπρεπε η δόλια κόρη


μες στο χειμώνα απόμακρα να μείνει του Λεάνδρους


και τ' άστρο το λιγόφωτο να μην το ξανανάψει
...
Μόν έσπρωξε το χέρι της η μοίρα κι η αγάπη

και του θανάτου ανέφανε λαμπάδα, όχι του γάμου!

Νύχτα ήτον, που οι αέρηδες χειρότερα μανίζουν

και πιο φυσάν και πιο χτυπάν και πιότερο δριμύζουν

κι απάνω στ' ακροθάλασσα μαζί σύγκρατοι πέφτου.

Τότε κι ο Λέανδρος να βρει την ακριβή του νύφη,

με το γιαλό τον άπονο φριχτά χαροπαλεύει.

Τότε πηδούσε το νερό, κύμα στο κύμα εκύλα

κι ο ουρανός κι η θάλασσα τότε γινήκαν ένα

κι απο παντού σηκώθη αχός που μάχονται οι ανέμοι,

ο Εύρος με το Ζέφυρο, με το Βοριάν ο Νότος

και δώσ' του χτύπος άπαυτος της βροντοκυματούσας.

Ο Λέανδρος βαρύπαθος ανάμεσα στο ρέμα

πολλές φορές παρακαλεί τη θαλασσαφροδίτη

πολλές φορές το βασιλιά, που ορίζει τα πελάγη

δεν ξέχασε και το Βοριά, το νιό το διωγματάρη.

Μα δεν εβοήθησε κανείς και δεν έφτασε ο Έρως

να τόνε σώσει απο παντού το φουσκωμένο κύμα

τον έδερνε, τον έπαιρνε, του σύντριβε τα πόδια

και των χεριών του η δύναμη ασάλευτη πιόν ήταν.

Άξαφνα εχύθη και νερό καμπόσο στο λαιμό του,

κι ήπιε ποτόν ανώφελο, ποτόν άρμη γεμάτο,

κι άνεμος έσβησε πικρός τον άπιστο το λύχνο

και την ψυχή κι αγάπη του του θλιβερού Λεάνδρου

Ελείνη όσ' έβλεπε ν' αργεί μ' ολάγρυπνα τα μάτια

έστεκε, κι απ' τες έννιες της σαν κύμα έδερνε ο νούς της.

Ήρθ' η Αυγούλα, μόν η Ηρώ δεν είδε τον καλό της!

και πάντοθ' έριχνε ματιές στης θάλασσας τα πλάτια

μήπως και δει τον άντρα της να παραδέρνει κάπου,

αφότοου ο λύχνος έσβησε. Μόν άμα ομπρός στο μώλο

νεκρό είδε τον στου πύργου της τα βράχια να χτυπιέται,

εξέσκισε το κεντητό χιτώνι της στα στήθη

κι ερρίχτη κατακεφαλής, απο τον όρθιο πύργο

κι απάνω απέθαν' η Ηρώ στον άψυχό της άντρα,

κι απόμειναν αγκαλιαστά τα δυό τα λείψανά τους.....

ΜΟΥΣΑΙOΣ
απόσπασμα απο ΤΑ ΚΑΘ' ΗΡΩ ΚΑΙ ΛΕΑΝΔΡΟΝ

(Μετάφραση: Σιμ. Μενάρδος)