Τα 'ντυσα με μετάξι και τα βούτηξα
στη χρυσόσκονη που σου 'κλεβα τα βράδια.
Έβαψα κόκκινα τα χείλη τους
και άφησα τον αέρα να ποτίσει
γιασεμί και δυόσμο τον δικό τους ουρανό.
Κρεμάστηκα από την άκρη του
και τον κατέβασα στα μάγουλά σου.
Δροσιά της νύχτας,
ωδές ψιθύρων μαγεμένων
κι έρωτα χρώματα
που μπολιάζουν τις αναμνήσεις σου...
Νότες με άχνη και κανέλα...
Για ένα βράδυ που αγόρασα,
στην αγορά του κόσμου σου
και άφησα, δεμένο, στο μπαλκόνι σου...
Κωνσταντίνος Π.
2 comments:
αν όλα τα κορίτσια ειχαν μία παρόμοια αφιέρωση....
η Ανοιξη θα είχε πολλαπλασιαστεί με το πλήθος των ανθισμένων λουλουδιών......
φαντάσου, πόσες Ανοιξ-ες θα είχε ο Χρόνος!!!
Αμετρητα φιλιά..ολα ανθισμενα..
καλημερα καλο μηνα :)
Post a Comment