Ήταν κάποτε μια γυναίκα.

Ήταν λίγο παράξενη γυναίκα.
Ταξίδευε πολύ: και προς τα μέσα και προς τα έξω.
Καθώς ταξίδευε, η γυναίκα μάζευε: μάζευε λέξεις, μάζευε σκέψεις, μάζευε όνειρα, τραγούδια, ιστορίες, παραμύθια.
Κάποτε η γυναίκα γύρισε από ένα πολύ μακρύ ταξίδι.
Ένιωθε να βαραίνει. Είχε μαζέψει πολλές λέξεις τον τελευταίο καιρό.
Είχε όρεξη μεγάλη να μοιραστεί τις ιστορίες της.
Ήθελε να ξετυλίξει το νήμα με τα παραμύθια της.
Να ξεκρεμάσει από πάνω της τις λέξεις.
Περπάτησε, περπάτησε, περιπλανήθηκε και πλανήθηκε
Ώσπου τα βήματά της την οδήγησαν κοντά σ΄ ένα μεγάλο κήπο.
Τα μάτια της έπεσαν σε μια μεγάλη κόκκινη πόρτα, απέναντι.
Ωραία! είπε η γυναίκα.
Μια κόκκινη πόρτα απέναντι από το περιβόλι
αυτών που κοιμήθηκαν, είναι καλό σημάδι!
Ανέβηκε τα σκαλοπάτια και άνοιξε την πόρτα.
Ήταν μια ήσυχη ώρα, ήταν ολομόναχη.
Άρχισε να αισθάνεται το χώρο.
Ήταν σκοτεινά μα μύριζε ωραία. Μύριζε ζεστασιά
και μύριζε χαρά κι εκείνη ένιωσε καλά.
Ύστερα άκουσε τους ήχους, τα γέλια, τις μουσικές, τις σκόρπιες λέξεις
Ήταν όλα κρεμασμένα τριγύρω:
στο ξύλο, στα κίτρινα τούβλα, στα βελούδα.
Αυτό το μέρος έχει κιόλας πολλές ιστορίες, σκέφτηκε
Γι΄ αυτό θα καλοδεχτεί και τις δικές μου.
Κάθησε, αφουγκράστηκε
Χρειάζομαι μουσική, σκέφτηκε, για να ντύσω τις ιστορίες
Μέσα από τα σκοτάδια ξεκόλλησε μια σκιά
Η γυναίκα την άκουσε - πριν τη δει.
Ηχούσε σαν αέρας, ηχούσε σαν σιωπή,
ηχούσε σαν το χιόνι και σαν τα νερά της βροχής
ηχούσε κι άλλα πολλά που - ακόμα - δεν μπορούσε όλα να τα καταλάβει
Ήρθα να παίξω μουσική για τα παραμύθια σου
είπε ο άντρας που μόλις είχε ξεκολλήσει από τη σκιά.
Έχω ήχους πολλούς πάνω μου που πια με βαραίνουν
Η γυναίκα γέλασε πλατιά
Ωραία! είπε. Έχουμε τις ιστορίες έχουμε τις μουσικές
έχουμε το μέρος κι έχουμε και την ανάγκη να μοιραστούμε

Ανοίξτε την κόκκινη πόρτα
Ανάψτε όλα τα φώτα: να ξέρουν όλοι πως έχουμε γιορτή!
Κι εμείς τους περιμένουμε ν΄ ακούσουν παραμύθια

πηγη