Apocalyptica-Unforgiven

Έλα πάλι στα όνειρά μου απόψε.
Έλα άνθος που ανοίγεις και κλείνεις και γίνεσαι πέτρα.
Και γίνεσαι άγριο πουλί κι άλλοτε πάλι ραγισμένο χαμόγελο.
Έλα μέσα στον κήπο μου όσο θα κρατάει η εφήμερη βλάστηση.
Όσο θα παίζουν τα τρυφερά βιολιά των γρύλων
Κάτω απ’ τ’ ανύποπτα φύλλα.
Έλα πριν να πέσει η πάχνη.
Πριν να σύρει το γυάλινο ξίφος της
η σκοτεινή αυγή.
Πριν να ματώσουν τα βλέφαρα.
Έλα και γίνε εσύ το κλειδί που ανοίγεις τις πόρτες.
Και γίνε η βροχή και ο κρύος αέρας.
Έλα και χτύπα σαν το αστροπελέκι και χτύπα με.
Χτύπα με στην ασίγαστη επιθυμία μου να σ’ αγγίξω
και να σε κρατήσω για πάντα.
Για πάντα όπως κρατάει ο ουράνιος θόλος
Τον ήλιο και το φεγγάρι και τ’άστρα.
Κι έτσι, από στιγμή σε στιγμή
Μέσα από ίσκιους κι από ψεύτικα είδωλα
ας σε κερδίζω.
Κι ας σε χάνω πάλι σε λίγο.
Κι ας γίνεσαι πέτρα κι ας γίνεσαι βροχή και κρύος αγέρας.
Εγώ θα είμαι εκεί’ εκεί θα βρίσκομαι πάντα.
Εκεί θα σε περιμένω.
Ακόμα κι ως την άλλη ζωή θα σε περιμένω.
Αγγίζοντας σε μονάχα στον ύπνο μου.

Θ.Κ.