Μάνουελ Σοχ

Στην άλλη πλευρά, υπάρχει ένα ολόκληρο "βασίλειο", μέσα στο οποίο δεν βρισκόμαστε εκτεθειμένοι σε τέτοια πίεση, είμαστε ελεύθεροι και ταυτόχρονα ένα με τα πάντα. Μια διάσταση πέρα από το χώρο και τον χρόνο, μέσα στην οποία είμαστε απόλυτα προστατευμένοι. Επειδή όμως είμαστε ανθρώπινα όντα, δεν μπορούμε να ζούμε μόνο εκεί... Ζούμε μέσα σε ένα σώμα και, επομένως, μας κυβερνούν οι νόμοι της βαρύτητας. Δεν μπορούμε να ζήσουμε "χαμένοι" στην άλλη διάσταση. Αντίθετα, είναι καθήκον μας να βρούμε την ισορροπία ανάμεσα σ' αυτή και την άλλη διάσταση. 

Μάνουελ Σοχ
πηγη

Dum Dum Girls Rimbaud Eyes

Απο το τρίτο άλμπουμ τους Too True που κυκλοφορεί στο τέλος του μήνα  ακούστε το Rimbaud Eyes

Παρουσίαση Kostas Nikolaides

Kostas learned to play the guitar from his father from the age of 8.
At 13 his father bought him his first electric guitar which he named ‘Red Justine’, a name to become later the title of one of the songs in Northwind’s first album ‘Northcomin’.

From 1976 started playing with local bands, among them 'Silver Mountain' and 'Lizard'.

In 1981 joined 'Northwind' and recorded Northwind’s 1st album Northcomin’ (1981, Polydor).

In 1982 formed 'Rough' with ex-Northwind members Pavlik Fakiroudis and Panos Tsakiroglou and former  'Data' keyboardist Makis Soufis.

In 1987 recorded Northwind’s 2nd album Mythology (1987, EMI).

In 1988 joined band 'Alternative Solution' with Pantelis Deligiannides and Pavlos Sidiropoulos.

In 1992 rejoined 'Northwind' and recorded material for Northwind’s attempt for a 3rd album in England. The album was recorded at 'Metropolis' studios in London, produced by producer George de Angelis but was never released.

From 1994 worked with producer George De Angelis in London in various projects, as a session musician and singer. Later formed band 'Glass Onion' with George De Angelis and bass player and producer Phil Brown.

In 1997 returned to Greece, consciously abstaining from music production altogether.

In 2012 feeling the urge, especially from Greece’s financial and social crisis, started working on the new album 'Fearful Symmetry', writing, performing, producing and recording the album.

Album 'Fearful Symmetry' is to be released shortly. The album title invokes William Blake’s last words in the poem ‘The Tyger’.


Περισσότερες πληροφορίες στα παρακάτω link
http://www.reverbnation.com/kostasnikolaides
http://kostasnikolaides.gr/2/index.php

Μύθοι των Ινδιάνων Ο Αλγκον και η Αστροκόρη (Pawnee)

Μια μέρα ένας Ινδιάνος που τον έλεγαν Άλγκον (Λευκό Γεράκι), ανακάλυψε ένα κυκλικό μονοπάτι από ανθρώπινα χνάρια. Κρύφτηκε σε ένα κοντινό θάμνο και περίμενε. Μετά από λίγο άκουσε μια θειική μουσική από τον ουρανό, και στρέφοντας το κεφάλι ψηλά είδε ένα μαγικό καλάθι που είχε μέσα του δώδεκα όμορφες αδερφές, να πλησιάζει προς τα κάτω. Σαν έφτασαν στη γη, κατέβηκαν στο κυκλικό μονοπάτι, και άρχισαν να χορεύουν πανέμορφους μαγικούς χορούς.

Ο Άλγκον αμέσως ερωτεύτηκε την πιο μικρή από τις κοπέλες, ένα λεπτοκαμωμένο και ντελικάτο πλάσμα. Προσπάθησε να την πιάσει αλλά αυτή του ξέφυγε με τις υπόλοιπες νεράιδες στον ουρανό. Ο κυνηγός όμως δεν πτοήθηκε και την επόμενη μέρα μεταμορφώθηκε σε ποντίκι, κρύφτηκε στην κουφάλα ενός δέντρου μαζί με άλλα ποντίκια και περίμενε. Οι ουράνιες αδερφές εμφανίστηκαν και πάλι και άρχισαν να χορεύουν. Όταν αντιλήφθηκαν τα ποντίκια άρχισαν να τα κυνηγούν. Η μικρότερη κυνήγησε τον Άλγκον, ο οποίος όταν η Αστροκόρη τον πλησίασε αρκετά πήρε την ανθρώπινη μορφή του και την έπιασε. Όταν ο Ινδιάνος έφτασε σπίτι του, παντρεύτηκε αμέσως τη νεράιδα και γρήγορα κέρδισε την αγάπη της γιατί ήταν καλός και ευγενικός.

Η Αστροκόρη όμως αν και αγαπούσε τον άντρα της, δεν μπορούσε να ξεχάσει τους δικούς της. Μια μέρα που την κυρίεψε νοσταλγία, έφτιαξε ένα καλάθι από λυγαριά, όμοιο με αυτό των αδερφών της, τραγούδησε το μαγικό τους τραγούδι και άρχισε να ανεβαίνει, μαζί με τον γιο της στην Αστροχώρα. Εκεί όλοι χάρηκαν που την ξαναείδαν, όμως αυτός που στεναχωρήθηκε πολύ ήταν ο Άλγκον όταν διαπίστωσε τι είχε συμβεί. Κάθε μέρα πήγαινε στο μαγικό μονοπάτι ελπίζοντας ότι η γυναίκα του θα επέστρεφε. Τα χρόνια όμως περνούσαν και κανένα σημάδι δεν παρουσιαζόταν.

Εν τω μεταξύ η γυναίκα του και το παιδί του σχεδόν τον είχαν ξεχάσει. Όταν όμως το αγόρι μεγάλωσε θέλησε να μάθει ποιος ήταν ο πατέρας του. Έτσι κατέβηκαν κάτω στη γη να συναντήσουν τον Άλγκον και να τον προσκαλέσουν να έρθει κι αυτός στην Αστροχώρα. Αφού τον βρήκαν, αυτός χάρηκε πολύ και δέχτηκε την πρόσκληση. Έτσι μεταμορφώθηκε σε Λευκό Γεράκι και από τότε και έπειτα μπορούσε να ταξιδεύει στον ουρανό για βλέπει την γυναίκα του. Στην ιστορία αυτή ο Άλγκον είναι ο Αρκτούρος, οι δώδεκα αδερφές είναι ο αστερισμός του Βόρειου Στέμματος που όμως είναι ανοιχτός αφού η μικρότερη αδερφή τριγυρνάει με τον Άλγκον.

Water Lilies Red Spot Η μουσική πρόταση της ημέρας

Σήμερα η μουσική πρόταση της ημέρας έρχεται από μια μπάντα της Θεσσαλονίκης , μια μπάντα που έχει περάσει στο χρονοντούλαπο της μουσικής ιστορίας εδώ και 21 χρόνια.... Στα φωνητικά είναι ο Βασίλης κιθάρα ο Βαγγέλης στα τύμπανα ο Γιώργος και στο μπάσο ο Δημήτρης (η αφεντιά μου δηλαδή)... To Red Spot είναι ενα από τα τέσσερα demo που έχουν σωθεί ελπίζω να σας αρέσει καλημέρα και καλή ακρόαση!!

Learn how to put a song on itunes at ReverbNation.com

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ

Είναι μία λευκή αχνή γραμμή

τρέμουμε κάθε φορά πριν τη διαβούμε

κάθε φορά, προτού την ψηλαφήσουμε απαλά.

Είναι η στιγμή εκείνη η σπουδαία

που, όταν εμπρός μας υψωθεί

μία νύξη, μία λεπτή φανέρωση

ένας υπαινιγμός, μιά κίνηση τρεμουλιαστή

ικανή να συγκινεί την έρημο

σε νεφελώδεις περιπλανήσεις

και να αποσπά το τέλμα

σε ενάερες πτήσεις

ικανή και τον πληγωμένο αητό

ορθό να επαναστήνει

τότε οφείλουμε απ’ ότι εκάμαμε να χωριστούμε.

Είναι η στιγμή που μας καλεί

να επαναπροσδιοριστούμε

ως άνθρωποι σημαντικοί

πρόσωπα συγκροτημένα

μπρος στης θυσίας τον βωμό

έτοιμοι ν’ ανταποκριθούμε

αφήνοντας πίσω το ευτελές

ανοίγοντας δρόμο  στο  πέρασμα

στρώνοντάς του τα ρούχα της απρέπειας

που ροκανίζουν τον χρόνο τον πραγματικό

καθώς τον ντύνουν με τον σάλο του οπαδού

το βλέμμα το απλανές του θεατή

του αγανακτισμένου την οργή

του φοβισμένου το κίτρινο χρώμα.

Είναι η στιγμή που ο αφανής

κλίνει το μέτωπο στον χτύπο της καρδιάς

και υποκλίνεται στον βασιλικό χιτώνα

ντυμένος της εγρήγορσης την προθυμία

της νήψης την χλωμή σοφία.

Είναι η στιγμή προτού το πέρασμα διαβώ

στιγμή βαθιού συλλογισμού

η κάμψη του αυχένα

η βουτιά στο έδαφος

χορογραφία τέχνης υψηλής

αγαλλιάζει ο νους στην αγκαλιά του εγκλεισμού

ματώνει η υπερηφάνια

ναι, καταργείται ο θάνατος

και τραγουδά το χάδι.

πηγη

AVATARIUM - Moonhorse

Η σημερινή μουσική πρόταση είναι από μια καινούργια κυκλοφορία που μου έχει κάνει εντύπωση Avatarium μια μπάντα από τη Σουηδία με την πρώτη τους δουλειά με τίτλο το όνομα τους διαλέγω μέσα από αυτό το τραγούδι Moonhorse

Oh mother
Are there horses on the moon?
I saw them last night
Through the looking glass tube

One horse was red
The other was blue
Running and rolling
Where the moonflowers bloom

Oh mother
Are there tigers in the sea?
Tumbling and swimming
Like dolphins, they breathe

Happy and graceful
At the bottom of the sea
Playing like children
And they look just like me

Oh mother
Are there fish in the trees?
Casting their fire
Eating the leaves

Through the window i saw them
Flying so free
But I am in here
How can this be?

Oh mother
Is there life here beyond?
A place in the clouds
After i'm gone

Where I can paint
Play and belong
Sing with my friends
And they're singing along

There's a crack in the window
An open door
There's a place in the hollow
Across the moor

I see the end of the morning
My dying fear
It's the eternal dawning
Oh, take me there

Oh mother
Are there horses on the moon?
I saw them last night
Through the looking glass tube

One horse was red
The other was blue
Running and rolling
Where the moonflowers bloom

Oh mother
Are there tigers in the sea?
Tumbling and swimming
Like dolphins, they breathe

Happy and graceful
At the bottom of the sea
Playing like children
And they look just like me

I feel the teardrops falling
I hear the moonhorse calling
I see the black moon rivers
To the night I'm given

FREE DOWNLOAD FROM JAKE E. LEE’S RED DRAGON CARTEL!!

Κατεβάστε free εδώ http://www.noisetrade.com/reddragoncartel/feeder το Feeder από τους Jake E Lee Red Dragon Cartel συμμετέχει ο Robin Zander των Cheap Trick στα φωνητικά

Καθημερινότητα Του Γιώργου Λίλλη

Ο ουρανός κονταροχτυπιέται με τα κτίρια.

Καταμετρώ με προσοχή το χρονοδιάγραμμα της σιωπηλής

τους πάλης, προσπάθεια που εγκλωβίζει

το τρόμο του ανεκπλήρωτου. Αντιγράφω

την αγωνία, διεκπεραιώνω μ΄ αυτό το τέχνασμα

την υποχρέωση να είμαι απλά Άνθρωπος.

Στο τεράστιο αμφιθεατρικό αυτό χώρο,

όπου κάθε μέρα πέφτουν στην αρένα του χιλιάδες.

Η αυλαία σηκώνεται. Το ρολόι της συνείδησης

μπαίνει σε λειτουργία, ο αντικειμενικός κόσμος

με εξοπλίζει στο χώρο και το χρόνο.

Υπάρχει έξω από την ύλη μια άλλη διάσταση,

όπου μπορεί κάποιος να πλάσει ξανά από την αρχή

τον εαυτό του με τα ίδια γήινα θραύσματα;

Επινοώ μια έξοδο από το χώρο, ενάντια σε κάθε τι

που σκοτώνει τον αυθορμητισμό, τη θέρμη του απρόοπτου,

την πολυφωνία. Καταργώντας τα όρια των συμβάσεων.

πηγη

‘’Η Σχολή των Θεών’’

Ο άνθρωπος θα έπρεπε να αφοσιωθεί μόνο στη διατήρηση μιας υψηλής κατάστασης του Είναι, μιας κατάστασης γαλήνης, και να μην πάψει ποτέ να ονειρεύεται... τότε θα κέρδιζε τα πάντα.

‘’Η Σχολή των Θεών’’

Joan Baez Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1941

Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1941 η Joan Baez, δείτε την σε ένα κονσέρτο του 1965

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΟΥ ΣΚΙΑ

Ι

Κάτω από τη φωτεινή σου σκιά

σαν τη φλόγα ζω στον αέρα,

στης Αφροδίτης την εντατική μαθητεία.

ΙI

Να μιλήσουμε γι’ αυτήν.

Ανακινεί πηγές την ημέρα,

κατοικεί τα μάρμαρα τη νύχτα.

Του ποδιού της το ίχνος

το ορατό είναι κέντρο της γης,

του κόσμου τα σύνορα,

αλυσοδεμένος και ελεύθερος τόπος περίλεπτος·

μαθήτρια πουλιών και νεφελών

να γυρίζει κάνει τον κόσμο·

η φωνή της, χαραυγή χωμάτινη,

τη διάσωση μάς αγγέλλει των νερών,

την επιστροφή της φωτιάς,

τον γυρισμό του σταχυού,

τις πρώτες λέξεις των δέντρων,

τη λευκή των φτερών μοναρχία.

Δεν την είδα που γεννήθηκε στον κόσμο,

το αίμα της όμως πυρπολείται κάθε νύχτα

με το νυχτερινό αίμα των πραγμάτων,

στον δε παλμό της ξαναρχίζει

των παλιρροιών η μουσική

που σηκώνουν τους αιγιαλούς του πλανήτη,

ένα παρελθόν νερού και σιωπής

και τις πρωταρχικές μορφές της γόνιμης ύλης.

Να μιλήσουμε γι’ αυτήν,

για την ολόδροσή της συνήθεια

νά ’ναι απλή καταιγίδα, κλαράκι παντρύφερο.

ΙΙΙ

Κοίτα του κόσμου τη δύναμη,

της σκόνης τη δύναμη κοίτα, κοίτα το νερό.

Κοίτα τις σιωπηλές φλαμουριές γύρω-γύρω,

άγγιξε το βασίλειο ετούτο που ’ναι σιωπή και οποί,

άγγιξε το δέρμα της που ’ναι ήλιος και βροχή και χρόνος,

κοίτα τα πράσινά της κλαριά στον ουρανό κατάγναντα,

άκου τα φύλλα της πώς τραγουδάνε σαν νεράκι.

Και κοίτα μετά το σύννεφο,

το αραγμένο σε χώρο με χωρίς παλίρροιες,

αφρός ορατός και πανύψηλος

αόρατων ουρανίων ρευμάτων.

Κοίτα του κόσμου τη δύναμη,

την τεταμένη κοίτα μορφή της,

το ασύνειδο, πάμφωτο κάλλος της.

Άγγιξε το δέρμα μου, το από πηλό, από διαμάντια,

άκου τη φωνή μου ήχο σε πηγές υπόγειες,

κοίτα το στόμα μου σε τούτη την άραχλη βροχή,

το μέλος μου σε τούτη την απότομη δόνηση

οπού ο αέρας τούς κήπους πάει και γυμνώνει.

Τη γυμνότητά σου άγγιξε στου νερού τη γυμνότητα,

γυμνώσου από σένανε, και βρέξε, βρέξε μέσα σου,

και κοίτα τα πόδια σου, δες τα σαν δύο ρυάκια,

και κοίτα το σώμα σου, δες το σαν μεγάλο ποτάμι,

και δύο δίδυμα νησιά είναι τα στήθη σου,

το αιδοίο σου τη νύχτα είναι αστέρι,

αυγή, φως ροδαλό ανάμεσα σε κόσμους δύο τυφλούς,

θάλασσα βαθιά που κοιμάσαι σε δύο ανάμεσα θάλασσες.

Του κόσμου κοίτα τη δύναμη:

τον εαυτό σου γνώρισε έχοντας ήδη γνωρίσει εμένα.

IV

Ένα σώμα, ένα σώμα μόνο, μόνο ένα σώμα,

ένα σώμα σαν ημέρα χυμένο

και νύχτα που καταβροχθίστηκε όλη·

κάποιας κόμης το φως

που όμως ποτέ δεν κατευνάζει

της αφής μου τον ίσκιο·

ένα λαρύγγι, μια κοιλιά που ξημερώνει

σαν τη θάλασσα που παίρνει φωτιά

ευθύς μόλις αγγίξει του όρθρου το μέτωπο·

αστράγαλοι, γέφυρες του θέρους·

μηροί νυκτερινοί που παν και βουλιάζουν

στην πράσινη μέσα μουσική της εσπέρας·

ένα στήθος που υψώνεται

και γκρεμίζει, ισοπεδώνει τους αφρούς·

ένας λαιμός, ένας μόνο λαιμός

και κάτι χέρια τόσο μόνα,

λόγια, κάτι λόγια που όλο κατεβαίνουν

σαν άμμος πεσμένη πάνω σε άλλην άμμο...

Γίνε αυτό που με ξεπερνάει, με υπερβαίνει,

νερό και χάρμα σκοτεινό,

θάλασσα γίνε που γεννιέται ή πεθαίνει·

αυτά τα χείλη και τα δόντια,

αυτά τα πεινασμένα μάτια

με γυμνώνουν από τον ίδιο τον εαυτό μου

κι έπειτα με αναρπάζει

η μαινόμενη χάρη τους και με σηκώνει

προς τους γαλήνιους ουρανούς

όπου και πάλλεται η στιγμή:

των ασπασμών η ακρώρεια,

του κόσμου η πλησμονή και των μορφών του.

V

Άσε κι άλλη μια φορά να σε πω,

να σε ονομάσω, γη και χώμα.

Η αφή μου επεκτείνεται

στη δική σου διψασμένη,

μακρύ, δονούμενο ποτάμι

που ποτέ δεν έχει τέλος

και πλέει ανάμεσα από φύλλα δάχτυλα

αργά-αργά κάτω απ’ τον πυκνό πράσινο ύπνο σου.

Γυναίκα δροσερή πλασμένη από υπνοβάτες ποταμούς,

περίπτερό μου από πουλιά και ψάρια,

γήινη εσύ περιστέρα μου,

από γάλα, από γάλα που σκληρύνθηκε,

ψωμί μου, αλάτι μου, θάνατέ μου,

προσκεφάλι αιμάτινο:

σ’ έναν έρωτα τεράστιον, αχανή σε θάβω.

OCTAVIO PAZ

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

πηγη

Μίλτος Σαχτούρης - Το ψωμί

'Ενα τεράστιο καρβέλι,

μια πελώρια φραντζόλα ζεστό ψωμί,
είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό,
ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι
και με μαχαίρι έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω,
όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος,
κι αυτή μ' ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε
κομμάτια γνήσιο ουρανό
κι όλοι τώρα τρέχαν σ' αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί,
όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ουρανό!
Ας μην το κρύβουμε.
Διψάμε για ουρανό.