Η σημερινή μουσική πρόταση The Hooters - Johnny B

Σήμερα η μουσική πρόταση είναι αφιερωμένη στους Γιάννηδες Johnny B από το συγκρότημα των Hooters...Χρόνια πολλά!


It's a sleepless night, She's callin' your name 
It's a lonely ride, I know how you want her 
Again and Again, you're chasin' a dream yeah 
But Johnny my friend, she's not what she seems

Johnny B, how much there is to see 
Just open your eyes and listen to me 
Straight ahead, a green light turns to red 
Oh why can't you see, oh Johnny B 

And when you drive her home, is she sittin' real close 
Does she make you weak, well that's the way that she wants you 
You're strung out again, she's taken you over 
You've been here before, why can't you let go 

Johnny B, how much there is to see 
Just open your eyes and listen to me 
Straight ahead, a green light turns to red 
Oh why can't you see, oh Johnny B 

And when she calls your name, my sweet Johnny B 
You can drive all night and you know she'll be waiting 
To love you again, her kiss is her poison 
Forever inside you, wherever you go 

Johnny B, how much there is to see 
Just open your eyes and listen to me 
Straight ahead, a green light turns to red 
Oh why can't you see, oh Johnny B 
Oh why can't you see

Σαμσάρα και Νιρβάνα

Ζούμε, κινούμαστε και υπάρχουμε μέσα σε ένα σύμπαν φαινομενικών αντιθέσεων. Φαινομενικών διότι το σύμπαν αποτελεί εκδήλωση συμπληρωματικών αρχών (των αντιθέτων όπως συνηθέστερα ονομάζονται) των οποίων η συνεχής εναλλαγή και αλληλοεπικάλυψη υφαίνει το στενό μονοπάτι του Μεσαίου Δρόμου πάνω στο οποίο ισορροπεί, βαδίζει και ανδρώνεται η συνείδηση. 

Ζούμε, κινούμαστε και υπάρχουμε μέσα σε ένα σύμπαν φαινομενικών αντιθέσεων. Φαινομενικών διότι το σύμπαν αποτελεί εκδήλωση συμπληρωματικών αρχών (των αντιθέτων όπως συνηθέστερα ονομάζονται) των οποίων η συνεχής εναλλαγή και αλληλοεπικάλυψη υφαίνει το στενό μονοπάτι του Μεσαίου Δρόμου πάνω στο οποίο ισορροπεί, βαδίζει και ανδρώνεται η συνείδηση.
Ωστόσο η στείρα νοητική αντίληψη του κόσμου, που τόσο διαδεδομένη είναι στην εποχή μας, αδυνατεί να συλλάβει τη δημιουργική ενότητα των αντιθέτων και γι’ αυτό θέτει στη θέση της μια αέναη σύγκρουση των αντιθέτων.
Έτσι, μέσα από την άγνοια και την αποσπασματικότητα του κόσμου των τεχνητών αντιθέσεων που δημιουργήσαμε αναγκαζόμαστε να διαχωρίζουμε και δύο από τις πλέον ουσιαστικές έννοιες της θιβετανικής παράδοσης με τρόπο μάλλον άκομψο και συμβατικό προκειμένου να τις αντιληφθούμε νοητικά. Κάνουμε λόγο λοιπόν για τη Σαμσάρα από τη μια πλευρά και για τη Νιρβάνα από την άλλη. Και τις ορίζουμε, σε γενικές γραμμές, ως εξής:
ΝΙΡΒΑΝΑ: Είναι η πρωταρχική κατάσταση, που στην ουσία βρίσκεται πέρα από κάθε λεκτικό προσδιορισμό. Εκείνη η κατάσταση της φώτισης και της εγρήγορσης, συνάμα που συνδέεται με την ηρεμία και την ευδαιμονία.
ΣΑΜΣΑΡΑ: Η κατάσταση της σύγχυσης και της άγνοιας που συνδέεται με τον πόνο και τη δυστυχία.
Όπως μάλιστα χαρακτηριστικά αναφέρεται στη Θιβετανική Βίβλο Των Νεκρών: «Σύμφωνα με την παράδοση της Θιβετιανής Βίβλου, η Νιρβάνα και η Σαμσάρα θεωρούνται εδώ πλευρές και εκφράσεις του δυϊκού πλέον επιπέδου, που πρέπει μέσα από την άσκηση να ξεπεραστούν, έτσι ώστε η τέλεια φώτιση, να πραγματωθεί, να βιωθεί, γι αυτό ακριβώς που είναι, δηλαδή πέρα από την αντίληψη και της Σαμσάρας και της Νιρβάνας.»

Η ΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΣΑΜΣΑΡΑ«Τα πέντε Skandha: τα Σωρεύματα που συγκροτούν το «εγώ». 

Skandha καλούνται τα στάδια και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργείται, αναπτύσσεται και εξελίσσεται αυτό που ονομάζουμε «εγώ», η κύρια πηγή της σύγχυσης, του πόνου και της δυστυχίας, εκεί που επικεντρώνεται η δυική αντίληψη, αυτό δηλαδή που αποκαλούμε Σαμσάρα.
Η πρωταρχική αγνή φύση κάτω από ορισμένες συνθήκες, που φαίνεται ότι απετέλεσαν δικές της τελικά επιλογές, οδηγήθηκε στην κατάσταση εκείνη που αισθάνθηκε τον εαυτό της όχι απλά γυμνό, αλλά σχεδόν απογυμνωμένο. Κι έτσι σαν τους πρωτόπλαστους στον Παράδεισο, προσπάθησε να καλύψει τη γύμνια της γιατί υποψιάστηκε ότι η αγνότητά της κινδύνευε να σπιλωθεί. Η έξοδος από τον Παράδεισο συνοδεύεται πάντα από ιδρώτα, πόνο, αρρώστια, γηρατειά και τελικά από τον θάνατο.»

Πρώτο πέπλο: το πρώτο ψυχολογικό επίστρωμα στην καθαρή θέαση του πνεύματος είναι αυτό που αποκαλείται «μορφή» - Rupa - Σώμα.

Το πνεύμα από τη φωτισμένη, συνειδητή και εν εγρηγόρσει κατάσταση που βρισκόταν, για κάποιον άγνωστο λόγο, διέσπασε την προσοχή του, χάνοντας όλα τα προηγούμενα χαρακτηριστικά, ολισθαίνοντας σε ασυνειδησία και άγνοια. Το αποτέλεσμα ήταν να παγιδευτεί. Η άγνοια αυτή στερεοποιείται και παίρνει μορφή. Γίνεται μια πραγματικότητα που αναζητά μοιραία την ταυτότητά της. Μπορούμε να πούμε περιφραστικά ότι η μορφή είναι τελικά η ίδια μας η άγνοια, που αποκτά κέλυφος, σκληραίνει, γίνεται στερεή.

Δεύτερο πέπλο: η δεύτερη σκλήρυνση του Εγώ, αποκαλείται εντύπωση - αίσθηση – Vedana

Το μορφοποιημένο-σωματοποιημένο, αδρανές Εγώ, που χαρακτηρίζεται από ασυνειδησία και άγνοια, αντιδρά σε σχέση με τις άλλες μορφές που πολλαπλασιάζονται (καθ’ όλη τη διάρκεια που αυτό παραμένει αδρανές) και το περιβάλλουν. Η στερεοποιημένη - μορφοποιημένη, παρουσία των άλλων μορφών, εντυπώνεται πλέον μέσα του, δε μένει απαρατήρητη και επομένως δεν μπορεί να αγνοηθεί. Αρχίζει να προκαλεί τις άλλες μορφές παίζοντας μαζί τους. Έχει έτσι τα πρώτα ακατέργαστα απλοϊκά συναισθήματα, μέσω των οποίων επικοινωνεί, χωρίς όμως να δένεται ακόμα με το περιβάλλον. Εμφανίζονται τα πρώτα αισθήματα ευχάριστα, ουδέτερα η και δυσάρεστα. Αντιδρά όπως ένα μικρό παιδάκι σε διάφορα ερεθίσματα.

Τρίτο πέπλο: Αντίληψη ή Διάκριση-Samjna

Το μορφοποιημένο, αδρανές, ασυνείδητο Εγώ, αρχίζει να αντιδρά σε σχέση με τα αρχικά, τα πρώτα του αισθήματα. Αρχίζει να εξερευνά, το περιβάλλον του, τον κόσμο, με τα πρωτοφανή κίνητρα της ανησυχίας και της ανασφάλειας. Η επίκτητη αυτή ανασφάλεια, είναι ένα νέο δεδομένο, μη έχοντας καμία σχέση με την πρωταρχική γαλήνια κατάσταση μέσα στην οποία μέχρι προ τίνος υπήρχε. Κάθε έξοδος, κάθε νέα εξερεύνηση, είναι μια πορεία προς το άγνωστο και συνοδεύεται από διάφορες εμπειρίες. Κάποιες από τις εμπειρίες, είναι δυσάρεστες. Αρχίζει τότε να λειτουργεί ο φόβος. Αυτός ο φόβος διαποτίζει την ύπαρξη και γίνεται υπαρξιακός. Η χειρότερη εκδοχή αυτού του φόβου, είναι η σκέψη ότι αφού αυτό το Εγώ - όχι το Είναι-, έχει μια αρχή, υποψιάζεται τώρα ότι θα έχει και ένα αναπόφευκτο τέλος…..

Έλκεται από τις ευχάριστες εμπειρίες και αρχίζει να προσκολλάται σε αυτές με μανία, ενώ φοβάται τις δυσάρεστες. Ο φόβος μεγαλώνει και γεννάει και άλλα συναισθήματα όπως η οργή και το μίσος.

Τώρα η αρχική άγνοια πυκνώνει, σκοτεινιάζοντας περισσότερο το τοπίο γύρω του και ενώ στο πρώτο στάδιο της μορφοποίησης η άγνοια ήταν παθητική, τώρα γίνεται ενεργητική και μετατρέπεται σε ημιμάθεια και αλαζονεία με αποτέλεσμα τα προβλήματα να συσσωρεύονται και να συσσωρεύονται.

Τέταρτο πέπλο: Σύλληψη, η θέληση, η βούληση – Samkara 

Σ’ αυτό το στάδιο αρχίζει η επιδίωξη της ερμηνείας του κόσμου των φαινομένων, σε σχέση με τις εμπειρίες που αποκόμισε στις εξερευνήσεις του. Η αντίληψη του, ενώ είναι ακόμα ευρεία αρχίζει να περιορίζεται. Επιλέγει και περιχαρακώνει τον κόσμο του, σύμφωνα με εκείνο που τον βολεύει, που τον ευχαριστεί. Προσπαθεί να υποτάξει τον άπειρο κόσμο διαχωρίζοντας τον σε κατηγορίες: Αυτές που τον φοβίζουν και αυτές που τον ευχαριστούν. Φτιάχνει το δικό του μικρό σύμπαν, τη φωλιά του. Δεν τον ενδιαφέρει πλέον η ουσία των πραγμάτων, το αληθινό τους περιεχόμενο, αλλά η υποκειμενική, εξ αιτίας της άγνοιας και του φόβου του, σχέση τους μαζί του. Κατασκευάζει νοητικά σχήματα και δίδει ονόματα σε έννοιες που αντιπροσωπεύουν κάτι σε σχέση μ’ αυτόν. Χωρίζει τον κόσμο σε καλό και σε κακό. Παίζει όχι πλέον με την αλήθεια αλλά με τις υποκειμενικές έννοιες. Αργότερα αυτές οι έννοιες μετατρέπονται, τελικά, μόνο σε τυπικά ονόματα.

Πέμπτο πέπλο: Συνείδηση - Rnam-shes 

Πέφτοντας από τη μια παγίδα στην επόμενη, μέσα από όλα αυτά τα δίκτυα και επιστρώματα αποκρυσταλλώνεται ένα είδος αυτοεπιβεβαίωσης. Στερεοποιείται αποφασιστικά, σχεδόν αμετάκλητα, η συνείδηση της ύπαρξης του ενός και μοναδικού Εγώ. Το Εγώ αυτό έχει τη δυνατότητα να συνδυάζει όλες τις παραπάνω διαδικασίες: της αίσθησης, της διάκρισης, της σύλληψης των μορφών. Το Εγώ είναι τώρα από μόνο του ένας κόσμος ολόκληρος και αυτόνομος. Καθώς όμως διαχωρίζεται από το σύνολο - σύμπαν, δεν μπορεί να το αντιληφθεί όπως αυτό είναι πραγματικά. Ξεχωρίζει από το Όλον και προβάλλει απλά επάνω στην οθόνη που σχηματίστηκε από τα πέπλα που το ίδιο το Εγώ έφτιαξε για να απομονωθεί, τις δικές του εικόνες και επιλογές. Δεν μπορεί να αντιληφθεί το σύμπαν όπως αυτό είναι πραγματικά αφού διαχωρίστηκε οριστικά απ αυτό σηματοδοτώντας έτσι, την εθελούσια έξοδό του από τον παράδεισο.

Το παραπάνω κείμενο βασίστηκε στη Θιβετιανή Βίβλο Των Νεκρών. Τα κομμάτια στα εισαγωγικά είναι αυτούσια από το ομώνυμο βιβλίο (εκδόσεις Έσοπτρον).

M.M.

πηγη

Φραντς Κάφκα - Η σιωπή των σειρήνων

Όπου αποδεικνύεται ότι σωτήρια μπορεί να φανούν και τα ανεπαρκή, ακόμη και τα παιδαριώδη μέσα: Για να προφυλαχτεί από τις Σειρήνες, ο Οδυσσέας έφραξε τα αυτιά του με κερί και έβαλε να τον αλυσοδέσουν στο κατάρτι. Κάτι ανάλογο, ασφαλώς, θα μπορούσαν να κάνουν ανέκαθεν όλοι οι ταξιδιώτες -εκτός από εκείνους που οι Σειρήνες πρόφταιναν να τους σαγηνεύσουν από μακριά- ήταν όμως παγκοσμίως γνωστό ότι δεν ωφελούσε. Το τραγούδι των Σειρήνων διαπερνούσε τα πάντα, και το πάθος των σαγηνευμένων δεν ήταν ικανό να σπάσει μόνο αλυσίδες και κατάρτια. Αυτό ο Οδυσσέας δεν το σκέφτηκε, αν και πολύ πιθανόν το είχε ακουστά. Εναπέθεσε τις ελπίδες του σε μια χούφτα κερί και μια αρμαθιά αλυσίδες, και γεμάτος αθώα χαρά για τα πενιχρά του μέσα, έβαλε πλώρη για τις Σειρήνες.

Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιο φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλιτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους. Τίποτε στον κόσμο αυτόν δεν μπορεί να αντισταθεί στο αίσθημα πως τις νίκησες με το σπαθί σου, ούτε στην αλαζονεία που επακολουθεί και σαρώνει τα πάντα.

Κι η αλήθεια είναι πως δεν τραγουδούσαν οι τρομερές Σειρήνες καθώς τις ζύγωνε ο Οδυσσέας˙ γιατί πίστευαν, ίσως, ότι με τη σιωπή τους μόνο θα νικούσαν τούτο τον αντίπαλο - εκτός κι αν, βλέποντας τόση ευτυχία στο πρόσωπο του Οδυσσέα, που μόνο το κερί σκεφτόταν και τις αλυσίδες του, λησμόνησαν κάθε τραγούδι.

Ο Οδυσσέας όμως, τη σιωπή τους, ας μου επιτραπεί η έκφραση, δεν την άκουσε: του φάνηκε πως τραγουδούσαν, και πως μόνο εκείνος δεν τις άκουγε, επειδή είχε λάβει τα μέτρα του. Πριν ξεκινήσει, έριξε μια κλεφτή ματιά, είδε τον καμπυλωμένο λαιμό, τις βαθιές ανάσες, τα δακρυσμένα μάτια, το μισάνοιχτο στόμα, και πίστεψε πως όλα αυτά συνόδευαν τις άριες που ανάκουστες αντηχούσαν γύρω του. Κι έπειτα δεν τις ξανακοίταξε, γύρισε το βλέμμα του πέρα, μα­κριά, κι εμπρός στην αταλάντευτη απόφασή του οι Σειρήνες κυριολεκτικά εξαφανίστηκαν, τόσο που, κι όταν βρέθηκε κοντά τους, μήτε που τις πρόσεξε.

Εκείνες όμως, ωραιότερες παρά ποτέ, συστρέφονταν, τεντώνονταν, παράδερναν τα απαίσια μαλλιά τους με τον άνεμο, και τα γαμψά τους νύχια σέρνονταν πάνω στα βράχια. Και πια δεν ήθελαν να ξελογιάσουν - μόνο να κρατήσουν ένα καθρέφτισμα από τα μεγάλα μάτια του Οδυσσέα ήθελαν, όσο γινόταν πιο πολύ.

Αν οι Σειρήνες είχαν συνείδηση, εκείνη η φορά θα ήταν το τέλος τους. Τίποτε δεν έπαθαν όμως˙ απλώς, ο Οδυσσέας τους ξέφυγε.

Στην ιστορία αυτή υπάρχει πάντως κι ένα υστερόγραφο: Ο Οδυσσέας ήταν, λένε, τόσο πολυμήχανος, τέτοια αλεπού, που μήτε η Θεά του Πεπρωμένου δεν μπορούσε να διαβάσει την ψυχή του. Και ίσως, αν και κάτι τέτοιο υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική - ίσως να πρόσεξε στ' αλήθεια πως σωπαίναν οι Σειρήνες, κι όλες αυτές οι προσποιήσεις που αναφέραμε, ήταν κάτι σαν ασπίδα, που την όρθωσε μπροστά τους, και μπροστά στους θεούς.

μτφρ. Τζένη Μαστοράκη - Νάσος Βαγενάς 

πηγη

Chastain νέο άλμπουμ και lyric βίντεο

Μέσα από το καινούργιο άλμπουμ του David T.Chastain  με τίτλο "Surrender to No One"

δείτε το νέο Lyric βίντεο Rise Up

Gurdjieff - Meetings With Remarkable Men (ολόκληρη η ταινία)

Η ταινία που γυρίστηκε με βάση το βιβλίο, από τον γνωστό σκηνοθέτη Πήτερ Μπρουκ, το 1979, ακολουθεί τον Γκουρτζίεφ στα ταξίδια του στην Κεντρική Ασία και ξετυλίγει όλη τη διαδρομή του για την απόκτηση της πραγματικής γνώσης.. Η ταινία βραβεύτηκε το 1979 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Για τον Πήτερ Μπρουκ ο Γκουρτζίεφ ήταν η σπουδαιότερη προσωπικότητα του 20ου αιώνα. 

Ξετυλίγονται οι αναμνήσεις του Γκουρτζίεφ, σχετικά με διάφορους «αξιόλογους ανθρώπους» που έχει συναντήσει, ξεκινώντας με τον πατέρα του. Οι συναντήσεις περιλαμβάνουν τον Αρμένιο ιερέα Pogossian, το φίλο του Soloviev, τον Πρίγκιπα Lubovedsky, έναν Ρώσο πρίγκιπα με μεταφυσικά ενδιαφέροντα, και άλλους. Ο Γκουρτζίεφ αφηγείται τα κατορθώματά τους, ενώ παράλληλα ξετυλίγει τις προσωπικότητες αυτών των εκπληκτικών μορφών.

Κατά τη διάρκεια της περιγραφής των χαρακτήρων, ο Γκουρτζίεφ εντάσσει τις ιστορίες τους στην ιστορία των δικών του ταξιδιών και σε μια συνολική αφήγηση, στην οποία τους βάζει να συνεργάζονται για τον εντοπισμό πνευματικών κειμένων. Αποκαλεί αυτή την ομάδα "Αναζητητές της Αλήθειας". Οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκουν όντως την «αλήθεια», στη μορφή κάποιου πνευματικού πεπρωμένου. Εκείνος, ανακαλύπτει ένα χάρτη της Αιγύπτου «προ-άμμου» και τα αποδεικτικά στοιχεία της Αδελφότητας Sarmound, φερόμενη ως φύλακα της αρχαίας σοφίας, που χρονολογείται τεσσεράμισι χιλιάδες χρόνια πριν. Ανεβαίνει στα Ιμαλάια, ακολουθεί το Νείλο και οδηγείται με κλειστά μάτια σε ένα μυστηριώδες μοναστήρι. Στις συναντήσεις του με δερβίσηδες, μοναχούς και φακίρηδες, ο Γκουρτζίεφ αποκτά τη σοφία που επιζητεί.

Η βασική του άποψη είναι ότι οι άνθρωποι ζουν τη ζωή τους κοιμισμένοι, χωρίς καμία αίσθηση του εαυτού τους και ως εκ τούτου συμπεριφέρονται σαν μηχανές.
Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα στην εποχή του, ο Γκουρτζίεφ ενέπνευσε βαθιά αγάπη και πίστη στους μαθητές του, αλλά δέχτηκε εμπαιγμό από τους σκεπτικιστές.
Ένα έργο, πλημμυρισμένο από μια συναρπαστική αίσθηση του τι σημαίνει να ζει κανείς στο έπακρο, με συνείδηση​​, με σκοπό, με την καρδιά.

Ψηφίστε μας

Θα βοηθήσετε πολύ στη προσπάθεια που κάνουμε για να φτιάξουμε ενα ραδιόφωνο όπως το φανταζόμαστε ,εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε εκτός από το να το παρακολουθείτε είναι να το ψηφίσετε μπορείτε να το κάνετε πατώντας δίπλα από τα αστέρια .. Ευχαριστούμε καλή ακρόαση!

Free Shoutcast HostingRadio Stream Hosting

Ύπνος και Θάνατος

Από πανάρχαιους χρόνους γενεές από μύστες μελέτησαν τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου και στη

συνέχεια τα δίδαξαν στους άλλους. Το «δεν υπάρχει θάνατος, ο θάνατος είναι ζωή και η ζωή είναι θάνατος» ήταν η ηχώ των Ελευσινίων μυστηρίων και ένας από τους κυριότερους σκοπούς της μύησης παντού ανά τον κόσμο ήταν και εξακολουθεί να είναι η εξοικείωση του ανθρώπου με το ορόσημο που λέγεται «θάνατος». Ο θάνατος είναι ο μεγάλος ευεργέτης της εξέλιξης καθώς ανανεώνει τη μορφή και κάθε κατάσταση ζωής. Κάτι παρόμοιο είναι και ο ύπνος. Είναι η απώλεια της φυσικής εγρήγορσης για κάποιες ώρες, που όμως είναι σωτήριες και για τη φυσική και την ψυχική υγεία του ανθρώπου.

now on air In rock we trust με τον Kostas Koufonikolas

Δημοσίευση by Αέναος Ταξιδευτής.

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

"Πρέπει να μάθουμε να διατηρούμε την Εσωτερική Σιωπή. Συνήθως εννοείται σαν «Διανοητική Σιωπή» όταν κάποιος αδειάζει το νου από κάθε είδους σκέψεις, όταν κάποιος καταφέρνει την ηρεμία και τη σιωπή του νου μέσω του διαλογισμού. Αλλά υπάρχει άλλου είδους Σιωπή."

"Ας υποθέσουμε ότι παρουσιάζεται μπροστά μας μια περίπτωση κριτικής αξιολόγησης, σε σχέση με κάποιον όμοιο μας, αλλά εμείς διανοητικά κρατάμε σιωπή, δεν κρίνουμε, δεν καταδικάζουμε. Σιωπούμε τόσο εξωτερικά όσο εσωτερικά."

"Σε αυτή την περίπτωση, τότε, υπάρχει Εσωτερική Σιωπή."

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Daddy's Work Blues Band & Blues Trackers Power Trio Live @ Half Note Jazz Club

Οι Blues Trackers ξεκινάνε τη μουσική τους πορεία κάνοντας εμφανίσεις πρώτα στη Λάρισα και μετέπειτα σε όλη τη Θεσσαλία.

.Το γκρουπ πλέον κάνει εμφανίσεις σε όλη τη χώρα παίρνοντας μέρος σε διοργανώσεις διεθνούς εμβέλειας όπως το παγκόσμιο πρωτάθλημα παραπέντε και η πανευρωπαϊκή συνάντηση των Harley MC.
Συνοδεύουν τον θρυλικό Louisiana Red για πρώτη φορά ξεκινώντας μια φιλία που θα τους φέρει μαζί στη σκηνή και τα επόμενα χρόνια. Παράλληλα εμφανίζονται μόνιμα σε club του Βόλου και της Λάρισας αποκτώντας έτσι πολλούς φίλους.

Συνοδεύουν το γυναικείο τρίο των Blue Roux από τη Νέα Ορλεάνη κάνοντας μία ακόμη διεθνή συνεργασία.

Συνεργάζονται με τους Jolly Horns, ένα καταπληκτικό ντουέτο πνευστών, δημιουργώντας έτσι μια τρομερή εξάδα που κινείται σε funky, blues και soul μονοπάτια. Μαζί τους εμφανίζεται και ο Ηλίας Ζάϊκος (Blues Wire) σε δύο μοναδικές βραδιές με πολύ «ρεύμα».
Το θεσσαλικό κουαρτέτο αυτή τη φορά βρίσκεται πάνω στη σκηνή με την φοβερή ερμηνεύτρια Nellie ‘Tiger’ Travis από το Chicago αφήνοντας για μια φορά ακόμα τις καλύτερες εντυπώσεις. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς ο front man του γκρουπ Πάνος Μπαντικούδης ηχογραφεί το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ με τίτλο «BLUES PEOPLE». Συμμετέχουν, εκτός από τους Blues Trackers, πολλά καταξιωμένα ονόματα όπως ο Γιώργος Bandoek, ο Ηλίας Ζάϊκος, ο Αλέξης Αποστολάκης, ο Σωτήρης Ζήσης αλλά και οι πρωτοεμφανιζόμενοι LMC.

Ο Louisiana Red, ο Ηλίας Ζάϊκος και ο Πάνος Μπαντικούδης συναντιούνται στη σκηνή του Art Deco για μια και μοναδική βραδιά γεφυρώνοντας τρεις γενιές blues μουσικών. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα οι Blues Trackers ανοίγουν μια από τις μεγαλύτερες μπάντες της ροκ ιστορίας, τους Dr.Feelgood και τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς τον μπασίστα Glenn Hughes των θρυλικών Deep Purple.

Η μπάντα μπαίνει στο στούντιο και για πρώτη φορά ηχογραφεί δικό της υλικό. Το άλμπουμ με τίτλο "Smells Like Trouble" (2010) περιλαμβάνοντας δέκα συνθέσεις γραμμένες από τα μέλη του γκρουπ.


Blues Trackers Power Trio
Πάνος Μπαντικούδης - κιθάρα,φυσαρμόνικα,φωνη
Τάσος Λυτρίδης - μπάσο,φωνή
Θοδωρής Τριανταφύλλου - τύμπανα,φων

Daddy’s Work Blues Band
Οι Daddy's Work Blues Band είναι μια blues- rock μπάντα με έδρα τα Δυτικά Προάστια της Αθήνας με αρκετές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές της Αθήνας αλλά και της επαρχίας
Το όνομά της η μπάντα το πήρε από ένα τραγούδι των Blues Wire. 
Το πιο δυνατό σημείο αυτής της μπάντας, είναι ο προσωπικός της χαρακτήρας που οφείλεται στη μεταξύ μας σχέση. Δεν είμαστε απλώς φίλοι, είμαστε από παιδιά, εμπλεκόμενοι ο ένας στη ζωή του άλλου. Αυτή η παρέα που είναι σαν να υπήρχε και πριν από μας(!), μάς εμπνέει να μένουμε ίδιοι για να μπορούμε να αλλάζουμε και να εξελισσόμαστε. Γι’ αυτό οι συναυλίες μας δεν μοιάζουν μεταξύ τους, ενώ το κοινό από όπου κι αν προέρχεται (μουσικά μιλώντας), βρίσκει πάντα στην ερμηνεία μας ένα κομμάτι της ψυχής του (κατά δήλωσή τους).

Οι Daddy’s Work Blues Band άνοιξαν τις συναυλίες γνωστών μουσικών συγκροτημάτων όπως οι Δρ Feellgood, Louisiana Red, Blues Wire, Ansley Lister, .....και έχουν εμφανιστεί σε (Half Note Jazz Club, Granazi Blues Bar, Life jazzy bar, Rockwood, Stage25, Badminton Theatre, 7th TRIPolis Rock Festival, Crescent Blues Festival, 2ο Music Highway Festival κ.ά.)
Daddy's Work Blues Band
Δημήτρης Δουλγερίδης: κιθάρα-φωνή, 
Μπάμπης Τυρόπουλος: κιθάρα (Guest)
Στάθης Ανέστης: μπάσο, 
Ευθύμιος Πολύζος: τύμπανα 
Γιάννης Παχύδης: φυσαρμόνικα
Φάνης Θεοφίλου: piano...and will always be in our hearts

Η σημερινή μουσική πρόταση A Whiter Shade Of Pale - Procol Harum

Ηταν 12 Μαίου 1967 όταν κυκλοφόρησε σαν single από τους Procol Harum η σημερινή μουσική πρόταση το κλασσικό 
A Whiter Shade Of Pale 

We skipped the light fandango
Turned cartwheels 'cross the floor
I was feeling kinda seasick
But the crowd called out for more
The room was humming harder
As the ceiling flew away
When we called out for another drink
And the waiter brought a tray

And so it was that later
As the miller told his tale
That her face, at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale

She said, "There is no reason
And the truth is plain to see."
But I wandered through my playing cards
And they would not let her be
One of sixteen vestal virgins
Who were leaving for the coast
And although my eyes were open wide
They might have just as well been closed

And so it was that later
As the miller told his tale
That her face, at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale

She said, "I'm here on a shore leave,"
Though we were miles at sea.
I pointed out this detail
And forced her to agree,
Saying, "You must be the mermaid
Who took King Neptune for a ride."
And she smiled at me so sweetly
That my anger straightway died.

And so it was that later
As the miller told his tale
That her face, at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale

If music be the food of love
Then laughter is it's queen
And likewise if behind is in front
Then dirt in truth is clean
My mouth by then like cardboard
Seemed to slip straight through my head
So we crash-dived straightway quickly
And attacked the ocean bed

And so it was that later
As the miller told his tale
That her face, at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale

Songwriters
KEITH REID, GARY BROOKER

Περί Χρόνου

ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

              Ενας ακόμη χρόνος πέρασε, ένας επιπλέον κόκκος άμμου προστέθηκε στην κοσμική κλεψύδρα του Σύμπαντος. Αν, όμως, ο χρόνος είναι μόνον ό,τι μετράνε τα ρολόγια ή τα ημερολόγια, τότε γιατί μας φαίνεται ατελείωτος όταν πλήττουμε και αδυσώπητος όταν γερνάμε; Τι σχέση μπορεί να έχει η εύπλαστη υποκειμενική εμπειρία του χρόνου που βιώνουμε καθημερινά με τον «απανθρωποποιημένο», δηλαδή μαθημα-τικοποιημένο, χρόνο της επιστήμης;                                          

              Η σύλληψη της έννοιας του «χρόνου» αποτελούσε ένα από τα μεγαλύτερα επιστημονικά και μεταφυσικά προβλήματα της αρχαιοελληνικής σκέψης. Απ’ ό,τι φαίνεται, στην κοσμογονία των Ορφικών υπάρχει ήδη κάποια μυθολογική ταύτιση του Χρόνου με τον Κρόνο (Θεό-πλανήτη), του οποίου η κυκλική περιφορά καθορίζει τη γένεση, τον θάνατο και την αναγέννηση των πάντων.

Κατόπιν, οι Πυθαγόρειοι, επηρεασμένοι πιθανά από τους Ορφικούς, θα περιγράψουν τον χρόνο ως «σφαίρα που περικλείει τα πάντα», όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης (στα «Φυσικά»), τον τοποθετούν δηλαδή στην εξώτερη σφαίρα του ουράνιου θόλου ως σκοτεινό ενορχηστρωτή της κοσμικής αρμονίας των σφαιρών.

Με τον Παρμενίδη αρχίζει η διαφοροποίηση του είναι από το γίγνεσθαι στον χρόνο του κόσμου. Αυτό που πραγματικά υπάρχει, σύμφωνα με τον Παρμενίδη, είναι αιώνιο: χωρίς αρχή και τέλος (αγέννητο και άφθαρτο). Μια εντυπωσιακή ιδέα που θα γονιμοποιήσει όλες τις μετέπειτα ιδεαλιστικές αντιλήψεις στην επιστήμη (αστρονομία, μαθηματικά) αλλά και στη φιλοσοφία της αρχαιότητας.

              Ωστόσο, το κείμενο όπου το πρόβλημα του χρόνου, δηλαδή της σχέσης τού είναι με το γίγνεσθαι, τίθεται σε όλο του το φιλοσοφικό μεγαλείο είναι ο «Τίμαιος» του Πλάτωνος. Σε αυτό το ύστερο έργο του, ο Πλάτων περιγράφει τον χρόνο ως «κινητή εικόνα της αιωνιότητας». Με αυτή την υποβλητική μεταφορά ο Πλάτων επιχειρεί να αναβαθμίσει, δηλαδή να εκκοσμικεύσει την κυρίαρχη αντίληψη της εποχής περί κυκλικού ή ουροβόρου χρόνου. Και το εντυπωσιακό είναι ότι το πετυχαίνει μαθηματικοποιώντας την! Ο Πλατωνικός Δημιουργός του κόσμου είναι πάνω απ’ όλα προικισμένος γεωμέτρης που εγκαθιστά μαθηματική τάξη σε ένα Σύμπαν αταξίας και αναρχίας.

Το επόμενο βήμα θα το πραγματοποιήσει ο Αριστοτέλης ορίζοντας τον χρόνο ως «τον αριθμό της κίνησης σύμφωνα με το πριν και το μετά»: η ταύτιση του χρόνου με τη μέτρηση της κίνησης στον χώρο έχει ήδη συντελεστεί. Πολύ αργότερα, κατά τον 17ο αιώνα, από αυτή τη γεωμετρικοποίηση της κίνησης θα προκύψει η επαναστατική ιδέα του «απόλυτου χρόνου»!

Ο «άχρονος» χρόνος της φυσικής

              Ολοι οι πρωταγωνιστές της μεγάλης επιστημονικής επανάστασης (Καρτέσιος, Γαλιλαίος και Νεύτωνας) θα στηρίξουν το αντιαριστοτελικό οικοδόμημα της νέας φυσικής φιλοσοφίας πάνω σε αυτήν ακριβώς την αριστοτελική ιδέα του χρόνου ως μετρήσιμης ποσότητας της κίνησης στον χώρο. Πρόκειται, ωστόσο, για τη μαθηματικοποίηση μιας γραμμικής και όχι πλέον κυκλικής σύλληψης του χρόνου. Σπάζοντας όμως τον κύκλο του ουροβόρου χρόνου οι φυσικοί φιλόσοφοι δημιούργησαν μια βαθιά τομή στην ανθρώπινη εμπειρία του χρόνου. Εκτοτε οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να ζουν σε ένα γραμμικό συμμετρικό «φυσικό» χρόνο μολονότι οι ίδιοι εξακολουθούν να βιώνουν την υποκειμενική εμπειρία ενός ασύμμετρου «αφύσικου» χρόνου, όπου το πριν προηγείται πάντα του μετά.

              Για την κλασική φυσική ο χρόνος δεν κυλάει προς μία κατεύθυνση, δεν παράγει τίποτα νέο. Οπως το έθεσε ο Νεύτωνας στην εισαγωγή του μεγάλου βιβλίου του «Philosophie Naturalis Principia Mathematica»: «Ο απόλυτος, αληθινός και μαθηματικός χρόνος, αφ’ εαυτού και από την ίδια του τη φύση, ρέει ομοιόμορφα χωρίς να εξαρτάται από τίποτα το εξωτερικό…».

              Με άλλα λόγια, ο υποκειμενικός χρόνος που βιώνουν οι άνθρωποι, για τον Νεύτωνα και την κλασική επιστήμη είναι μια ψευδαίσθηση που καμία απολύτως σχέση δεν έχει με τον απόλυτο κοσμικό χώρο και χρόνο. Ετσι όμως στον πυρήνα της νεωτερικής επιστήμης παρεισφρέει δόλια η πλατωνική εικόνα του χρόνου ως κινούμενου ειδώλου της αιωνιότητας.

Η ιδέα ενός απόλυτου χρόνου όχι μόνον άντεξε σθεναρά, αλλά και κυριάρχησε στην επιστημονική σκέψη για περισσότερο από τρεις αιώνες. Ωσπου στις αρχές του εικοστού αιώνα ένας νεαρός φυσικός (Αλμπερτ Αϊνστάιν) ανέτρεψε το μεγαλοπρεπές οικοδόμημα της κλασικής φυσικής.

              Μολονότι η θεωρία του ονομάστηκε «ειδική θεωρία της σχετικότητας», εν τούτοις δεν είχε τίποτα το σχετικιστικό στον πυρήνα της. Το αντίθετο, μάλιστα, επιχειρούσε να απαλλάξει τη φυσική από τα ανυπέρβλητα προβλήματα που είχαν συσσωρευτεί από τις «αφύσικες» έννοιες του απόλυτου χώρου και χρόνου και τα προνομιακά -ή αδρανειακά- συστήματα αναφοράς που υποτίθεται ότι εξασφάλιζαν την αντικειμενική παρατήρηση της φύσης.

Δεν κατάφερε όμως να αποκαταστήσει τον δημιουργικό ρόλο του χρόνου στη διαμόρφωση της θεμελιώδους δομής της ύλης (υποατομικά σωματίδια) αλλά και στην εξέλιξη του ορατού μας Σύμπαντος! Εξάλλου, όπως θα εκμυστηρευθεί ο ίδιος ο Αϊνστάιν σε ένα περίφημο γράμμα του: «Η διάκριση ανάμεσα σε παρελθόν και σε μέλλον αποτελεί μόνο μια ψευδαίσθηση, έστω κι αν πρόκειται για μια επίμονη ψευδαίσθηση».

Αν όμως ο χρόνος είναι απλώς μία παράμετρος στη φυσική περιγραφή του Σύμπαντος, αν αποτελεί μόνο μία επιπλέον διάσταση στο τετραδιάστατο συνεχές που ονομάζεται «χωρόχρονος», δηλαδή μια επιπλέον μαθηματική συντεταγμένη που αυξάνεται ή μειώνεται από το άπειρο παρελθόν στο άπειρο μέλλον, τότε γιατί το Σύμπαν δεν είναι στατικό αλλά συνεχώς εξελίσσεται; Γιατί ο χρόνος είναι ασύμμετρος και χωρίζεται πάντα σε παρελθόν, παρόν και μέλλον; Τέλος, γιατί όλα τα πολύπλοκα φυσικά συστήματα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, περιέχουν καταγεγραμμένο στη δομή τους μόνο το παρελθόν αλλά όχι το μέλλον τους;          

Η συνειδητοποίηση ότι το Σύμπαν δεν είναι στατικό αλλά εξελίσσεται διαρκώς, δημιουργώντας νέες, πιο σύνθετες δομές, υποδεικνύει επίσης τη δημιουργική και απολύτως φυσική δράση του χρόνου πάνω στην οργάνωση του Σύμπαντος.

Η μη αναστρεψιμότητα στη φύση αποτελεί όχι μόνο την εκδήλωση της δημιουργικής δράσης του χρόνου πάνω στα πολύπλοκα φυσικά συστήματα, αλλά και την ουσιαστική προϋπόθεση για την εμφάνιση όλων των εξελικτικών φαινομένων: από την κοσμολογική εξέλιξη μέχρι τη βιολογική εξέλιξη της ζωής και από τη νοητική εξέλιξη στο ζωικό βασίλειο μέχρι την ανθρώπινη ιστορία.

              Η πολύπλοκη αλλά ιδιότυπη «χρονομηχανή» που βρίσκεται μέσα στο νου μας και μας επιτρέπει να επιβιώνουμε ως νοήμονα όντα ίσως να αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα πειράματα στην ιστορία του χρόνου. Χάρη σε αυτή τη βιολογική χρονομηχανή που αποκαλούμε ανθρώπινο νου μπορούμε να δραπετεύσουμε από την παραλυτική δυνάστευση της ψευδαίσθησης αιωνιότητας. Ισως γι’ αυτό έχει πάντα νόημα η ευχή: ευτυχισμένος ο «καινούργιος» χρόνος.

Τα βέλη του χρόνου δεν πλήττουν μόνο τη ζωή των ανθρώπων αλλά και τη ζωή των ανθρώπινων ιδεών. Και οι επιστημονικές ιδέες για τον χρόνο δεν αποτελούν εξαίρεση: μεταμορφώνονται, εξελίσσονται ή και αλλάζουν ριζικά προσφέροντάς μας, όπως ελπίζουμε, μια ακριβέστερη εικόνα του χρόνου.

                                

                                          Ο «άχρονος» χρόνος της Εκκλησίας

              Στην αντίπερα όχθη βρίσκεται ο χρόνος της Εκκλησίας. Ο Θεός δεν εξαρτάται από τον χώρο και το χρόνο για να ζήσει και να υπάρξει. Είναι δημιουργός των πάντων, και αυτό σημαίνει ότι είναι άχρονος και αχώρετος. Άχρονος και Πανταχού παρών. Γιατί αν ο Θεός εξαρτάται από τον χώρο και τον χρόνο, πού, και πότε ήταν, "πριν" δημιουργήσει ο Ίδιος τον χώρο και τον χρόνο;

              Όταν, λοιπόν, αναφερόμεθα στο χρόνο της Εκκλησίας αντιλαμβανόμεθα ότι η αφετηρία του είναι ο προαιώνιος Υιός και Λόγος του Θεού, «ο ων επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας» κατά τον Απ. Παύλο. Δηλαδή ο μόνος κατά φύσιν αχώρητος και άχρονος.

              Όμως, ο Εκκλησιαστικός χρόνος δεν είναι εκτός του τόπου και του χρόνου που ζούμε. Μπορεί να προηγείται και να οδεύει στην αιωνιότητα αλλά αφορά άμεσα και στους εδώ κατοικούντας ανθρώπους. Πώς είναι δυνατόν, βέβαια, το αιώνιο, το άχρονο, το τοπικά απροσδιόριστο διάνυσμα της Εκκλησίας να εισέρχεται και να συμπλέκεται μέσα στο χώρο και το χρόνο που ζούμε εμείς;

              Η υμνολογία της Εκκλησίας μας δίνει την απάντηση με το απολυτίκιον της εορτής, της κατά σάρκα περιτομής του Χριστού: «Μορφήν αναλλοιώτως ανθρωπίνην προσέλαβες, Θεός ων κατ ουσίαν πολυεύσπλαχνε Κύριε». Με την θεία ενανθρώπηση εισέρχεται η άχρονος αιωνιότης στην εν χρόνω δημιουργία για να θεραπεύσει την φθορά του χρόνου και την ματαιότητα που τον ακολουθεί. Για το λόγο αυτό «ουκ επαισχύνεται σαρκός την περιτομήν ο άναρχος κατά τον Πατέρα» για να λάβει αρχή η αφθαρσία απέναντι στη φθορά και η βεβαία ελπίς της αιωνιότητος απέναντι στη ματαιότητα των ανθρωπίνων πραμάτων διότι «αθανασία ην εν αυτώ» μας αποκαλύπτει η Σοφία Σολομώντος.

              Στην Εκκλησία δεν υπάρχει ο χρόνος που γνωρίζουμε. «Σήμερον γεννάται..» και «σήμερον κρεμάται επί ξύλου..» και όχι συμβολικά. Στην Εκκλησία έχουμε μνήμη του παρελθόντος: «Μεμνημένοι.. του σταυρού, του τάφου, της τριημέρου αναστάσεως, της εκ δεξιών καθέδρας» (Θεία Λειτουργία Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου-ευχή ανάμνησις πρίν τον καθαγιασμό) και μνήμη του μέλλοντος (!) «Μεμνημένοι ... της δευτέρας και ενδόξου πάλιν παρουσίας» – που ιστορικά ακόμη δεν έγινε και ούτε ξέρουμε πότε θα γίνει. Η Θεία Λειτουργία είναι ο άχρονος χρόνος, η Βασιλεία των Ουρανών, που παρευρίσκονται όλοι και οι κεκοιμημένοι και οι ζώντες.

              Στην Εκκλησία οι κατά φύσιν κτιστοί γίνονται κατά χάριν άκτιστοι, αναφέρει ο άγιος Μάξιμος. Συντελείται το θαύμα του συγκερασμού του χρόνου της δημιουργίας με το χρόνο της Εκκλησίας και διαμορφώνεται ο λειτουργικός χρόνος. «Η λατρεία της Εκκλησίας συνεκέρασε το θείο και το ανθρώπινο»

              Αν ο γήινος χρόνος που γίνεται παλαιός με την έναρξη ενός νέου, ενηλικιώνει, γηράζει, φθείρει τον άνθρωπο και οδηγεί το ανθρώπινο σώμα στο θάνατο, η ψυχή μένει ανεπηρέαστηαυτής της αλλοιώσεως διότι ο αιώνιος Λόγος εμφύτευσε σ' αυτήν, με την εν τω κόσμω κοινωνία Του, ζωήν αιώνιον και αθάνατον. «Ει ο έξωθεν άνθρωπος φθείρεται, ο εσωθεν ανακαινούται ημέρα τη ημέρα» μας διδάσκει ο Απ. Παύλος.

Αυτή είναι η έκδοση html του αρχείου http://www.kannavos.gr/xronos.doc.

Η μουσική πρόταση της ημέρας Anoushka Shankar - Metamorphosis

Από το έκτο και τελευταίο αλμπουμ της Anoushka Shankar με τίτλο Traces of You ακούμε την πρώτη μουσική πρόταση για το 2014   το τραγούδι Metamorphosis
Καλή χρονιά ειρήνη στο δρόμο σας και την αγάπη οδηγος σας!!