Το να μη μιλάς δεν είναι σιωπή. Εσύ μπορεί να μην μιλάς, μπορεί να μην έχεις ξεστομίσει τίποτα, μέσα σου όμως τρέχουν χίλιες δυο σκέψεις. Υπάρχει μια συνεχής ροή σκέψεων μέρα – νύχτα.
Χρειάζεται να θυμάσαι ότι η παρατήρηση δεν είναι ούτε τέχνη ούτε τεχνική. Όχι, είναι απλώς ένα κόλπο. Το μόνο που χρειάζεται να θυμάσαι, είναι να μην πνιγείς στο ποτάμι που κυλάει μέσα σου. Και πως πνίγεσαι εκεί μέσα;
Αν γίνεις με οποιοδήποτε τρόπο ενεργός, τότε πνίγεσαι. Μένε αδρανής, παθητικός, χωρίς να κάνεις τίποτα, έχοντας όμως εγρήγορση. Αν περνάει κάποια σκέψη -είτε καλή είτε κακή – εσύ μην σκοτίζεσαι. Εσύ απλώς να παρατηρείς, χωρίς να αξιολογείς, χωρίς να επικρίνεις, γιατί οτιδήποτε κάνεις εσύ, είναι δράση.
Δεν είναι δική σου υπόθεση.
Αν περνάει απληστία, άφησέ την να περάσει.
Αν περνάει θυμός, άφησέ τον να περάσει.
Ποιός είσαι εσύ για να παρεμβαίνεις;
Γιατί ταυτίζεσαι τόσο πολύ με το νου σου;
Γιατί αρχίζεις να σκέφτεσαι, “είμαι άπληστος”, “είμαι θυμωμένος”;
Απλώς πέρασε μια σκέψη θυμού.
‘Αφησέ την να περάσει.
Εσύ απλώς παρατήρησε.
Άλλο το να βλέπεις και άλλο το να σκέφτεσαι.
Ο ήλιος ανατέλλει.
Αν αρχίσεις να κάνεις σκέψεις σχετικά με την ανατολή, τότε χάνεις την ανατολή, γιατί ενόσω τη σκέφτεσαι, τόσο απομακρύνεσαι από αυτήν. Με τη σκέψη μπορείς να πας μίλια μακριά και η σκέψη τρέχει πιο γρήγορα από οτιδήποτε άλλο. Η σκέψη γίνεται ένα πέπλο πάνω στα μάτια. Βάζει τα δικά της χρώματα, δικές της ιδέες πάνω στην πραγματικότητα. Δεν επιτρέπει στην πραγματικότητα να σε πλησιάσει. Επιβάλλει τον εαυτό της πάνω στην πραγματικότητα. Με το να σκέφτεσαι, αποκλίνεις από την πραγματικότητα. Το να βλέπεις είναι μια τελείως διαφορετική διαδικασία. Είναι παράγωγο του διαλογισμού.
Όταν εσύ είσαι σιωπηλός, η αλήθεια βρίσκεται εκεί, σε όλη της την έκταση, σε όλο της το μεγαλείο. Κι όταν εσύ δεν είσαι σιωπηλός, η αλήθεια είναι απούσα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του OSHO Λόγια ενός ανθρώπου πέρα από τις λέξεις
Ο άγγελος της ιστορίας έχει το πρόσωπό του στραμμένο προς το παρελθόν. Όπου εμείς βλέπουμε μια αλυσίδα γεγονότων, αυτός βλέπει μία μοναδική καταστροφή, που συσσωρεύει αδιάκοπα ερείπια πάνω στα ερείπια και τα εκσφενδονίζει μπροστά στα πόδια του. Θα ήθελε να σταματήσει για μια στιγμή, να ξυπνήσει τους νεκρούς και να ξαναφτιάξει σε ένα σύνολο αυτό που σωριάστηκε σε χαλάσματα. Μια θύελλα σηκώνεται όμως από τη μεριά του Παράδεισου αδράχνοντας τις φτερούγες του και είναι τόσο δυνατή που δεν μπορεί πια ο άγγελος να τις κλείσει. Η θύελλα τον ωθεί ακαταμάχητα προς το μέλλον, στο οποίο η πλάτη του είναι στραμμένη, ενώ ο σωρός από τα ερείπια φθάνει μπροστά του ως τον ουρανό. Αυτό που εμείς αποκαλούμε πρόοδο είναι αυτή η θύελλα.
.jpg)
