Τα χελιδόνια ταξιδεύουν χαμηλά πάνω από τους αγρούς και τώρα είναι περισσότερο ορατά σε θορυβώδεις ομάδες. Ετοιμάζουν την αναχώρησή τους αν και ο καιρός είναι ακόμα ήπιος.
Παρακολουθώντας τα, ανακάλυψα μια ενδιαφέρουσα εμπειρία μάθησης: την αίσθηση της χαράς που είχα με την κίνησή τους στον τελευταίο απογευματινό ήλιο, ακολουθούμενη από ένα τσίμπημα λύπης, στη σκέψη ότι σύντομα θα έχουν φύγει.
Πόσο δύσκολο είναι να επιτρέψεις στα πράγματα απλώς να είναι, έτσι ακριβώς όπως είναι, χωρίς να θέλεις να τα κρατήσεις ή αμέσως να τους προσθέσεις κάποιες επιπλέον σκέψεις!
Είναι εύκολο να ξέρεις διανοητικά ότι τα πάντα αλλάζουν, συχνά με τρόπους που δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Εντούτοις, το να το γνωρίζεις αυτό βαθιά μέσα στα βάθη της ύπαρξής σου και να το αποδέχεσαι, δεν είναι πάντα τόσο εύκολο. Σ’ αυτή την περίπτωση η αποδοχή δεν ήταν πολύ δύσκολη – τα χελιδόνια έρχονται και φεύγουν στο δικό τους χρόνο και δεν υπάρχει τρόπος να τα σταματήσεις.
Έτσι, είμαι ευγνώμων για αυτές τις φθινοπωρινές αλλαγές – που γίνονται μέρα με τη μέρα πιο φανερές – ως τα πιο σημαντικά εργαλεία μάθησης που έχω. Επαναλαμβάνουν απαλά, ξανά και ξανά, πολλές ανάλογες αλήθειες. Μου δίνουν να καταλάβω το πώς η αλλαγή επηρεάζει τις διαθέσεις μου και τοπως μ’ αρέσει να «κρατάω». Μας δείχνουν πόσο συχνά ο τρόπος που σχετίζομαι με τα πράγματα έχει να κάνει με το πώς με κάνουν να νοιώθω, αντί ( να σχετίζομαι ) με ολοκληρωτική ελευθερία.
Αντιστέκομαι στην αλλαγή καθημερινά αλλά η αλλαγή είναι αναπόφευκτη. Η ευτυχία μου έχει σχέση με τον τρόπο που επιλέγω να ανταποκριθώ σ’ αυτό.
Τίποτα πιο εφήμερο από την εξωτερική μορφή
που ξεθωριάζει και μεταβάλλεται
όπως τα λουλούδια στον αγρό μόλις φθάσει το φθινόπωρο.
Umberto Eco
