Ράδιο Ταξιδευτές feel the music deep inside \♫/

Εγώ δεν θέλω απλά
την καρδιά σου
Θέλω τη σάρκα σου,
το δέρμα σου
και το αίμα και τα οστά σου,
τη φωνή σου, τις σκέψεις σου,
το σφυγμό σου
και πάνω απ 'όλα, τα
δακτυλικά σου αποτυπώματα,
παντού.

Isobel Thrilling

KΗΑLIL GIBRAN Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ

Ή Δουλειά είναι αγάπη φανερωμένη.
Κι αν δεν μπορείτε να δουλεύετε με αγάπη
παρά μόνο με αηδία, καλύτερα να παρατήσετε τη
δουλειά σας και να καθίσετε στην πύλη του ναού
και να παίρνετε ελεημοσύνες από εκείνους πού δουλεύουν με χαρά.

MΕΤΑ, ένας γεωργός είπε, Μίλησέ μας
για τη Δουλειά.
Κι εκείνος απάντησε, λέγοντας:
Δουλεύετε για να συμβαδίζετε με τη γη και την ψυχή της γης.
Γιατί το να είσαι άεργος σημαίνει να είσαι ξένος με τις εποχές, και να βγαίνεις εξω από τήν πορεία της ζωής πού βαδίζει μεγαλόπρεπα και περήφανα αλλά και με υποταγή προς το άπειρο.
"Όταν δουλεύετε, είστε μια φλογέρα πού μέσα
από τήν καρδιά της ό ψίθυρος των ωρών μετατρέπεται σε μελωδία.
Ποιός από σας θα ήθελε να είναι ένα καλάμι,
βουβό και άφωνο, όταν όλα τ' άλλα τραγουδούν μαζί ενωμένα;
Από πάντα σας έλεγαν ότι ή δουλειά είναι κατάρα κι ό μόχθος δυστυχία.
Αλλά εγώ σας λέω ότι όταν δουλεύετε πραγματοποιείτε
ένα μέρος από το πιο μακρινό όνειρο της γης
πού ανατέθηκε σε σας όταν το όνειρο αυτό γεννήθηκε,
Κι όταν ζείτε με τη δουλειά, αγαπάτε πραγματικά τη ζωή,
Κι όταν αγαπάτε τη ζωή μέσα από το μόχθο της
δουλειάς σημαίνει ότι επικοινωνείτε με το πιο κρυφό μυστικό της ζωής.
Αλλά αν μέσα στον πόνο σας ονομάζετε τη γέννηση
πόνο και τη συντήρηση της σάρκας μια κατάρα,
πού είναι γραμμένη στο μέτωπό σας,
τότε σας απαντώ ότι τίποτ' άλλο έκτος από τον ιδρώτα
του μετώπου σας δε θα σβήσει αυτό πού είναι γραμμένο.
Σας έχουν ακόμα πει πώς ή ζωή είναι σκοτάδι,
και μέσα στην απελπισία σας επαναλαμβάνετε
σαν ηχώ αυτό πού ειπώθηκε από τον απελπισμένο.
Κι εγώ λέω ότι ‘’ή ζωή είναι πραγματικά σκοτάδι, εάν δεν υπάρχει πάθος,
Και κάθε πάθος είναι τυφλό, εάν δεν υπάρχει γνώση.
Και κάθε γνώση είναι μάταιη, εάν δεν υπάρχει δουλειά,
Και κάθε δουλειά είναι άδεια, εάν δεν υπάρχει αγάπη"
Και όταν δουλεύετε με Αγάπη ενώνεστε με τον
εαυτό σας, ό ένας με τον άλλο, και με το Θεό.
Και τί σημαίνει να δουλεύεις με Αγάπη;
Σημαίνει να υφαίνεις το ύφασμα με κλωστές
πού τραβάς από τήν καρδιά σου, σα να 'ταν να
φορέσει το ύφασμα αυτό ή αγαπημένη σου ψυχή.
Σημαίνει να χτίζεις ένα σπίτι με στοργή,
σα να' ταν να κατοικήσει στο σπίτι αυτό ή αγαπημένη σου ψυχή.
Σημαίνει να σπέρνεις σπόρους με τρυφερότητα
και να μαζεύεις τη σοδειά με χαρά, σα να 'ταν
να φάει τον καρπό ή αγαπημένη σου ψυχή.
Σημαίνει να δίνεις σ' όλα τα πράγματα το δικό σου
νόημα με μια ανάσα από το πνεύμα σου,
Και να ξέρεις ότι όλοι οι ευλογημένοι νεκροί
στέκονται γύρω σου και σε κοιτάζουν.
Πολλές φορές σας άκουσα να λέτε, σα να μιλούσατε
στον ύπνο σας, «Αυτός πού δουλεύει το μάρμαρο,
και βρίσκει τήν έκφραση της ψυχής του στην πέτρα,
είναι ανώτερος από αυτόν πού οργώνει τη γη.
Κι αυτός πού πιάνει τα χρώματα του ουράνιου τόξου
και τα βάζει πάνω σ' ένα πανί με ανθρώπινες μορφές,
αξίζει περισσότερο απ' αυτόν πού φτιάχνει σαντάλια για τα πόδια μας.»
Αλλά εγώ λέω, όχι στον ύπνο μου, αλλά όλόξυπνος στο καταμεσήμερο,
ότι ό άνεμος δεν τραγουδά πιο γλυκά στις γιγάντιες βαλανιδιές
απ' ότι στο πιο μικρό και ταπεινό χορτάρι’
Και μεγάλος είναι μόνο εκείνος πού μετατρέπει
τη φωνή του ανέμου σε τραγούδι πού το κάνει πιο γλυκό
με τήν αγάπη του.
Ή Δουλειά είναι αγάπη φανερωμένη.
Κι αν δεν μπορείτε να δουλεύετε με αγάπη
παρά μόνο με αηδία, καλύτερα να παρατήσετε τη
δουλειά σας και να καθίσετε στην πύλη του ναού
και να παίρνετε ελεημοσύνες από εκείνους πού δουλεύουν με χαρά.
Γιατί αν ψήσεις το ψωμί με αδιαφορία,
ψήνεις ένα πικρό ψωμί, πού δε χορταίνει παρά
τη μισή μόνο πείνα του ανθρώπου.
Κι αν αγαναχτείς με το πάτημα των σταφυλιών,
ή αγανάχτηση σου στάζει δηλητήριο στο κρασί.
Κι αν τραγουδάς σαν τούς Αγγέλους, και δεν
αγαπάς το τραγούδι, βουλώνεις τα αφτιά του
ανθρώπου στις φωνές της μέρας καί τις φωνές της νύχτας.

KΗΑLIL GIBRAN Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ

πηγη

Ράδιο Ταξιδευτές feel the music deep inside \♫/

Ράδιο Ταξιδευτές feel the music deep inside \♫/

Να πονάει το δέρμα στην απουσία

Να ουρλιάζει το κορμί στην προσμονή

Να υποκλίνεται η μια ψυχή μπροστά στην άλλη

Να ιδρώνει από δέος ο θάνατος

Να δακρύζει από συγκίνηση ο Θεός

Έτσι φαντάζομαι εγώ την ένωσή μας

τίποτα λιγότερο-

τα ημίμετρα που διαθέτεις προς πώληση

δεν με αφορούν

ας τα αγοράσουν οι αυλικοί του συμβιβασμού...


Σταμάτης Λέκκας

πηγη

Ο Κρίσναμουρτι για την αγάπη

"Μπορει η αγαπη να χωρισθεί στην ιερή και την ανιερη, την ανθρωπινη και την θειικη, η απλα υπαρχει μονο μια αγαπη? Ειναι η αγαπη ενα πραγμα και οχι πολλα πραγματα? Αν πουμε "σε αγαπω" αυτο αποκλειει την αγαπη για καποιον αλλον? Ειναι η αγαπη προσωπικη η μη προσωπικη? Ηθικη η ανηθικη? Οικογενειακη η μη οικογενιακη? Αν αγαπας την ανθρωποτητα αγαπας και τον καθενα ξεχωριστα? Ειναι η αγαπη συναισθημα? Ειναι η αγαπη αισθημα? Ειναι η αγαπη απολαυση και επιθυμια? Ολες αυτες οι ερωτησεις δειχνουν, ετσι δεν ειναι, οτι εχουμε ιδεες για την αγαπη, ιδεες για το τι πρεπει να ειναι και τι δεν πρεπει να ειναι η αγαπη, εναν κανονα η κωδικα που εχει δημιουργησει η κοινωνια στην οποια ζουμε."

"Τωρα πως θα βρω τι ειναι αυτη η φλογα που λεμε αγαπη? Οχι πως να βρουμε εναν τροπο να την εκφρασουμε διαφορετικα αλλα να βρουμε την σημασια της. Πρωτα θα απορριψω ο,τι εχουν πει η εκκλησια, η κοινωνια, οι φιλοι και οι γονεις μου, καθε βιβλιο και ανθρωπος διοτι θελω να βρω μονος μου τι ειναι η αγαπη. Εδω ειναι ενα τεραστιο προβλημα που εμπεριεχει ολη την ανθρωποτητα, υπαρχουν χιλιαδες τροποι να την ορισεις και εγω εχω φυλακιστει σε καποιον τροπο να την οριζω. Για αυτο τον λογο δεν πρεπει να διωξω ολες τις τασεις και τις προκαταληψεις μου? Ειμαι μπερδεμενος, διαλυμενος απο τις δικες μου επιθυμιες οποτε λεω στον εαυτο μου "πρωτα καθαρισε το δικο σου μπερδεμα. Ισως να μπορεσουμε να δουμε τι ειναι αγαπη καταλαβαινοντας τι δεν ειναι."
 

"Το να ανηκεις σε καποιον, το να σε φροντιζει καποιος και να εξαρτασαι απο αυτον-σε ολο αυτο πρεπει να υπαρχει παντα αγχος, φοβος, ζηλεια, ενοχη, και οσο υπαρχει φοβος δεν μπορει να υπαρξει αγαπη. Ενα μυαλο γεματο πικρες δεν μπορει να καταλαβει τι ειναι αγαπη, αισθηματικοτητα και συναισθηματικοτητα δεν εχουν καμια σχεση με την αγαπη. Ετσι, η αγαπη δεν εχει σχεση με την επιθυμια και την απολαυση."

πηγη

Illusion - Isadora

Ενα πολύ όμορφο τραγούδι από μια άγνωστη μπάντα Δείτε κάποιες πληροφορίες εδω
Ομορφη Κυριάκη!!!

η αξόδευτη αγάπη

Αν στέρηση είναι να μην έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περιμένεις να σου προσφέρει.  Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. Ο άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Και αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις – όχι από αυτά που δεν έχεις, αλλά από αυτά που έχεις – δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις.    Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί ν’ αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, απ’ όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη και η ψυχή δια της απώλειάς της κερδίζεται.

 Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι’ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με το μίζερο εαυτό της που την στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε. Προϋποθέτει μεταστροφή της εγωϊστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μα ςκάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φαντάσμα στοιχειώνει τη ζωή μας.    Λέγεται πως “μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη…”
~ Από το βιβλίο “Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης” της Μάρως Βαμβουνάκη

πηγη

Εκείνος & Εκείνος - Παραισθήσεις

Καλημέρα και καλό Σαββατοκύριακο!!

Πάει καιρός που έχεις φύγει

μα η θύμησή σου με τυλίγει
Κοντά μου πάντα τριγυρίζεις
και λόγια αγάπης ψιθυρίζεις

Στο πλάι μου σε νιώθω ακόμα
βλέπω το ολόγυμνο σου σώμα
να φέγγει μέσα στο σκοτάδι
να μου ζητάει φιλί και χάδι

Αυτά που ζήσαμε μαζί
έχουνε γίνει παραισθήσεις
και η ελπίδα να γυρίσεις
στοίχημα που έχει πια χαθεί
στοίχημα που έχει πια χαθεί

Όσα και να περάσουν χρόνια
θα μείνει πάνω στα σεντόνια
υγρό το σχήμα της μορφής σου
βουβό το αντίο της φωνής σου

Αυτά που ζήσαμε μαζί
έχουνε γίνει παραισθήσεις
και η ελπίδα να γυρίσεις
στοίχημα που έχει πια χαθεί
στοίχημα που έχει πια χαθεί…

"ΑΠΟ ΜΙΑ ΝΕΚΡΗ"

Σε κατηγόρησε ποτέ για υπερβολικό έρωτα και εσύ να προσπαθείς να αδειάσεις για να τον ευχαριστήσεις ..

Kι όσο αδειάζεις τόσο πεθαίνεις..
Κι όσο πεθαίνεις τόσο πικραίνεσαι ..

Οσο "φεύγω" δεν μπορώ να αντιδράσω και η επιθυμία του απλά με σκοτώνει,
και εγώ δεν ξέρω .. να χαρώ ή να λυπηθώ..

Να χαρώ που τον αγαπώ μέχρι θανάτου ή να λυπηθώ που η αγάπη του με σκοτώνει..

Πεθαμένα φιλιά... τι να τα κάνω τώρα πια ...

Δάκρυα απο νεκρά, ασάλευτα μάτια.

"Σ'αγαπώ" απο παγωμένο στόμα.

"Για σένα όλα" απο μια νεκρή.

Αφήνω θεατές σε ροζ ιστορία που στο τέλος έχασε το χρώμα της.

Δεν αντιδρώ καν, το σενάριο ήταν απο την αρχή γραμμένο και εγώ
έπαιξα απλά τον ρόλο που μου έδωσες.

Ειχες δίκιο .. η αγάπη μας άγγιζε τον θάνατο και εγώ τον άφησα να μου κάνει έρωτα..

Νίκη Τάγκαλου

πηγη

In Rock We Trust

"Στις 10.30 την Παρασκευή στο Ράδιο Ταξιδευτές In Rock We Trust με τον Κώστα Κουφονικόλα το ελληνικό ροκ συναντάει το ξένο και σας καλώ να είστε εδώ..."

Σχέσεις Καρδιάς

Δείτε τους ανθρώπους που έχετε γύρω σας. Σκεφτείτε εκείνους που πέρασαν από τη ζωή σας. Για κάποιο λόγο έγιναν όλα. Τίποτα δε γίνεται για πλάκα, τίποτα δε γίνετε τυχαία! Έτσι περάσατε κι εσείς από τη δική τους ζωή! Στραφείτε μέσα σας και αναρωτηθείτε τι έχετε να προσφέρετε τώρα σε όποιον ήδη υπάρχει στη ζωή σας, η σε αυτόν που πρόκειται να έρθει. Σταματήστε να απαιτείτε, και αρχίστε να μοιράζεστε...

Ράδιο Ταξιδευτές feel the music deep inside \♫/

Stellamara - Kyrie Eleison

Κι όταν η ψυχή σού μιλά, καλύτερα εσύ να σιωπάς. Και σκύψε όσο μπορείς να την ακούσεις, γιατί η φωνή της είναι πάντα ψίθυρος, για να μην ενοχλεί την επιθυμία σου... 
Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Την καληνύχτα μου!!

Ράδιο Ταξιδευτές feel the music deep inside \♫/

ΝΑΙ ! Επιτέλους ενδίδω!

Μα αν αναζητάς, όπως λες, την εσωτερική γαλήνη θα πρέπει να μάθεις να επιλέγεις τις σκέψεις σου ακριβώς όπως επιλέγεις τα ρούχα σου κάθε μέρα. Αυτή είναι μια ικανότητα που καλλιεργείς σιγά - σιγά, με πολύ υπομονή και επιμονή. Αν θέλεις να ελέγχεις τη ζωή σου θα πρέπει να δουλέψεις  για αρκετό χρόνο με το μυαλό σου, γιατί αυτό είναι που πρέπει πρώτα να μάθεις να ελέγχεις. Αν δε γίνεις αφέντης των σκέψεών σου, θα παραμείνεις σκλάβος για πάντα.  Βρες ένα ήσυχο μέρος, κάθισε, και μη σηκωθείς αν πρώτα δε καταλαγιάσουν οι σκέψεις σου, αν δεν ησυχάσει ο νους σου.  Γιατί δεν το κάνεις άραγε μέχρι σήμερα;  Μετά στοχάσου πάνω σ’ αυτά που δε σ’ αφήνουν να βρεις την εσωτερική γαλήνη χωρίς να κρίνεις τον εαυτό σου. Α π ο δ έ ξ ο υ αυτό που είσαι τώρα, γιατί αυτό που είσαι τώρα, δεν είναι αυτό που πραγματικά είσαι. Προσπάθησε για μια φορά να πεις  -Ν Α Ι-  σ’ αυτό που είσαι και σ’ αυτό που συμβαίνει ΤΩΡΑ. 

Αν καταφέρεις  μια φορά να πεις ένα αληθινό «ΝΑΙ» στη στιγμή, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς επιλογές, τότε αυτή η κατάφαση, αυτό το μικρό άνοιγμα, μπορεί να πάρει τη μορφή ντόμινο. Μπορεί να ξεσπάσει σε μια αλυσίδα καταφάσεων που δεν έχει όρια. Αν καταφέρεις να πεις ένα αληθινό «ναι» σε μια στιγμή είναι σαν να λες «ναι» σε ολόκληρη την ύπαρξη. Είναι σαν να λες ναι στην Αιωνιότητα.

Στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο μια στιγμή, το ΤΩΡΑ, και είναι η ίδια η Αιωνιότητα. Είναι η κάθε στιγμή, μέσα στην οποία ο Θεός, σου θέτει πάντα την ίδια ερώτηση:

«Θέλεις να πας στον παράδεισο ;

Θέλεις να γίνεις ένα με την αιωνιότητα;»

Κι όλοι επαναλαμβάνουμε την ίδια απάντηση κάθε φορά, κάθε σ τ ι γ μ ή:

Όχι ευχαριστώ, όχι ακόμα…

Όχι ευχαριστώ, όχι ακόμα…

Όχι ευχαριστώ , όχι ακόμα…

Όχι ευχαριστώ , όχι ακόμα…

Κι έτσι γεννιέται ο χρόνος που δεν είναι παρά αυτή η συνεχόμενη άρνηση στην πρόσκληση του Θεού. Στην ουσία η ά ρ ν η σ η  της Μ Ι Α Σ και ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ στιγμής μέσα στην οποία βρισκόμαστε πάντα.

Αυτή είναι η ιστορία της ζωής του καθενός μας. Πίσω απ’ όλες τις διαφορές μας κρύβεται η ίδια πάντα ιστορία. Είναι η ιστορία της αργής μετακίνησης από το όχι στο ναι. Όλη η ζωή μας είναι ένα «όχι ακόμη, ευχαριστώ». Μέχρι να φτάσουμε στο τέλος, στο λιμάνι, στην ΙΘΑΚΗ και να πούμε: 

ΝΑΙ, επιτέλους ενδίδω,

ΝΑΙ αποδέχομαι,

ΝΑΙ ασπάζομαι,

ΝΑΙ, ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ!

Αυτό είναι το ταξίδι μας. Ίσως τελικά ο προορισμός μας να είναι προαποφασισμένος. Ίσως τελικά, όλοι μας αργά ή γρήγορα να φτάσουμε σ’ αυτό το πολυπόθητο ΝΑΙ! 

πηγη

Υμνώ το σώμα

Ι.

Υμνώ το σώμα που υψώνεται σαν μίσχος

σώμα γυναίκας που γοργά ή νωχελικά κινείται

που ανθίζει και τον χειμώνα ακόμα

που αλλάζει όσα νεκρώνουν κύτταρά του

σε ρόδινη φρέσκια σάρκα, που δίνει

τις δικές του προσταγές γι' αέναες επιθυμίες

για σμίξιμο και συνταύτιση μ' ένα άλλο σώμα.

Υμνώ και το κουρασμένο σώμα της γυναίκας

το λυγισμένο από τον μόχθο κάθε μέρας

το φυραμένο, με στεγνωμένους τους χυμούς

το σώμα που το απειλεί η ακινησία

το φοβισμένο από την ηλικία, την αρρώστια

που ενώ ξέρει πως τελικά νικάει ο θάνατος

δεν παραδίδεται άνευ όρων στη φθορά.

ΙΙ.

Υμνώ τα πόδια που δεν αγγίζουν λες τη γη

σαν να ήσανε αέρινα, τις γάμπες σαν σπαθιά

που σκίζουνε στα δυο και το πιο βαθύ σκοτάδι

τ' ασυμβίβαστα γόνατα, τους γλυπτούς μηρούς

που προλειαίνουν ως τα κατάβαθα τις συνερεύσεις

τους διπλοθόλωτους γλουτούς, τη χαραγή τους

το σχίσιμο του κόλπου, το κλειδί της ηδονής.

Υμνώ και τα πόδια με τους πρησμένους αστραγάλους

τα κότσια, τις τριχωμένες γάμπες τις χοντρές

μ' εξογκωμένες φλέβες, φαγωμένες από κιρσούς

τα τσακισμένα γόνατα της δουλειάς, της ορθοστασίας

τα παχιά μεριά με βούλες απ' την κυτταρίτιδα

τις αδρόσιστες, συγκαμένες, μέσα παρειές τους

τα κρεμαστά καπούλια με τους απόκρυφους καημούς.

ΙΙΙ.

Υμνώ τα όρθια στήθη όπως των αγαλμάτων

στο χάιδεμα άγουρα, στο χούφτιασμα γινωμένα

με ρόγες κόκκινες όπως οι άγριες φράουλες

τα μπράτσα που ξέρουν ν' αγκαλιάζουν

τον στητό λαιμό, τις πλάτες επίπεδες κι ανθεκτικές

τη χορευτική κοιλιά με όσες χρειάζονται καμπύλες

με το χρυσό της χνούδι ακύμαντο να περιμένει.

Υμνώ και τις χαλαρές κοιλιές μανάδων

με ουλές από καισαρικές τομές, από εγχειρήσεις

τα προκοίλια γυναικών με το αδηφάγο λίπος

μοναδική απόλαυσή τους, τις κυρτωμένες πλάτες

τα μπράτσα τα πλαδαρά με τις αξύριστες μασχάλες

τους γερτούς τραχήλους, τους έρημους κούφιους κόρφους

με τους σβησμένους πόθους, τις άσβηστες ορέξεις.

IV.

Υμνώ το πρόσωπο που η ομορφιά του σε θαμπώνει

το πρόσωπο με τ' ατίθασα, ηλεκτροφόρα του μαλλιά

τα ματοτσίνουρα που αναβοσβήνουνε το φως

τη μύτη λεπτόγραμμη όπως πλώρη καϊκιού

την τέλεια γεωμετρία των χειλιών με το πηγούνι

το στόμα που στον έρωτα στάζει ροδόνερο και λόγια.

Υμνώ τα μάτια που καθρεφτίζουν δύο απρόβλεπτα πελάγη.

Υμνώ και το πρόσωπο που η ομορφιά το εγκαταλείπει

ή τρομαγμένη κρύβεται στο βάθος των ματιών

το πρόσωπο το σκαμμένο από αγκαθωτές ρυτίδες

με βλέμμα πήλινο, στεγνό, με βλέφαρα άδειες φούσκες

με φρύδια αθέριστα χωράφια, το πάνω χείλι τριχωτό

με κρεατοελιές στα χαμηλά της μύτης, στο πηγούνι.

Υμνώ το πρόσωπο που το τύλιξε μια σταχτιά σκιά.

V.

Υμνώ τα χέρια που δίνουν μορφή στην ύλη

που γράφουν στο χαρτί, στη γραφομηχανή, στον υπολογιστή

που σιωπώντας ξέρουν να μιλούν, τ' ασημένια χέρια

που σφίγγουν, θωπεύουν, αποχαιρετούν για πάντα

τα χέρια που πιάνουν ό,τι ακάθαρτο μένοντας αθώα

που ανασηκώνουν μωρά, αρρώστους, πληγωμένους.

Υμνώ τα δάχτυλα που αγγίζουν όργανα και χαρίζουν μουσική.

Υμνώ τα χέρια που βαριά δουλεύουν, τα τραχιά

τα μασημένα από μηχανές, τα ματωμένα από εργαλεία

τα καταπονημένα από τη λάτρα του σπιτιού

τα δάχτυλα με τα ραγισμένα, ξεφλουδισμένα νύχια.

Υμνώ τα χέρια που παίρνουν όπλα για την ελευθερία

τώρα όμως μόνο αφού εξετάσω και βεβαιωθώ

πως η ελευθερία που υπόσχονται δεν είναι μια νέα σκλαβιά.

VI.

Υμνώ και το σώμα του άντρα, όμως αυτό λιγότερο

ίσως γιατί λιγότερο μ' εμπνέει, λιγότερο το παρατηρώ

ίσως γιατί δεν διαφέρει τόσο πολύ απ' της γυναίκας.

Πάντως υμνώ το αρμονικό, το αθλητικό του σώμα

όπως και το ακρωτηριασμένο σε πολέμους, σ' ατυχήματα,

το σώμα σε γιορτή, σε συντροφιά, σε στοχασμό.

Κυρίως το υμνώ όπως το ύμνησαν γλύπτες και ζωγράφοι.

Υμνώ το κατορθωμένο σώμα σ' όλες του τις εποχές

όχι μονάχα στην εαρινή, την πρώτη

που όλα τα σώματα είναι από μόνα τους ωραία.

Υμνώ το σώμα που διασχίζει τους καιρούς

όπως καράβι τους ωκεανούς, που συνεχίζει

παρά τα ρήγματα, τις ζημιές, τις αβαρίες,

που μπορεί ν' αναγνωρίζει όλες τις δικές του απώλειες.

VII.

Υμνώ το σώμα που πλάθει τη συνείδησή μου

που φυλάει σε μια κρυψώνα του όσα της ξεφεύγουν

που γεννάει αισθήσεις, σκέψεις, τη μιλιά μου. Το σώμα

που όταν χαθεί θα ζει μες στις δικές μου λέξεις

αυτό που μου γέννησε και τη λέξη χρόνος

γιατί χωρίς το ανθρώπινο κορμί χρόνος δεν υπάρχει

ή κι αν υπάρχει ποτέ δεν αποχτάει νόημα.

Υμνώ το σώμα που μ' αντέχει, δεν μ' έχει βαρεθεί

δεν μ' έχει αποτινάξει από πάνω του

το σώμα που ό,τι κι αν του κάνω

με μεταφέρει, με μετακινεί, με κρατάει ορθό.

Υμνώ το απόλυτο σώμα, το σώμα όλων, το δικό μου

που με καλύπτει, μ' έχει σφιχτά αγκαλιασμένο

αυτό που μαζί μια μέρα θα τελειώσουμε.

Τίτος Πατρίκιος