Επαναστάτης

Είναι κι αυτός ο ανελέητος επαναστάτης, 
  η ακόρεστη δίψα, 
το ασίγαστο ερωτικό πάθος…

Στιγμή δε μ’ αφήνει να ησυχάσω,
αδιάκοπα με ξεβολεύει
κι αδιάλλακτα επιμένει να βαδίζω
στο πέρα απ’ τις μορφές,
στο πέρα απ’ το ορατό και το χειροπιαστό.

πηγη

Wake Up

Written and Directed by Kostas Karydas, Produced by Dimitris Floros Vicky Kioutsouki, Music composed by Kostas Karydas
A short film, made originally for Pepsifilms Mofilm.
(Re-edited version).
Won 2nd prize in Pepsifilms Mofilm competition.

Ένα ποίημα

Σου 'γραψα ένα ποίημα σε λευκό χαρτί

με κόκκινο μελάνι

Ύστερα το 'καψα και σκόρπισα τη στάχτη του

στο σιωπηλό βοριά.

Κι ακούω κάθε πρωί τα λόγια του

στο στόμα των πουλιών

που χαιρετάνε

με τιτιβίσματα γλυκά και τρίλιες

τη νέα μέρα που ανατέλλει.

Θανάσης Τσίρος

από τη συλλογή Τα μαχαίρια της χαραυγής, 200

Rockανίζοντας

Σήμερα στις 10 το βραδυ στον αέρα η εκπομπή Rockανίζοντας

Στο μικρόφωνο ο Δημήτρης <Ταξιδευτής>

Ράδιο Ταξιδευτές feel the music deep inside \♫/

Ρομπέρ Ντεσνός - Όχι ο έρωτας δεν είναι νεκρός

Όχι, ο έρωτας δεν είναι νεκρός σ’ αυτήν την καρδιά σε τούτα τα μάτια σ’ αυτό το στόμα που ήδη διακήρυττε την απ’ ώρα αρχινισμένη κηδεία.
Ακούστε, μπούχτισα γραφικότητα, χρώματα, γοητεία.
Αγαπάω τον έρωτα, την τρυφερότητα του και την ανελέητη του σκληρότητα.
Ο έρωτας μου δεν έχει παρά ένα μονάχα όνομα, παρά μία μονάχα μορφή.
Τα πάντα ρει. Στόματα επικολλούνται σ’ αυτό το στόμα
Ω! εσύ του έρωτα μου όνομα και μορφή,
Μια μέρα στη θάλασσα ανάμεσα σ’ Ευρώπη κι Αμερική
Την ώρα που κι η έσχατη ακτίνα του ήλιου θα καθρεφτίζεται στην κυματώδη επιφάνεια των κυμάτων, ή σε μια νύχτα με καταιγίδα κάτω από ‘να δέντρο στην εξοχή, ή σ’ ένα γρήγορο αυτοκίνητο,
Ένα ανοιξιάτικο πρωινό στη λεωφόρο Μαλεσέρμπ,
Μια μέρα βροχερή,
Πριν να ξαπλώσεις την χαραυγή,
Σκέψου, διατάζω το οικείο μου φάντασμα σου, πως υπήρξα ο μόνος που σ’ αγάπησε χωρίς να σε ξέρει και πως είναι κρίμα που ποτέ δεν με γνώρισες.
Σκέψου, πως ποτέ δεν πρέπει να μετανιώνεις• πριν από μένα ο Ρονσάρ κι ο Μπωντλαίρ τραγουδήσανε το παράπονο των γριών ακόμα και των νεκρών που περιφρόνησαν τον αγνότερο έρωτα,
Εσύ, όταν θα ‘σαι νεκρή,
Θα ‘σαι ακόμα όμορφη, ποθητή.
Εγώ, θα είμαι ήδη νεκρός, έγκλειστος ολάκερος μες στο αθάνατο σου κορμί, κι η στίλβουσα σου εικόνα παρούσα στο άπειρο ανάμεσα στ’ ακατάβλητα θαύματα της ζωής και της αιωνιότητας, αν, αν όμως είμαι ακόμα ζωντανός
Η φωνή σου κι ο τόνος της, το βλέμμα σου κι οι ακτίνες του,
Το άρωμα σου και των μαλλιών σου το άρωμα κι άλλα πολλά πράγματα ακόμα δικά σου θα ζούνε εντός μου,
Εντός μου που δεν είμαι μήτ’ ο Ρονσάρ μητ’ ο Μπωντλαίρ,
Παρά μονάχα ένας φτωχός Ρομπέρ Ντεσνός και που, για να ‘χοντας σε γνωρίσει και αγαπήσει,
Ξέρω να τα τιμώ ακριβά.
Εγώ, που είμαι ο Ρομπέρ Ντεσνός, μόνο για να σ’ αγαπώ,
Και που υστεροφημία άλλη καμιά δε ζητώ παρά μονάχα πως σε αγάπησα.