March 4, 2013

«Τα δέντρα είναι ποιήματα που γράφει η γη προς τον ουρανό.
Και εμείς κόβουμε τα δέντρα και τα κάνουμε χαρτί, για να καταγράφουμε την κενότητά μας...»

 Χαλίλ Γκιμπράν

March 2, 2013

Ένα μικρό γεφύρι


Στιγμές υπερβατικής εμπειρίας

χαράς ανεξίτηλης κι υπέρτατης ηδονής

στη χέρσα αυτή πλευρά δε θέλω να επιστρέψω.

Στην άλλη όχθη να έμενα για πάντα!


Μια εκθαμβωτική αστραπή

ρωγμή στην σκοτεινή ακινησία της νύχτας

απ’ την αταραξία μ’ εκτροχιάζει

και μου θυμίζει το ιερό καθήκον:



“Σταμάτα να ονειροπολείς κι ένα μικρό γεφύρι χτίσε,

τις δύο όχθες να ενώσεις,

τον ουρανό στη γη να κατεβάσεις.

Γι’ αυτό στην όχθη εκείνη πήγες ”





Δέλτα

February 28, 2013

Η Μυγδαλιά και το Φεγγάρι






February 26, 2013

Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ


Γνώρισα μία Γυναίκα και όρισα τη Γυναίκα.
Πλάσμα υπέρλογης φύσης.
Το πιο ανθεκτικό και γοητευτικό που έχω ζήσει.
Ο πιο γρήγορος νους. Πνεύμα αστραφτερό, που αρκεί να βυθίσεις τα μάτια σου στο βλέμμα της για να σε πείσει.
Λόγος που ρέει σα δροσερό νερό. Κλείνει πληγές. Θεραπεύει και αναψυχεί. Λόγος που αναζητάς να ακούς όπως ο διψασμένος. Που σου επιβάλλει την ευλαβική σιωπή, για να μη χάσεις λέξη. Κάθε λέξη εκεί που πρέπει, όπως πρέπει. Χωρίς αποσιωποιητικά. Χωρίς δεύτερες ερμηνείες. Χωρίς πομπώδεις διατυπώσεις. Διαλέγει την πιο κατάλληλη λέξη, από το οπλοστάσιο του υπέρλαμπρου Πνεύματός της, και σου βάζει τάξη σε όλα τα ανακατεμμένα στην ψυχή σου, με τον πιο ευφυή λακωνικό τρόπο. 

Ομορφιά του λιονταριού. Περήφανη. Δύσκολη. Δυνατή. Σαγηνευτική. Ακαταμάχητη. 
Πάντα νικήτρια. Πάντα πρώτη από όλες.
Μαλλιά σα μετάξι, εβένινα. 
Κορμί δυνατό και περήφανο. Σε καλεί να το κατακτήσεις. 
Δέρμα τρυφερό και ηλεκτρισμένο. 
Άγγιγμα που σε διαπερνά απ' άκρη σ' άκρη. 
Σα μάγισσα αλλοτινών καιρών, που βγαίνει με τη Σελήνη και πετά στον απέραντο ουρανό της.

Γνώρισα τη Γυναίκα, τη φτιαγμένη από τις πιο γοητευτικές αντιθέσεις.
Κατεξοχήν πολεμίστρια. Κατεξοχήν Στρατιώτης. 
Μα και το πιο αέρινο λουλούδι στα χέρια μου.
Ξέρει πώς να ελέγχει τη δύναμή της μπροστά μου.
Ξέρει πώς να με κάνει Βασιλιά, αν και το Βασίλειο, ξέρουμε και οι δυο, πως της ανήκει.
Ξέρει πώς να με βγάζει από το τέλμα, ενεργοποιώντας μόνο τις δικές μου δυνάμεις, γιατί ξέρει πως μόνο έτσι θα μπορούσα να βγω.
Ξέρει πως να με κάνει να νιώθω Κατακτητής της, αν και, ξέρουμε και οι δυο, πως, αν επιθυμεί, διαφεντεύει τον κόσμο όλο.
Με συστήνει στα απόκρυφα του Ουρανού.
Με κάνει κομμάτι της δικής της Πολιτείας, σα να ανήκα πάντα.
Μια Πολιτεία που μου ανήκει.
Είναι η Βασίλισσα της Ζωής και του Θανάτου μου.

Είναι η Γυναίκα που ίσως κάποτε γνώρισε ο Baudelaire, όταν έγραφε: "Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις κατακτήσεις και να τις απολαύσεις, αλλά αυτή σου προκαλεί την επιθυμία να αργοπεθαίνεις κάτω από το βλέμμα της"

Να αργοπεθαίνεις και να ανασταίνεσαι.


ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑΣ ΠΟΤΑΜΟΣ

Μιά φορά κι' έναν καιρό ένας ποταμός, λέει η παλιά Ανατολική παράδοση, έτρεχε ήρεμα πάνω στην καλοβολεμένη από λάσπη κοίτη του. Τα νερά του ήταν θολά και μέσα τους ζούσαν βαριά και μολυβένια ψάρια, απ' αυτά που αναζητούν την τροφή τους στη λάσπη.

Επειδή ήταν αβαθύς, κανένας άνθρωπος δεν είχε την ιδέα να κάνει γέφυρα και έτσι αρκούνταν στο να ρίχνουν μέσα του μερικές μεγάλες πέτρες και να αυτοσχεδιάζουν δρόμους, που μόλις βρέχονταν από τα ήρεμα και αργά νερά.

Τα ζώα του δάσους τον περνούσαν στα μέρη που ήταν λιγότερα βαθιά, ανακατεύοντας τα σπλάχνα του με τα πόδια τους. Για να πιούν νερό πήγαιναν στη κοντινή λίμνη, γιατί τα νερά του ποταμού ήταν σκοτεινά και δύσοσμα.

Αλλά μιά μέρα ο Θεός Ιντρα, που όλα τα βλέπει, λυπήθηκε τον δαίμονα του ποταμού, γιατί χωρίς να είναι χαζός, ενεργούσε σαν τέτοιος, έτσι που ήταν παγιδευμένος, ναρκωμένος από την αδράνεια και το βόλεμα. Είχε συνηθίσει να πατούν το σώμα του, που ήταν υγρό και δύσοσμο και γλοιώδες σαν νεκρό φίδι. 
Με το πέρασμα του χρόνου, ο ποταμός είχε βολευτεί με τους εύκολους δρόμους και απόφευγε τις απότομες κατηφόρες.

Είχε γίνει άσχημος, μουγγός και οι όμορφες νεράιδες και τα ξωτικά των ακτών δεν τον πλησίαζαν ούτε καν τις νύχτες με πανσέληνο, για να φτιάξουν τους μαγικούς καθρέφτες τους.

Ενας από τους υπηρέτες του Ιντρα στέγνωσε τη γη μπροστά του και την ανύψωσε με τέτοιο τρόπο που τον ανάγκασε να εκτραπεί.

Ο γερο-ποταμός στην αρχή φοβήθηκε, άρχισε ν' αναστενάζει, αλλά γρήγορα ανακάλυψε την ηδονή του να πηδάει πάνω από τους βράχους, και μ' ένα μουγγρητό άρχισε να ισοπεδώνει δέντρα και ν' ανοίγει δρόμους, πηδώντας πάνω από αβύσσους και ορμώντας ενάντια σε τρομερούς βράχους. 

Το νερό του έγινε καθαρό, αφού φιλτραριζόταν μέσα από τις αμμουδιές και τις πέτρες. Η κοίτη του έγινε πέτρινη και μερικές φορές μεταλλική και έλαμπαν οι φλέβες μέσα του. Από τα σπλάχνα του, που πρώτα ήταν σκοτεινά και κατηφή, γεννήθηκε ο άσπρος αφρός, γιατί η ασπράδα δεν εμφανίζεται, αν δεν υπάρχει μάχη, αν δεν υπάρχει εξαγνισμός.

Το ποτάμι γέμισε τότε με χρωματιστά ψάρια, απ' αυτά που ανεβαίνουν στα βουνά και οι καθαρές λιμνούλες που άφηνε στα πλάγια του, στολισμένες με τρομερούς βράχους, έγιναν η απόλαυση των Στοιχείων των νερών. Με την ιριδένια ανταύγεια των άστρων έκαναν οι Νύμφες τα μαγικά τους χτένια και έβγαλαν τους μαγικούς καθρέφτες από το βυθό των λιμνών.

Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πιά να τον πατήσουν, αλλά ύψωσαν θριαμβευτικές αψίδες πάνω του, που τις ονόμασαν γέφυρες. Τα ζώα τον δέσχιζαν κολυμπώντας και καθαρά και λαμπερά σχολίαζαν ύστερα τη δύναμη του ποταμού. Στο τέλος όταν έφτασε στη μητέρα Γάγγα, τον υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα τα άλλα νερά, που αγκαλιαζόντουσαν με τα δικά του, φωνάζοντας από χαρά.

Και βλέποντας όλα αυτά και πολλά ακόμα, που δεν σας διηγούμαι, ο Ιντρα σκέπτεται τους πολλούς ανθρώπους που δεν χρησιμοποιούν τις δυνατότητές τους, τις ευκαιρίες τους και εξακολουθούν να είναι αργοί ποταμοί και λασπώδεις, χωρίς ανδρεία και χωρίς δόξα. Δυό δάκρυα κυλούν τότε από το πρόσωπό του το φλογερό και έτσι εμφανίζονται τα σύννεφα και τα πάντα στη Φύση γίνονται γκρίζα και τότε λυπάται για την ανθρώπινη ανοησία.


πηγη

Jazz Music

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Popular Music