Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ

Γνώρισα μία Γυναίκα και όρισα τη Γυναίκα.

Πλάσμα υπέρλογης φύσης.

Το πιο ανθεκτικό και γοητευτικό που έχω ζήσει.

Ο πιο γρήγορος νους. Πνεύμα αστραφτερό, που αρκεί να βυθίσεις τα μάτια σου στο βλέμμα της για να σε πείσει.

Λόγος που ρέει σα δροσερό νερό. Κλείνει πληγές. Θεραπεύει και αναψυχεί. Λόγος που αναζητάς να ακούς όπως ο διψασμένος. Που σου επιβάλλει την ευλαβική σιωπή, για να μη χάσεις λέξη. Κάθε λέξη εκεί που πρέπει, όπως πρέπει. Χωρίς αποσιωποιητικά. Χωρίς δεύτερες ερμηνείες. Χωρίς πομπώδεις διατυπώσεις. Διαλέγει την πιο κατάλληλη λέξη, από το οπλοστάσιο του υπέρλαμπρου Πνεύματός της, και σου βάζει τάξη σε όλα τα ανακατεμμένα στην ψυχή σου, με τον πιο ευφυή λακωνικό τρόπο. 

Ομορφιά του λιονταριού. Περήφανη. Δύσκολη. Δυνατή. Σαγηνευτική. Ακαταμάχητη. 

Πάντα νικήτρια. Πάντα πρώτη από όλες.

Μαλλιά σα μετάξι, εβένινα. 

Κορμί δυνατό και περήφανο. Σε καλεί να το κατακτήσεις. 

Δέρμα τρυφερό και ηλεκτρισμένο. 

Άγγιγμα που σε διαπερνά απ' άκρη σ' άκρη. 

Σα μάγισσα αλλοτινών καιρών, που βγαίνει με τη Σελήνη και πετά στον απέραντο ουρανό της.

Γνώρισα τη Γυναίκα, τη φτιαγμένη από τις πιο γοητευτικές αντιθέσεις.

Κατεξοχήν πολεμίστρια. Κατεξοχήν Στρατιώτης. 

Μα και το πιο αέρινο λουλούδι στα χέρια μου.

Ξέρει πώς να ελέγχει τη δύναμή της μπροστά μου.

Ξέρει πώς να με κάνει Βασιλιά, αν και το Βασίλειο, ξέρουμε και οι δυο, πως της ανήκει.

Ξέρει πώς να με βγάζει από το τέλμα, ενεργοποιώντας μόνο τις δικές μου δυνάμεις, γιατί ξέρει πως μόνο έτσι θα μπορούσα να βγω.

Ξέρει πως να με κάνει να νιώθω Κατακτητής της, αν και, ξέρουμε και οι δυο, πως, αν επιθυμεί, διαφεντεύει τον κόσμο όλο.

Με συστήνει στα απόκρυφα του Ουρανού.

Με κάνει κομμάτι της δικής της Πολιτείας, σα να ανήκα πάντα.

Μια Πολιτεία που μου ανήκει.

Είναι η Βασίλισσα της Ζωής και του Θανάτου μου.

Είναι η Γυναίκα που ίσως κάποτε γνώρισε ο Baudelaire, όταν έγραφε: "Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις κατακτήσεις και να τις απολαύσεις, αλλά αυτή σου προκαλεί την επιθυμία να αργοπεθαίνεις κάτω από το βλέμμα της"

Να αργοπεθαίνεις και να ανασταίνεσαι.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ

πηγη

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑΣ ΠΟΤΑΜΟΣ

Μιά φορά κι' έναν καιρό ένας ποταμός, λέει η παλιά Ανατολική παράδοση, έτρεχε ήρεμα πάνω στην καλοβολεμένη από λάσπη κοίτη του. Τα νερά του ήταν θολά και μέσα τους ζούσαν βαριά και μολυβένια ψάρια, απ' αυτά που αναζητούν την τροφή τους στη λάσπη.

Επειδή ήταν αβαθύς, κανένας άνθρωπος δεν είχε την ιδέα να κάνει γέφυρα και έτσι αρκούνταν στο να ρίχνουν μέσα του μερικές μεγάλες πέτρες και να αυτοσχεδιάζουν δρόμους, που μόλις βρέχονταν από τα ήρεμα και αργά νερά.

Τα ζώα του δάσους τον περνούσαν στα μέρη που ήταν λιγότερα βαθιά, ανακατεύοντας τα σπλάχνα του με τα πόδια τους. Για να πιούν νερό πήγαιναν στη κοντινή λίμνη, γιατί τα νερά του ποταμού ήταν σκοτεινά και δύσοσμα.

Αλλά μιά μέρα ο Θεός Ιντρα, που όλα τα βλέπει, λυπήθηκε τον δαίμονα του ποταμού, γιατί χωρίς να είναι χαζός, ενεργούσε σαν τέτοιος, έτσι που ήταν παγιδευμένος, ναρκωμένος από την αδράνεια και το βόλεμα. Είχε συνηθίσει να πατούν το σώμα του, που ήταν υγρό και δύσοσμο και γλοιώδες σαν νεκρό φίδι. 
Με το πέρασμα του χρόνου, ο ποταμός είχε βολευτεί με τους εύκολους δρόμους και απόφευγε τις απότομες κατηφόρες.

Είχε γίνει άσχημος, μουγγός και οι όμορφες νεράιδες και τα ξωτικά των ακτών δεν τον πλησίαζαν ούτε καν τις νύχτες με πανσέληνο, για να φτιάξουν τους μαγικούς καθρέφτες τους.

Ενας από τους υπηρέτες του Ιντρα στέγνωσε τη γη μπροστά του και την ανύψωσε με τέτοιο τρόπο που τον ανάγκασε να εκτραπεί.

Ο γερο-ποταμός στην αρχή φοβήθηκε, άρχισε ν' αναστενάζει, αλλά γρήγορα ανακάλυψε την ηδονή του να πηδάει πάνω από τους βράχους, και μ' ένα μουγγρητό άρχισε να ισοπεδώνει δέντρα και ν' ανοίγει δρόμους, πηδώντας πάνω από αβύσσους και ορμώντας ενάντια σε τρομερούς βράχους. 

Το νερό του έγινε καθαρό, αφού φιλτραριζόταν μέσα από τις αμμουδιές και τις πέτρες. Η κοίτη του έγινε πέτρινη και μερικές φορές μεταλλική και έλαμπαν οι φλέβες μέσα του. Από τα σπλάχνα του, που πρώτα ήταν σκοτεινά και κατηφή, γεννήθηκε ο άσπρος αφρός, γιατί η ασπράδα δεν εμφανίζεται, αν δεν υπάρχει μάχη, αν δεν υπάρχει εξαγνισμός.

Το ποτάμι γέμισε τότε με χρωματιστά ψάρια, απ' αυτά που ανεβαίνουν στα βουνά και οι καθαρές λιμνούλες που άφηνε στα πλάγια του, στολισμένες με τρομερούς βράχους, έγιναν η απόλαυση των Στοιχείων των νερών. Με την ιριδένια ανταύγεια των άστρων έκαναν οι Νύμφες τα μαγικά τους χτένια και έβγαλαν τους μαγικούς καθρέφτες από το βυθό των λιμνών.

Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πιά να τον πατήσουν, αλλά ύψωσαν θριαμβευτικές αψίδες πάνω του, που τις ονόμασαν γέφυρες. Τα ζώα τον δέσχιζαν κολυμπώντας και καθαρά και λαμπερά σχολίαζαν ύστερα τη δύναμη του ποταμού. Στο τέλος όταν έφτασε στη μητέρα Γάγγα, τον υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα τα άλλα νερά, που αγκαλιαζόντουσαν με τα δικά του, φωνάζοντας από χαρά.

Και βλέποντας όλα αυτά και πολλά ακόμα, που δεν σας διηγούμαι, ο Ιντρα σκέπτεται τους πολλούς ανθρώπους που δεν χρησιμοποιούν τις δυνατότητές τους, τις ευκαιρίες τους και εξακολουθούν να είναι αργοί ποταμοί και λασπώδεις, χωρίς ανδρεία και χωρίς δόξα. Δυό δάκρυα κυλούν τότε από το πρόσωπό του το φλογερό και έτσι εμφανίζονται τα σύννεφα και τα πάντα στη Φύση γίνονται γκρίζα και τότε λυπάται για την ανθρώπινη ανοησία.

πηγη

Kattoo "You Don't Know Me"

Καλημέρα με τη σημερινή μουσική πρόταση...

Προσευχή

Ω Μεγάλο Πνεύμα, που τη φωνή σου ακούω στους ανέμους

Και που η πνοή Σου δίνει στους πάντες ζωή,

Εισάκουσέ με.

Σε Σένα έρχομαι ως ένα από τα πολλά παιδιά Σου,

Είμαι αδύναμος, είμαι μικρός, χρειάζομαι τη δύναμη και τη σοφία Σου.

Άσε με να βαδίσω στην ομορφιά και κάνε τα μάτια μου

πάντα να βλέπουν τα άλικα και τα μαβιά ηλιοβασιλέματα.

Κάνε τα χέρια μου να σέβονται όσα έπλασες

Και κάνε μου οξεία την ακοή ώστε να ακούω τη φωνή Σου.

Κάνε με σοφό ώστε να καταλάβω αυτά που

στο λαό μου δίδαξες.

Ζητώ σοφία και δύναμη.

Όχι για να είμαι ανώτερος των αδελφών μου, αλλά για να μπορώ

να πολεμώ τον πιο μεγάλο μου εχθρό, τον ίδιο εμένα.

Δώσε να είμαι πάντα έτοιμος να παρουσιαστώ ενώπιόν Σου

με χέρια καθαρά και μάτι ευθύ,

ώστε η ζωή σαν σβήνει και ξεθωριάζει ίδια με ηλιοβασίλεμα,

το πνεύμα μου να ΄ρθει σε Σένα

χωρίς ντροπή.

Μια πόλη κάτω από τα κύματα

Η αρχαιότερη βυθισμένη πόλη στον κόσμο.

Παρακολούθησα στο BBC4 ένα ντοκυμαντέρ για την αρχαιότερη υποθαλάσσια πόλη στον κόσμο. Μαντεύετε που βρίσκεται; Κάποιοι, ίσως, να το γνωρίζετε. Στη νότια Λακωνία, κοντά στη Νεάπολη, απέναντι από την Ελαφόνησο, βρίσκεται το Παυλοπέτρι, η πιο παλιά βυθισμένη πόλη του κόσμου. (Οι πιο ευφάνταστοι μιλούν για την Ατλαντίδα αλλά ας είμαστε συγκρατημένοι!). Ας δούμε πως ξεκίνησε η ιστορία,,,
Το 1967 ο ωκεανολόγος Nic Flemming του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον ανακάλυψε τυχαία κάποια βυθισμένα ερείπια μιας αρχαίας πόλης λίγο έξω από την νοτιοανατολική ακτή της Λακωνίας στον κόλπο των Βατίκων απέναντι από την Ελαφόνησο.
Το 1968 μια ομάδα από το πανεπιστήμιο του Cambridge ερεύνησε τα ερείπια για έξι εβδομάδες. Η ομάδα έφτιαξε ένα σχέδιο μιας προϊστορικής πόλης, η οποία εκτιμήθηκε ότι ανήκε στη Μυκηναϊκή εποχή, η οποία κάλυπτε μια περιοχή 300Χ150 μέτρων και κείτονταν από ένα έως τέσσερα μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ταυτοποιήθηκαν πάνω από 15 ξεχωριστά κτίρια με δωμάτια, αυλές, οδούς, δύο θολωτούς τάφους και τουλάχιστον 37 κιβωτόσχημους τάφους. Η υποθαλάσσια τοποθεσία φαινόταν ότι συνεχιζόταν νότια προς το νησί Παυλοπέτρι από την κρυφή του οποίου ήταν ορατά τα ερείπια τοίχων κτισμάτων καθώς και άλλου αρχαιολογικού υλικού. Η ομάδα συνέλεξε μια μικρή ποστότητα ευρημάτων από τον πυθμένα (κυρίως αγγεία, λίθινα εργαλεία και ένα χάλκινο ειδώλιο) τα οποία υποδήλωναν μια ηλικία από την πρώιμη έως την ύστερη εποχή του Χαλκού (2800-1180 π.Χ.). Σε σύγκριση με άλλες γνωστές, ανάλογες, αρχαιολογικές ανακαλύψεις, τα βυθισμένα κτίσματα στο Παυλοπέτρι υπολογίστηκε ότι προέρχονταν κυρίως από τη Μηκυναϊκή περίοδο (1650-1180 π.Χ.) παρόλο που δεν μπορούσε να επιβεβαιωθεί η χρονολόγηση από τα υπάρχοντα, τότε, στοιχεία.
Ως μια πιθανή Μυκηναϊκή πόλη, η τοποθεσία παρείχε στους ερευνητές τη δυνατότητα καλύτερης κατανόησης της Μυκηναϊκής κοινωνίας, η ερμηνεία της οποίας βασιζόταν έως τότε στα ευρύματα που βρέθηκαν στα πολύ γνωστά παλάτια και κάστρα της περιόδου. Το Παυλοπέτρι έχει μεγάλη σημασία γιατί ήταν ένας παραθαλάσσιος οικισμός όπου υπήρχε η πιθανότητα ύπαρξης λιμανιού από το οποίο οι κάτοικοι συντόνιζαν το τοπικό αλλά και το ευρύτερο εμπόριο – η αμμώδης και πολύ καλά προστατευμένη ακτή θα ήταν ιδανική βάση για τα πλοία της Εποχής του Χαλκού. Παρόλη τη σημασία των ευρημάτων, δεν έγιναν περαιτέρω εργασίες στην περιοχή που πρωτο-χαρτογραφήθηκε το 1968.

Το 2007, σαράντα σχεδόν χρόνια μετά από την αρχική έρευνα μια μεταπτυχιακή ερευνήτρια του Τμήματος Αρχαιολογίας του πανεπιστημίου του Νόττινγχαμ, η Δρ. Χρυσάνθη Γάλλου, ξεκίνησε μια επανεξέταση των ευρημάτων του 1968 από το Παυλοπέτρι ως τμήμα της ευρύτερης έρευνάς της για την προϊστορική Λακωνία. Ξεκίνησε συζητήσεις με τον Δρ. Jon Henderson, Διευθυντή στο Κέντρο Έρευνας Υποθαλάσσιας Αρχαιολογίας που είχε την έδρα του στο ίδιο τμήμα του πανεπιστημίου, για τη δυνατότητα επιστροφής στην τοποθεσία ώστε να διεξαχθούν περαιτέρω αρχαιολογικές έρευνες.
Το 2008 ο Δρ. Jon Henderson, η Δρ. Χρυσάνθη Γάλλου και ο Δρ. N. C. Flemming επισκέφτηκαν την τοποθεσία και έκαναν μια οπτική εξέταση των ερειπίων στον πυθμένα. Το βασικό περίγραμμα των τοίχων των κτισμάτων, των οδών και των πετρόχτιστων τύμβων ήταν ακόμα ορατό. Κατάλαβαν γρήγορα ότι έπρεπε να γίνει μια νέα υποθαλάσσια έρευνα σε συνεργασία με το Υπουργείο Πολιτισμού για να προσδιοριστεί με ακρίβεια η κατάσταση της περιοχής και να ταυτοποιηθεί το μελλοντικό επίπεδο απειλής της τοποθεσίας από τα κύματα και τα θαλάσσια ρεύματα.Το 2009 το πανεπιστήμιο του Νόττινγχαμ ξεκίνησε ένα πρόγραμμα συνεργασία με την Εφορεία Υποθαλάσσιων Αρχαιοτήτων για την περαιτέρω διερεύνηση των βυθισμένων υπολειμμάτων στο Παυλοπέτρι. Το έργο έχει διάρκεια πέντε χρόνια και έχει ως τελικό σκοπό τον προσδιορισμό της ιστορίας και της διαχρονικής ανάπτυξης της πόλης. Μέσω λεπτομερούς ψηφιακής υποθαλάσσιας αρχαιολογικής έρευνας (2009-2010) και στοχευμένων υποθαλάσσιων ανασκαφών (2010-2013) θα τεκμηριωθεί πότε κατοικήθηκε η τοποθεσία, για ποιο σκοπό χρησιμοποιήθηκε και μέσω της συστηματικής μελέτης της γεωμορφολογίας της περιοχής πως, τελικά, βυθίστηκε η πόλη.
Τελικά οι αρχαιολόγοι που ερευνούν την αρχαιότερη βυθισμένη πόλη του κόσμου βρήκαν κεραμικά αγγεία που χρονολογούνται από την ύστερη νεολιθική εποχή. Η ανακαλυψή τους σημαίνει ότι το Παυλοπέτρι κατοικήθηκε περίπου 5000 χρόνια πριν, τουλάχιστον 1200 χρόνια απ’ ότι αρχικά πιστευόταν…
Περισσότερα στο ντοκυμαντέρ του BBC (που δε νομίζω να έχει προβληθεί από την Ελληνική Τηλεόραση). Αξίζει να το δει κάθε Έλληνας…

πηγη

Δεν θα πάψω όμως ποτέ να πιστεύω πως μια από τις πιο ευλογημένες, τις πιο ευτυχισμένες μου ώρες ήτανε όταν σε είδα για πρώτη φορά και στοχάστηκα : ''να το μόνο κορίτσι που υπάρχει στον κόσμο''.

Νίκος Εγγονόπουλος

Το δέντρο με το δηλητήριο

Θύμωσα με το φίλο μου: είπα την οργή μου, η οργή μου έσβησε. 

Θύμωσα με τον εχθρό μου: δεν το είπα, κι η οργή μου θέριεψε.

Μέρα και νύχτα με το φόβο μου την πότιζα, και με τα δάκρυα μου. 

Με χαμόγελα την έκρυψα και με γλυκές, απατηλές γητειές.

Μέρα και νύχτα εκείνη θέριευε, μέχρι που έβγαλε λαμπρό καρπό, ένα μήλο κι ο εχθρός μου το 'δε να λάμπει κι ήξερε ότι ήταν δικό μου.

Κλεφτά μπήκε στον κήπο μου όταν η νύχτα έριξε τα πέπλα της και την αυγή τον είδα με χαρά μου πως ξαπλωμένος ήτανε εκεί, κάτω απ' το δέντρο.

Ουίλιαμ Μπλέικ

Πηγη