Το σώμα είναι το δέντρο,
Το πνεύμα μοιάζει με έναν καθαρό καθρέπτη,
Γι’ αυτό καθάρισέ το, ξανά και ξανά
Και μην το αφήνεις να μαζέψει σκόνη.
~Shenxiu~
Γράφει η Δήμητρα Ζαίμη
Φαντάσου ότι στέκεσαι ακίνητος στο κέντρο ενός σταδίου γεμάτο κόσμο. Έχεις τα μάτια κλειστά και ένα ελαφρύ χαμόγελο ζωγραφίζει το πρόσωπό σου.
Αφουγκράζεσαι τον κόσμο που βρίσκεται γύρω σου, ακούς τις φωνές τους, τις συζητήσεις τους, νιώθεις την παρουσία τους πάνω στο σώμα σου, αναγνωρίζεις τις μυρωδιές. Ακούς τη μουσική του πλήθους, άλλες φορές σαν μέλισσες γύρω από τη φωλιά τους και άλλες φορές σαν αρμονική συγχορδία στα πλήκτρα ενός πιάνου. Αισθάνεσαι τον ενθουσιασμό τους, το πάθος τους αλλά και τον φόβο τους. Σαν κάτι να είναι έτοιμο να ξεκινήσει ή να τελειώσει και γίνεσαι ένα με αυτό. Νιώθεις ό,τι νιώθουν οι άλλοι και αφήνεσαι να σε παρασύρει , όπως ο αέρας που φυσάει δυνατά και αρπάζει με όλη του δύναμη κάθε γύρη από τους ανθούς, παραδίδοντας το κορμί τους στο ρεύμα της περιπέτειας.
Φεύγεις μακριά, άλλες φορές πετάς ψηλά και άλλες χαμηλά. Παρατηρείς τις καταπράσινες πεδιάδες και τους καρπούς της που κατά καιρούς καλλιεργούν αυτά τα παράξενα πλάσματα οι «Άνθρωποι». Με μια ανάσα σηκώνεσαι ψηλά και χαζεύεις τις χιονισμένες βουνοκορφές . Λίγο πιο χαμηλά στέκονται ψηλά δέντρα με το κατάλευκο παλτό τους να παρατηρούν τον ορίζοντα. Ο Ήλιος, σου τυφλώνει τα μάτια και κρύβεσαι πίσω από τα δάχτυλά σου. Αφήνεσαι στα χέρια του οδηγού σου, του Αγέρα. Είναι καλός σε αυτό που κάνει, το κάνει χρόνια, αιώνες. Υπάρχουν στιγμές που θέλει να ξεκουραστεί και σε αφήνει σε σημεία ηρεμίας. Θέλεις και εσύ να κοιμηθείς, πρέπει να ετοιμαστείς για το επόμενο ταξίδι. Βρίσκεις ένα απάγγειο, είσαι απόλυτα προστατευμένος. Ετοιμάζεις το έδαφος για την προετοιμασία του ύπνου σαν ιεροτελεστία. Χρησιμοποιείς τα δώρα της Γης. Φρέσκο, μαλακό χώμα και φύλλα γεμάτα υγρασία. Κουρνιάζεις όπως το έμβρυο στην μήτρα μιας μάνας. Σκεπάζεσαι καλά και αφήνεσαι στα χέρια του Θεού Ύπνου.
Πλάθει ένα όνειρο για σένα και στο δίνει. Βρίσκεσαι στη μέση μια απέραντης έκτασης από θάλασσα. Ακουμπάς πάνω σε ένα καταπράσινο κομμάτι γης δεκάδες μέτρα υπερυψωμένο από το αλμυρό νερό. Από σπόρος έχεις μεταμορφωθεί σε μια υπέροχη βελανιδιά. Οι ρίζες σου τρυπούν το έδαφος βαθιά, τίποτα δεν σε αποσπά από τη θέση σου. Νιώθεις το απαλό άγγιγμα του Ανέμου να στριφογυρίζει γύρω από τα κλαδιά σου. Ο Ήλιος δίνει τροφή στα φύλλα σου και εσύ με ικανοποίηση δέχεσαι την παρουσία του. Η μυρωδιά της θαλασσινής αύρας γεμίζει τους πνεύμονές σου με ευχαρίστηση. Ο Ορίζοντας είναι πάντα ανοιχτός σε κάθε σου σκέψη με ατέλειωτες συζητήσεις.
Όμως, υπάρχουν μέρες που Ο Ήλιος κρύβεται πίσω από σύννεφα και αυτά με τη βροχή τους σου χτυπούν το κορμί σου. Σκέφτεσαι : Δεν πειράζει το νερό, θα ποτίσει το έδαφος. Άλλες φορές ο Άνεμος αγριεύει και λυγίζει το κορμί σου. Σκέφτεσαι: Δεν πειράζει , με λίγη αντίσταση θα γίνω πιο δυνατός. Όταν η Θάλασσα παρασύρεται από τη φωνή του Ανέμου και χτυπάει αλύπητα τη γη εσύ σκέφτεσαι: Δεν πειράζει οι ρίζες μου είναι βαθιές. Να και η Ομίχλη που σκεπάζει τον Ορίζοντα και το μόνο που βλέπεις είναι με δυσκολία τα φύλλα από τα κλαδιά σου. Κάποια από αυτά έχουν τσακιστεί, άλλα έχουν φύγει από τη βάση τους. Ονειρεύεσαι τις συζητήσεις που είχες μαζί του. Τον ακούς να σου λέει: Δεν πειράζει, είναι περαστική, θα βρεθούμε ξανά. Έτσι βρίσκεις ξανά την εσωτερική σου ηρεμία και περιμένεις να σωπάσει η Βροντή. Με υπομονή παρατηρείς. Μέχρι ο Ήλιος να βρει το δρόμο του και να σε συναντήσει.
Όταν ο Ήλιος καταφέρει με τις αχτίδες του να σου τραβήξει την προσοχή, εσύ βρίσκεσαι εκεί ακόμα ήρεμος. Ανοίγεις το ένα σου μάτι πονηρά, σαν ένα μικρό παιδί. Χαμογελάς και παραδίδεσαι στην φροντίδα της μητέρας Φύσης. Σαν να είσαι το μωρό που βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας. Ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος πια και κουρνιάζεις σκάβοντας με τις ρίζες σου όλο και πιο βαθιά τα εδάφη τη Γης. Ανοίγεις τα μάτια με ικανοποίηση και σκέφτεσαι ότι τα κατάφερες! Έχεις τον Ήλιο που σε τρέφει, έχεις τον Άνεμο που σου μεταφέρει τα νέα, έχεις την Θάλασσα που παίζει μαζί σου εξαγνίζοντας σε με τις σταγόνες της, έχεις τον Ορίζοντα που σου δείχνει κάθε φορά τον δρόμο για νέα ταξίδια πάνω στο χάρτη της ύπαρξής σου. Επιτέλους ξανά μαζί!
Το βράδυ ο Ήλιος παραδίδει τη θέση του στη Σελήνη. Ξέρει πολλές ιστορίες να σου πει. Κάθε φορά σε αφήνει να διαλέξεις την ιστορία που θα σου διαβάσει από τις σελίδες του ουρανού. Είναι γεμάτος αστερισμούς και εσύ δεν χορταίνεις να τους βλέπεις. Ένα τριζόνι σου μιλάει για αυτούς. Είναι γεμάτοι λάμψη και περιπέτειες. Τα μάτια σου λάμπουν και βάζεις τον εαυτό σου στη θέση τους! Ένα δέντρο που λάμπει σαν αστέρι στον ουρανό!!! Μα δεν είναι τρελό; Δεν νομίζω, απαντάει το τριζόνι και αμέσως σταματάει γιατί η Σελήνη ξεκινά την ιστορία. Και εσύ ακούς για έναν άνθρωπο που είναι στη μέση ενός σταδίου γεμάτο κόσμο. Αφουγκράζεται τον κόσμο που βρίσκεται γύρω του, ακούει τις φωνές τους, τις συζητήσεις τους, νιώθει την παρουσία τους , αναγνωρίζει τις μυρωδιές τους. Αισθάνεται τον ενθουσιασμό τους, το πάθος τους, τη χαρά τους αλλά και τον πόνο, τον φόβο τους. Σαν κάτι να είναι έτοιμο να ξεκινήσει ή να τελειώσει. Εκείνος όμως, βρίσκεται εκεί σαν παρατηρητής . Έχει τα μάτια κλειστά και χαμογελά γιατί βλέπει και ακούει τη μελωδία της ψυχής του.
