February 10, 2013

Εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη (μια βραδιά με τον Τσαρλς Μπουκόφσκι)

Εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη είπε ο Μπουκόφσκι
κοιτάξτε με είμαι 51 χρονών
κι είμαι ερωτευμένος με τούτην εδώ την πιτσιρίκα
την έχω πατήσει άσχημα αλλά κι αυτή δεν πάει πίσω
οπότε είναι εντάξει φίλε έτσι πρέπει να γίνεται
Μπαίνω στο αίμα τους και δεν μπορούν να με βγάλουν από κει
Δοκιμάζουν τα πάντα για να γλιτώσουν από μένα
μα όλες τους γυρίζουνε στο τέλος
Όλες τους γυρίζουνε σε μένα εκτός
από εκείνη που έθαψα
Έκλαψα γι’ αυτήν
μα έκλαιγα εύκολα εκείνη την εποχή
άσε φίλε μη μου βάλεις να πιω τίποτα σκληρό
Γίνομαι κακός τότε
Θα μπορούσα να κάτσω εδώ και να πίνω μπίρα
με σας τους χίπηδες όλη τη νύχτα
θα μπορούσα να πιω δέκα λίτρα από τούτην εδώ την μπίρα
σαν να ‘τανε νεράκι
Βάλε με όμως να πιω κανά σκληρό ποτό
και θ’ αρχίσω να πετάω κόσμο έξω από τα παράθυρα
θα πετάξω τους πάντες έξω από το παράθυρο
Το ‘χω κάνει αυτό
Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη
Δεν ξέρετε γιατί δεν ήσασταν ποτέ
ερωτευμένοι είναι απλό
Εγώ έχω τούτην εδώ την πιτσιρίκα και είναι όμορφη
Με φωνάζει Μπουκόφσκι
Μπουκόφσκι λέει με τη σιγανή της φωνή
κι εγώ λέω Τι
Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη
Και σας λέω τι είναι
μα εσείς δεν ακούτε
Δεν υπάρχει ούτε ένας από σας σε τούτο δω το δωμάτιο
που θ’ αναγνώριζε την αγάπη ακόμη κι αν σηκωνόταν
και του τον κάρφωνε στον κώλο
Είχα κάποτε την εντύπωση πως οι αναγνώσεις ποίησης δεν έχουν κανένα νόημα
Και δες τώρα είμαι 51 χρονών κι έχω τριγυρίσει αρκετά
Ξέρω πια ότι δεν έχουν κανένα νόημα
μα λέω στον εαυτό μου Μπουκόφσκι
το να πεθαίνεις της πείνας είναι ακόμη περισσότερο χωρίς νόημα
Οπότε να ‘σαστε εδώ και τίποτε δεν είναι όπως θα ‘πρεπε να ‘ναι
Αυτός ο τύπος ο πώς τον λένε ο Γκάλγουεϊ Κίνελ
Είδα τη φωτογραφία του σε κάποιο περιοδικό
Έχει ωραία φάτσα δεν λέω
μα είναι δάσκαλος
Χριστέ μου το φαντάζεσαι
Μα εδώ που τα λέμε κι εσείς δάσκαλοι είσαστε
να λοιπόν που σας προσβάλλω κι από πάνω
Όχι δεν έχω ακούσει τίποτε γι’ αυτόν
ούτε καν τον ίδιο
Όλοι τους είναι τερμίτες
Μπορεί να είναι εγωιστικό που δεν πολυδιαβάζω πια
μα τούτοι οι άνθρωποι που χτίζουνε
τη φήμη τους σε πέντ’ έξι βιβλία
είναι τερμίτες
Μπουκόφσκι μού λέει
Γιατί ακούς όλη την ημέρα κλασική μουσική
Μπορείτε να την ακούσετε που το λέει, ε
Μπουκόφσκι γιατί ακούς κλασική μουσική όλη την ημέρα
Σας ξαφνιάζει αυτό, έτσι δεν είναι
Πού να το φανταστείτε πως ένας άξεστος μπάσταρδος σαν εμένα
θα μπορούσε ν’ ακούει κλασική μουσική όλη την ημέρα
Μπραμς Ραχμάνινοφ Μπάρτοκ Τέλεμαν
Σκατά δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω εδώ πέρα
Είναι πολύ ήσυχα εδώ πέρα πάρα πολλά δέντρα
Εμένα μου αρέσει η πόλη αυτός είναι τόπος για μένα
Βάζω την κλασική μου μουσική κάθε πρωί
και κάθομαι μπροστά στη γραφομηχανή μου
Ανάβω ένα πούρο και το καπνίζω να έτσι δέστε
και λέω Μπουκόφσκι είσαι ένας τυχερός άνθρωπος
Μπουκόφσκι πέρασες μεσ’ απ’ όλα
κι είσαι ένας τυχερός άνθρωπος
και ο γαλάζιος καπνός σέρνεται επάνω στο τραπέζι
κι εγώ κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο τη λεωφόρο Ντελόνγκπρι
και βλέπω κόσμο να πηγαίνει πάνω-κάτω στο πεζοδρόμιο
και φουμάρω το πούρο μου να έτσι
και μετά ακουμπάω το πούρο στο τασάκι μου κάπως έτσι
παίρνω βαθιά ανάσα
και ξεκινάω να γράφω
Μπουκόφσκι λέω αυτό είναι η ζωή
είναι καλό να είσαι φτωχός είναι καλό να έχεις αιμορροΐδες
είναι καλό να είσαι ερωτευμένος
Μα εσείς δεν ξέρετε πώς είναι αυτό το πράγμα
Δεν ξέρετε πώς είναι να είσαι ερωτευμένος
Αν μπορούσατε να την δείτε θα ξέρατε τι εννοώ
Πίστευε πως θα ‘ρθω εδώ πέρα και θα το ρίξω αμέσως στο πήδημα
Έτσι απλώς το ‘ξερε
Και μου το ‘πε ότι το ‘ξερε
Σκατά είμαι 51 χρονών κι αυτή ‘ναι 25
είμαστε ερωτευμένοι και αυτή ζηλεύει
Χριστέ μου είναι όμορφα
είπε πως θα μου ‘βγαζε τα μάτια αν ερχόμουν εδώ πέρα και πήγαινα να πηδήξω
Να λοιπόν αυτό είναι για σας η αγάπη
Τι ξέρετε εσείς ο οποιοσδήποτε από σας γι’ αυτήν
Ακούστε να σας πω κάτι
Συνάντησα ανθρώπους στη φυλακή που είχαν περισσότερο στυλ
απ' όσους τριγυρίζουν στα πανεπιστήμια
και πηγαίνουν σε αναγνώσεις ποίησης
Αυτοί ‘ναι βδέλλες που ‘ρχονται για να δουν
αν είναι βρόμικες οι κάλτσες του ποιητή
ή αν μυρίζουν οι μασχάλες του
Πιστέψτε με δεν θα τους απογοητεύσω
Μα θέλω να θυμάστε τούτο
μόνο ένας ποιητής βρίσκεται απόψε σε τούτο το δωμάτιο
μόνο ένας ποιητής σε αυτή την πόλη απόψε
ίσως μόνο ένας αληθινός ποιητής σε αυτή τη χώρα απόψε
κι αυτός είμαι εγώ
Τι ξέρετε εσείς ο οποιοσδήποτε από σας για τη ζωή
Τι ξέρει οποιοσδήποτε από σας για οτιδήποτε
Ποιος απ’ όλους σας εδώ μέσα έχει απολυθεί ποτέ από κάποια δουλειά
ή έχει χτυπήσει άγρια τη γυναίκα του
ή τον έχει χτυπήσει η γυναίκα του
Μ’ έχουν απολύσει απ’ το Sears and Roebuck πέντε φορές
Μ’ απολύανε κι ύστερα με ξαναπροσλαμβάνανε
Δούλευα αποθηκάριος γι’ αυτούς όταν ήμουν στα 35 μου
κι ύστερα με μπαγλαρώσανε γιατί τάχα έκλεβα μπισκότα
Ξέρω πώς είναι αυτό το πέρασα
Είμαι 51 χρονών τώρα κι είμαι ερωτευμένος
Και τούτη εδώ η πιτσιρίκα λέει
Μπουκόφσκι
κι εγώ λέω Τι και αυτή μου λέει
Νομίζω πως είσαι ένα μάτσο σκατά
κι εγώ της λέω μωρό μου μόνο εσύ με καταλαβαίνεις
Είναι η μόνη γυναίκα στον κόσμο
άντρας ή γυναίκα
απ’ την οποία θα το δεχόμουν αυτό
Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη
Στο τέλος όλες τους γυρίζουν πάλι σε εμένα
η καθεμιά απ’ αυτές γυρίζει
εκτός από κείνη που σας είπα
εκείνη που έθαψα
Ήμασταν μαζί εφτά χρόνια
Και συνηθίζαμε να πίνουμε πολύ
Βλέπω κανά δυο δαχτυλογράφους σε τούτο το δωμάτιο μα
Δεν βλέπω κανέναν ποιητή
Δεν εκπλήσσομαι
Πρέπει να έχεις ερωτευτεί για να γράψεις ποίηση
κι εσείς δεν ξέρετε τι σημαίνει να είσαι ερωτευμένος
αυτό είναι το πρόβλημα με σας
Για δώσε μου λίγο από αυτό το πράγμα
Έτσι μπράβο όχι πάγο ωραία
Έτσι είναι καλά είναι ωραία έτσι
Άντε λοιπόν ας τελειώνουμε με τούτη την παράσταση
Ξέρω τι είπα μα θα πιω άλλο ένα
Από τούτο το ωραίο πράγμα
Εντάξει κι ύστερα φύγαμε ας ξεμπερδεύουμε πια
μόνο μετά μην πάει κανείς και σταθεί κοντά
σε κανένα ανοιχτό παράθυρο

Ρέι Κάρβερ

Raymond Clevie Carver, Jr. (May 25, 1938 – August 2, 1988)

February 9, 2013

Το δέντρο που ήθελε να γίνει αστέρι στον ουρανό


Το σώμα είναι το δέντρο,
Το πνεύμα μοιάζει με έναν καθαρό καθρέπτη,
Γι’ αυτό καθάρισέ το, ξανά και ξανά
Και μην το αφήνεις να μαζέψει σκόνη.
~Shenxiu~
Γράφει η Δήμητρα Ζαίμη
Φαντάσου ότι στέκεσαι ακίνητος στο κέντρο ενός σταδίου γεμάτο κόσμο. Έχεις τα μάτια κλειστά και ένα ελαφρύ χαμόγελο ζωγραφίζει το πρόσωπό σου.
Αφουγκράζεσαι τον κόσμο που βρίσκεται γύρω σου, ακούς τις φωνές τους, τις συζητήσεις τους, νιώθεις την παρουσία τους πάνω στο σώμα σου, αναγνωρίζεις τις μυρωδιές. Ακούς τη μουσική του πλήθους, άλλες φορές σαν μέλισσες γύρω από τη φωλιά τους και άλλες φορές σαν αρμονική συγχορδία στα πλήκτρα ενός πιάνου. Αισθάνεσαι τον ενθουσιασμό τους, το πάθος τους αλλά και τον φόβο τους. Σαν κάτι να είναι έτοιμο να ξεκινήσει ή να τελειώσει και γίνεσαι ένα με αυτό. Νιώθεις ό,τι νιώθουν οι άλλοι και αφήνεσαι να σε παρασύρει , όπως ο αέρας που φυσάει δυνατά και αρπάζει με όλη του δύναμη κάθε γύρη από τους ανθούς, παραδίδοντας το κορμί τους στο ρεύμα της περιπέτειας.
Φεύγεις μακριά, άλλες φορές πετάς ψηλά και άλλες χαμηλά. Παρατηρείς τις καταπράσινες πεδιάδες και τους καρπούς της που κατά καιρούς καλλιεργούν αυτά τα παράξενα πλάσματα οι «Άνθρωποι». Με μια ανάσα σηκώνεσαι ψηλά και χαζεύεις τις χιονισμένες βουνοκορφές . Λίγο πιο χαμηλά στέκονται ψηλά δέντρα με το κατάλευκο παλτό τους να παρατηρούν τον ορίζοντα. Ο Ήλιος, σου τυφλώνει τα μάτια και κρύβεσαι πίσω από τα δάχτυλά σου. Αφήνεσαι στα χέρια του οδηγού σου, του Αγέρα. Είναι καλός σε αυτό που κάνει, το κάνει χρόνια, αιώνες. Υπάρχουν στιγμές που θέλει να ξεκουραστεί και σε αφήνει σε σημεία ηρεμίας. Θέλεις και εσύ να κοιμηθείς, πρέπει να ετοιμαστείς για το επόμενο ταξίδι. Βρίσκεις ένα απάγγειο, είσαι απόλυτα προστατευμένος. Ετοιμάζεις το έδαφος για την προετοιμασία του ύπνου σαν ιεροτελεστία. Χρησιμοποιείς τα δώρα της Γης. Φρέσκο, μαλακό χώμα και φύλλα γεμάτα υγρασία. Κουρνιάζεις όπως το έμβρυο στην μήτρα μιας μάνας. Σκεπάζεσαι καλά και αφήνεσαι στα χέρια του Θεού Ύπνου.
Πλάθει ένα όνειρο για σένα και στο δίνει. Βρίσκεσαι στη μέση μια απέραντης έκτασης από θάλασσα. Ακουμπάς πάνω σε ένα καταπράσινο κομμάτι γης δεκάδες μέτρα υπερυψωμένο από το αλμυρό νερό. Από σπόρος έχεις μεταμορφωθεί σε μια υπέροχη βελανιδιά. Οι ρίζες σου τρυπούν το έδαφος βαθιά, τίποτα δεν σε αποσπά από τη θέση σου. Νιώθεις το απαλό άγγιγμα του Ανέμου να στριφογυρίζει γύρω από τα κλαδιά σου. Ο Ήλιος δίνει τροφή στα φύλλα σου και εσύ με ικανοποίηση δέχεσαι την παρουσία του. Η μυρωδιά της θαλασσινής αύρας γεμίζει τους πνεύμονές σου με ευχαρίστηση. Ο Ορίζοντας είναι πάντα ανοιχτός σε κάθε σου σκέψη με ατέλειωτες συζητήσεις.
Όμως, υπάρχουν μέρες που Ο Ήλιος κρύβεται πίσω από σύννεφα και αυτά με τη βροχή τους σου χτυπούν το κορμί σου. Σκέφτεσαι : Δεν πειράζει το νερό, θα ποτίσει το έδαφος. Άλλες φορές ο Άνεμος αγριεύει και λυγίζει το κορμί σου. Σκέφτεσαι: Δεν πειράζει , με λίγη αντίσταση θα γίνω πιο δυνατός. Όταν η Θάλασσα παρασύρεται από τη φωνή του Ανέμου και χτυπάει αλύπητα τη γη εσύ σκέφτεσαι: Δεν πειράζει οι ρίζες μου είναι βαθιές. Να και η Ομίχλη που σκεπάζει τον Ορίζοντα και το μόνο που βλέπεις είναι με δυσκολία τα φύλλα από τα κλαδιά σου. Κάποια από αυτά έχουν τσακιστεί, άλλα έχουν φύγει από τη βάση τους. Ονειρεύεσαι τις συζητήσεις που είχες μαζί του. Τον ακούς να σου λέει: Δεν πειράζει, είναι περαστική, θα βρεθούμε ξανά. Έτσι βρίσκεις ξανά την εσωτερική σου ηρεμία και περιμένεις να σωπάσει η Βροντή. Με υπομονή παρατηρείς. Μέχρι ο Ήλιος να βρει το δρόμο του και να σε συναντήσει.
Όταν ο Ήλιος καταφέρει με τις αχτίδες του να σου τραβήξει την προσοχή, εσύ βρίσκεσαι εκεί ακόμα ήρεμος. Ανοίγεις το ένα σου μάτι πονηρά, σαν ένα μικρό παιδί. Χαμογελάς και παραδίδεσαι στην φροντίδα της μητέρας Φύσης. Σαν να είσαι το μωρό που βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας. Ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος πια και κουρνιάζεις σκάβοντας με τις ρίζες σου όλο και πιο βαθιά τα εδάφη τη Γης. Ανοίγεις τα μάτια με ικανοποίηση και σκέφτεσαι ότι τα κατάφερες! Έχεις τον Ήλιο που σε τρέφει, έχεις τον Άνεμο που σου μεταφέρει τα νέα, έχεις την Θάλασσα που παίζει μαζί σου εξαγνίζοντας σε με τις σταγόνες της, έχεις τον Ορίζοντα που σου δείχνει κάθε φορά τον δρόμο για νέα ταξίδια πάνω στο χάρτη της ύπαρξής σου. Επιτέλους ξανά μαζί!
Το βράδυ ο Ήλιος παραδίδει τη θέση του στη Σελήνη. Ξέρει πολλές ιστορίες να σου πει. Κάθε φορά σε αφήνει να διαλέξεις την ιστορία που θα σου διαβάσει από τις σελίδες του ουρανού. Είναι γεμάτος αστερισμούς και εσύ δεν χορταίνεις να τους βλέπεις. Ένα τριζόνι σου μιλάει για αυτούς. Είναι γεμάτοι λάμψη και περιπέτειες. Τα μάτια σου λάμπουν και βάζεις τον εαυτό σου στη θέση τους! Ένα δέντρο που λάμπει σαν αστέρι στον ουρανό!!! Μα δεν είναι τρελό; Δεν νομίζω, απαντάει το τριζόνι και αμέσως σταματάει γιατί η Σελήνη ξεκινά την ιστορία. Και εσύ ακούς για έναν άνθρωπο που είναι στη μέση ενός σταδίου γεμάτο κόσμο. Αφουγκράζεται τον κόσμο που βρίσκεται γύρω του, ακούει τις φωνές τους, τις συζητήσεις τους, νιώθει την παρουσία τους , αναγνωρίζει τις μυρωδιές τους. Αισθάνεται τον ενθουσιασμό τους, το πάθος τους, τη χαρά τους αλλά και τον πόνο, τον φόβο τους. Σαν κάτι να είναι έτοιμο να ξεκινήσει ή να τελειώσει. Εκείνος όμως, βρίσκεται εκεί σαν παρατηρητής . Έχει τα μάτια κλειστά και χαμογελά γιατί βλέπει και ακούει τη μελωδία της ψυχής του.

February 8, 2013

Dust - Stand by My Side

Πάντα όταν ακούμε ενα τραγούδι μας φέρνει εικόνες...αναμνήσεις όπως λέει ο αδερφός μου ο Νοσταλγός...Την καλημέρα μου !!!!

February 7, 2013

PANTA RHEI - ASTRIDIN VALS

Υπάρχουν παραμύθια με λυπημένο τέλος 
Υπάρχουν παραμύθια με χαρούμενο τέλος...
Σκέφτομαι .......να μείνω σε ένα παραμύθι δίχως τέλος...

February 6, 2013

Να σε βρίσκεις...


γράφει η Αντωνία Σοφού 



…κι όταν χάνεις τον εαυτό σου 

γύρνα το βλέμμα κοίτα γύρω 

δες τα πουλιά και τα δέντρα κι εσύ αυτό είσαι 


ελεύθερος, τα πόδια ριζωμένα στη γη η ψυχή στον ουρανό 

Στέκεσαι, ορθώνεις το σώμα 

και υπάρχεις, ένα κομμάτι του Όλου 

Να κοιτάς τον ουρανό και να θυμάσαι 

Να βρίσκεις τον εαυτό σου στον αέρα το βραδινό 

και στη δροσιά στα φυλλώματα των δέντρων το πρωί 

Ξέρεις δεν είναι απλές ωραίες λέξεις όλα αυτά 

είναι η αλήθεια αρκεί να το πιστέψεις 

Να πιστεύεις σ’ όσα νιώθεις άσε όσα ξέρεις 

Καμιά φορά η άγνοια είναι ευτυχία 

γιατί βασίζεσαι σε ό, τι νιώθεις και όχι σε ό, τι σε μαθαίνουν 

Να βρίσκεσαι σε καταιγίδες μέσα 

και να εκπέμπεις ηρεμία, γιατί ξέρεις. 

Και αφού ξέρεις, κάνε τα χέρια κλαδιά ύψωσέ τα 

να είσαι ένα με τον ήλιο, βάλε στα χείλη φεγγάρια χαμογέλα 

και άπλωσε το βλέμμα γενναιόδωρα σ’ εκείνους που δεν μπορούν να θυμηθούν 

αφήνονται να ξεχνάνε!


 Copyright υλικού © Αντωνία Σοφού, για το LightWorker.gr

Πηγη

February 5, 2013

Ο φόβος του Πόνου

Ποτέ της δεν είχε ζήσει έτσι, ανεπιφύλακτα, κι ο λόγος ήταν ότι πάντα υπήρχε ο κίνδυνος να πονέσει, να πληγωθεί. Ο πόνος, λοιπόν, ή ο φόβος του πόνου, είναι ανασταλτικός παράγοντας. Κάπου, όμως, σε κάποια, βαθύτερη περιοχή, ο άνθρωπος θα πρέπει να έχει την ικανότητα να ζει με μεγάλη ένταση, χωρίς επιφύλαξη, γιατί δεν θα προσκολλάται στις εμπειρίες του κι έτσι δεν θα πονά.
...Να ζεις έντονα, καυτά, την κάθε εμπειρία κι όμως ν' αγαπάς χωρίς επιφυλάξεις, με ολόκληρο το είναι σου. Να ξοδεύεσαι, να χύνεις το αίμα σου, να δίνεσαι ολόκληρη σε κάθε εμπειρία, να θυσιάζεις τα πάντα, όχι για κάποιο κέρδος, αλλά γιατί δεν θα μπορείς να μην δίνεις το είναι σου, την ουσία σου. Να ζεις έτσι ώστε τίποτα να μη μένει αβίωτο ή μισοβιωμένο. Ωστόσο, δεν μπορούσε να διανοηθεί πως θάταν δυνατό να ζήσει έτσι τώρα που την είχε εγκαταλείψει εκείνο το βαθύτερο ρεύμα της ζωής. Μόνο εκείνο μπορούσε να ζήσει έτσι...


ΣΟΦΙΑ ΑΝΤΖΑΚΑ, 

Jazz Music

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Popular Music