Σιωπηλή είναι η νύχτα, μα στης σιωπής τον μανδύα
τα όνειρα κείτονται σ’ απαντοχή.
Ψηλά αρμενίζει το φεγγάρι.
Τ’ άγρυπνα μάτια του
Τις μέρες παρατηρούν, που φεύγουν.
Άσε μα να σε πάρω, κόρη των αγρών,
στον αμπελώνα του έρωτα.
Το κρασί που θα πιούμε
θα σβήσει της πεθυμιάς τις φλόγες.
Δεν ακούς το αηδόνι στους αγρούς που γλυκοτραγουδά;
Η ανασαιμιά των λόφων γέμισε τον ουρανό,
ανάσα τους των βοτανιών το μύρο.
Δε χρειάζεται να φοβάσαι, Αγαπημένη μου,
ποτέ τα αστέρια εκεί ψηλά δεν είπαν όσα ξέρουν.
Της νύχτας οι πυκνές ομίχλες, που στροβιλίζονται,
σ’ αυτούς τους αμπελώνες,
θα σκεπάσουν τα μυστικά μας.
Δε χρειάζεται να φοβάσαι,
η νύφη του πνεύματος θα βγει από τη μαγική σπηλιά της.
Σε μεθυσμένο αφέθηκε ύπνο, αθώρητη απ’ όλα,
εκτός απ’ των ουρί τα μάτια.
Στον βασιλιά του πνεύματος, σαν θα περάσει,
το πάθος ας προσφέρει τη δέουσα λατρεία.
Ερωτευμένος κι αυτός, όπως εγώ,
Δε θα τιμωρήσει τον έρωτα, γιατί το ίδιο φλέγεται.
Χαλίλ Γκιμπράν, Η Αγαπημένη, εκδ. Printa
No comments:
Post a Comment