"Το Κάλεσμα του Εραστή"

Που είσαι αγαπημένη; Μήπως σ' εκείνο το μικρό
παράδεισο, να ποτίζεις τα λουλούδια που σε κοιτάνε
όπως τα βρέφη το στήθος της μάνας;

Ή μήπως στο δωμάτιό σου, όπου ο βωμός
της αρετής στήθηκε προς τιμή σου
και που σ' αυτόν προσφέρεις θυσία την ψυχή και την
καρδιά μου;

Ή ανάμεσα στα βιβλία, γυρεύοντας ανθρώπινη γνώση
ενώ είσαι γεμάτη ουράνια σοφία;
Ω συντρόφισσα της ψυχής μου, που είσαι;
Προσεύχεσαι στο ναό; Ή καλείς τη Φύση στο λιβάδι,
λιμάνι των ονείρων σου;

Είσαι στις καλύβες των φτωχών, παρηγορώντας
τους πονεμένους με τη γλύκα της ψυχής σου
και γεμίζοντας τα χέρια τους με τη γενναιοδωρία σου;
Είσαι το πνεύμα του Θεού παντού.
Είσαι δυνατότερη απ' τους αιώνες.

Θυμάσαι τη μέρα που συναντηθήκαμε, όταν
μας τύλιγε το φωτοστέφανο του πνεύματός σου;
Και πλανούνταν γύρω μας οι Άγγελοι του Έρωτα
δοξολογώντας τις πράξεις της ψυχής;

Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση που περπατούσαμε
μ' ενωμένα τα χέρια, σφιχταγκαλιασμένοι
σα να κρυβόμαστε μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς;

Θυμάσαι την ώρα που σ' αποχαιρέτησα
και το αγνό φιλί σου πάνω στα χείλη μου;
Εκείνο το φιλί που με δίδαξε ότι η ένωση
χειλιών ερωτευμένων
φανερώνει ουράνια μυστικά ανέκφραστα απ' τη
γλώσσα.
Ήταν η εισαγωγή σ' ένα μακρόσυρτο στεναγμό
σαν την ανάσα του Παντοδύναμου που έκανε άνθρωπο
το χώμα.

Εκείνος ο στεναγμός μ' οδήγησε στον πνευματικό
κόσμο
δείχνοντάς μου τη δόξα της ψυχής μου.
Κι αιώνια εκεί θα μείνει μέχρι πάλι να ενωθούμε.

Θυμάμαι όταν με φίλαγες και με φίλαγες
και δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά σου κι έλεγες:
"Συχνά πρέπει να χωρίζονται τα γήινα σώματα για
γήινους σκοπούς
και χώρια να ζουν ο κόσμος τ' αναγκάζει.
Μα ο Έρωτας κρατάει στα χέρια του το πνεύμα
ενωμένο
μέχρι να φτάσει ο θάνατος, να πάρει ενωμένες ψυχές.

Πήγαινε, αγαπημένε. Η Ζωή σε διάλεξε
εκπρόσωπό της.
Υπάκουσέ την, γιατί είναι η Ομορφιά που προσφέρει
στον πιστό της
την κούπα της γλύκας της ζωής.
Όσο για τη δική μου αδειανή αγκαλιά, η αγάπη σου
θα 'ναι η παρηγοριά μου. Κι η θύμησή σου
Αιώνιος Γάμος."

Που είσαι τώρα, άλλε μου εαυτέ; Είσαι ξύπνια
μέσα στη σιωπή της νύχτας; Ας σου φέρνει
ο καθάριος άνεμος τους χτύπους της καρδιάς μου
κι όλη μου την αγάπη.

Χαϊδεύεις άραγε το πρόσωπό μου με τη θύμησή σου;
Η εικόνα δεν είναι πια σωστή,
γιατί η θλίψη έριξε τη σκιά της
στην άλλοτε χαρούμενη έκφρασή μου.

Τα δάκρυα μάραναν τα μάτια μου που
καθρέφτιζαν την ομορφιά σου
και ξέραναν τα χείλια που γλύκαινες με τα φιλιά σου.

Που είσαι αγαπημένη; Ακούς το κλάμα μου
πέρα απ' τον ωκεανό; Καταλαβαίνεις την ανάγκη μου;
Γνωρίζεις πόσο μεγάλη είναι η υπομονή μου;
Υπάρχει στον άνεμο κάποιο πνεύμα για να σου φέρει
την ανάσα της ετοιμοθάνατης νιότης μου; Υπάρχει
μυστική επικοινωνία ανάμεσα στους αγγέλους
για να σου φέρει το παράπονό μου;

Που είσαι, όμορφο αστέρι μου; Το σκοτάδι της ζωής
μ' έριξε στην αγκαλιά του. Η θλίψη με νίκησε.
Πάρε το χαμόγελό σου στον ουρανό.
Θα 'ρθει και θα με ζωντανέψει!
Ανάσανε την ευωδιά σου στον άνεμο! Θα με στηρίξει!

Που είσαι, αγαπημένη;
Ω, πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη!
Και πόσο μικρός εγώ!

Kahlil Gibran (1883-1991)

Η Αφύπνιση

Το ανθρώπινο είδος είναι το διάνυσμα, η πύλη που ενώνει Ουρανό και Γη. Το ανθρώπινο είδος είναι το ίδιο το θεϊκό πνεύμα και η επιλογή από το ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών εναπόκειται στον καθένα από μας.



πηγη

Rene Aubry - Apres la pluie

Η μουσική ανήκει στη σφαίρα των αισθήσεων, κυριολεκτικά μας βοηθάει να ζήσουμε. Αν την αφαιρέσουμε από τον κόσμο, είναι σχεδόν σα να αφαιρούμε την αγάπη. 
Η άποψη για τη μουσική του Rene Aubry

I am light

I am light.... coded with flesh & emotions 
Golden opportunities present themselves
When I am conscious - present 
With who and what I am 
Challenges occur only when I forget 
That light is who I am 
Darkness is but a dream ( nightmare ) 
How long does it take to remember 
How long does it take to forget
Today ... Now .. I will awake and be free 
>From the prison illusion that death is real
I am not the body I am free
For I am as god created me
Light and love

Carlos Santana

Hammerfall - Dreams come true

Καταντήσαμε, γίναμε, είμαστε, μια κοινωνία μίσους και οργής... 
Αμόρφωτη νεολαία, φανατισμένη, απο κάπου θέλει να πιαστεί..
Aμόρφωτοι γονείς , ξεχάσανε το παρελθόν τους...
Είμαστε στην πρώτη θέση, της Ε.Ε , στην διαφθορά. Είμαστε στην ίδια θέση παγκοσμίως με την Κολομβία, στην διαφθορά. Μας ενδιαφέρει μόνο το χρήμα, μόνο η κοιλιά μας, μόνο η βόλεψη μας...
Πάλι θα αναζητήσεις μια "ιδέα", ένα "ιδανικό" να κρατηθείς. Μια νέα Τήνο να γονατίσεις για να εξιλεωθείς. Μια νεα εικόνα να φιλήσεις και να ικετέψεις. Έναν νέο ηγέτη να υποκλιθείς και να προσκυνήσεις. Μια νεα εξουσία για να της δώσεις το βάρος της διαχείρισης της ζωής και της ψυχής σου. Ποτέ εσυ ο ίδιος δεν θα κάνεις το καλύτερο δυνατό για να αλλάξεις τα πράγματα ....
Είσαι ενας σκλάβος , ενα ελαττωματικό κατασκεύασμα που αρνείται να δει την πραγματικότητα, να αγαπήσει, να πάψει να είναι έρμαιο παθών και αφεντικών.

<Σε μισώ για αυτό που είσαι και που εχεις καταντήσει ανθρωπάκο.
Σε λατρεύω για οτι μπορείς να γίνεις και για οσα μπορείς να κατακτήσεις, ανθρωπάκο.>
Πάψε να προσκυνάς. Πάψε να πιστεύεις. Πάψε να παρακαλάς. Πάψε να μισείς. Πάψε να θέλεις βία και "ιδανικά" για να αποκτήσει ένα κάποιο νόημα η κενή και ανούσια ζωή σου .
Το απαιτώ. Αλλιώς θα μας βρεις απέναντι. Πάντα θα μας βρίσκεις απέναντι. Θα είμαστε η φωνή της συνείδησης που αρνήθηκες να ακούσεις. Η φωνή που αρνήθηκες να υπηρετήσεις. Η φωνή του ελεύθερου, ανυπότακτου, αγνού, Ανθρώπου, που κρύβεται μέσα σου.

<Πάψε να φοβάσαι ανθρωπάκο. Θέλησε, Αγάπησε, Ελευθερώσου>
K.C

πηγη

rata blanca*el sueño de la gitana

La Gitana

~*~

by Aleister Crowley

Your hair was full of roses in the dewfall as we danced, 
The sorceress enchanting and the paladin entranced, 
In the starlight as we wove us in a web of silk and steel 
Immemorial as the marble in the halls of Boabdil, 
In the pleasuance of the roses with the fountains and the yews 
Where the snowy Sierra soothed us with the breezes and the dews! 
In the starlight as we trembled from a laugh to a caress, 
And the God came warm upon us in our pagan allegresse. 
Was the Baile de la Bona too seductive? Did you feel 
Through the silence and the softness all the tension of the steel? 
For your hair was full of roses, and my flesh was full of thorns, 
And the midnight came upon us worth a million crazy morns. 
Ah! my Gipsy, my Gitana, my Saliya! were you fain 
For the dance to turn to earnest? - O the sunny land of Spain! 
My Gitana, my Saliya! more delicious than a dove! 
With your hair aflame with roses and your lips alight with love! 
Shall I see you, shall I kiss you once again? I wander far 
From the sunny land of summer to the icy Polar Star. 
I shall find you, I shall have you! I am coming back again 
From the filth and fog to seek you in the sunny land of Spain. 
I shall find you, my Gitana, my Saliya! as of old 
With your hair aflame with roses and your body gay with gold. 
I shall find you, I shall have you, in the summer and the south 
With our passion in your body and our love upon your mouth - 
With our wonder and our worship be the world aflame anew! 
My Gitana, my Saliya! I am coming back to you!

~*~

πηγη

Το μονοπάτι μου

Βρέχει πάλι λέξεις
ματώνοντας το μονοπάτι μου....
και καθώς στο γέννημα της ανατολής αναπνέω την ανάσα σου στη δύση 
καίω τις αναμνήσεις μου.....

AnimA

Ευχή

Ευχή για το χρόνο που έρχεται ?...μόνο μια..ονειρευτείτε πιστέψτε τα όνειρα σας και αυτά δεν θα σας γελάσουν....
Τα όνειρα σας μπορούν να γίνουν η αρχή για έναν πιο όμορφο κόσμο...Έναν κόσμο πιο απλό.....Γεμάτο χαμόγελα παιδιών...Ευτυχισμένων παιδιών και αφήστε την καρδιά σας να πλημμυρίσει απο αγάπη......

Φτύνω λέξεις

Φτύνω λέξεις όταν καίγεται ο νους ...
φυλακίζονται τα αισθήματα....
περνώντας γρήγορα το διάδρομο της θλίψης
καρτερώ την ανάσα του ηλιοβασιλέματος....

AnimA

Οι Ινδιάνοι υπονομεύτηκαν από την ίδια τους τη φιλοξενία και από την αδυναμία των όπλων τους.

Λίγο καιρό μετά την ανακάλυψη του Κολόμβου, Ισπανοί και Πορτογάλοι άποικοι έφτασαν από την Ευρώπη για να εκμεταλλευτούν τα νέα εδάφη και αποφάσισαν ότι οι γηγενείς δεν ήταν πολύ καλύτεροι από ζώα.

Ο καθολικός ιππότης Βιλγκαινιόν τους χαρακτήρισε «κτήνη με ανθρώπινο πρόσωπο» «ce sont des betes portant figure humaine», ο καλβινιστής ιερέας Ρισέ υποστήριξε ότι δεν είχαν καμία αίσθηση περί ηθικής «l’hebetude crasse de leur esprit ne distingue pas le bien du mal»  και ο γιατρός Λοράν Ζουμπέρ, αφού πρώτα εξέτασε πέντε Βραζιλιανές, ισχυρίστηκε ότι δεν είχαν περίοδο και άρα κατηγορηματικά δεν ανήκαν στην ανθρώπινη φυλή.

Αφού λοιπόν τους απογύμνωσαν από την ανθρώπινη φύση τους, οι Ισπανοί άρχισαν να τους σφαγιάζουν σαν ζώα. Ως το 1534, σαράντα δύο χρόνια μετά την άφιξη του Κολόμβου, οι αυτοκρατορίες των Αζτέκων και των Ίνκας είχαν καταστραφεί, και οι υπήκοοι τους σκλαβώθηκαν ή δολοφονήθηκαν. Ο Μονταίνι διάβασε για αυτές τις βαρβαρότητες στο Brevissima Relation de la Destruction de las Indias του Βαρθολομαίου Λας Κάσας (που τυπώθηκε στη Σεβίλλη το 1552 και μεταφράστηκε στα γαλλικά το 1580 από τον Ζακ ντε Μιγκροντ ως Tyrannies et cruautes des Espagnolsperpitrees es Indes occidentals qu’on dit le Nouveau Monde).

Οι Ινδιάνοι υπονομεύτηκαν από την ίδια τους τη φιλοξενία και από την αδυναμία των όπλων τους. Άνοιξαν τις πόλεις και τα χωριά τους στους Ισπανούς και ανακάλυψαν ότι οι φιλοξενούμενοι τους στράφηκαν εναντίον τους όταν δεν το περίμεναν. Τα πρωτόγονα όπλα τους δεν μπορούσαν να συναγωνιστούν τα ισπανικά κανόνια και σπαθιά, και οι κονκιοταδόρες δεν επέδειξαν τον παραμικρό οίκτο για τα θύματα τους. Σκότωναν παιδιά, ξεκοίλιαζαν εγκύους, έβγαζαν μάτια, έκαιγαν ολόκληρες οικογένειες ζωντανές και έβαζαν φωτιά σε χωριά μέσα στη νύχτα.

Εκπαίδευσαν σκυλιά να πηγαίνουν στις ζούγκλες όπου κατέφυγαν οι Ινδιάνοι και να τους ξεσκίζουν.

Οι άντρες στέλνονταν να δουλέψουν σε χρυσωρυχεία και αργυρωρυχεία, δεμένοι μεταξύ τους με σιδερένια κολάρα. Όταν πέθαινε κάποιος, έκοβαν το σώμα του από την αλυσίδα, ενώ οι σύντροφοι του εκατέρωθεν συνέχιζαν να εργάζονται. Οι περισσότεροι Ινδιάνοι δεν άντεχαν πάνω από τρεις βδομάδες στα ορυχεία. Οι γυναίκες βιάζονταν και παραμορφώνονταν μπροστά στους συζυγούς τους.

Η προτιμώμενη μορφή παραμόρφωσης ήταν να τους σκίζουν τα πιγούνια και τις μύτες. Ο Λας Κάσας ανέφερε πώς μια γυναίκα, βλέποντας τα ισπανικά στρατεύματα να προελαύνουν με τα σκυλιά τους, κρεμάστηκε μαζί με το παιδί της. Ένας στρατιώτης πλησίασε, έκοψε στα δύο το παιδί με το σπαθί του, έδωσε το μισό στα σκυλιά του κι έπειτα ζήτησε από τον καλόγερο να προχωρήσει στη νεκρώσιμη ακολουθία ώστε το βρέφος να εξασφαλίσει μία θέση στον Παράδεισο.

Με τους άντρες χωριστά από τις γυναίκες, απελπισμένοι και φοβισμένοι, οι Ινδιάνοι αυτοκτονούσαν κατά χιλιάδες. Ανάμεσα στη γέννηση του Μονταίνι το 1533 και την έκδοση του τρίτου τόμου των Δοκιμίων του το 1588, ο γηγενής πληθυσμός του Νέου Κόσμου εκτιμάται ότι μειώθηκε από 80 σε 10 εκατομμύρια. 

  Από το βιβλίο του Αλαίν ντε Μποττόν «Η παρηγοριά της φιλοσοφίας» 

πηγη