February 26, 2012

The Black Keys - Sister

Wake up
You're gonna wake up to nothing
Break up
The break up is coming
When you’re heart is hollow
Another pill to swallow

Shake up

Gotta shake up you’re freezin’
Make up
I’m gonna make up my reasons

I used to say I need you

But now I gotta leave you

Sister, sister what did they do to you

Sister, sister what did they do to you
Did they take and try to break
A heart that long
It’s so wrong

Hung up

Got me hung up in draft
Rung up
Got me rung up in bed

You took advantage of

The one who showed you love

Sister, sister what did they do to you

Sister, sister what did they do to you
Did they take and try to break
A heart that long
It’s so wrong
It's so long
So long
 

February 25, 2012

Πετρώσαμε

Βάλε τις παλάμες στους ώμους μου
αγκάλιασέ με,
μόνο τα χείλη σου ανασαίνουν στα δικά μου
μόνο η θάλασσα στην πλάτη μας παφλάζει.

Οι πλάτες μας σα φεγγαρίσια όστρακα
που πίσως μας σφαλίσαν τώρα.
Ακούμε τεντωμένοι
  ακουμπισμένοι.
Εμείς - ένα διαφορούμενο σχήμα ζωής.

Στον αέρα του τσίρκου του κόσμου
σκεπάζουμε με τους δικούς μας ώμους
ό,τι γεννιέται ανάμεσά μας
όπως οι φούχτες τη φλόγα φυλάνε.

Αν στ' αλήθεια κάθε κύτταρο έχει ψυχή
άνοιξε τους φεγγίτες σου εσύ
και στους δικούς μου πόρους
  πετροχελίδονα φυλακισμένα
οι ψυχές σου θα φτερουγίζουν μέσα σε μένα!

Τα κρυφά κάποτε γίνονται φανερά.
Μ' άραγε σε τι καταρράχτη από φωνές πουλιών
τ' αγκάλιασμα θα στερηθούμε, θα μαραθούμε
σαν τα όστρακα τα βουβά;

Αλλά ώς τότε, ανάφτρα, ξαπλώσου
στο κέλυφος της πλάτης σου το ελαστικό.
Ετσι εσύ σε μένα κι εγώ σε σε θα βυθιστώ.

Κοιμηθήκαμε.


Ποίημα από την έκδοση Σύγχρονη ποίηση - Αντρέι Βοζνισιένσκι, Μπουκουμάνης 1974
εισ.-μτφρ.: Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
πηγη
 Андре́й Вознесе́нский

February 24, 2012

UFO-TRY ME.

Tell me why we're never more than strangers
Tell me why you never let it show

(1) But when you're close to me
And whisper, I need you
In the cold mornin' light

(2)Try me, oh take me for a little while
before it's over and you leave me with just a smile
Try me, oh let me be the one
You say it's over
But for me it had just begun

Tell me why we seem no more than strangers
Tell me why you feelin' never goes
 

Ο ερευνητής...

Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ θα χαρακτήριζα ερευνητή …
Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει όχι απαραιτήτως κάποιος που βρίσκει.
Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι, απλώς, κάποιοιος για τον οποίο η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση. Μια μέρα, ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.
Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο.
Μια μπρούντζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.
Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σΆ εκείνο το μέρος.
Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα.
¶φησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου.
Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γιΆ αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια απΆ τις πέτρες: Αμπντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 μέρες.
Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα.
Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σΆ εκείνο το μέρος.
Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωποις ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε:Γιαμίρ Καλίμπ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.
Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση.
Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.
Μία μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες.
Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές: ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού.
Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια …
Νικημένος από μια αβάσταχτη θλίψη, έκατσε κι άρχισε να κλαίει.
Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε.
Τον κοίταξε να κλαίει για λίγο σιωπηλός, και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή.
«Όχι, για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής. «Τι συμβαίνει σΆ αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σΆ αυτό το μέρος; Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπου; και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά:»
Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε:
«Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω …
»Οταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια, οι γονείς του του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:
Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε.
ΣτΆ αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.
»Εστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή:»
»Και μετά, η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού … Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα;
»Και η εγκυμοσύνη, και η γέννηση του πρώτου παιδιού;
»Και ο γάμος των φίλων;
»Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;
»Και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα; »Πόσο κράτησε στΆ αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων;
»Ώρες; Μέρες;
Έτσι , συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε … Κάθε λεπτό.
»Οταν κάποιοιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιό του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του. Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ»
 Χόρχε Μπουκαϊ

February 22, 2012

Since I've Been Loving You - Led Zeppelin

Working from seven to eleven every night,
It really makes life a drag, I don't think that's right.
I've really been the best, the best of fools, I did what I could, yeah.
'Cause I love you, baby, How I love you, darling, How I love you, baby,
I'm in love with you, girl, little girl.
But baby, Since I've Been Loving You, yeah. I'm about to lose my worried mind, ah, yeah.

Everybody trying to tell me that you didn't mean me no good.
I've been trying, Lord, let me tell you, Let me tell you I really did the best I could.
I've been working from seven to eleven every night, I said It kinda makes my life a drag, drag, drag, drag..
Lord, yeah, that ain't right... no no
Since I've Been Loving You, I'm about to lose my worried mind.

Said I've been crying, yeah, oh my tears they fell like rain,
Don't you hear them, Don't you hear them falling,
Don't you hear them, Don't you hear them falling.

Do you remember mama, when I knocked upon your door?
I said you had the nerve to tell me you didn't want me no more, yeah
I open my front door, I hear my back door slam,
You know I must have one of them new fangled, new fangled back doors man.

I've been working from seven, seven, seven, to eleven every night and It kinda makes my life a drag...
a drag, drag, oh yeah it makes a drag.
Baby, Since I've Been Loving You, I'm about to lose, I'm about lose lose my worried mind.
Just One more, Just One more
Oh yeah, since I've Been Loving You, I'm gonna lose my worried mind.

February 21, 2012

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ Frida Kahlo προς τον Diego Rivera

Τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με τα χέρια σου,Το κορμί μου είναι ολόγιομο απο σένα για μέρες ατέλειωτες.Είσαι το κάτοπτρο τής νύχτας.Η υγρασία τής γης.Η γούβα κάτω απο τις μασχάλες σου είναι το καταφύγιό μου.Τα ακροδάχτυλά μου ψηλαφούν το αίμα σου.Ολάκερη η χαρά μου είναι να νιώθω τη ζωή να αναβλύζει απο τη δική σου ανθοπηγή που φυλάει η δική μου,για να γεμίσει όλα τα μονοπάτια τών νεύρων μου που είναι δικά σου."

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ Frida Kahlo προς τον Diego Rivera

February 20, 2012

Άρης Κλειδαράς- Τo παραμύθι του ονείρου

Άρχισε το παιδί να πλέκει, όνειρα και χρησμούς.

Για μια ξανθή πεντάμορφη, νεράϊδα του βουνού.

Σταχτί το βλέμμα άστραφτε, σαν έδυε ο ήλιος.

Και το γαλάζιο πέπλο της, σκέπαζε το βουνό.


Μπάρμπα που πας αγέρωχος, στα όρη στις κορφές?

Τι άραγε αναζητάς, μες στις βουνοπλαγές?

Κι ο γέρος αποκρίθηκε, αμέσως στην κυρά.

Ψάχνω να βρώ τον εαυτό, που είχα μια φορά.


Τα γέλια και τα όνειρα, που έκανα παιδί.

Και μια βραδιά εχάθηκαν, στις όχθες της ψυχής.

Στα μέρη αυτά τις θύμισες μου, ψάχνω για να βρώ.

Να ζήσω και να νιώσω πια, σαν άνθρωπος και γώ.


Και δώ ψάχνεις βρε γέροντα, τη λύτρωση να βρείς?

Μεγάλος πια ανήμπορος, στα βράχια να κρυφτείς.

Δεν είμαι γέρος μάτια μου, τα μάτια σε γελούν.

Το γήρας ξάφνου απλώθηκε, στα έγκατα του νού.

Κι αν γέρασα ξανθή όπως λες, ακόμα προσπαθώ.

Να βρώ κουράγιο και ψυχή, να ξαναγεννηθώ.

Να πλέξω κόμπο δυνατό, απ' τα λυτά μαλλιά σου.

Και να φιλήσω μια φορά, τα μάτια τα γλυκά σου
 

Jazz Music

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Popular Music