ΘΕΛΩ
την ώρα του παράνομου σκιρτήματος
όταν οι στρογγυλές καμπύλες σου ελευθερωθούν
κι ο πόθος γίνει διεστραμμένη επιθυμία
βουβός λυγμός κάποιας παράλυτης θεότητας
να κρατήσω τα πελώρια μάτια σου
πάνω στη γραμμή της ζωής μου που ξεθωριάζει
και σβήνει ανήμπορη να σιγάσει
τα χιλιάδες παραμορφωμένα ντεσιμπέλ
στο κορμί σου
και θέλω
τις νύχτες εκείνες των σπασμών
λικνίσματα αφρισμένων κυμάτων
στα πόδια σου
να κάψω την ξύλινη φύση μου
κουρέλια φωτιάς
με χέρια φορτισμένα
απ’ τη γεννήτρια μήτρα σου
που χάσκει αδιάφορη
μπρος στα γυμνά μου μάτια
γυρεύοντας δικαίωση
και θέλω
την ώρα της θολής ενατένισης
λίγο μετά τη θύελλα της νύχτας
στη σύγχυση σου αδαής
παραδομένος σε ταξίδια ομιχλώδη
να γδάρω με τις λέξεις μου τη σάρκα σου
πανάκριβα λάφυρα
βελούδινων μαχών
τα φλογισμένα της τοπία
και θέλω θέλω θέλω
τώρα πια που γύρισαν οι σελίδες
τώρα που η τρέλα καλπάζει
στους ώμους μου συνεπιβάτης αχώριστος
θέλω θέλω
τώρα που όλα χάνονται
στης λήθης τα ντουλάπια
νεκρή φύση
και γλυκιά μουσική
τη μήτρα σου θέλω
στο τοίχο κάδρο
αριστερά στο χολ καρφωμένη
σε στάση αναμονής
να σε θυμάμαι αιώνια
και αμαρτίες
και απαγορευμένους καρπούς
και σπίτια να καταρρέουν
και ζώνες φωτιάς ανεξέλεγκτης
και θορύβους διασκορπισμένους
και φωτισμούς κατάχαμα
όλα κουλουβάχατα
και δίχως δύση απογεύματα
και απελπισμένες ιαχές
βεβήλωση θέλω
βεβήλωση ιερού
το φρούτινο άστρο σου
τη μελαγχολία σου
το σάρκινο αποκαΐδι σου
φίλησέ με
φίλησέ με για το Θεό
πέφτω
σκορπίζομαι
το σχήμα μου
ξεθωριάζει
διαλύεται
σκόνη κοσμική
κάνε με λέξεις και μουσική
να κυλήσω μέσα σου
ορός νεκρικός
να κάψω τα σπαρτά σου
πλημμύρισέ με
πνίξε με θάλασσα
στις όχθες σου ξέβρασέ με
ψάρι νεκρό
το σύμπαν σου ταφόπλακα
το μουνί σου ευλογημένο
ηλιοβασίλεμα η ομορφιά σου
τα στήθη σου γυάλινα κλουβιά
κι εγώ γυμνός καβαλάρης
στη θύελλα των αστρικών εβδομάδων σου
λουλούδι εποχιακό
στη βαρβαρότητα των χεριών σου
εγκαταλειμένο
κόψε με
σκύψε και κόψε με
στόλισε στα μαλλιά σου το σώμα μου
και κάρφωσέ με
στη κατάμαυρη μετάξινη πλημμυρίδα σου
να αιωρούμαι εκεί
αστέρι ετερόφωτο
από βωμό σε βωμό
έλα μην αργείς
έχω στα σπλάχνα μου τον ομφάλιο λώρο σου
σε κατάσταση έκρηξης
εξαπάτησέ με αδιαφορώ
έχω πια ξεπεράσει την ύλη
χρειάζομαι μόνο
το ξόδεμα του χεριού σου
στις πλάτες μου
το σκοτεινό σου χαμόγελο
τις αλλόκοτες λέξεις σου
το κάλεσμά σου
να γεμίσω τις χαραμάδες σου
με χρώμα αιωνιότητας
να τρυγήσω τη γύρη
απ΄τη σάρκα σου
μην αργείς
τη ζωή σου θέλω
να κλέψω από τη σιωπή σου
δύο γραμμάρια αίμα
να αποδράσω
σε κρύπτες μυστικές
με δανεικά όνειρα
να λύσω το γόρδιο δεσμό
των ματιών σου
έκσταση
τα ψέματά σου
τις παλλόμενες συνουσίες σου
ευχές την ώρα της επιστροφής
τον οργασμό σου δικό μου
λεηλατημένες τις νύχτες σου
φίλησέ με
φίλησέ με ασφυκτιώ
μαδάω τις πεταλούδες σου
τα υγρά σου μάτια
αυγής ροδοπέταλα
θα σε αποσυνθέσω
διαμελισμός οστών
φίλησέ με ασφυκτιώ
αναστέλω διαρκώς
τις φυσικές μου λειτουργίες
και το δωμάτιο εχθρικό
με συντρίβουν οι τοίχοι
ανατρέπομαι προσοχή
ανατρέπομαι
από ενδόμυχη σύγκρουση
σύνοδος πλανητών
και πετάω ανθρώπινος κομήτης
στο αχανές διάστημα της ζωής σου
στιγμές στερνές
βιολογικής ύπαρξης
οι αισθήσεις μου
καπνισμένα εδάφη
τέλος τέλος
τρυπημένος με ορούς και ενέσεις
παραφροσύνης
το σώμα μου πληγή
οι λέξεις μου κραυγές
άναρθρης απελπισίας
οργής
ηλεκτρικής φόρτισης
ΣΑΠΙΖΩ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ
Σταυρος Σταυροπουλος
