Η προσευχή του μικρού Νέγρου

Κύριε είμαι πολύ κουρασμένος
βαδίζω από το λάλημα του πετεινού - το ξέρεις-
κι ο λόφος που οδηγεί προς το σχολείο τους είναι πολύ ψηλός
κύριε δεν θέλω να πάω άλλο στο σχολείο τους.
Κάνε ότι μπορείς να μην πατήσω πια εκεί
θέλω να πέρνω από πίσω τον πατέρα στους δροσερούς χειμάρους
όταν η νύχτα πλέει ακόμα μες στο μυστήριο του δάσους
όπου γλιστρούν τα πνεύματα απ' την αυγή κυνηγημένα.
Άσε με κύριε να διασχίζω ξυπόλυτος τα κόκκινα χωράφια...
Άσε το μεσημέρι να κοιμάμαι στων καρυδόδενδρων τις ρίζες
και να ξυπνάω όταν στο βάθος πέρα
στριγκλίζει των λευκών η σειρήνα και το εργοστάσιο
καθώς καράβι αραγμένο σ' ωκεανό ζαχαροκάλαμου
ξερνά μες στις πεδιάδες το νέγρικο πλήρωμά του
Θεέ μου, δεν θέλω πια να πάω στο σχολείο τους
κάνε κάτι να μην πατήσω πια εκεί
Άστους να λένε πως ο κάθε μικρός νέγρος θα πρέπει να πηγαίνει
να γίνεται ίδιος μ' αυτούς τους κύριους της πόλης
μ' αυτούς τους καθώς πρέπει κύριους της πόλης
Εγώ δεν θέλω κύριε να μοιάσω σαν κι αυτούς...
Θέλω ν' ακούω αυτά που λέει μεσ' την νύχτα
Θαμπή φωνή ενός γέρου που διηγείται παλιές ιστορίες
γι τον φτωχούλη το λαγό και για τον ζάμπα
γι' αυτά και για άλλα ακόμη που δεν γράφουν τα βιβλία.
Οι νέγροι θεέ μου -ξέρεις- δούλεψαν πολύ
για να πρέπει τώρα να μάθουν περισσότερα από βιβλία
που λεν για πράγματα άσχετα με την εδώ ζωή μας.
Κι είναι στ' αλήθεια θέ μου το σχολείο τους πληκτικό
Μια σκέτη πλήξη, όπως
αυτοί οι κύριοι της καθώς πρέπει
που δεν γνωρίζουν να χορεύουν κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι
που δεν γνωρίζουν να βαδίζουν πάνω στην πέτσα των ποδιών τους
που δεν γνωρίζουν να διηγούνται παραμύθια στα νυχτέρια
Κύριε, δεν θέλω πια να πάω στο σχολείο τους 

 (Guy Tirolien, μτφ. Θ. Τασούλης)

 

ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΩΝ ΣΠΑΣΜΩΝ

 ΘΕΛΩ

την ώρα του παράνομου σκιρτήματος

όταν οι στρογγυλές καμπύλες σου ελευθερωθούν

κι ο πόθος γίνει διεστραμμένη επιθυμία

βουβός λυγμός κάποιας παράλυτης θεότητας

να κρατήσω τα πελώρια μάτια σου

πάνω στη γραμμή της ζωής μου που ξεθωριάζει

και σβήνει ανήμπορη να σιγάσει

τα χιλιάδες παραμορφωμένα ντεσιμπέλ

στο κορμί σου

και θέλω

τις νύχτες εκείνες των σπασμών

λικνίσματα αφρισμένων κυμάτων

στα πόδια σου

να κάψω την ξύλινη φύση μου

κουρέλια φωτιάς

με χέρια φορτισμένα

απ’ τη γεννήτρια μήτρα σου

που χάσκει αδιάφορη

μπρος στα γυμνά μου μάτια

γυρεύοντας δικαίωση

και θέλω

την ώρα της θολής ενατένισης

λίγο μετά τη θύελλα της νύχτας

στη σύγχυση σου αδαής

παραδομένος σε ταξίδια ομιχλώδη

να γδάρω με τις λέξεις μου τη σάρκα σου

πανάκριβα λάφυρα

βελούδινων μαχών

τα φλογισμένα της τοπία

και θέλω θέλω θέλω

τώρα πια που γύρισαν οι σελίδες

τώρα που η τρέλα καλπάζει

στους ώμους μου συνεπιβάτης αχώριστος

θέλω θέλω

τώρα που όλα χάνονται

στης λήθης τα ντουλάπια

νεκρή φύση

και γλυκιά μουσική

τη μήτρα σου θέλω

στο τοίχο κάδρο

αριστερά στο χολ καρφωμένη

σε στάση αναμονής

να σε θυμάμαι αιώνια

και αμαρτίες

και απαγορευμένους καρπούς

και σπίτια να καταρρέουν

και ζώνες φωτιάς ανεξέλεγκτης

και θορύβους διασκορπισμένους

και φωτισμούς κατάχαμα

όλα κουλουβάχατα

και δίχως δύση απογεύματα

και απελπισμένες ιαχές

βεβήλωση θέλω

βεβήλωση ιερού

το φρούτινο άστρο σου

τη μελαγχολία σου

το σάρκινο αποκαΐδι σου

φίλησέ με

φίλησέ με για το Θεό

πέφτω

σκορπίζομαι

το σχήμα μου

ξεθωριάζει

διαλύεται

σκόνη κοσμική

κάνε με λέξεις και μουσική

να κυλήσω μέσα σου

ορός νεκρικός

να κάψω τα σπαρτά σου

πλημμύρισέ με

πνίξε με θάλασσα

στις όχθες σου ξέβρασέ με

ψάρι νεκρό

το σύμπαν σου ταφόπλακα

το μουνί σου ευλογημένο

ηλιοβασίλεμα η ομορφιά σου

τα στήθη σου γυάλινα κλουβιά

κι εγώ γυμνός καβαλάρης

στη θύελλα των αστρικών εβδομάδων σου

λουλούδι εποχιακό

στη βαρβαρότητα των χεριών σου

εγκαταλειμένο

κόψε με

σκύψε και κόψε με

στόλισε στα μαλλιά σου το σώμα μου

και κάρφωσέ με

στη κατάμαυρη μετάξινη πλημμυρίδα σου

να αιωρούμαι εκεί

αστέρι ετερόφωτο

από βωμό σε βωμό

έλα μην αργείς

έχω στα σπλάχνα μου τον ομφάλιο λώρο σου

σε κατάσταση έκρηξης

εξαπάτησέ με αδιαφορώ

έχω πια ξεπεράσει την ύλη

χρειάζομαι μόνο

το ξόδεμα του χεριού σου

στις πλάτες μου

το σκοτεινό σου χαμόγελο

τις αλλόκοτες λέξεις σου

το κάλεσμά σου

να γεμίσω τις χαραμάδες σου

με χρώμα αιωνιότητας

να τρυγήσω τη γύρη

απ΄τη σάρκα σου

μην αργείς

τη ζωή σου θέλω

να κλέψω από τη σιωπή σου

δύο γραμμάρια αίμα

να αποδράσω

σε κρύπτες μυστικές

με δανεικά όνειρα

να λύσω το γόρδιο δεσμό

των ματιών σου

έκσταση

τα ψέματά σου

τις παλλόμενες συνουσίες σου

ευχές την ώρα της επιστροφής

τον οργασμό σου δικό μου

λεηλατημένες τις νύχτες σου

φίλησέ με

φίλησέ με ασφυκτιώ

μαδάω τις πεταλούδες σου

τα υγρά σου μάτια

αυγής ροδοπέταλα

θα σε αποσυνθέσω

διαμελισμός οστών

φίλησέ με ασφυκτιώ

αναστέλω διαρκώς

τις φυσικές μου λειτουργίες

και το δωμάτιο εχθρικό

με συντρίβουν οι τοίχοι

ανατρέπομαι προσοχή

ανατρέπομαι

από ενδόμυχη σύγκρουση

σύνοδος πλανητών

και πετάω ανθρώπινος κομήτης

στο αχανές διάστημα της ζωής σου

στιγμές στερνές

βιολογικής ύπαρξης

οι αισθήσεις μου

καπνισμένα εδάφη

τέλος τέλος

τρυπημένος με ορούς και ενέσεις

παραφροσύνης

το σώμα μου πληγή

οι λέξεις μου κραυγές

άναρθρης απελπισίας

οργής

ηλεκτρικής φόρτισης

 ΣΑΠΙΖΩ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

 Σταυρος Σταυροπουλος

πηγη

Ερωτας

Έλα να πάμε μια βόλτα
σε ανήλιαγους δρόμους

να τραγουδάμε στα σύννεφα
κι εκείνα να μας ποτίζουν
με διάφανη βροχή.

Να ασελγώ στις σκέψεις σου
που κρύβουν κόκκινες μπιγκόνιες
και να τις μεταμορφώνω σε φιλί
πάνω στα χείλη μου

Έρωτας εσύ με λευκά φτερά στους ώμους
να εισχωρείς στους μαύρους κύκλους
των ματιών μου
σαν να ζηλεύεις την κόλαση που κρύβω
στο κορμί

και γω να εισβάλλω αντάρτικο
σε κάθε σου καμπύλη

κι έτσι υγροί κι αθάνατοι
σε ρίζες να σμίξουμε
αμαρτωλές..

 Μαρια Νικολαου

Βήμα μεγάλο

Όμως σήμερα... 

σήμερα θα μιλήσω με τα πουλιά... 

θα μιλήσω με τις ιτιές

τους κέδρους και τους ασφένδαμους... 

με τον ήλιο, τα μουντά σύννεφα και το φεγγάρι...

θα μιλήσω με τα βουνά και τις απέραντες πεδιάδες... 

θα μιλήσω με μένα... 

θα τσακωθώ μαζί μου και μετά θα φιλιώσω...

θα μου χαμογελάσω

και θα κάνω ένα βήμα εμπρός.

ένα μικρό, μα τόσο μεγάλο βήμα εμπρός!

 Βίκυ Δερμάνη

πηγη