Δίλημμα

Μη με βάλεις να διαλέξω…
Δίπλα σου να πλαγιάσω και να ακούω στίχους να τραγουδά η φωνή Σου στην Ψυχή μου…
Ή στην αγκαλιά μου Θείο αλάβαστρο να μετρά το κορμί σου πόντο πόντο το άγγιγμά μου;

Αν ο Έρωτας δίνει φτερά, κάνε με να πετάξω πλάι στον Ήλιο…
Φύσα πνοή στο άκουσμά μου, ζωγράφισε Εικόνα στη Φαντασία μου με το Λόγο που γεννά ο αγέρας, Πνοή Γέννας που μετουσιώνεται από τα Θεία Χείλη…
Και άσε τα δικά μου χείλη να μετρούν κάθε σπιθαμή του Βωμού των Μουσών που ενσαρκώθηκαν στην Ύπαρξή Σου…
Ρίγησε μεθυστικά στο χάδι μου όπως ριγώ εγώ στη φωνή Σου…
Και μαζί να αγγίξουμε το Τέλος της Πραγμάτωσης…

Αν είναι αλήθεια ότι όταν πεθαίνεις η ζωή σου περνά μπροστά από τα μάτια σου, ανυπομονώ να πεθάνω για να ξαναζήσω τις στιγμές μου κοντά σου…

© 2011 Νικόλαος Παναγοδημητρόπουλος
πηγη

Nouvelle Vague - In a Manner of Speaking

In a Manner of speaking
I just want to say
That I could never forget the way
You told me everything
By saying nothing

In a manner of speaking
I don't understand
How love in silence becomes reprimand
But the way that I feel about you
Is beyond words

Oh give me the words
Give me the words
That tell me nothing
Oh, oh, oh, oh, give me the words
Give me the words
That tell me everything

In a manner of speaking
Semantics won't do
In this life that we live we only make do
And the way that we feel
Might have to be sacrificed

So in a manner of speaking
I just want to say
That just like you I should find a way
To tell you everything
By saying nothing.

Oh give me the words
Give me the words
That tell me nothing
Oh, oh, oh, oh, give me the words
Give me the words
That tell me everything

Oh give me the words
Give me the words
That tell me nothing
Oh, oh, oh, oh, give me the words
Give me the words
That tell me everything

 

Rock Art

Ο Βωμός του Σύμπαντος

Πάθος…
Ένα φτερούγισμα της Ψυχής…
Χρειάζεται όμως το Σώμα για να εκδηλωθεί…
Και στο άγγιγμα δύο φλεγόμενων Σαρκών…
Ωκεανοί στερεύουν…
Μάταια…
Γιατί η Φλόγα από τη νωχελική τριβή των υγρών κορμιών…
Καίει αέναα…
Άσβεστο Πυρ στο Βωμό του Σύμπαντος…

Ένα τρεμάμενο άγγιγμα με τα ακροδάχτυλα στον καυτό από το φίλημα λαιμό…
Ένα ανεπαίσθητο χτυποκάρδι με τη μορφή ανάσας να κατακαίει την αλαβάστρινη σάρκα…
Ποτάμια ηδονής να ρέουν φλογοφόρα στα καυτά από τον πόθο λαγόνια…
Και μια έκρηξη πάθους να σπρώχνει με σπασμούς σε υγρούς ωκεανούς ατελέσφορης και ατέρμονης Πληρότητας…
Ενώ αρνείται να επιστρέψει στα στενά δεσμά της Σάρκας…
Γιατί γνώρισε το Εκείθε…

Άνεμος του Παραδείσου η ανάσα Σου να σβήνει στη δική μου…
Τραγούδι των Θεών το χτυποκάρδι Σου μπλεγμένο στο δικό μου…
Χαμόγελο του Σύμπαντος το βλέμμα Σου να ανταμώνει το δικό μου…
Κόσμοι γεννιούνται στο άγγιγμα της Σάρκας σου στη δική μου…
Σεισμός Δημιουργίας το τρέμουλο της Ύπαρξης στην Ένωση…
Σκοπός που στις ερήμους της Γης περιπλανιέμαι το να σε αντικρίσω έστω μια φορά…

© Νικόλαoς Παναγοδημητρόπουλος

πηγη

ομορφη μερα σε ολους

ολοι ακουμε radio karma ετσι ? με μουσικες και τραγουδια που αγαπησαμε και συνεχιζουμε ν αγαπαμε...
http://karmawebradio.webnode.gr/