Poisonblack - Love Infernal

Come...the thick night and breathe in me
Yes, come...with lifeless eyes and die with me
Burn... unleash the holy smoke to flee
Yes, burn... deceased and buried is misery

To live in desire is to play with the fire
that burns within our every cell
Dying eternal, love infernal... just one kiss to feel the spell
So fall and surrender the weak pretender
Don't resist the call of hell
Dying eternal, love infernal... just one kiss to feel the spell

Heart... kill the heart make the beating cease
Yes, heart... the chained emotions crave for release
Souls... together entwined in debauchery
Yes, souls... flee beyond divinity

Χιλή: «Το λυκόφως του φόβου»

Το «Λυκόφως του φόβου», ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους χωρίς σχολιασμό, αποτυπώνει εικόνες από την εκπαιδευτική διαδήλωση της 9ης Αυγούστου 2011 στο Σαντιάγο. Οι δημιουργοί του αφιερώνουν αυτήν τη μαρτυρία από τους δρόμους της Χιλής στον δολοφονημένο από τους μπάτσους Μανουέλ Γκουτιέρρες Ρεϊνόζο. Μπορείτε να δείτε περισσότερα βίντεο από την αναρχική ομάδα Sin(Α)psis – Productora de Comunicación Social εδώ.

el ocaso del miedo from Productora Comunicación Social on Vimeo.

Journey - Kiss Me Softly

There’s a state of grace that happens every day
It’s a feeling I thought lost of locked away
Another question to an answer that I know
Oh, are you coming home, coming home for sure
I’d walk a thousand miles, just to hear you calling out my name

Chorus:

Kiss me softly kiss me slowly
I get lost in you like only lovers do
Hold me closer love me tender
I get swept away like only lovers do

You’ve awakened something deep inside my soul
And every moment, every breath I feel it more
Your hidden treasures that you keep down deep inside
We make love freely as we watch the new sunrise
I’d live a thousand lives if every one I loved could be with you

Repeat chours

I’d live a thousand lives
If every one I loved could be with you...

Only lovers, only lovers, only lovers do

Εαρινή συμφωνία

ΙΙ

Είχα κλείσει τα μάτια
για ν' ατενίζω το φως.

Τυφλός.
Είχα κάψει τη φλόγα
για ν' αναπνέω.

Τις νύχτες
αφουγκραζόμουν τους θρόους τής σιγής
κ' η ανάσα του χαμόγελου
δε γνώριζε τη μετάνοια.

Να δακρύζω
πάνω στα διάφανα χέρια μου
από μια διάφανη χαρά
που δεν επιθυμεί.

Όχι θωπεία. Όχι όνειρο.
Πιο πέρα.
Εκεί που καταλύεται τ' όνειρο
κι η φθορά έχει φθαρεί.

Κ' ήρθες εσύ.

Γιάννης Ρίτσος

Moody Blues - The Story In Your Eyes

I've been thinking about our fortune
And I've decided that we're really not to blame
For the love that's deep inside us now
Is still the same

And the sounds we make together
Is the music to the story in your eyes
It's been shining down upon me now
I realize

Listen to the tide slowly turning
Wash all our heartaches away
We're part of the fire that is burning
And from the ashes we can build another day

But I'm frightened for your children
That the live that we are living is in vain
And the sunshine we've been waiting for
Will turn to rain

Listen to the tide slowly turning
Wash all our heartaches away
We're part of the fire that is burning
And from the ashes we can build another day

But I'm frightened for the children
That the live that we are living is in vain
And the sunshine we've been waiting for
Will turn to rain

When the final line is over
It's certain that the curtain's gonna fall
I can hide inside your sweet sweet love
For ever more

Και σ’ονειρεύτηκα

Και σ’ονειρεύτηκα με τα μάτια, παράξενα, ορθάνοιχτα, στητά.
Κι ήσουν μια μαύρη κουκίδα μικρή σε κάθε σειρά που έγραφα.
Κι ήσουν ένα βότσαλο γυαλιστερό, κλεμμένο από κρυφό ακρογιάλι.
Κι ήσουν μύριες σταγόνες παγωμένο νερό που απλώθηκαν στα χείλη μου, γύρω καθώς με τις χούφτες μου για κούπα ξεδιψούσα ένα ανελέητο μεσημέρι.
Κι ήσουν ένα κλαδάκι ακακίας που αφηρημένα κάποια στιγμή, χωρίς, δίχως λόγο, αργόπαιζα στα δάχτυλα.
Κι ήσουν μιας ξαφνικής καλοκαιριάτικης μπόρας η πρώτη αστραπή, λαχανιασμένη πριν απ’ τον κεραυνό να τρέχει.
Κι ήσουν μια χούφτα χοντρούλικα ψίχουλα από χωριάτικο καρβέλι, υπόσχεση ζωής για περαστικά σπουργίτια.
Κι ήσουν η θέρμη μιας πέτρας που λιάζεται στον ήλιο, ακούγοντας, με χαμόγελο τους αφελείς άψυχη να τη λένε.
Κι ήσουν το τρίξιμο μιας παλιάς πολυθρόνας κουνιστής, που, μόνη της, με τον αγέρα έκανε παιχνίδια, δίχως πάνω της βάρος κανένα.
Κι ήσουν το κοκκίνισμα στα μάτια μου, καθώς προσευχόμουν για σένα σ’ αρχαίο βωμό.
Κι ήσουν ο μικρός και παιχνιδιάρης λεπτοδείκτης με τα μικροσκοπικά μεταλλικά σκαλίσματα στο ρολόϊ μου, αυτό που τη ζωή μου τραγουδάει.
Κι ήσουν η μαγευτική κανονική ανάσα της νύχτας, που χύθηκε αργά και ύπουλα στους έρημους δρόμους.
Κι ήσουν το αλάτι που στόλισε τα μαλλιά και τα φρύδια καθώς το Αιγαίο με ξέβγαζε σε κάποια του ακτή να παίξω με τη άμμο και το φως που κατρακυλούσε πάνω σε πάλλευκα κοχύλια.
Κι ήσουν το ρίγος πάνω σ’ όλο μου το κορμί, απάντηση σ’ ένα πρωτοβρόχι.
Κι ήσουν ένα κομμάτι γαλάζιο, κομμένο από κάποια άκρη του ουρανού, καρφωμένο πάνω στα μαλλιά μου.
Κι ήσουν μια αγκαλιά αστέρια, κρεμασμένα πάνω απ’ το κάγκελο του μπαλκονιού σαν πρασινάδα.
Κι ήσουν ο σταθερός ήχος του βήματός μου πάνω στο πλακόστρωτο.
Κι ήσουν μια κόκκινη κορδέλα φαρδειά, κεντημένη πάνω στο μαξιλάρι μου.

Κι ήμουν το αόρατο χαμόγελο της κατανόησης, το δίχως έλεος, το χυμένο στα μαγουλα του Απόλλωνα, στην Ολυμπία.

Και σ’ ονειρεύτηκα με τα μάτια, παράξενα, ορθάνοιχτα, στητά. Κι έπειτα τα έκλεισα να κοιμηθώ με τη σιγουριά που διοχετεύουν στις φλέβες μας όσα όνειρα είναι αλήθεια.

Κι ήσουν το πρώτο που ακούμπησε στο μέτωπο μου φως καθώς στη ζωή ξυπνούσα,
το πρώτο φως.
Το φως το Ανέσπερο.

Από τα “ μικρά ερωτικά” της Μαρίας Τζελέπη.

πηγη

Ενσάρκωση

- Βγαίνω απ΄τις βροχές
- Βγαίνω απ΄τη γαλάζια αστραπή, απ΄τον αγέρα,τον τυφώνα
- Βγαίνω απ΄την πληγή που άνοιξε μια ρουκέτα
- στον κόρφο ενός τοίχου
- Βγαίνω από των πηγαδιών τη δίψα
- Βγαίνω από το γιοφύρι που αντιστέκεται στο πρόσωπο του ανέμου
- Βγαίνω από αμυγδαλιές πού στης φωτιάς αντιστέκονται
-το πρόσωπο- ..απ΄τη σκιά των γκλομπ των αστυνόμων βγαίνω,
- απ΄το μαντήλι που δεν γνώρισε παρά μονάχα δάκρυ,
- απ΄το χορτάρι της κλεμμένης γης,
- από το μίσος στο καμένο χείλι,
- απ΄την αυθόρμητη διαδήλωση,
-από το πετροβόλημα, στο πρόσωπο του άγριου ανέμου βγαίνω,
- από το άχτι των συντρόφων,
- από τη σάρκα σου κι από το φόβο σου βγαίνω. 

Σαμίχ Κάσεμ

Αφιερωμα στα blues!

αφιερωμενη η μερα σημερα στα blues απο τις μια το μεσημερι μεχρι τελικης πτωσης !!! http://karmawebradio.blogspot.com/

Συγνώμη

Ονειρεύτηκα τα πανηγύρια που ήμουνα παιδί.
Ονειρεύτηκα δυο μεγάλα μάτια.
Ονειρεύτηκα αυτήν με την πλεξούδα.
Ονειρεύτηκα μια ελιά που δε πουλιέται
και λίγα γρόσια
Ονειρεύτηκα τ' απόρθητα τείχη της ιστορίας σουv και το μύρο της αμυγδαλιάς
που τον καημό ανάβει
στις νύχτες τις ατελείωτες.
Ονειρεύτηκα τους δικούς μου
της αδελφής το μπράτσο που μ' αγκάλιαζεv μετάλλιο ανδρείας.
Ονειρεύτηκα μια νύχτα καλοκαιρινή
κι ένα καλάθι σύκα.
Ονειρεύτηκα πολλά
πολλά ονειρεύτηκα
γι' αυτό συγχώρεσέ με.
Μαχμούντ Νταρουίς

joe bonamassa - bird on a wire

Like a bird on the wire,
Like a drunk in a midnight choir
I have tried in my way to be free


Like a worm on a hook
Like a knight from an old fashioned book
I have saved all my ribbons for thee


If I, I been so unkind,
I hope that you just let it all go by
If I, I been so untrue
I hope you know it was never to you.


Like a baby, stillborn,
Like a beast with his horn
I've torn everyone who reached out for me.


But I swear by this song
And all that I have done wrong
I'll make it all up to you.


Don't cry, don't cry, anymore
It's over now baby, don't cry no more
Don't cry, don't cry anymore
It's over now baby, don't cry no more


Like a bird on a wire
Like a drunk in a midnight choir
I have tried in my way to be free.

Ἐρωτικὸ γράμμα

Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο ἀπόψε τὸ Αἰγαῖο.

Τὸ ἴδιο κι ἐγώ.

Χθὲς δὲν πρόλαβα νὰ καθίσω στὸ τραπέζι κι ἕνα τηλέφωνο

μὲ κατέβασε στὸ λιμάνι. Στὶς ἑφτὰ ποὺ σαλπάραμε, δὲν

μποροῦσα νὰ περπατήσω ἀπὸ τὴν κούραση. Ἡ παρηγοριά μου

ἦταν ἡ «ὥρα» σου. Ἡ λύπη μου ὅτι δὲν κυβέρνησα οὔτε στιγμὴ

τὸ καταπληκτικὸ Θαλασσινὸ σκαρί, τὸ κορμί σου.

Ἀπὸ δείλια καὶ ἀτζαμοσύνη σήκωσα τὸ κόκκινο σινιάλο τῆς Ἀκυβερνησίας.

Εἶδα χθές, πολλὲς φορὲς τὴν κοπέλα τῆς πλώρης:

Τὴ λυσίκομη φιγούρα νὰ σκοτεινιάζει, νὰ θέλει νὰ κλάψει.

Σὰ νά ῾χε πιστέψει για πρώτη φορὰ ὅτι πέθανε, ὁ Μεγαλέξανδρος,

ὅμως τὸ καρχηδόνιο ἐπίχρισμά του ἔμενε τὸ ἴδιο λαμπρό.

Μὲ τὸ αὐτοκρατορικὸ κάλυμμά του. Κόκκινο της Πομπηίας

Rosso romano, πορφυρὸ τῆς Δαμασκός.

Βελοῦδο ποὺ σκεπάζει ἱερὸ δισκοπότηρο.

Ὄστρακο ὠκεάνιο ἁλμυρό. Κρασὶ βαθυκόκκινο ποὺ δίνει

δόξα στὸ κρύσταλλο. Πληγὴ ἀπὸ κοπίδι κινέζικο.

Ἀστραπή. Βυσσινὶ ἡλιοβασίλεμα.

Λαμπάδα τῆς πίστης μου.

Ἀνοιχτὸ σημάδι τοῦ ἔρωτά μου

Ὄνειρο καὶ τροφὴ τῆς παραφροσύνης μου

Σὲ ἀγκαλιάζω.

Νίκος Καββαδίας

Δεν έχω πια χρόνο

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»

Από τον Mario de Andrade (Βραζιλιάνος ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος).

ΠΗΓΗ:

Rockαταστασεις

Rockαταστασεις σημερα  Σαββατο 7 το απογευμα. rock and metal μπαλαντες  στο Karma Radio
Karma Web Radio

ΕΙΔΗΣΗ

Η τελευταία του νύχτα

΄Ηταν η πιο μικρή της ζωής του .

Η ιδέα πως υπήρχε ακόμη

Φλόγιζε το αίμα στους καρπούς του ,

Το βάρος του κορμιού του αηδίαζε ,

Η δύναμή του τον έκανε να στενάζει .

Αυτό ήταν όλο κι όλο στο βάθος εκείνης της φρίκης .

Σαν πάτησε τα γέλια

Δεν είχε ΕΝΑ σύντροφο

Μα εκατομμύρια και εκατομμύρια

Για να γδικιωθούν-το ήξερε .

Κι η μέρα ξύπνησε για κείνον .

 

paul eluard