Tζιμης Πανουσης Το μουνί και το δελφίνι

Μια αφίσα Τσε Γκεβάρα,
λίγα γελαστά τσιγάρα,
κλείνω στο δωμάτιο μου
παίρνω τον ομμάτιων μου
κάνω κότσο το μαλλί μου
και μαθαίνω στο παιδί μου
να μισεί το Φρανκ Σινάτρα
να τη βγάζει τσάτρα-πάτρα

Θέλω να σε κάνω ταίρι
να σε βγάλω στο πανέρι
να σε δώσω όσο όσο
από σένα να γλιτώσω
Το μουνί και το δελφίνι
να ησυχάσω δε μ' αφήνει
πότε τρύπα πότε ψάρι
δε μου κάνουνε τη χάρη

Όταν δεν μπορώ, το θέλω
κι όταν το μπορώ, δε θέλω
Πώς να παίξω τον Οθέλλο
με καουμπόικο καπέλο;
Κρέας μπαίνει, κρέας βγαίνει
η ζωή μας ακριβαίνει
Ζήτω η παχυσαρκία
τα πολύ χοντρά αστεία

Τίποτα, τίποτα δεν έχω να σου πω
Τίποτα, τίποτα, είναι όλα στο κενό
Τίποτα, τίποτα, μια τρύπα στο νερό

 

Συντομία

Γεννήθηκα σήμερα το ξημέρωμα
έζησα την παιδική μου ηλικία το πρωί
και γύρω στο μεσημέρι
έμπαινα ήδη στην εφηβεία μου.
Και δεν είναι ότι τρόμαξα
που ο χρόνος μου περνάει τόσο βιαστικά.
Μόνο με ανησυχεί λίγο να σκέφτομαι
ότι ίσως αύριο
να είμαι πολύ γέρος
για να κάνω όλα όσα άφησα σ΄εκκρεμότητα

Jorge Bucay

Γιώργος Τσίγγος & Μαύροι Κύκλοι Φωνάζω Εσένα

Όταν οι Κέρβεροι τις Σκύλες Χάριβδες βιάζουν
γεννάνε παιδικούς εφιάλτες στο πάπλωμά μου
ιδρωμένο με ξυπνούν και αιχμάλωτο με αναγκάζουν
ικετεύοντας να φωνάζω εσένα, εσένα ναι κοντά μου.

Όταν ηλεκτροφόρα αισθήματα ψέματα μου αραδιάζουν
δολοφόνοι παλιάτσοι κομματιάζουν τα σωθικά μου
ιδρωμένο με ξυπνούν και αιχμάλωτο με αναγκάζουν
ικετεύοντας να φωνάζω εσένα, εσένα ναι κοντά μου.

Κι όταν σε δω να έρχεσαι ολάνθιστη κόρη της Αυγής
μαργαριταρένιο φεγγάρι της γλυκιάς Ανατολή
σαν σκύλα ζητιάνα σε κλωτσώ και σ΄ απαρνιέμαι
μ΄ απειλές σε βρίζω, σαν στρίγγλα ζωή σε καταριέμαι.
Μα κι όταν σε δω να φεύγεις όλα μέσα μου αλλάζουν
δροσοσταλιές δάκρια με συντροφεύουν ερωτά μου
και ιδρωμένο με ξυπνούν και αιχμάλωτο με αναγκάζουν
ικετεύοντας να φωνάζω εσένα ναι, εσένα ναι κοντά μου.

Όταν ορκισμένες αγάπες μπρος στο θάνατο δειλιάζουν
καλικάντζαροι αλχημιστές πριονίζουν τη χαρά μου
ιδρωμένο με ξυπνούν και αιχμάλωτο με αναγκάζουν
ικετεύοντας να φωνάζω εσένα, εσένα ναι κοντά μου.

Δημήτρης Λιόλιος Για μένα μη μιλάς

Για κάποιο λόγο σοβαρό
της μοναξιάς αερικό
άγνωστη σε άγνωστους γυρνάς
πια δεν έχεις που να πας
δεν έχεις που να πας

Το ραδιόφωνο σιγά
κι ένα χαμόγελο στενό σαν χαρακιά
κι όλο η ζωή σου σταματά
σαν μια ματιά στο πουθενά
σαν μια ματιά στο πουθενά

Για μένα μη μιλάς

Μεσ' τον καθρέφτη σου κοιτάς
κορμιά που γεύτηκες κι απάνω τους πατάς
μοιάζει της νύχτας ουρλιαχτό
σαν κάποιο όνειρο κακό
ξυπνάς κι ακόμα είναι εδώ

την ομορφιά σου προσκυνάς
γιατί είναι άδεια η ψυχή σου και πονάς
και σε ρουφάει ο καπνός
απ το τσιγάρο το πικρό
μεσ το δωμάτιο το μικρό
και σε ρουφάει ο καπνός
απ το τσιγάρο το πικρό

Ἕνα ἔρημο ἄνθος

Βαθύτερο ἀπ᾿ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταραχὴ
ποὺ φέρνει μέσ᾿ στὸ στῆθος ἡ ἐπιθυμία
ζεῖ στὸ θαλάσσιο βράχο ἕν᾿ ἄνθος ὁλομόναχο.
Ποιὰ φωνὴ τὸ κυρίεψε καὶ μοιάζει σὰν νὰ δείχνει
τὴν ἄγνωστη γαλήνη μὲ μικρὰ χρώματα...
Εἶναι βγαλμένο στοὺς κινδύνους τῆς χαρᾶς
ἀμέριμνο σὰν ἰδέα.