Της βροχής πλανήτης. Της καταιγίδας, της βροντής, της αστραπής. Της οργής, του χαμόγελου, της σιωπής. Της πλάνης, της γοητείας, της γητειάς. Των αισθήσεων, των ορμών και της μέθης. Μέσα από τα μυστήρια του σύμπαντος, οι στάλες φέρνουν άρωμα, γεύση,ήχους. Και εσείς, επισκέπτες, μόνιμοι ή περαστικοί. Μα πάντα λάτρεις της μυστικής συμφωνίας που φέρνει το «μαζί». Καλώς ήρθατε!
Music from movies...Απόψε στις 22.30 στον Rain Planet (www.therainplanet.com) με την Angelina Rain...
Starry, starry night Paint your palette blue and gray Look out on a summer's day With eyes that know the darkness in my soul
Shadows on the hills Sketch the trees and the daffodils Catch the breeze and the winter chills In colors on the snowy linen land
Now I understand What you tried to say to me And how you suffered for your sanity And how you tried to set them free They would not listen They did not know how Perhaps they'll listen now
Starry, starry night Flaming flowers that brightly blaze Swirling clouds in violet haze Reflect in Vincent's eyes of china blue Colors changing hue Morning fields of amber grain Weathered faces lined in pain Are soothed beneath the artist's loving hand
For they could not love you But still your love was true And when no hope was left inside On that starry, starry night You took your life as lovers often do But I could've told you, Vincent This world was never meant For one as beautiful as you
Starry, Starry night Portraits hung in empty halls Frameless heads on nameless walls With eyes that watch the world and can't forget Like the strangers that you've met The ragged men in ragged clothes The silver thorn, the bloody rose Lie crushed and broken on the virgin snow
Now I think I know What you tried to say to me And how you suffered for your sanity And how you tried to set them free They would not listen They're not listening still Perhaps they never will . .
"Η Γυναικεια σαρκα,η για να ακριβολογω,η σαρκα του γνησιου θυληκου..Που για να τραφει,γυρευει βασιλικο γευμα..Κι αν νομίζετε ότι ο άρχοντας του κόσμου μου,ειναι κανένας μεγάλος και τρανός βασιλιάς ή κάποιος υπερήρωας,πονταρατε μολις στα ou...t.-Ο αντρας που γινεται τροφη μου,ειναι σαν εμενα,που ενα κομμάτι μου είναι evil.. και ένα άλλο είναι angel..."βενετια
Flies with a broken wing, she's ever so graceful, so like an angel,
but I see, tears flow quietly.
The struggle she's seen this spring, when nothing comes dancing,
paying a handsome fee, and still she smiles at me.
And I can't take it, no I can't help but wonder...
Why do we sacrifice the beautiful ones?
How do you break a heart of gold?
Why do we sacrifice our beautiful souls?
Heroes of tales unsung, untold.
Sweet as an angel sings, she gives though she has none left but the last one, free, unhesitatingly.
And I am humbled, I'm a broken mirror, and I can't help but wonder...
Why do we sacrifice the beautiful ones?
How do you break a heart of gold?
Why do we sacrifice our beautiful souls?
Heroes of tales unsung, untold.
Why do we sacrifice the beautiful ones?
Why when they walk with love alone?
Why do we sacrifice our beautiful souls?
Just trying to find their way home.
All of me is down and the waiting days are over
I must face the crowd on a dark and dreary day
But there's something burning inside me
There's something deep within my heart
Telling me go on through
I am here with you, no matter where you are
So in my hour of pain and sorrow
Please, Jesus, walk me through the dark
'Cause if I die with him I will rise again
With heaven in my heart
Oh God, help me to have heaven in my heart
My God he has a plan and I can do no other
God help me, here I stand, this is the only way
But there's something burning inside me
There's something deep within my heart
Telling me go on through
I am here with you, no matter where you are
So in my hour of pain and sorrow
Jesus will walk me through the dark
'Cause if I die with him I will rise again
With heaven in my heart
When he comes to find me I'll have my hand to the plow
Like he said his kingdom lives inside us here and now
Something's burning inside of me
There's something deep within my heart
'Cause when my Saviour died
I was crucified with him on the cross
So they come and they may kill me
But they cannot kill what's in my heart
'Cause when I died with him
I surely rose again
With heaven in my heart
I've got heaven in my heart
Heaven in my heart
And the world can't take it away
Oh God help me
Though I walk through hell give me heaven in my heart
A candy coloured clown they
call the sandman,
Tiptoes to my room every night,
Just to sprinkle star dust and to whisper,
"Go to sleep everything is alright;"
I close my eyes and I drift away,
And to the magic night I softly say,
A silent prayer, like dreamers do,
Then I fall asleep to dream
my dreams of you;
In dreams I walk with you,
[ Find more Lyrics on
In dreams I talk to you,
In dreams you're mine, all of the time,
We're together in dreams, in dreams;
But just before the dawn,
I awake and find you gone,
I can't help it,
I can't help it if I cry,
I remember when you said "goodbye".
It's too bad that all these things,
Can only happen in my dreams,
Only in dreams,
In beautiful dreams,
Only in dreams,
In beautiful dreams.
Της βροχής πλανήτης. Της καταιγίδας, της βροντής, της αστραπής. Της οργής, του χαμόγελου, της σιωπής. Της πλάνης, της γοητείας, της γητειάς. Των αισθήσεων, των ορμών και της μέθης. Μέσα από τα μυστήρια του σύμπαντος, οι στάλες φέρνουν άρωμα, γεύση,ήχους. Και εσείς, επισκέπτες, μόνιμοι ή περαστικοί. Μα πάντα λάτρεις της μυστικής συμφωνίας που φέρνει το «μαζί». Καλώς ήρθατε!
Διαβολοσκορπίσματα...Απόψε στις 22.30 στον Rain Planet (www.therainplanet.com) με την Angelina Rain.
Σαράντα χρόνια έφηβος
πλέον μισό αιώνα
το καλοκαίρι άσπριζα,
μαύριζα τον χειμώνα.
Σαράντα χρόνια ανώριμος
ξεφτίλας Δον Κιχώτης.
Τώρα 50 χρόνια φρόνιμος
ωραίος και ιππότης.
Γεννήθηκα σ' ένα χωριό
Τετάρτη μεσημέρι.
Γιατρός δε με ξεπέταξε
μα μιας μαμής το χέρι.
οι συγγενείς μαζεύτηκαν
από νωρίς στο σπίτι.
Πώς είναι έτσι το παιδί
και τι μεγάλη μύτη$!
Νάνι-νάνι το παιδί μας νάνι.
Νάνι-νάνι και παρήγγειλα,
νάνι-νάνι στην Πόλη τα προικιά του
και τα χρυσαφικά του τα παρήγγειλα.
Νάνι-νάνι κι όπου
το πονεί να γιάνει, νάνι-νάνι,
νάνι-νάνι του,
Μα εγώ από τον ύπνο μου
την έκανα κοπάνα.
Τέντωνα τη σφεντόνα μου,
σημάδευα αεροπλάνα.
Και πάνω στο καλύτερο
με ξύπναγαν με βία
για να μ' αποκοιμήσουνε
δασκάλοι στα θρανία.
Κι ενώ όλα τα θυμόμουνα
κι είχα μυαλό ξουράφι,
να μεγαλώσω ξέχασα
και έμεινα στο ράφι.
Έτσι για πάντα κράτησα
την παιδική μου εικόνα,
εκείνου του αλητάμπουρα
που κράταγε σφεντόνα.
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά,
έλα πάρε και τούτο.
Μικρό-μικρό σου το 'δωσα,
άρχοντα φέρε μου το.
Κρύψε και τη σφεντόνα του,
φρόνιμο κάνε μου το.
Παλιέ μου φίλε, γνώριμε,
συμμαθητή, θαμώνα,
μαζί μου απόψε έφερα
εκείνη τη σφεντόνα.
Μην πάει ο νους σου στο κακό,
πουλιά δε θα χτυπήσω.
Με κότσυφες και πέρδικες
τι έχω να χωρίσω;
Τα παιδικά μας όνειρα
θα σας εκσφενδονίσω,
με χρώματα και μουσικές
θα σας τα τραγουδήσω.
Παλιέ μου φίλε, γνώριμε,
συμμαθητή, θαμώνα,
απόψε που βρεθήκαμε,
σου δίνω τη σφεντόνα.
"Τώρα κλωτσάω φύλλα. Και σε περιμένω το βράδυ. Θα ξανάρθεις με τη Σμύρνη σου καμένη και θα ξαναπροσφυγέψεις μπροστά από τον καθρέφτη, χτενίζοντας την κάπνα από τα μαλλιά σου. Ξέρεις τι θα 'θελα να σου πω? Πως ό,τι σου αρέσει, ό,τι αγαπάς, θα μπορούσα να είμαι εγώ. Απλά, δεν πρόλαβα να γίνω. Πως όσα σου έχουν πει διάφοροι ότι μπορούν να κάνουν για σένα, τα μπορώ κι εγώ. Απλά δεν τα σκέφτηκα πρώτος. Πως όποτε με περίμενες κι αργούσα, κλωτσούσα φύλλα. Και σ'αγαπούσα, ξερά και κίτρινα..."
Πίσω από τη μουσική βρίσκονται οι λέξεις, οι στίχοι που στηρίζουν - ενισχύουν τη μελωδία, ο λόγος, που δίνει την αφορμή για δυνατές ρυθμικές εξάρσεις
Η αστική μουσική των τελευταίων δεκαετιών, τουλάχιστον στην «αντέργκραουντ» εκδοχή της, έδωσε μια ποιητική διάσταση στον λόγο της, ανατρέποντας μάλιστα κανόνες και δεδομένα του ποιητικού λόγου. Ο λόγος και η αισθητική του δρόμου, επεξεργασμένα από παιδιά μεσοαστικών συνήθως οικογενειών που πολλές φορές ζουν στο περιθώριο, κάνουν τη ροκ ποίηση να έχει «εξωκοινωνική» προέλευση, που συχνά τη μετατρέπει σε όχημα κοινωνικής κριτικής και αντίδρασης. Δεν είναι αναγκαίο να δεχθούμε ότι οι ροκ μουσικοί είναι επαναστάτες αλλά ότι βλέπουν και καταγράφουν από τη δική τους κοινωνική γωνία όσα συμβαίνουν γύρω τους και τους απασχολούν με έναν τρόπο άμεσο, δεικτικό, με λέξεις και εκφράσεις που η «κανονική» ποίηση αποφεύγει να χρησιμοποιεί. Ετσι δεν έχουμε μόνο τη μουσική της πόλης (από τη δεκαετία του '50 και μετά) αλλά και την αντίστοιχη ποίηση.
Ο ποιητικός λόγος του ροκ βρήκε πολλούς επικριτές στη διαδρομή του, που τον κατηγόρησαν για χυδαιότητα, για φτωχά εκφραστικά μέσα, για άτεχνη δομή, χωρίς να κατανοήσουν ότι στην ουσία αυτά ήταν τα προτερήματά του.
Για να φθάσουμε στις ημέρες μας που η αποδοχή αυτής της ποίησης δίνει το δικαίωμα σε πολλούς καθηγητές αμερικανικών πανεπιστημίων να διδάσκουν μαθήματα για την ποίηση του Bob Dylan ή του Tupac Shacur. Μπορεί ο λόγος της σύγχρονης αστικής μουσικής να έχει μια αυτονομία και να είναι προϊόν των αστικών συνθηκών, έχει όμως δεχθεί επιδράσεις από αρκετούς ποιητές, κυρίως του περασμένου αιώνα, που λειτουργούσαν σαν φετίχ για τη ροκ κοινότητα.
Το 1965 οι Fugs (από τα πρωτοπάνκ γκρουπ της Νέας Υόρκης) χρησιμοποιούν στίχους του Blake και του Swinburne στον πρώτο τους δίσκο και ο Dylan διάβαζε Ρεμπό όταν δημιουργούσε τον παράνομο ήρωα John Wesley Harding. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο Ρεμπό είναι ο πιο επιδραστικός ποιητής για τη ροκ κουλτούρα αφού τον συναντάμε να έχει σχέση με τελείως αντιφατικά μουσικά δημιουργήματα, επηρεάζοντας από το Rock 'n' Roll High School ως τον Tom Verlaine, την Patti Smith και τον Van Morrison, ο οποίος το 1985 γράφει το «ToredownalaRimbaud».
Οι λογοτέχνες μουσικοί
Το όνειρο του Wilko Johnson (Dr. Feelgood) ήταν να μελοποιήσει την «Ωδήστηναθανασία» του Wordsworth αλλά οι τραγουδιστές του συγκροτήματός του τον αποθάρρυναν γιατί δεν μπορούσαν να το πουν σωστά. Το 1959 στο ποίημά του «ΣπουδέςτουΝαρκίσσου» ο Delmore Schwartz έγραφε: «Ονουςγνωρίζειαλλάκαικαταλαμβάνεταιαπόόλατασυντρίμμιακάθεστοιχειωμένης,κυνηγημένηςτελετήςτωνγενεών»...
Αν το σκεφθείτε, θα διαπιστώσετε ότι είναι μια άποψη που έχει επιδράσει στην ποίηση του Lou Reed που τον είχε καθηγητή στο Πανεπιστήμιο των Συρακουσών και ο οποίος του αφιερώνει τον δίσκο του «BlueMask» και το τραγούδι «MyHouse».
Ο ρομαντισμός του Blake είναι πανταχού παρών στα τραγούδια του Marc Bolan και των Τ-Rex και στο άλμπουμ του συγκροτήματος Unicorn (1969) ο Bolan εμφανίζεται στο οπισθόφυλλο κρατώντας ένα βιβλίο με ποιήματά του.
Ο Σέλεϊ είναι από τους αγαπημένους του Mick Jagger και πολλοί λένε ότι ο τίτλος του δίσκου «Letitbleed» (απάντηση στο «Letitbe» των Beatles) προέρχεται από τον στίχο του Σέλεϊ: «Πέφτωπάνωστ'αγκάθιατηςζωής.Ματώνω!».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι επιδράσεις είναι πολλές, κυρίως από τους ρομαντικούς και «καταραμένους» ποιητές του περασμένου αιώνα, που έδωσαν τη δυνατότητα στους «ποιητές του ροκ» να φτιάξουν ένα καινούργιο κράμα λόγου όπου η καθημερινότητα, ο αισθησιασμός, η σκληρή πραγματικότητα του δρόμου, οι ονειροπολήσεις και οι εικόνες των παραισθησιογόνων συνθέτουν ένα καινούργιο, εκρηκτικό και εν πολλοίς επαναστατικό χαρμάνι.
Αλλωστε δεν είναι τυχαίο που υιοθετούνται από τους ρόκερ οι οργισμένοι ποιητές του περασμένου αιώνα αφού ενσαρκώνουν με την ποίησή τους αλλά και με τον τρόπο ζωής τους αισθητικά πρότυπα που το ροκ πρόβαλλε ως άποψη και στάση ζωής.
Φυσικά όλα αυτά καθόλου δεν σημαίνουν ότι το σύνολο του ροκ έχει μια ποιητική διάσταση. Κάθε άλλο μάλιστα... Οι περισσότεροι στίχοι των σύγχρονων τραγουδιών (όχι μόνο από το ροκ αλλά και από τα υπόλοιπα είδη αστικής μουσικής) είναι ευτελείς, γραμμένοι με τη λογική του σουξέ και την ευκολία στην απομνημόνευση, έτοιμοι να καταναλωθούν από αγοράκια και κοριτσάκια αλλά και μεγαλύτερους σε ηλικία με ανύπαρκτη παιδεία και αισθητική.
Από την άλλη, όμως, δεν είναι καθόλου λίγες οι περιπτώσεις των δημιουργών των οποίων ο λόγος παίζει πρωταρχικό ρόλο στο έργο τους, που βασανίζονται με τις λέξεις συχνά περισσότερο από ό,τι με τις νότες, και δεν είναι τυχαίο που υπάρχουν τόσο πολλοί μουσικοί που κατά καιρούς έχουν εκδώσει ποιητικές συλλογές και αν σε αυτούς προσθέσουμε όσους έχουν εκδώσει πεζά (όχι αυτοβιογραφίες), τότε ο αριθμός των «λογοτεχνών» μουσικών δεν είναι καθόλου μικρός.
Πιο συγκεκριμένα, μουσικοί που κατά καιρούς έχουν εκδώσει βιβλία με ποίηση ή λογοτεχνία είναι: Jim Carroll, Patti Smith, Tom Verlaine, Bob Dylan, Ed Sanders, Ian Hunter, Mick Farren, Alan Hull, Peter Hammill, Woody Guthrie, Al Cooper, John Lennon, Jim Morrison, Marc Bolan, Phil Lynott, Robert Palmer, Debbie Harry, Graham Parker, Eric Burdon, Diamanda Galas, Nick Cave, Henry Rollins, Lydia Lunch και πολλοί άλλοι ακόμη.
Η καινούργια αστική ζωή
Το σίγουρο είναι ότι η ροκ ποίηση είναι πανταχού παρούσα πια, μέσα από τις επιδράσεις της, τις επιρροές της, τα βιβλία των μουσικών, τα τραγούδια που σημάδεψαν και σημαδεύουν τη ζωή μας, τους στίχους που σιγοψιθυρίσαμε. Και καθ' όσον με αφορά προσωπικά (αλλά πιστεύω και πολλούς ακόμη), έμαθα από τη ροκ ποίηση όσα άλλοι μαθαίνουν διαβάζοντας «κανονική» ποίηση. Αισθάνομαι, σκέφτομαι, προβληματίζομαι και κατανοώ με όσα μου λένε τα τραγούδια, τα ποιήματα του Jim Morrison, της Patti Smith και του Peter Hammill και τα ταξίδια μου έχουν να κάνουν πάλι με «ταξιδιάρικα» τραγούδια του ροκ παρά με περιηγητικά βιβλία ή με το «Ontheroad» του Τζακ Κέρουακ. Οσα πολύπλοκα και φευγάτα ειπώθηκαν στην ψυχεδέλεια, η άμεση ποίηση του πανκ, η σκληρή πραγματικότητα του ραπ, τα αισθητικά κομψοτεχνήματα των μουσικών - ποιητών που προαναφέρθηκαν αποτελούν ένα πεδίο μελέτης και γνώσης που καταγράφει με απλό, άμεσο, πυκνό και περιεκτικό τρόπο την καινούργια αστική ζωή, όπως τη βίωσαν και τη βιώνουν οι άνθρωποι που τη ζουν και δεν τη βλέπουν από το παράθυρο.
Δεν ξέρω αν η λογοτεχνία θα ήταν φτωχότερη χωρίς τους μουσικούς - ποιητές, σίγουρα όμως θα ήταν η ζωή και η σκέψη πολλών ανθρώπων τους οποίους αυτά τα τραγούδια τους βοήθησαν να μεταβούν σε ένα άλλο επίπεδο, να κοιτάξουν τη ζωή κατάματα, όπως οι «καταραμένοι» ήρωές τους, και να ξορκίσουν τα φαντάσματα με τον λυτρωτικό τρόπο των τραγουδιών.
Θα τελειώσω αυτό το σημείωμα (που δεν είναι παρά απλώς μια αφορμή για μια προσεκτική ματιά στα λόγια τραγουδιών που μπορεί να μην προσέχθηκαν) με την αντίληψη του Ray Davis των Kinks για το ροκ και την ποίηση, την οποία αντιλαμβάνεται φυσικά μέσα από τη ροκ αισθητική: «Εναβράδυκαθόμουνσεέναμπαρπίνοντας,οπότεμεπλησιάζειέναςτύποςκαιμουλέει:"Ρέι,σεγουστάρωπάραπολύκαιτημουσικήπουκάνειςαλλάκαιτουςστίχουςσου.Είσαιέναςποιητής".Πήραέναμπουκάλικαιτουέσπασατοκεφάλι.Ακουεκείποιητής...». πηγη
My love is in league with the freeway Its passion will ride as the cities fly by And the tail-lights dissolve in the coming of night And the questions in thousands take flight My love is the miles and the waiting The eyes that just stare, and the glance at the clock And the secret that burns, and the pain that won't stop And it's fuelled once again Leading me on - leading me down the road Driving me on - driving me down the road
My love is exceeding the limit Red-eyed and fevered with the hum of the miles Distance and longing - my thoughts do collide Should I rest for a while at the side? Your love is cradled in knowing Eyes in the mirror, still expecting they'll come Sensing too well when the journey is done There is no turning back - no There is no turning back - on the run
My love is in league with the freeway Oh, with the freeway, and the coming of night-time My love, my love is in league with the freeway
Look through the people, and on through the mist
to the hill of the headless cross
Where all witches meet, on a night such as this
and the power of darkness is host
They come face to face, eye to eye, soul to soul
with and Angel that fell from the sky
Borne on the air, the screams and the wails
of the masses appointed to die
Listen for the feet as they pound the land to a tune of thunder
Watch as the legions ride again to a fate of death or torture
At the Headless Cross, at the Headless Cross
From the first evil night, when a black flash of light
cut the crucifix half to the ground
There's been no escape from the power of Satan
on a nation so brave and so proud
Listen for the feet as they pound the land to a tune of thunder
Watch as the legions ride again to a fate of death or torture
At the Headless Cross, at the Headless Cross
How do you feel, when the locks refuse the key
and the master is calling your name
Does the luck of the charm, really keep you from harm?
does the talisman protect you from pain?
Listen for the feet as they pound the land to a tune of thunder
Watch as the legions ride again to a fate of death or torture
At the Headless Cross, at the Headless Cross
From the first evil night, when a black flash of light
cut the crucifix half to the ground
There's no escaping the power of Satan
on a nation so brave and so proud
Listen for the feet as they pound the land to a tune of thunder
Watch as the legions ride again to a fate of death or torture, oh no, oh
At the Headless Cross, at the Headless Cross
At the Headless Cross, oh, at the Headless Cross
Where will you run to?
At the Headless Cross
Look, to the Headless Cross
If I could turn the page
In time then I'd rearrange just a day or two
Close my, close my, close my eyes
But I couldn't find a way
So I'll settle for one day to believe in you
Tell me, tell me, tell me lies
Tell me lies
Tell me sweet little lies
(Tell me lies, tell me, tell me lies)
Oh, no, no you can't disguise
(You can't disguise, no you can't disguise)
Tell me lies
Tell me sweet little lies
Although I'm not making plans
I hope that you understand there's a reason why
Close your, close your, close your eyes
No more broken hearts
We're better off apart let's give it a try
Tell me, tell me, tell me lies
Tell me lies
Tell me sweet little lies
(Tell me lies, tell me, tell me lies)
Oh, no, no you can't disguise
(You can't disguise, no you can't disguise)
Tell me lies
Tell me sweet little lies
If I could turn the page
In time then I'd rearrange just a day or two
Close my, close my, close my eyes
But I couldn't find a way
So I'll settle for one day to believe in you
Tell me, tell me, tell me lies
Tell me lies
Tell me sweet little lies
(Tell me lies, tell me, tell me lies)
Oh, no, no you can't disguise
(You can't disguise, no you can't disguise)
Tell me lies
Tell me sweet little lies
(Tell me lies, tell me, tell me lies)
Oh, no, no you can't disguise
(You can't disguise, no you can't disguise)
Tell me lies
Tell me sweet little lies
(Tell me, tell me lies)